Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Ένας παλιός γνώριμος από την εποχή του κορωνοϊού, ο Γερμανός οικονομολόγος, ιδρυτής και εκτελεστικός Πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Klaus Schwab είχε προβεί τον Ιούνιο του 2020, σε μια άκρως διαφωτιστική γραπτή δήλωση, με σκοπό την ψυχολογική προετοιμασία της παγκόσμιας κοινής γνώμης για το γεγονός ότι η υγειονομική κρίση θα μεταβάλει δραματικά την φυσιογνωμία του κόσμου.
Ο μεγάλος αυτός «οραματιστής του 21ου αιώνα» σε μια σπάνια έκρηξη «διορατικότητας» είχε δηλώσει συγκεκριμένα τα εξής:
«Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η πανδημία συνεχίζει να επιδεινώνεται παγκοσμίως. Πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε πότε θα επανέλθουν τα πράγματα στο φυσιολογικό. Η σύντομη απάντηση είναι ποτέ. Τίποτα δεν θα επιστρέψει ποτέ στην ψευδαίσθηση της κανονικότητας που επικρατούσε πριν από την κρίση, επειδή η πανδημία του κορωνοϊού σηματοδοτεί ένα θεμελιώδες σημείο καμπής στην παγκόσμια τροχιά μας. Μερικοί αναλυτές το αποκαλούν μεγάλη διχοτόμηση, ενώ άλλοι αναφέρονται σε μία βαθιά κρίση βιβλικών διαστάσεων. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια: ο κόσμος –όπως τον γνωρίζαμε τους πρώτους μήνες του 2020– δεν υπάρχει πια, έχει διαλυθεί στο πλαίσιο της πανδημίας»¹.
Με βάση την πιο πάνω δήλωση του αρχινεοταξίτη Klaus Schwab κρίνεται πολύ πιθανό ότι από τον Μάρτιο του 2020 (όταν κηρύχθηκε από τον Π.Ο.Υ. ως πανδημία η νόσος SARS-C0V-2) να έχουμε εισέλθει σε μια πολύ ρευστή ιστορική φάση διαδοχικών παγκόσμιων (ψευτο)κρίσεων που αξιοποιούνται από τους αλλόφρονες Νεοταξίτες ως «στενό παράθυρο ευκαιρίας», με σκοπό την ταχεία εφαρμογή των εωσφορικών τους σχεδίων στην αποσβολωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει ανθρωπότητα.
Στην παγκόσμια κυβερνητική σύνοδο που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 13-15 Φεβρουαρίου 2023 στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ένας εκ των ομιλητών προέβη σε μια βαρυσήμαντη πολιτική δήλωση, καθώς αναφέρθηκε ευθέως στην ανάγκη ύπαρξης ενός παγκόσμιου σοκ προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της συγκρότησης μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ο καθηγητής Οικονομίας και διευθυντής του IMD World Competitiveness Center Arturo Bris δήλωσε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«… αλλά για εμένα το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα οδεύσουμε σε αυτόν τον παγκόσμιο μετασχηματισμό. Δεν μπορεί να είναι σταδιακή αυτή η όδευση. Πρέπει να συμβεί μέσα από ένα συγκεκριμένο παγκόσμιο σοκ, το οποίο θα συμβεί ώστε να συνεχίσουμε αυτή την ολοκληρωτική διαδικασία»².
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι συζητήσεις του φετινού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός, όπου κυριάρχησε ως «σήμα κατατεθέν» η έννοια της «πολυκρίσης». Ο όρος επινοήθηκε κατά την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, αλλά τέθηκε «επί τάπητος» μόλις το 2016 από τον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλώντ Γιούνκερ.
Ως «πολυκρίση» κατανοείται κάθε παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπό την μορφή «πολλαπλών σοκ» στα επόμενα δύο χρόνια που συνδέονται με την πρόκληση γεωπολιτικών εντάσεων σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη (εκτός από τον πόλεμο της Ουκρανίας), την οικονομική επιβράδυνση και την έλλειψη επάρκειας σε νερό, τρόφιμα και ενέργεια³.
Συνεπώς, κάθε νέα παγκόσμια κρίση παρασκευάζεται με ιδιαίτερη επιμέλεια και μυστικότητα στα εργαστήρια της βιοπολιτικής από την σατανική υπερεθνική ελίτ και εν συνεχεία εξαπολύεται στην δύσμοιρη και ανυποψίαστη ανθρωπότητα, υπό την μορφή είτε πανδημίας, είτε γεωπολιτικής σύγκρουσης, ή τέλος, της «κλιματικής αλλαγής», υπηρετώντας πάντοτε τον ίδιο σκοπό, δηλ. να τροφοδοτεί με φόβο και ανησυχία τις ανθρώπινες κοινωνίες, γεγονός που επιτρέπει στον εκάστοτε κυβερνητικό θίασο μαριονετών να ελέγχει και να χειραγωγεί πανεύκολα τους έντρομους πολίτες.
