Καθηγητής Δρ. Νεκτάριος Δαπέργολας: Ὅταν οἱ χρυσοραμμένοι «τιμοῦν» τόν χρυσορρήμονα...

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας

Μαζεύτηκαν λοιπὸν οἱ…χρυσοραμμένοι τὴν ἡμέρα τοῦ χρυσορρήμονος. Μαζεύτηκαν κατὰ τὸ παγιωμένο πλέον μέν, βαθύτατα ἐκνευριστικὸ δὲ συνήθειο τῶν πολυαρχιερατικῶν συλλείτουργων (καὶ ἑορταστικῶν μαζώξεων καὶ συμποσίων, τὴν ὥρα ποὺ καίγεται κυριολεκτικά γύρω μας τὸ σύμπαν). 

Μὲ ἰδιαίτερη λαμπρότητα, μᾶς λέει τὸ ρεπορτάζ, ἑορτάστηκαν προχτὲς στὴν Καλαμάτα ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ τὰ ὀνομαστήρια τοῦ τοπικοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, ποὺ ὡς οἰκοδεσπότης καὶ ἑορτάζων προεξῆρχε στὴν πολυαρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, συλλειτουργούντων τῶν μητροπολιτῶν Δημητριάδος, Πειραιῶς, Ἰλίου, Κηφισίας, Αἰτωλίας καὶ ἀρκετῶν ἀκόμη.

    Καὶ τί ἀκριβῶς ὑποτίθεται δηλαδὴ ὅτι ἑόρτασαν ἐκεῖ ὅλοι αὐτοὶ (κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων τυγχάνουν κορυφαῖοι οἰκουμενιστὲς ἐμβολιοποιμένες τῆς μεταπατερικότητας καὶ τοῦ στυγνοῦ ἐναγκαλισμοῦ μὲ τὴν ἀντίχριστη κρατικὴ ἐξουσία); Τὴ μνήμη κάποιου ποὺ δικαιώνει ἄραγε τὸν βίο καὶ τὰ ἔργα τους; 

Ἢ μήπως κάποιου ποὺ ἔζησε μέσα στὸ φῶς τῆς Θείας Χάριτος καί ταυτόχρονα δὲν δίστασε νὰ συγκρουστεῖ καί μὲ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία τοῦ καιροῦ του (καὶ μάλιστα ἐξουσία αὐτοκρατορικὴ καὶ συνεπῶς ἀπείρως ἰσχυρότερη καί τρομερότερη ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀστεῖο καθεστὼς τοῦ περιδεοῦς ἑλληνέζικου προτεκτοράτου) καὶ νὰ πεθάνει καθηρημένος καὶ ἐξόριστος; 

Ἢ ἐπίσης τὴ μνήμη κάποιου ποὺ συγκέντρωσε ἐπάνω του καὶ τὸ μένος πλήθους ἀναξίων, πλανεμένων ἢ διεφθαρμένων ἐπισκόπων τῆς ἐποχῆς του, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ γράψει τὸ περίφημο ἐκεῖνο ὅτι τίποτε στὴν ζωή του δὲν φοβήθηκε περισσότερο ἀπὸ δαύτους, πλὴν ὀλίγων ἐξαιρέσεων («οὐδὲν δέδοικα ὡς τοὺς ἐπισκόπους, πλὴν ὀλίγων»); Καὶ γιὰ τὸν ὁποῖο ἀκόμη εἶναι ἀπολύτως βέβαιο ὅτι, ἂν ζοῦσε σήμερα, θὰ συγκέντρωνε τὴν ἴδια καὶ χειρότερη μήνη ἀπὸ τὴ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν λυκοποιμένων τῶν ἐσχάτων χρόνων;

    Καὶ αὐτὸ ἰσχύει ἀσφαλῶς καὶ γιὰ ἄλλους τεράστιους Ἁγίους καὶ ἐμβληματικοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, τοὺς ὁποίους δῆθεν ἑορτάζουν κατὰ καιροὺς οἱ θλιβεροὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἐπίγονοί τους. «Τιμώντας» τους, μὲ εἰδή φουσκωμένων χρυσοποίκιλτων παγωνιῶν, μὲ ἄδεια λόγια, μὲ κακόδοξα ἔργα καὶ μὲ φαρισαϊκοὺς δεκάρικους...

«Πᾶνος»