Ο ΡΗΤΩΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ (+1982)
(Ένας χαρισματικός εκκλησιαστικός ρήτωρ της οικογένειας Παναγοπουλαίων εκ των Καλαβρυτοχωρίων)
Τα ιστορικά Καλάβρυτα έχουν ως πολιούχο τους τον άγιο Αλέξιο άνθρωπο του Θεού καθότι η κάρα του φυλάσσεται στη Μονή της Αγίας Λαύρας, ως δώρο του Μανουήλ Παλαιολόγου, αναφαίρετον και πολύτιμον απ’ το έτος 1398. Αργότερα το 1821 οι οπλαρχηγοί, τσελιγκάδες και δημογέροντες εκεί υπό το πρόσχημα των εορτών αυτών του πολιούχου της Μονής θα δώσουν όρκο υπό τον μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό για Ελευθερία ή Θάνατο. Απ’ τα ιστορικά Καλαβρυτοχώρια αρρύεται την οικογενειακή καταγωγή του κι ο Δημήτριος Παναγόπουλος, που διακρίθηκε ως ένας σπάνιος λαϊκός χαρισματικός εκκλησιαστικός ρήτωρ εκ της οικογένειας των Παναγοπουλαίων των εκ Καλαβρυτοχωρίων, όπως και ο απλός μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ή Παπουλάκος (1770-1861) κατά της Βαυροκρατίας, καθώς και ο Πανάγος Παναγόπουλος ο λόγιος Τσελιγκάς (γεν. 1745) που κήρυξε στο δυτικό Μωριά την αργία της Κυριακής, ο Ιγνάτιος Λαμπρόπουλος πρώην ηγούμενος Μεγάλου Σπηλαίου οπαδός του Χριστοφόρου και εκ των ιδρυτών αδελφότητος Ζωή, κ.ά.
Σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως το Θαυματουργό: σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι να γίνουμε τέλειοι και Άγιοι, να γίνουμε τέκνα Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Οι μαθητές του όπως ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος στη Πάτρα και ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος στη Πάρο, δίδασκαν να μάθουμε στους νέους το σκοπό για τον οποίο ήρθαν στον κόσμο, ώστε να γνωρίζουν να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους προς το Δημιουργό Θεό, τη Πατρίδα και την Οικογένεια, ώστε να γεύονται του παραδείσου απ’ αυτή τη ζωή, αγαπώντας τον Εσταυρωμένο Χριστό απ’ τα παιδικά χρόνια. Κι όχι όταν θα γεράσουν να σκεφτούν για τα πνευματικά, που ίσως νάνε αργά. Ο εκκλησιαστικός ρήτωρ Παναγόπουλος Δημήτριος, δίδασκε: ότι ο Παντοδύναμος Θεός χαρίζει τα παιδιά στο άνθρωπο, για να τα βοηθήσει ως οικονόμος των μυστηρίων Θεού να γνωρίσουν ψυχή και σώματι για ποιο πράγματι σκοπό ήρθαν στη ζωή. Κι όχι όπως σήμερα, θέλουν κάποιοι να διδάσκουν σεξουαλικότητα στα παιδιά του ελληνικού σχολείου μας και να τα αποπροσανατολίσουν ώστε να μην γεύονται απ’ εδώ τον παράδεισο. Γιατί ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει το γιατί ζει, καλύτερα θα ήταν να μην είχε γεννηθεί, έλεγε ο Δημήτριος Παναγόπουλος.
