Χωρίς ἄλλοθι…
Χωρίς ἄλλοθι…
του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας
Συνεχίζονται τά ἀποκαλυπτήρια πού ξεκίνησαν πέρσι λόγω τῆς φερόμενης ὡς πανδημίας. Πού δέν εἶναι ἀπλῶς ἀποκαλυπτήρια ἀσφαλῶς, ἀλλά μία σαρωτική καί ἐν μέσω κρότων ἀλυσιδωτή κατάρρευση ἀπό κάθε λογής μάσκες καί παραπετάσματα. Καί κατάρρευση βεβαίως κυρίως γιά τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, γιατί σέ ἐκείνον τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας τά πράγματα ἦταν δεδομένα καί μόνο ἀσύγγνωστα ἀφελεῖς μποροῦσαν πιά νά περιμένουν κάτι ἄλλο πέρα ἀπό τήν τόση συνειδητή (καί πολυκομματικά ὁμόφωνη) ἀθλιότητα καί ἐπομένως νά ἐκπλαγοῦν.
Στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο ὅμως, ἀκόμη καί οί γνῶστες τοῦ τί πραγματικά κρύβεται ἐδῶ καί πολλά χρόνια στά διαβρωμένα ἀπό τήν ἐκκοσμίκευση, τόν οἰκουμενισμό καί τίς τόσες ἄλλες παρεμφερεῖς παθογενεῖς αἰτίες νοσηρά του ὑπόγεια, νομίζω πώς τέτοια κατάντια, τέτοια ἀπερίγραπτη κουτρουβάλα, τέτοια ἀποκαθήλωση προσώπων καί καταστάσεων, τέτοιο συνεχή, ἐπιταχυνόμενο καί κυρίως ἀπροσχημάτιστο κατήφορο, αὐτά - σέ τέτοια τουλάχιστον ἔκταση καί σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα - οὔτε καί οἰ ἴδιοι οἱ γνῶστες μποροῦσαν νά τά φανταστοῦν.
Γιατί φυσικά δέν ἦταν μόνο ἡ ντροπή τῶν κλειδαμπαρωμένων ἐκκλησιών πέρσι, πού ἀργότερα ἔγιναν ἀπολυμασμένες καί σέ λίγο θά εἶναι προσιτές ὄχι μόνο μέ τίς μάσκες τῆς βεβήλωσης, ἀλλά καί μέ τά πιστοποιητικά τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Σέ μία ἀποτρόπαιη συνολικά πτωτική ἐξέλιξη, στήν ὁποία ἡ εὐθύνη τῆς λεγόμενης διοικούσας Ἐκκλησίας ἦταν καί παραμενει πρωταρχική καί καθοριστική. Δέν εἶναι τυχαῖο ἄλλωστε ὅτι παράλληλα πρός ὅλα αὐτά, ἐπινοήθηκε ἀπό κάποιους εὐφάνταστους (μέσα στή βαριά πλάνη τους) ἀρχιερατικούς νόες μία ὁλόκληρη ψευτοθεολογία, γιά νά δικαιολογηθοῦν τά ἀδικαιολόγητα καί γιά νά καλυφθεῖ μέ ἀστειότητες ὁ νεοσεργιανικός τους ἐναγκαλισμός μέ τό ἀντίχριστο καθεστώς. Μία ψευτοθεολογία τῆς μάσκας καί τοῦ…dettol, πού μάλιστα σύντομα διευρύνθηκε καί μέ ἄλλα καινά «δόγματα», ὅπως ἐκεῖνο τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως τό περασμένο Πάσχα καί τόσες ἀκόμη ἐκτροπές. Σέ μία εποχή μάλιστα πού ἐπιβλήθηκαν ὑποχρεωτικά κορωνοτέστ γιά τούς ἱερεῖς, προκειμένου νά ἐπιτελέσουν τίς μεγαλοβδομαδιάτικες ἀκολουθίες, καί ἀκολούθησε ἀνηλεής διωγμός ὅσων ἀρνήθηκαν νά συμμετάσχουν στή συνολική παρωδία. Γιά νά φτάσουμε ὡς τό σήμερα, ὅπου ἀκόμη σημειώνονται συνεχεῖς ἀπειλές καί ἐκβιαστικές πιέσεις πρός τούς ἱερεῖς ἐκ μέρους ἀρκετῶν ἐπισκόπων, γιά νά ὑποταχτοῦν στό καθεστωτικό αφήγημα, νά μήν ἀντιδράσουν στήν ἐμβολιαστική προπαγάνδα πού κάνει πλέον θραύση μέσα στούς ναούς, ἀλλά καί νά ἐμβολιαστοῦν καί οἱ ἴδιοι.