Επομένως, σε κάθε νεοταξίτικη κρίση εμπεριέχεται ως κοινό συστατικό στοιχείο το αφήγημα του φόβου που εξαφανίζει μονομιάς την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων και τους μεταβάλλει σε βρεφοποιημένους πολίτες, οι οποίοι πλέκουν τα χεράκια τους γύρω από το λαιμό της πονηρής και διεφθαρμένης Εξουσίας, πρόθυμοι να υπακούσουν σε κάθε ανορθολογική ή ακόμη και παράλογη εντολή της!
Δύο χρόνια περίπου μετά από την έναρξη της υγειονομικής κρίσης, η είδηση της στρατιωτικής εισβολής της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας συντάραξε την διεθνή κοινή γνώμη και προκάλεσε παγκόσμια ανησυχία για την σοβαρή πιθανότητα διάχυσης του γεωπολιτικού κινδύνου και σε άλλες (πραγματικές ή μη) διαφιλονικούμενες περιοχές του πλανήτη.
Στις 7 Οκτωβρίου 2023, ο πλανήτης ξύπνησε υπό το άκουσμα μιας τρομερής είδησης, σύμφωνα με την οποία εκατοντάδες ένοπλοι Παλαιστίνιοι μαχητές –μέλη των Παλαιστινιακών ομάδων αντίστασης– κατόρθωσαν να διεισδύσουν σε ισραηλινό έδαφος προκαλώντας δεκάδες θανάτους και τραυματισμούς μεταξύ του άμαχου ισραηλινού πληθυσμού, ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν, ενώ πολλοί πολίτες και στρατιώτες έπεσαν θύματα απαγωγής και βρίσκονται σήμερα σε καθεστώς ομηρείας.
Σύμφωνα με έγκυρους γεωπολιτικούς αναλυτές, η αιφνιδιαστική επίθεση των Παλαιστινίων συνιστά μια άκρως επικίνδυνη κλιμάκωση στην συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, η οποία είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση.
Συνεπώς, μετά τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο που μαίνεται με αμείωτη σφοδρότητα στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης, την ίδια στιγμή διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή μια νέα πολύ επικίνδυνη εστία γεωπολιτικής έντασης ικανή να αποσταθεροποιήσει πλήρως το παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας και σταθερότητας.
Ήδη τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα στο Ισραήλ και συνακόλουθα η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στην Λωρίδα της Γάζας, που συνοδεύτηκε από την απειλή του Ισραηλινού πρωθυπουργού ότι η απάντηση του Ισραήλ θα αλλάξει τη Μέση Ανατολή (εννοεί τον χάρτη της Μέσης Ανατολής;)⁴, καθιστούν ορατό τον κίνδυνο διάχυσης της φλόγας του πολέμου σε ολόκληρη την περιοχή του Περσικού Κόλπου.
Κρίνεται πλέον πολύ πιθανή όχι μόνο η στρατιωτική ανάμειξη των Η.Π.Α. στην αραβοϊσραηλινή διένεξη, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, των οποίων οι πολίτες αποτελούν τα τυχαία και αθώα θύματα των ενεργειών της Χαμάς, γεγονός που θα παρασύρει σε γενική ανάφλεξη ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Αυτό εξηγείται, καθώς τα μετριοπαθή αραβικά κράτη της περιοχής που επιχειρούν να κρατήσουν τούτη την ώρα ίση απόσταση από το Ισραήλ και την Χαμάς, γρήγορα θα αναγκαστούν να επιλέξουν στρατόπεδο και να εμπλακούν σε μια τρομακτική ισχύος και έντασης πολεμική σύγκρουση, η οποία θα προκαλέσει βαθύ ρήγμα στην παγκόσμια αρχιτεκτονική δομή ασφαλείας και θα θέσει σε τροχιά περιδίνησης τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.