Ένα υποδειγματικό διδασκαλείο σε ημέρες χαλεπές και αποκαλυπτικές αυτό της Αγίας Σκέπης Παραπόταμου Ροδόπολης Σερρών, με την ονομασία: «Δημήτριος Παναγόπουλος», που λειτουργεί υπό την Αιγίδα της Ιεράς Μονής Αγίας Σκέπης, με τη καθοδήγηση του γέροντος Δοσιθέου. Με συνεργάτες τα πνευματικά του παιδιά, διδασκάλους και γονείς να στελεχώνουν αυτή την εσωτερική ιεραποστολική προσπάθεια. Σκοπός τους να βοηθήσουν την παραπαίουσα παιδεία μας, που όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο σκοπός της θα πρέπει να είναι η συνταγματική επιταγή για την ανάπτυξη της Εθνικής και Θρησκευτικής συνείδησης. Δυστυχώς, αυτή η ηθική και πνευματική αγωγή των πολιτών μας, αμυδρά διαφαίνεται εκ των τελευταίων κυβερνήσεων. Μάλιστα απ’ τη δολοφονία του ανιδιοτελή κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια το ελληνικό κράτος δεν έχει ανασάνει απ’ τις περιπέτειες που κάθε τόσο μας βάζουν. Ελευθερωθήκαμε απ’ τους Τούρκους για να γίνουμε σκλάβοι των Φράγκων. Το πολιτικό κυβερνητικό προσωπικό δυστυχώς δεν βοηθά όσο θάπρεπε τα παιδιά μας προς τη κατεύθυνση της Ορθής Πίστης και της Αγάπης του Έθνους. Μάλιστα κατά τον τελευταίο αυτό αιώνα βλέπουμε και μια τάση εκ του κυβερνητικού πολιτικού προσωπικού να προσπαθούν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά, σαν ένα είδος ίσως νέων γενιτσάρων, που θα επαληθεύσει δυστυχώς την ιερά Αποκάλυψη του Ιωάννου για τις έσχατες ημέρες.
Ως συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, καθώς και ο κάθε προβληματισμένος Έλλην Πολίτης βλέποντας και γνωρίζοντας όλα αυτά τα εσχατολογικά αποκαλυπτικά σημεία που συμβαίνουν γύρω μας κατά τα τελευταία έτη, δεν γίνεται να μείνουμε εντελώς αδιάφοροι, μπρός σε αυτή τη σύγχρονη ηθική παρακμή, την πνευματική και εθνική κατάπτωση εκ των ηθικών αξιών και των ρημάτων των ομολογητών, αγίων και ηρώων μας, όπως κι ο Παπαδιαμάντης επαναλαμβάνει και λέγει: για όλα φταίνε οι πολιτικοί, κάψιμον θέλουν ούλοι.
Με τη χάρη του Ζώντος Θεού και τις πρεσβείες της Παναχράντου μητρός Του Κυρίου μας η Μονή της Αγίας Σκέπης, μας θυμίζει επίκαιρα και μας τονίζει ότι ο εκκλησιαστικός ρήτωρ Δημήτριος Παναγόπουλος, απ’ τον οποίο πολλοί ωφελήθηκαν και ωφελούνται, επιθυμούν, να ενεργοποιήσουν προς δόξαν Θεού, όσους συνανθρώπους θέλουν να αγαπούν τη πίστη μας και τη πατρίδα μας, δίνοντας κίνητρα και δείχνοντας το δρόμο για μια νέα αφυπνισμένη Ελληνορθόδοξη Αγωγή και Παιδεία.
Τα παιδιά μας γινόμενα ολοκληρωμένες προσωπικότητες, όπως θέλει ο καλός Θεός ελεύθερα, με αυτεξούσιο, κι όχι ως κατευθυνόμενα άτομα, όπως τα θέλει το αντίχριστο παγκοσμιοποιημένο σύστημα της νέας υποτέλειας του ανθρώπου, δίχως τις αξίες και τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα. Μεταδίδοντας ιεραποστολικά το Xριστό μας και την Ελλάδα μας στις αγνές ψυχές των παιδιών μας σε κάθε έκφανση και πτυχή της ζωής τους, υπάρχει το λείμμα. Οι γονείς ως οι πρώτοι παιδαγωγοί κατά τον ιερό Χρυσόστομο θα πρέπει να συμμετέχουν ενεργά και να συνεργάζονται με τους διδασκάλους, για τη καλύτερη δυνατή διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Στόχος του ιεραποστολικού διδασκαλείου αυτού απ’ ότι φαίνεται είναι να αναδείξει σωστούς εν Κυρίῳ Χριστιανούς χρήσιμους για την πατρίδα και το Γένος. Δια τούτο δίνεται η έμφαση στην ανάπτυξη της αγάπης των παιδιών για την αληθινή γνώση, πού οδηγεί στην κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού, και όχι μόνο για την μάταια κοσμική δόξα. Έτσι ώστε τα παιδιά μεγαλώνοντας, με τη ζωή και τα έργα τους, να δοξάζουν τον Αληθινό Τριαδικό Θεό μας.