Δεν ἦταν λοιπόν μόνο αὐτά. Τό τελευταίο (ἀλλά φοβάμαι ὄχι καί στερνό) ἀποκαθηλωτικό συμβάν ἦταν ὅσα βιώσαμε πρίν ἀπό λίγες μόλις μέρες. Ὅπου ζήσαμε καί πάλι τόν καθεστωτικό διωγμό τῆς πίστης μας, την ὥρα πού κάποιοι ἄλλοι βρίσκονταν σέ ἐπίσημη ἀσυλία. Τήν ὥρα πού, ὅπως γράφαμε καί σέ προηγούμενο κείμενο, τά ἰσλαμικά στίφη ὀργίαζαν στούς δρόμους τῆς πρωτεύουσας γιά τήν ἐθνική ἡμέρα τοῦ Πακιστάν καί μέ διάφορες ἄλλες προφάσεις ἤ κάποιοι ἄλλοι ἀφελληνισμένοι ἀνόητοι συνόδευαν τό πρῶτο βήμα τῆς «λιτανείας» τῆς τερατώδους μαριονέτας στούς δρόμους της Χίου. Οἱ λιτανεῖες ὅμως γιά τη Μεγαλόχαρη ἦταν ἀπαγορευμένες, οἱ περιφορές ποινικοποιημένες καί ἄν κάπου ἔγιναν, ἔγιναν μέ τήν ἀνοχή τῶν ἐκεῖ διωκτικῶν ἀρχῶν, ἐνῶ ἀλλοῦ εἴδαμε μέχρι καί βαριά πρόστιμα σέ ἱερεῖς πού ἀποτόλμησαν οἱ θρασύτατοι τό…μέγα ἀδίκημα.
Ποῦ ἦταν καί πάλι οἱ ἱεράρχες μας, ποῦ ἦταν καί οἱ παρατρεχάμενοι κληρικοί καί λαϊκοί τους κύκλοι; Ποῦ ἦταν γιά νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τό ὄνειδος, νά ἀντιδράσουν γιά τή νέα πρόκληση, νά φωνάξουν γιά τόν διωγμό, ἐνῶ οἱ ἀλλόπιστοι κυριολεκτικά ξεσαλώνουν; Ἀπόντες καί πάλι βεβαίως (πλήν μιᾶς ἤ δύο ἐξαιρέσεων). Χαμένοι στήν ἐκκωφαντική σιωπή τῆς χιλιοδιαπιστωμενης ἀπουσίας τους, τοῦ ξεκάθαρου ρόλου τους ὡς ἐπίσημου παραμάγαζου τοῦ κοσμικοῦ καθεστῶτος, τῆς πασιφανοῦς ἀποστασίας τους. Ὅπως χαμένοι ἦταν βεβαίως καί ὅταν λίγες ἑβδομάδες πριν εἶχε καεῖ ἡ μισή Ἐλλάδα, καθώς οὔτε καί τότε κατόρθωσαν νά ἀρθρώσουν ἔνα πραγματικά πνευματικό λόγο, πέρα ἀπό τίς γνωστές κινήσεις πού ὑποβιβάζουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σέ βήτα κατηγορίας φιλανθρωπικό σωματεῖο. Ἀνίδεοι και ὁλίγιστοι πάντοτε. Ἀνήμποροι νά σταθοῦν στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί τῶν κρίσιμων χρόνων. Ἀνένδοτοι, ἀμετανόητοι καί ἀνεπίστροφοι.
Ἴσως ὅμως καί νά εἶναι χρήσιμα αὐτά, παρά τή θλίψη καί τήν ὀδύνη πού προκαλοῦν. Ἄς τό πιοῦμε μέ ἄλλα λόγια ὅλο τό πικρό ποτήρι. Γιά νά πάψουμε ὁριστικά νά ἔχουμε αὐταπάτες καί νά προσδοκοῦμε ὁτιδήποτε πιά ἀπό αὐτούς, ἀκόμη καί τό ἀπειροελάχιστο αὐτόνοητο. Τί νά περιμένεις δηλαδή ἀπό ἀνθρώπους πού οὔτε καί μέσα σέ τόσο κραυγαλέες ἐξελίξεις δέν μποροῦν (ἤ δέν θέλουν) νά διακρίνουν τά «σημεῖα τῶν καιρῶν»; Στή συντριπτική πλειονότητά τους ἔχουν δυστυχῶς καταντήσει ὁδηγοί μωροί καί τυφλοί, πού «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Καί ἀντί γιά κήρυκες μετανοίας καί σωτηρίας, γίνονται ἔτι περαιτέρω διαφθορεῖς καί ὀλετῆρες ψυχῶν, ἐπάνω στίς πιό κρίσιμες στιγμές μάλιστα τῆς Ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου. Καί αὐτόν τόν τραγικό ρόλο τους τόν ἐπιβεβαιώνουν μέρα μέ τή μέρα ὁλοένα καί πιό εκκωφαντικά.
