Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
Ὑπῆρχε καὶ «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Οἰκονομίας» ὡς τὸ 2000. Ἐκπαραθυρώθηκε καὶ ἐδῶ τὸ «Ἐθνικῆς». Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπεμπολήσαμε μὲ τίς γνωστὲς ἀλχημεῖες καὶ δολιότητες τοῦ Σημίτη τὸ ἐθνικό μας νόμισμα καὶ τσαλαβουτήσαμε στὴν πλεκτάνη τοῦ «εὐρὼ» καὶ ἐπισυνέβῃ ἡ χρεοκοπία, ἡ δίχως προσχήματα ὑποδούλωση τῆς χώρας στοὺς δανειστές της, θὰ ἦταν τοὐλάχιστον γελοῖο νὰ μιλᾶμε γιὰ Ἐθνικὴ Οἰκονομία.
(Ἡ νῦν κυβέρνηση τὸν μόνο κρατικὸ φορέα ποὺ τὸν ἐπιδαψίλευσε μὲ τὴν λέξη «ἐθνική», ἦταν ἡ «Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ Γιὰ Τὴν Ἰσότητα Τῶν ΛΟΑΤΚΙ+», στὶς 17 Μαρτίου τοῦ 2021 μὲ ἀπόφαση τοῦ πρωθυπουργοῦ κ. Μητσοτάκη. Ἔστυψα τὸ μυαλό μου, ἀλλὰ ἐξήγηση δὲν βρῆκα. Τὸ μόνο ποὺ μένει εἶναι οἱ γνωστὲς «παρελάσεις ὑπερηφανείας», νὰ ὀνομαστοῦν σὲ «παρελάσεις ἐθνικῆς ὑπερηφανείας». Σὲ κάτι τέτοια ἀριστεύουμε. Εἴμαστε μπροστὰ κι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους. Κατὰ παρόμοιο τρόπο εἴμαστε καὶ τὸ μοναδικὸ κράτος τοῦ κόσμου ποὺ ἔχουμε κηρύξει τὸν πόλεμο στὴν Ρωσία. Τί νὰ πεῖ κανείς;)
Ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ θεμελιακὸ στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι συλλογικὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαοῦ, ἐγγύηση ἐλευθερίας καὶ αὐτονομίας. Μὲ ποιά λογική, γιὰ παράδειγμα, τὰ πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, κάποτε Α', Β' καὶ Γ' Ἐθνικῆς κατηγορίας, μετονομάστηκαν, μνημεῖο γραικυλισμοῦ κι αὐτό, σὲ «σοῦπερ λὶγκ 1 ἤ 2'; Οἱ Εὐρωπαῖοι χρησιμοποιοῦν ἰδιαίτερες, ἐθνικὲς ὀνομασίες γιὰ τὰ πρωταθλήματά τους. «Καμπιονάτο» οἱ Ἰταλοί, «Μπουντεσλίγκα» οἱ Γερμανοί, «Λὰ Λίγκα» οἱ Ἱσπανοί, λέξεις τῆς γλώσσας τους. Ἐμεῖς, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ συγγραφέας καὶ πολιτικὸς τοῦ 19ου αἰῶνα, Χουρμούζης ἐπιδεικνύουμε, «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη... ξιπασμένων ὀψιπλούτων, ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!
'Ἐμαθε καὶ ξένην γλῶσσαν
Κι ὅταν ὁμιλεῖ κοιτάζω.
Εἶναι Ἕλλην εἶναι Φράγκος
Ἀπορῶ καὶ τὸν θαυμάζω».
(Συμβουλεύω πάντα τοὺς μαθητὲς μου νὰ μὴν ἀγοράζουν εἴδη ἐνδυμασίας μεγάλων πολυεθνικῶν, διαφημίζοντάς τα μὲ τὸ ξενόγλωσσο ἐμπορικό τους σῆμα, συχνὰ τεράστιο, στὴν πρόσοψη, ἀκόμη καὶ στὰ ὀπίσθια. Θυμίζουν ἀνδράποδα, δωρεὰν κινητὲς ρεκλάμες-διαφημίσεις).
Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, προστέθηκαν καὶ ἡ... διαφορετικότητα καὶ ὁ δικαιωματισμός. Λέξεις καὶ συμπεριφορὲς ἄξιες οἴκτου, ποὺ ἀπεχθάνονται οἱ λαοὶ μὲ τὴν ἀρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν μὲ ἀνώδυνες, δυσνόητες καὶ δυσερμήνευτες ἔννοιες. Ἄν ἀφαιρέσεις ὅλα τὰ καρυκεύματα καὶ τίς ξεφλουδίσεις, οἱ ἀναθυμιάσεις σὲ πνίγουν. Ἔχει ἐπινοηθεῖ μιὰ ἀπροσπέλαστη στοὺς πολλοὺς ὁρολογία, μὲ ἀνομολόγητο στόχο τὴν καθιέρωσή του μέσῳ κυρίως τοῦ «Ὑπουργείου Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Ὁ στόχος εἶναι πιὰ τὰ παιδιά. Τὸ γνωρίζουν αὐτό. Τὸ μέλλον κρίνεται στὶς σχολικὲς αἴθουσες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γι᾿ αὐτὸ μιλάω γιὰ γενιτσαρισμό. Ἄλλα θὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους οἱ γονεῖς, διαφορετικὴ γλῶσσα θὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἄλλα θὰ τοὺς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὰ παιδιά τους. Τὸ σπίτι θὰ ράβει τὸ σχολεῖο θὰ ξηλώνει. Δὲν μιλᾶμε πιὰ γιὰ χάσμα, ὅπως λέγαμε κάποτε, γενεῶν, ἀλλὰ γιὰ σύγκρουση.
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰῶνα σέπεται ἡ γενιά!», ἔγραφε ὁ Βάρναλης.
Τοῦτες τίς ἡμέρες ἀκοῦμε γιὰ «τὸ καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ». Ἐρωτῶ: Ποιός τὸ ἔλεγε ἔτσι; Τὸ ξέραμε ὡς «τὸ καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς». Νοικοκυρὰ εἶναι ἡ μάνα, γένους θηλυκοῦ. Καὶ νοικοκύρης εἶναι ὁ πατέρας, γένους ἀρσενικοῦ. Τὸ νοικοκυριό, γένους οὐδετέρου, περιέγραφε τὸν οἶκο, τὰ σκεύη του, τὰ κατσαρολικά του, κατὰ τὴν παλιὰ ἑλληνικὴ ταινία. Μᾶς προκαλεῖ μιὰ δυσφορία ὁ τίτλος, ὄχι φύλου, ἀλλὰ γλωσσική. Ἔπεσε κι αὐτὸ θῦμα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἐποχῆς, ὁρολογία «ἔμβοθρος», μὲ κρυμμένες καλὰ τίς ὕπουλες ἐπιδιώξεις του.
'Ἐμαθε καὶ ξένην γλῶσσαν
Κι ὅταν ὁμιλεῖ κοιτάζω.
Εἶναι Ἕλλην εἶναι Φράγκος
Ἀπορῶ καὶ τὸν θαυμάζω».
(Συμβουλεύω πάντα τοὺς μαθητὲς μου νὰ μὴν ἀγοράζουν εἴδη ἐνδυμασίας μεγάλων πολυεθνικῶν, διαφημίζοντάς τα μὲ τὸ ξενόγλωσσο ἐμπορικό τους σῆμα, συχνὰ τεράστιο, στὴν πρόσοψη, ἀκόμη καὶ στὰ ὀπίσθια. Θυμίζουν ἀνδράποδα, δωρεὰν κινητὲς ρεκλάμες-διαφημίσεις).
Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια στὴν πολιτικὴ ὀρθότητα, προστέθηκαν καὶ ἡ... διαφορετικότητα καὶ ὁ δικαιωματισμός. Λέξεις καὶ συμπεριφορὲς ἄξιες οἴκτου, ποὺ ἀπεχθάνονται οἱ λαοὶ μὲ τὴν ἀρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν μὲ ἀνώδυνες, δυσνόητες καὶ δυσερμήνευτες ἔννοιες. Ἄν ἀφαιρέσεις ὅλα τὰ καρυκεύματα καὶ τίς ξεφλουδίσεις, οἱ ἀναθυμιάσεις σὲ πνίγουν. Ἔχει ἐπινοηθεῖ μιὰ ἀπροσπέλαστη στοὺς πολλοὺς ὁρολογία, μὲ ἀνομολόγητο στόχο τὴν καθιέρωσή του μέσῳ κυρίως τοῦ «Ὑπουργείου Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Ὁ στόχος εἶναι πιὰ τὰ παιδιά. Τὸ γνωρίζουν αὐτό. Τὸ μέλλον κρίνεται στὶς σχολικὲς αἴθουσες. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γι᾿ αὐτὸ μιλάω γιὰ γενιτσαρισμό. Ἄλλα θὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους οἱ γονεῖς, διαφορετικὴ γλῶσσα θὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἄλλα θὰ τοὺς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ σχολεῖο τὰ παιδιά τους. Τὸ σπίτι θὰ ράβει τὸ σχολεῖο θὰ ξηλώνει. Δὲν μιλᾶμε πιὰ γιὰ χάσμα, ὅπως λέγαμε κάποτε, γενεῶν, ἀλλὰ γιὰ σύγκρουση.
«Μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας
τοῦ σάπιου αἰῶνα σέπεται ἡ γενιά!», ἔγραφε ὁ Βάρναλης.
Τοῦτες τίς ἡμέρες ἀκοῦμε γιὰ «τὸ καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ». Ἐρωτῶ: Ποιός τὸ ἔλεγε ἔτσι; Τὸ ξέραμε ὡς «τὸ καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς». Νοικοκυρὰ εἶναι ἡ μάνα, γένους θηλυκοῦ. Καὶ νοικοκύρης εἶναι ὁ πατέρας, γένους ἀρσενικοῦ. Τὸ νοικοκυριό, γένους οὐδετέρου, περιέγραφε τὸν οἶκο, τὰ σκεύη του, τὰ κατσαρολικά του, κατὰ τὴν παλιὰ ἑλληνικὴ ταινία. Μᾶς προκαλεῖ μιὰ δυσφορία ὁ τίτλος, ὄχι φύλου, ἀλλὰ γλωσσική. Ἔπεσε κι αὐτὸ θῦμα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἐποχῆς, ὁρολογία «ἔμβοθρος», μὲ κρυμμένες καλὰ τίς ὕπουλες ἐπιδιώξεις του.
Εἶναι τέτοια ἡ προσπάθεια συγκάλυψης τῆς ἀλλοπρόσαλλης, γελοιωδεστάτης συμπεριφορᾶς τους, ποὺ καταλήγουν σὲ οὐρανομήκεις ἀνοησίες. Θυμόμαστε, γιὰ παράδειγμα, τὸ «Καλὲς Γιορτὲς» ποὺ θεωρήθηκε πολιτικὰ ὀρθότερο ἀπό τὸ «Καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ τὸ δεύτερο προάγει διαχωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ βάση τὰ θρησκευτικά τους «πιστεύω».
«Τρελάθηκα γιατί παντρεύτηκα μιὰ γυναῖκα ποὺ εἶχε κόρη σὲ ὥρα γάμου. Σ᾿ ἕνα μῆνα ὁ πατέρας μου ζήλεψε τὴν εὐτυχία μου κι ἀφοῦ ἦταν χῆρος, παντρεύτηκε τὴν κόρη τῆς γυναίκας μου. Ἔτσι ἡ δική μου γυναῖκα ἔγινε πεθερὰ τοῦ πεθεροῦ της καὶ μητριά μου ἡ προγονή μου. Ἐννέα μῆνες ἀργότερα ἡ γυναῖκα τοῦ πεθεροῦ τῆς γυναίκας μου, ποὺ ἦταν συγχρόνως καὶ κόρη της, ἀπέκτησε ἕνα ἀγοράκι, ποὺ φυσικὰ ἦταν ἀδελφός μου-σὰν παιδὶ τοῦ πατέρα μου καὶ μαζὶ ἐγγονὸς τῆς γυναίκας μου-σὰν παιδὶ τοῦ παιδιοῦ της-ἐγὼ δὲ αὐτομάτως ἔγινα παπποῦς τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀφοῦ εἶμαι σύζυγος τῆς γιαγιᾶς μου. Ἕνα μῆνα ἀργότερα ἡ δική μου γυναῖκα ἀπέκτησε κι αὐτὴ ἀγοράκι. Τότε ὅμως ἡ πεθερά μου, ποὺ ἦταν ἀδελφὴ τοῦ γιοῦ μου, ἔγινε καὶ γιαγιά του. Ἐγὼ λοιπὸν εἶμαι ἀδελφὸς τοῦ γιοῦ μου, ποὺ εἶναι καὶ ἀδελφὸς τῆς γιαγιᾶς του. Συγχρόνως εἶμαι καὶ γαμπρὸς τῆς μητέρας μου, ἀφοῦ ἡ γυναῖκα μου εἶναι θεία τοῦ γιοῦ της, δηλαδὴ ἑνὸς παιδιοῦ ποὺ εἶναι ἀνίψι τοῦ πατέρα του...».... Δυσκολεύτηκα νὰ τὸ ἀντιγράψω, ἀλλὰ ἔριξα μιὰ ματιὰ στὸ μέλλον, στὸ τί μᾶς περιμένει. Ὅπως λέει καὶ ὁ ποιητὴς χρειάζεται νὰ φτιάξεις μιὰ κρούστα τρέλλας γύρω ἀπὸ τὸ μυαλό σου, γιὰ νὰ ἀντέξεις τὴν περιρρέουσα παλαβομάρα...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
_________________________________
Πολυτονισμὸς καὶ προσθήκη
φωτογραφιῶν ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