«Ὁ Θεὸς μᾶς χαρίζει τὰ παιδιά, μὲ σκοπὸ νὰ τὰ βοηθήσουμε ψυχῇ καὶ σώματι, ὧστε νὰ γνωρίσουν γιὰ ποιὸν σκοπὸ ζοῦν. Διότι ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν γνωρίζει γιατὶ ζεῖ, καλύτερα νὰ μὴν εἶχε γεννηθεῖ» λέγει ο Δημήτριος Παναγόπουλος.
Για να επιτευχθεί το παραπάνω πρόγραμμα σε κύκλο κάθε χρονιάς που διαρκεί περίπου 24 μαθήματα σε ισάριθμες εβδομάδες, γίνεται ο κατάλληλος προγραμματισμός. Το υλικό έχει αξία και για τους γονείς, καθότι πολλά απ’ αυτά που διδάσκονται τα παιδιά ίσως να τα αγνοούν και οι ίδιοι οι γονείς, με μαθήματα αφιλοκερδώς, όπου διδάσκοντες και διακονητές δαπανούν απ’ το προσωπικό τους χρόνο για τη δημιουργία του υλικού, τη παράδοσή τους στα παιδιά, προσβάσιμο σε όλους. Όπως έλεγε κι ο Άγιος Νεκτάριος και το επαναλάμβανε ο εκκλησιαστικός ρήτωρ Δημήτριος Παναγόπουλος, ότι, οι Έλληνες είμαστε ευλογημένοι απ’ το Θεὸ να γίνουμε και να είμαστε διδάσκαλοι της Οικουμένης, για τα πνευματικὰ θέματα και εντούτοις έχουμε αμελήσει τόσο την ιερή αποστολή μας, όσο κι αυτή την πλούσια θεόπνευστη γλώσσα. Προγνωρίζοντας ο Τριαδικὸς Θεὸς την αποδοχὴ της αληθινής πίστης εκ των Ελλήνων, ευδόκησε έτσι ώστε να γραφεί το Ευαγγέλιό Του στην ελληνική, διότι είναι η μοναδικὴ γλώσσα στο κόσμο αυτό που αποδίδει τα υψηλά πνευματικά νοήματα και τις έννοιες των θείων δογμάτων του Τριαδικού Θεού, πράγμα που τόνιζε ο εκκλησιαστικός ρήτωρ Δημήτριος Παναγόπουλος.
Σήμερα 40+2έτη σχεδόν, απ’ τη μακαρία κοίμησή του του εκκλησιαστικού ρήτορος Δημητρίου Παναγόπουλου, αρχή νηστείας Χριστουγέννων 2023, συγγράφω αυτό το άρθρο στη μνήμη του, που εκοιμήθη 13 Φεβρουαρίου 1982. Ρητόρευσε για 30 χρόνια μέσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε ελληνικές κοινότητες ως ένας ακούραστος δημόκλητος εκκλησιαστικός ρήτωρ του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας. Σε μια εποχή όπου υπήρχαν αρκετά μορφωμένοι θεολόγοι στα πανεπιστήμια Αθηνών και Θεσσαλονίκης εντούτοις κανένας δεν ακούστηκε ούτε έγινε λαοπρόβλητος ως ο απλός ρήτωρ του σχολαρχείου ο Δημήτριος Παναγόπουλος.