Γιά νά μήν εἴμαστε ὅμως μονόπλευροι, ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε τίς τραγικές εὐθύνες καί τοῦ ἴδιου τοῦ ποιμνίου. Καί οἱ δικές του μάσκες εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἔχουν πέσει με πάταγο. Ἑνός ποιμνίου πού τά ἀνέχεται ὅλα αὐτά καί ἐμμέσως λοιπόν τά ἀποδέχεται. Καί ὄχι μόνο δέν ἀντιδρᾶ, ἀλλά καί ἐν πολλοῖς τά βρίσκει καί φυσιολογικά, ὑπό τό κράτος τῆς τεχνητής τρομοϋστερίας τοῦ καθεστῶτος καί κυρίως ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν πνευματικῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν μέ τις ὁποῖες τόν διαποτίζουν ἐδῶ καί χρόνια οἱ πλανεμένοι νανουριστές ταγοί του. Καί ἔτσι, ἐνῶ συμβαίνουν γύρω μας ὅλα αὐτά τά ἀνεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν κι αὐτοί τόν δικό τους κατήφορο τῆς μακάριας ἀμεριμνησίας, τοῦ ἄκριτου ἐφησυχασμού καί τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς στούς λυκοποιμένες, ἀποδεχόμενοι τήν κάθε δαιμονική κακοδοξία ὡς φυσιολογική κατάσταση. Καί γίνονται συχνά καί «βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως», κατακεραυνώνοντας ὡς ἀκραίους καί φανατικούς ὅσους ἀπλῶς ἀποτολμοῦν νά διαπιστώσουν τό πασιφανές: ὅτι ὁ βασιλιάς εἶναι θεόγυμνος.
Καί ἀσφαλῶς δέν ἔχουν κανένα ἄλλοθι οὔτε καί αὐτοί: φυσικά ἡ εὐθύνη εἶναι πρωτίστως τῶν ποιμένων καί αὐτοί θά δώσουν τόν κύριο λόγο γιά τό ὅτι ἄφησαν ἐδῶ καί δεκαετίες τόν λαό ἀκατήχητο καί ἐκτεθειμένο σέ τόσες πλᾶνες καί οἰκουμενιστικές κακοδοξίες. Ὅπως ἐξάλλου ἀκριβῶς καί γιά τήν ἐθνική κατάρρευση τῆς πατρίδας, ἡ εὐθύνη πρωτίστως βαραίνει τό πολιτικό προσωπικό πού κυβερνᾶ. Ὅπως ὅμως καί ἐκεῖ εἶναι καθοριστική ἡ εὐθύνη και τῶν ἴδιων τῶν πολιτῶν (γιά ὅσα ψηφίζουν, γιά ὅσα πιστεύουν, γιά ὅσα παραβλέπουν, γιά ὅσα ἀνέχονται παθητικά), ἀκριβῶς κατ’ ἀνάλογο τρόπο ἡ καραμέλα τῆς «μειωμένης εὐθύνης» ἔχει τελειώσει πρό πολλοῦ καί γιά τούς ἀπλούς πιστούς. Γιατί ἐδῶ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα καί πρωτοφανῆ πράγματα, ἀπό τίς διπλές «εὐλογημένες» μάσκες μέχρι τήν ἐμβολιαστική προπαγάνδα μέσα στούς ναούς καί ἀπό τόν διωγμό τῆς πίστης μας μέχρι τό ἰσλαμικό ξεσάλωμα στούς δρόμους καί τή λιτανευτική περιοδεία τοῦ ἄθλιου ξόανου τῶν δικαιωματάδων τοῦ Σόρος, πού κανείς πιά δέν δικαιοῦται νά ἐπικαλεῖται ἄγνοια ἤ ἐλλιπῆ θεολογική κατάρτιση. Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα εἶναι ἐξάλλου λογική ποίμνη κι ὄχι ἄβουλο καί ἀνοϊκό κοπάδι. Καί ὅσοι συμπεριφέρονται ὡς τέτοιοι ἔχουν τεράστια συνευθύνη γιά τόν κατήφορο στόν ὁποῖο κατρακυλᾶμε ἐδῶ καί πολύ καιρό.
Νά τό ξεκαθαρίσουμε συνεπώς: «Qui tacet consentire videtur». Ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν. Καί γιά νά θυμηθοῦμε καί τόν Ἀριστοτέλη, «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦσιν εἶναι». Δέν ὑπάρχει πιά ἐδῶ καί καιρό κανένα ἀπολύτως ἄλλοθι. Οἱ δικαιολογίες τελείωσαν. Γιά ὅλους…