Επίσης, δεν θα πρέπει καθόλου να αποκλειστεί ο κίνδυνος και τρίτης γεωπολιτικής ανάφλεξης (μετά την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή) με το θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων να εστιάζεται στην Νότια Σινική Θάλασσα. Η θάλασσα της Νότιας Κίνας ή Νότια Σινική Θάλασσα κρίνεται ζωτικής γεωπολιτικής σημασίας για τα κινεζικά οικονομικά συμφέροντα, καθ’ όσον το 80% των εισαγωγών της Κίνας διαμετακομίζονται από εκεί, ενώ παράλληλα είναι πλούσια σε αλιεύματα και ενεργειακές πρώτες ύλες (φυσικό αέριο και πετρέλαιο) που αποτελούν «μήλο της έριδος» μεταξύ των κρατών, τα οποία βρίσκονται στην περιφέρεια της θάλασσας.
Το Πεκίνο έχει κατ’ επανάληψη προειδοποιήσει την διεθνή κοινότητα ότι δεν θα διστάσει να εμπλακεί σε πόλεμο με την Ταιβάν, αν η τελευταία διακηρύξει την ανεξαρτησία της από την Κίνα. Η κινεζική ηγεσία μολονότι δεν ασκεί έλεγχο στην Ταιβάν, εντούτοις την αντιμετωπίζει ως νησιωτικό έδαφος που αποτελεί τμήμα της ευρύτερης κινεζικής επικράτειας.
Ο Αμερικανός πρώην βοηθός του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Γουές Μίτσελ, μιλώντας από το βήμα της 27ης Ετήσιας Συζήτησης Στρογγυλής Τραπέζης του Economist, δήλωσε ότι «η κρίση στη Γάζα αυξάνει τον κίνδυνο μιας κινεζικής επίθεσης στην Ταϊβάν», συμπληρώνοντας ότι αποτελεί για τον ίδιο αναμφισβήτητο γεγονός ότι «η Κίνα προετοιμάζεται για μια επίθεση στο εγγύς μέλλον»⁵.
Όμως, κατά την διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, εκτός από τα εμφανή (και τραγικά) θύματα των πεδίων των μαχών, στο εσωτερικό των εμπόλεμων κρατών εξαπολύεται μια νεοταξίτικη, ύπουλη και μοχθηρή επίθεση κατά των θεμελιωδών ανθρωπίνων ελευθεριών, υπό την έννοια ότι δύναται να ενεργοποιηθεί ο θεσμός της καταστάσεως πολιορκίας σε μέρος ή στο σύνολο της επικράτειας, με αποτέλεσμα την αναστολή της ισχύος σειράς συνταγματικών εγγυήσεων και δικαιωμάτων, γεγονός που περιάγει την κοινωνία σε μια εξαιρετική κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας.
Σε συνθήκες πολεμικής έντασης, θεομηνίας ή πανδημίας ο άνθρωπος χάνει την προσωπική του υπόσταση και μεταβάλλεται σε απρόσωπη μονάδα του ανωνύμου πλήθους που δρα, σκέπτεται και συμπεριφέρεται με πανομοιότυπο τρόπο, δηλαδή μαζικοποιείται, παραδίδοντας τον εαυτό του βορά στις επιλογές και αποφάσεις της κοινωνικής αγέλης.
Ο πολίτης, για χάρη της δήθεν ασφάλειας που του προσφέρει η συμμετοχή του στην συμπαγή ανώνυμη μάζα, επιλέγει να θυσιάσει την ατομική του συνείδηση και την λειτουργία της κριτικής του σκέψης, ακολουθώντας τις παρορμήσεις των συναισθημάτων και ενστίκτων του, χάνοντας την μοναδική ευκαιρία να διαφοροποιηθεί από το καθοδηγούμενο πλήθος, διατηρώντας την προσωπική του ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η τεχνητή ή μη συγχρονισμένη εμφάνιση πολλαπλών εστιών γεωπολιτικής έντασης ενισχύει τον κοινωνικό φόβο, καθ’ όσον η πραγματική ή κατασκευασμένη απειλή του πολέμου δύναται να εκληφθεί ως μετεξέλιξη της Covid-τρομοκρατίας η οποία παραλύει την κριτική σκέψη, μηχανοποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και ισοπεδώνει τις ατομικές ελευθερίες.
Επομένως, ο επαπειλούμενος κίνδυνος της πολεμικής αναταραχής είναι πιθανό να εργαλειοποιείται από την σατανική υπερεθνική ελίτ, με σκοπό την αποδιοργάνωση των κοινωνιών και την αποδυνάμωση των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών.