Με κέντρο της ομιλητικής θεματικής του τον ορισμό για τη Μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό, δίδασκε παιδαγωγικά και διδακτικά, απλά και κατανοητά. Παρότι δεν είχε τις ανάλογες σπουδές, ούτε ήταν κάτοχος κανενός πανεπιστημιακού τίτλου, έχοντας εκ φύσεως το σπουδαίο χάρισμα του λόγου και κυρίως τη πλούσια Χάρη του Κυρίου να τον καθοδηγεί ρητορικά, ώστε να ομιλεί και να βοηθεί πλήθος ανθρώπων για να βρουν την πεφιλημένη οδό της Σωτηρίας.
Η ιστορική καταγωγή της οικογένειάς του όπως αναφέραμε συνδέεται με τα Καλάβρυτα Αχαϊας. Η ιστορική φαμίλια – οικογένεια των Παναγοπουλαίων είναι αρκετά γνωστή στα Καλαβρυτοχώρια. Απ’ αυτή τη μεγάλη Φαμίλια των Καλαβρύτων, άλλοι θα κατευθυνθούν σε Αρκαδία και Ηλεία και ευρύτερη Πελοπόννησο, κάποιοι άλλοι σε Πάτρα και Αίγιο και κάποιοι άλλοι σε Αγρίνιο. Ένας ιστορικός πρόγονος της οικογένειας – φαμίλιας είναι κι ο Πανάγος Παναγόπουλος ο Τσέλιγκας, όπως προείπαμε, γεννημένος στου Καλαβρύτου τα βουνά το 1745. Ο οποίος έμαθε στοιχειώδη γράμματα σε Αγία Λαύρα και Μέγα Σπήλαιο και το 1767 μνημονεύεται να ομιλεί ως ένας μοναδικός σπάνιος εκκλησιαστικός ρήτωρ σε Πάτρα, Αίγιο και Ναύπακτο και αλλού, για την αργία της Κυριακής και την αποφυγή του παζαριού την Κυριακή ημέρα που ζητούσαν οι Εβραίοι έμποροι με τους Τούρκους. Η οικογένεια – φαμίλια των Παναγοπουλαίων συμμετείχε με εκπροσώπους της και στον ηρωϊκό Αγώνα για την επανάσταση του Γένους, δίνοντας τον ηρωϊκό όρκο ελευθερία ή θάνατος στην Αγία Λαύρα Καλαβρύτων.
Λίγες ημέρες πριν την τελευτή του το 1982 είχε έρθει να μιλήσει στην Πάτρα, στη γνωστή Διακίδειο Σχολή Λαού, παρών και ο γράφων αυτά τότε ως παιδί 16 ετών. Η αίθουσα θυμάμαι μεστή, γεμάτη, ο κόσμος έως έξω στο δρόμο, μαζί τους κι εγώ. Ο πατέρας μου ο Παναγιώτης Παναγόπουλος του Αλεξίου τον θαύμαζε υπερβολικά τον Δημήτριο, τόσο πολύ που μου έλεγε βλέπεις η Φαμίλια μας εκ των Καλαβρύτων, τι ανθρώπους βγάζει, μακάρι να του μοιάσεις! Σήμερα μετά από τόσα χρόνια αξιολογώντας την ιστορική πορεία, θεωρώ ότι σαν τον Δημήτριο Παναγόπουλο κάθε 100 χρόνια όμοιοι, ίσως, κι άν γεννιούνται. Με τον γιό του Νεκτάριο Παναγόπουλο γνωρίστηκα το 1981 περνώντας απ’ τη Μονή Ξηροποτάμου, κι αργότερα είχα μια πνευματική φιλική συνεργασία με το βιβλιοπωλείο του, μάλιστα μου εξέδωσε τα εξής 5-6 βιβλία μου: Νεομάρτυρας Επίσκοπος Πλάτων Μπανιαλούκας (+1941), Στοιχεία Παιδαγωγικής Ανθρωπολογίας Ιερού Χρυσοστόμου, Ο Άγιος των Θαλασσών Νικόλαος/Σπάτα, Νήσος Πάτμος/Οδοιπορικό, Αλφαβητάρι Αγιολογίας & Παιδαγωγίας/απόσπασμα δογματικής π.Ιουστίνου Πόποβιτς, Επιτομή Βίοι Αγίων εκ του π.Ιουστίνου Πόποβιτς (υπό έκδοση).
Ο χαρισματικός εκκλησιαστικός ρήτωρ Δημήτριος Παναγόπουλος γεννήθηκε το 1916 στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος του Αιγίου της Αχαϊας και είναι γόνος της ηρωϊκής και ιστορικής οικογένειας των Παναγοπουλαίων εκ των χωριών των Καλαβρύτων, ήδη αναφέραμε. Οι γονείς του Αθανάσιος και Ασήμω ήταν πιστοί άνθρωποι και η μόνη έννοια τους ήταν να οδηγήσουν μέσω των προσευχών τα παιδιά τους, στο δρόμο του Θεού. Μετά το θάνατο του πατέρα του και μόλις που κατόρθωσε να τελειώσει το τότε σχολαρχείο, ο Δημήτριος, ανέλαβε τα οικογενειακά καθήκοντα. δεύτερος απ’ τα έξι παιδιά της οικογενείας. Ήταν σε ηλικία περίπου δέκα ετών, όταν έμεινε ορφανός από πατέρα. Μετά το δημοτικό και το σχολαρχείο της εποχής, ανέλαβε, ως δεύτερος πατέρας, τα καθήκοντα της οικογενείας. Με την εκκλησία δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις, όπως και ο ίδιος ομολογούσε. Κρατούσε απλώς τυπική σχέση, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το 1948 νυμφεύθηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου, που διακρινόταν για το χριστιανικό της ήθος, κι απ’ την οποία πολύ ωφελήθηκε και βοηθήθηκε ως προς τη στροφή του προς το Χριστό και την Εκκλησία Του. Ήταν άνθρωπος δραστήριος, με ισχυρή θέληση και πολλές ικανότητες, κατ’ εξοχήν όμως διακρινόταν διά το χάρισμα της ευφράδειας του λόγου. Σταδιακά η Πρόνοια του Θεού τον κατάρτισε πνευματικά για το ψυχοσωτήριο έργο του επανευαγγελισμού των αθανάτων ψυχών.
Απ’ την αρχή του βίου δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τα θέματα της πίστης, αλλά ήταν αρκετά ευφυής και πάντα διαθέσιμος προς όλους. Η ευφράδεια του λόγου, η φυσική ηρεμία του και η αγάπη του προς όλους, τον έκαναν να ξεχωρίζει ανάμεσα απ’ τα άλλα παιδιά της οικογένειας και της συνοικίας. Λίγο πριν να καταταχθεί στο στρατό θαυμαστά ο Κύριος μέσα από μια σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στη ζωή του Δημήτρη Παναγόπουλου, άρχισε να του φανερώνει τη κλίση του, για το μετέπειτα κάλεσμά του, στη διακονία του κηρύγματος του Θείου Λόγου. Αφού ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, ο Δημήτριος συνέχισε να μη δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτή την ιερή κλήση. Το έτος 1948 νυμφεύθηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου, που διακρινόταν για το χριστιανικό της ήθος, έτσι άρχισε να προβληματίζεται περισσότερο για τα θέματα της πίστης. Η σύζυγός του τον ωφέλησε και τον βοήθησε σε μεγάλο βαθμό ως προς τη στροφή του προς το Χριστό και την Εκκλησία Του. Απ’ το 1950 άρχισε να καλλιεργείται η στενότερη βιωματική σχέση του με την Εκκλησία, ενώ παράλληλα ενέτεινε τη μελέτη των πατερικών και θρησκευτικών βιβλίων. Με ένα προσκύνημα στη νήσο Τήνο, στην Παναγία, αισθάνθηκε πολύ καθοριστικά τη κλήση, ώστε να εξομολογηθεί σχεδόν για πρώτη φορά, και έτσι αυτό να συναποτελέσει το ιστορικό γεγονός για τον αναστάσιμο σταθμό στη ζωή του.