Όπως σε εκείνες τις περιοχές που έχουν πληγεί από «μετεωρολογικές βόμβες» παρατηρείται μαζική εκκένωση των πληττόμενων περιοχών, με αποτέλεσμα χιλιάδες πολίτες να μεταβάλλονται σε κλιματικούς πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την χώρα, αντιστοίχως και στις εμπόλεμες περιοχές εφαρμόζεται η ίδια μέθοδος της εκκένωσης με διαφορετική όμως αιτιολογία, δηλαδή υλοποιείται για λόγους δήθεν προληπτικής προφύλαξης των πολιτών από τις ενδεχόμενες επιθετικές ενέργειες του εχθρού.
Αλλά κοινός παρανομαστής των φαινομενικά ετερόκλητων εκκενώσεων παραμένει ο ίδιος: η εκ βάθρων ανατροπή της ζωής και η ακραία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, οι οποίοι καθίστανται όμηροι των αυταρχικών αποφάσεων των κυβερνητικών αρχών.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι η αγωνία του πολεμικού μετώπου μεταλλάσσεται στα μετόπισθεν ως «κρίση της δημοκρατίας», καθώς οι πολίτες υποβάλλονται σε καθεστώς αποδυνάμωσης ή και στέρησης των συνταγματικών τους δικαιωμάτων που προπαγανδίζεται ως «αναγκαία θυσία» για την αντιμετώπιση του εξωτερικού και ορατού εχθρού.
Αντί οι πολίτες να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους, υπό την απειλή ενός «αόρατου εχθρού», αναμένοντας την λήξη του λοκντάουν, βρίσκονται προληπτικά εγκλωβισμένοι στα καταφύγια, υπό το κράτος της δυνητικής απειλής ρίψης ρουκετών ή της διείσδυσης ένοπλων ομάδων του εχθρού, αναμένοντας την λήξη του πολεμικού συναγερμού και την επαναφορά της συνταγματικής κανονικότητας.
Δυστυχώς, μετά την λήξη της κορω(παρα)νοϊκής φρενίτιδας, οι πολίτες καλούνται να αντιμετωπίσουν τις φρικτές βλαπτικές παρενέργειες των πειραματικών φαρμακευτικών σκευασμάτων, και επομένως, κατ’ ανάλογο τρόπο, κρίνεται πιθανό μετά την λήξη των προαποφασισμένων (;) εμπόλεμων συγκρούσεων οι πολίτες να ζήσουν σε ένα πρωτόγνωρο μεταπολεμικό περιβάλλον, όπου οι δομές τεχνητής (υπέρ)νοημοσύνης θα έχουν αναλάβει τον πλήρη και ολοκληρωτικό έλεγχο της ανθρώπινης ζωής.
Συνεπώς, η διασπορά του «ιού του φόβου» για το ξέσπασμα όχι μιας νέας θανατηφόρας πανδημίας, αλλά ενός γενικευμένου πολέμου, εξυπηρετεί το καθολικό αφήγημα της απολυταρχικής παγκοσμιοποιημένης εξουσίας, με το οποίο επιδιώκεται η δέσμευση της ελεύθερης βούλησης των πολιτών και η εκ προοιμίου κοινωνική πειθάρχησή τους στις οποιεσδήποτε αποφάσεις του κράτους.
Δηλαδή, ο διαρκής «εμβολιασμός» του κοινωνικού σώματος με αναβαθμισμένα και επικαιροποιημένα «τηλεοπτικά εμβόλια» που έχουν σχεδιαστεί να καλύπτουν τα στελέχη όλων των ειδών του φόβου (υγειονομικού, γεωπολιτικού, κλιματικού, επισιτιστικού, ενεργειακού, χρηματοπιστωτικού, εξωγήινου) επιταχύνει την δημιουργία μιας συμπαγούς μάζας πολιτών κοινωνικής συμμόρφωσης που αποκτά ανοσία στις θεμελιώδεις έννοιες της ατομικής ελευθερίας και της προσωπικής αξιοπρέπειας.
Σε συνθήκες εμπόλεμης αναταραχής και κοινωνικής αβεβαιότητας έχει αποδειχθεί ότι οι τρομοκρατημένοι πολίτες μεταλλάσσονται σε βρέφη που αναζητούν την ασφάλεια και προστασία στην αγκαλιά των κυβερνήσεών τους. Όταν μάλιστα οι τελευταίες υπηρετούν το νεοταξίτικο αφήγημα της ολιγαρχικής, αφανούς και αντίχριστης ελίτ, τότε οι πολίτες καθίστανται νομοτελειακά άβουλα υποχείριά τους, καθώς έχοντας αναστείλει την λειτουργία της κριτικής τους σκέψης, υποτάσσονται πειθήνια στις εντολές και αποφάσεις τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε σε συμπτυγμένη μορφή στις 19/11/2023 στο φύλλο της «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», σελ. 08β/24.