Είχε μία υπερφυσική ισχυρή θέληση και φυσική ευστροφία, ώστε με τη βοήθεια του Θεού να καταφέρει να επιβληθεί στον εαυτό του, με αποτέλεσμα να κόψει κάποια πάθη και αδυναμίες εκ του παρελθόντος, όπως και το τσιγάρο. Ταυτόχρονα άρχισε να συγκροτείται ηθικά και χριστιανικά μελετώντας εκκλησιαστικά βιβλία. Όσο θα αυξανόταν η ψυχική του αναγέννηση, όλο και περισσότερο άφηνε τη ζωή του να την οδηγεί ο Κύριος. Χαρακτηριστικό είναι ότι με ιερό ζήλο μελετούσε την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Σε ηλικία 35 ετών, στις 11 Νοεμβρίου του 1951, σε μια αγρυπνία που τελούταν στον ιερό Ναό της Αναλήψεως στο Βύρωνα στην Αθήνα, με ευλογία του διακριτικού και οσίου γέροντος Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτου (ανακηρυχθέντα αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας) ξεκίνησε να πραγματοποιεί το πρώτο επίσημο εκκλησιαστικό κήρυγμά του. Η πορεία έδειξε ότι είχε στρατευθεί απ’ το Θεό στο έργο της διακονίας του Θείου Λόγου. Η Αθήνα μόλις είχε ανανήψει από τα γεγονότα της Κατοχής και του Εμφύλιου. Αυτός έγινε ο θεόκλητος και λαόκλητος εκκλησιαστικός ρήτωρ και κήρυκας. Η διακονία της πνευματικής σποράς του λόγου του Θεού γινόταν με ιδιαίτερο ιερό ζήλο και πόθο. Η φήμη του ως μοναδικού χαρισματικού εργάτου του Ευαγγελίου εξαπλώθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Στην Αθήνα έφθασε να ομιλεί μέχρι και δέκα φορές μέσα στην ίδια εβδομάδα. Στη συνέχεια άρχισε να επισκέπτεται και την ελληνική ύπαιθρο, πόλεις και χωριά που τον καλούσαν γι’ αυτό το σκοπό. Ένιωθε δοσμένος στο έργο του Θεού, χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς υλικές αποδοχές.
Ο Δημήτριος Παναγόπουλος επικεντρώθηκε ως ρήτωρ στο εποικοδομητικό κήρυγμα του επανευαγγελισμού, της μετάνοιας και της επιστροφής των ταλαιπωρημένων ψυχών εκ του μάταιου κόσμου στην Εκκλησία του Χριστού. Ευλογημένος και ελεημένος απ’ το Θεό, πάσχιζε να γίνει η αιτία της αγίας επιστροφής των μετανοημένων ψυχών. Έτσι η εκκλησιαστική ρητορική του δεινότητα περιστρεφόταν κυρίως στη παιδαγωγία και τη μετάνοια, όπου ήταν το συνηθιστέρο θέμα που θα διαπραγματευόταν στο κήρυγμά του.
Μεγάλη αλήθεια είναι ότι αριθμούνται σε χιλιάδες οι ψυχές, που επηρεάσθηκαν θετικά απ’ το ζωντανό και μεστό λόγο του κηρύγματός του. Έγινε το όργανο της Θείας Χάριτος σαν τον απόστολο Παύλο που θα έτρεχε παντού με σκοπό να ενισχυθούν και μετανοήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές απ’ το ηθικό ναυάγιο του κόσμου τούτου. Ο ρητορικός του λόγος θα οδηγούσε αρκετούς απ’ τους ακροατές του στην ιερά εξομολόγηση. Τον ονόμασαν κήρυκα της μετανοίας, της μεταστροφής, καθότι ο λόγος του αφύπνιζε ψυχές. Το ρητορικό του κήρυγμα συγκινούσε, απευθυνόταν στη καρδιά του κάθε δοκιμασμένου ανθρώπου, προβλημάτιζε και επιδρούσε μοναδικά και αποτελεσματικά. Ήταν σαφής, απλός και κατανοητός στον εκκλησιαστικό λόγο του, γλαφυρός, συναρπαστικός και εντυπωσιακός. Δεν δίσταζε και στηλίτευε κατακόρυφα τα αμαρτωλά πάθη, που υποδουλώνουν τη ζωή του ανθρώπου.
Μεγάλο μέρος του ακροατηρίου του ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, τάξεως και μορφώσεως, ήταν σαν να «κρεμόταν» κυριολεκτικά απ’ τα χείλη του και οδηγείτω σε μία οριστική πνευματική αλλαγή. Άλλαζε η πορεία της ζωής των ανθρώπων, οδηγούταν στο Χριστό, στην Εκκλησία Του, στην αρετή, στο καλό και αγαθό. Οι άνθρωποι έλεγαν με χαρά πάμε να ακούσουμε τον Παναγόπουλο. Η έδρα των ομιλιών του και κηρυγμάτων του ήταν στην Αθήνα και ήταν κυρίως η αίθουσα των Τριών Ιεραρχών στην οδό Μενάνδρου 4.
Συνήθως, εκεί απ’ το έτος 1956 έως και την κοίμησή του στις 11.2.1982, θα μιλούσε μια φορά την εβδομάδα, εκτός τους 2-3 καλοκαιρινούς μήνες, όπου θα βρισκόταν εκτός Αθηνών και στην ύπαιθρο πάλι θα μιλούσε. Σε αυτή την αίθουσα των Τριών Ιεραρχών πραγματοποιήθηκαν περίπου χίλιες τριακόσιες περίφημες κι ωριαίες ομιλίες. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το εκκλησιαστικό ρητορικό κηρυκτικό του έργο θα υπερβαίνει τις πέντε χιλιάδες ομιλίες. Ο εκκλησιαστικός ρήτωρ Δημήτριος Παναγόπουλος βίωνε τη πίστη, ζούσε τη μυστηριακή ζωή, τη ζωή της κατά Χριστόν ζωής και της αρετής. Είχε πραότητα και ταπείνωση, με συγχωρητικότητα και αγάπη. Η πορεία της ιεραποστολικής και θεαρέστου διακονίας του γνώρισε και αρκετές δυσκολίες, που προκαλούσε ο αντικείμενος Διάβολος με ανθρώπους που κινούμενοι ως εμπαθή όργανά του, τα οποία και του δημιουργούσαν αρκετά εμπόδια στο έργο του. Όμως, η χάρη του Θεού θα τακτοποιούσε τα πράγματα, έτσι κι ο πιστός και καλός εργάτης του Κυρίου θα συνέχιζε με αυταπάρνηση, ζήλο και αγάπη Χριστού τη ψυχοσωτήριο εκκλησιαστική διακονία του.
Είχε τη καλή πρωτοβουλία να εκδίδει το θρησκευτικό περιοδικό «Αγία Μαρίνα» για σχεδόν 25 χρόνια. Μάλιστα σε άρθρα που ο ίδιος έγραφε για το περιοδικό του θα υπέγραφε με τα αρχικά γράμματα «Α.Δ.», που θα σήμαιναν «Αχρείος Δούλος». Πέρα απ’ το εκκλησιαστικό κήρυγμα, είχε έφεση για το συγγραφικό έργο, όπου άφησε πολλά ψυχωφελή βιβλία, με καθαρώς ορθόδοξο, αγιογραφικό, παιδαγωγικό και αγιοπνευματικό περιεχόμενο. Τα μικρά αλλά ουσιαστικά πονήματά του βρήκαν τεράστια ανταπόκριση στον πιστό λαό του Θεού, γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις, συνετέλεσαν στη διόρθωση και επιστροφή πολλών χιλιάδων μελών της Ορθόδοξης Εκκλησίας και συνέβαλαν στην αύξηση και αφύπνιση των συνειδητών πιστών χριστιανών.
Ο προφορικός εκκλησιαστικός λόγος, θα συνοδευτεί απ’ το γραπτό του έργο, μάλιστα καθιέρωσε και διδακτικές προσκυνηματικές εκδρομές σε ιερές Μονές και σε ιερά προσκυνήματα. Στην αρχή μέσα στο Λεκανοπέδιο της Αττικής και στη συνέχεια σε αξιόλογα προσκυνήματα εντός της Ελλάδος. Τα τελευταία επτά χρόνια πριν απ’ την κοίμησή του θα πραγματοποιούσε κάθε καλοκαίρι ιερό προσκύνημα στους Αγίους Τόπους και το Σινά.
Απ’ τον έγγαμο βίο του δεν είχε αποκτήσει τέκνο για 17 χρόνια. Αλλά με θαυμαστό τρόπο, διά μέσου των πρεσβειών του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του εν Αιγίνη, απέκτησε υιό. Στο παιδί δόθηκε το όνομα Νεκτάριος, προς τιμήν του θαυματουργού Αγίου Νεκταρίου. Ο υιός του Δημητρίου Παναγόπουλου, ο Νεκτάριος Παναγόπουλος, πολύτεκνος πατέρας, έως σήμερα διατηρεί εκδοτικό οίκο στην Αθήνα, Χαβρίου 3, όπου μεταξύ των άλλων, συνεχίζει, μέσω των επανεκδόσεων των εκλεκτών βιβλίων του μακαριστού πατρός του, το γραπτό του κήρυγμα και διά της κυκλοφορίας των 700 και πλέον ομιλιών του. Η συνολική ιεραποστολική του διακονία και ιδιαίτερα η κηρυγματική έκλεισε με δύο άκρως συγκινητικές και αποχαιρετιστήριες τελευταίες ομιλίες του περί του θανάτου και της αιωνίου ζωής, όπου για πρώτη φορά ερμήνευσε το αποστολικό και ευαγγελικό ανάγνωσμα της εξοδίου ακολουθίας της κηδείας. Το πρωί της Σαββάτου της 13ης Φεβρουαρίου του έτους 1982, μέσα σε 35 ώρες μετά απ’ το τελευταίο κήρυγμά του, παρέδωσε εν ειρήνη τη ψυχή του στον Κύριο.
Περισσότερες πληροφορίες ο αναγνώστης μπορεί να βρει σε πολλά άρθρα που έχουν σχετικά γραφεί, καθώς και στο βιβλίο: «Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου», Δημήτριος Παναγόπουλος μέσα από τα γραπτά του, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, καθώς και αποσπασμάτων απ’ τη συνοπτική μελέτη του αρχιμανδρίτου Νεκταρίου Α.Ζιόμπολα που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εκκλησιαστική εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» στις αρχές του 1999, με τον τίτλο: Το φαινόμενον «Δημήτριος Παναγόπουλος». Η ζωή του και οι παραινέσεις του, μαζί με τη προσευχή του, ας μας είναι οδηγός, καθοδηγητής και ενισχυτής για εμάς, που ζούμε μέσα στη ματαιότητα του κόσμου τούτου και βρισκόμαστε στη στρατευόμενη Εκκλησία του Χριστού. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε το ελληνορθόδοξο Γένος έχει ανάγκη απ’ την εμφάνιση ενός τέτοιου εκκλησιαστικού ρήτορος ή και ενός προφήτου του Αποκάλυψης του Ιωάννου που θα επαναφέρει και πάλι το λαό στο δρόμο της ηθικής και της μετάνοιας, αλλά και θα ελέγξει την παραπαίουσα ανθρωπότητα και τον σύγχρονο επισημοποιημένο σοδομητισμό, που την οδηγεί από το κακό στο χειρότερο, έτσι ώστε να αναφωνούμε quo vadis domine?
Παραπομπή:
