τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Προσπάθησα αὐτὲς τὶς μέρες νὰ ἐντοπίσω μέσα στὴν Παγκόσμια Ἱστορία κάποια πιὸ πρόστυχη περίπτωση δῆθεν ἀνεξάρτητου κράτους, ποὺ νὰ ἦταν στὴν πραγματικότητα τόσο ξετσίπωτη μαριονέτα ξένων συμφερόντων καὶ ξένων ἀφεντικῶν. Εἰλικρινά, δὲν μπόρεσα νὰ βρω. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ αὐτὸν τὸν τόπο εἶναι ἕνας ἀδιανόητος ἐφιάλτης. Ὄχι φυσικὰ ὅτι καὶ παλαιότερα εἴχαμε κάποια ἀνεξάρτητη πολιτική, καθὼς σὲ ὅλον τὸν λεγόμενο ἐλεύθερο σύγχρονο βίο μας ἤμασταν προτεκτορᾶτο ἀρχικὰ βρετανικὸ καὶ στὴ συνέχεια ἀμερικάνικο. Τέτοια ὡστόσο πλήρη καὶ ξεδιάντροπη παράδοση στὸ θέλημα τῶν ἀφεντικῶν καὶ συνάμα τέτοια ὁλοκληρωτικὴ ἕως προδοτικὴ ἐγκατάλειψη τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων δὲν θυμᾶμαι νὰ ἔχουμε ξαναζήσει.
Τὸ ζοῦμε σήμερα ἀπὸ τὴ μακρὰν πιὸ ἀνθελληνικὴ κυβέρνηση ὅλων τῶν ἐποχῶν. Μία κυβέρνηση ποὺ θυμίζω ὅτι ὁλοκλήρωσε τὴν προδοσία τῆς Μακεδονίας, προχωρᾶ τὴ μερικὴ ἐκποίηση ἢ μᾶλλον ἐκχώρηση τοῦ Αἰγαίου στὴν Τουρκία, ὁλοκληρώνει καὶ νομιμοποιεῖ τὸν λαθρεποικισμὸ τῆς πατρίδας μας καὶ κρατᾶ καὶ τὴ γνωστὴ ἄθλια στάση στὸ Οὐκρανικό, ἀφοπλίζοντας τὰ νησιά μας γιὰ νὰ ἐξοπλίσει το φασιστοκαθεστὼς Ζελένσκι καὶ κηρύσσοντας οὐσιαστικὰ τὸν πόλεμο σὲ μία φιλική μας ὑπερδύναμη. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι τώρα βέβαια στὴ συνολικὰ ὀλέθρια δράση τῆς κυβέρνησης σὲ παιδεία, ὑγεία, οἰκονομία, οὔτε στὴν ἀντίχριστη καὶ ἐκκλησιομαχική της στάση: ὁ λόγος ἐδῶ ἀφορᾶ μόνο στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική.
Τὸ πλέον πρόσφατο ὄνειδος σχετίζεται ἀσφαλῶς μὲ τὸ Κόσσοβο. Μὲ τὴν Ἑλλάδα μάλιστα νὰ εἶναι ὁ εἰσηγητής τοῦ ὁνείδους (διὰ χειρὸς Ντόρας), γεγονὸς ποὺ πλέον θέτει σὲ κρίση τὶς σχέσεις μας καὶ μὲ τὴ Σερβία. Καὶ βεβαίως ἴσως αὐτὸ νὰ μὴν ἦταν καὶ τὸ μεῖζον, ἂν π.χ. ἐπρόκειτο γιὰ μία πράξη βασισμένη στὸ δίκαιο καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἐδῶ ὅμως μιλᾶμε γιὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: δηλαδὴ γιὰ τὴν εἰσήγηση εἰσδοχῆς στὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης, ὡς μέλους ποὺ πληροῖ ὅλες τὶς προϋποθέσεις δημοκρατικῆς ὀργάνωσης καὶ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἑνὸς μορφώματος ποὺ ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο. Ἑνὸς πλυντηρίου μαύρου χρήματος, ἄντρου λαθρεμπορίου καὶ ναρκωτικῶν, ἑνὸς δῆθεν κράτους ποὺ στὴν πραγματικότητα ἄγεται ἀπὸ τὸν ἀκραῖο ἀλβανικὸ ἐθνικισμό, ποὺ κυβερνιέται ἀπὸ τὴν ἀλβανικὴ μαφία, ποὺ ὁ στρατός του ἀποτελεῖται ἀπὸ πρώην μέλη τοῦ UCK καὶ ὅπου φυσικὰ τὰ σερβικὰ μειονοτικὰ δικαιώματα ἀποτελοῦν πραγματικὸ ἀνέκδοτο. Θυμίζω ὅτι μόνο τὰ τελευταῖα 3 χρόνια, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν δηλαδὴ τοῦ τωρινοῦ πρωθυπουργοῦ Ἄλμπιν Κούρτι, ἔχουν καταγραφεῖ σχεδὸν 500 τραμπούκικες ἐθνικιστικὲς ἐπιθέσεις ἐνάντια σὲ μέλη τῆς σερβικῆς κοινότητας καὶ σὲ ἐκπροσώπους τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ φυσικὰ μιλᾶμε γιὰ ἕνα μόρφωμα ποὺ καὶ ὁ ΟΗΕ δὲν τὸ ἔχει ἀκόμη ἀποδεχθεῖ ὡς μέλος, γιατί φυσικὰ ὑπάρχουν πολλὲς χῶρες (μεταξὺ δὲ αὐτῶν ἕως σήμερα καὶ ἡ Ἑλλάδα), ποὺ δὲν τὸ ἔχουν ἀναγνωρίσει ἐπισήμως, δεδομένου τοῦ τρόπου ποὺ ἀποσχίστηκε τὸ 2008 ἀπὸ τὴ Σερβία καὶ κήρυξε μονομερῶς τὴ δῆθεν ἀνεξαρτησία του.
Καὶ ἂν ἔκτοτε ἔγιναν κάποια βήματα ἐξομάλυνσης τῆς κατάστασης, οἱ τωρινὲς ἐξελίξεις ὁδηγοῦν σὲ πισωγύρισμα, καθὼς τινάζονται στὸν ἀέρα ὅλα τὰ συμπεφωνημένα τῶν Βρυξελλῶν τὸ 2013 (τότε ποὺ ἡ Σερβία δέχθηκε νὰ συζητήσει ἕνα μορατόριουμ, ἀλλὰ ἐπὶ τῇ βάσει κάποιων δεσμεύσεων τῶν Κοσοβάρων). Θυμίζουμε ὅτι οἱ 3 ὅροι ποὺ εἶχαν συμφωνηθεῖ ἦταν: 1) νὰ ἀναγνωριστεῖ ὡς νόμιμο τὸ δίκτυο τῶν σερβικῶν δήμων τοῦ Κοσόβου, 2) νὰ ἀποζημιωθοῦν οἱ παρανόμως ἀπαλλοτριωμένες σερβικὲς περιουσίες καὶ 3) νὰ ἀποδοθεῖ ἡ κατασχεμένη γῆ στὴν περίφημη μονὴ τοῦ Ντέτσανι (ποὺ χτίστηκε περὶ τὸ 1330 ἀπὸ τὸν Σέρβο βασιλιᾶ Στέφανο Οὐρὸς Γ΄, πατέρα τοῦ περίφημου Στεφάνου Ντουσάν, καὶ ποὺ θεωρεῖται ἐμβληματικὸς ἱερὸς τόπος γιὰ τοὺς Σέρβους – ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ Κόσοβο βέβαια τὸ θεωροῦν οἱ Σέρβοι λίκνο τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους). Ἀπὸ τοὺς ὅρους αὐτοὺς ὅμως, παρὰ τὴ δέσμευση τῆς Πρίστινα, μέσα σὲ 11 ὁλόκληρα χρόνια ἔκτοτε μόνο ὁ τρίτος (ὁριακὰ) ὑλοποιήθηκε, ἐνῷ οἱ ἄλλοι δύο – καὶ βασικότεροι – ἀθετήθηκαν πλήρως. Καὶ παρὰ ταῦτα, ἡ εἰσήγηση Μπακογιάννη πρότεινε τὴν εἴσοδο αὐτοῦ τοῦ μορφώματος στὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο, ἀγνοῶντας τὴν ἀθέτηση. Ἢ μᾶλλον, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβέστεροι, δὲν τὴν ἀγνόησε, ἀλλὰ ἀνέφερε ψευδῶς ὅτι οἱ ὅροι ἐκπληρώθηκαν καὶ δήλωσε μάλιστα ὅτι τὸ Σύνταγμα τοῦ Κοσόβου εἶναι δημοκρατικὸ καὶ προοδευτικὸ καὶ δὲν τίθεται θέμα παραβίασης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἐκεῖ αὐτὴ τὴ στιγμή.
Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἄκρως ταπεινωτικὸ γιὰ τὴ χώρα μας, γιατί βεβαίως ἡ ὀξύτατη ἐπίθεση περὶ ἀτιμίας καὶ ὑποκρισίας ποὺ δέχθηκε ἡ εἰσηγήτρια ἀπὸ τὴν ἐπίσημη σερβικὴ πλευρὰ δὲν ἀφορᾶ μόνο τὸν ἑαυτό της. Πρωτίστως ὅμως ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ τονιστεῖ ὅτι αὐτὴ ἡ στάση εἶναι καὶ ξεκάθαρα ἐναντίον τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Τὴν ὥρα π.χ. ποὺ γνωρίζουμε τί προσπαθεῖ νὰ κάνει ἡ Τουρκία ἐδῶ καὶ δεκαετίες στὴ Θράκη καὶ μιλᾶμε καὶ οἱ ἴδιοι γιὰ κίνδυνο κοσσοβοποίησης, ἔρχεται ἡ ἐπίσημη ἑλληνικὴ πλευρὰ ἀνοίγοντας τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου. Πλὴν δὲ αὐτοῦ, ὑπάρχει καὶ ὁ ἀκόμη ἀμεσότερος κίνδυνος γιὰ τὴν Κύπρο. Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι οἱ Κύπριοι βουλευτὲς καταψήφισαν τὴν εἰσήγηση στὴν Κοινοβουλευτικὴ Συνέλευση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου στὶς 16 Ἀπριλίου, δήλωσαν μάλιστα ὅτι σαφῶς ἡ Πρίστινα δὲν ἐκπλήρωσε τοὺς ὅρους τῆς συμφωνίας τῶν Βρυξελλῶν καὶ ὅτι ἡ ἀπόφαση ποὺ ἐλήφθη, δημιουργεῖ προηγούμενο καὶ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ πιθανὴ παρόμοια ἀναγνώριση τοῦ τουρκοκυπριακοῦ ψευδοκράτους. Ὅπως δὲν εἶναι τυχαῖο καὶ ὅτι ἀπὸ τὴν προηγούμενη ἑβδομάδα ἡ κυπριακὴ πλευρὰ καὶ ὁ κυπριακὸς τύπος εἶναι στὰ κάγκελα, μὲ τὴν Ντόρα Μπακογιάννη δέχεται δριμεῖες ἐπιθέσεις γιὰ τὴν ἀπαράδεκτη εἰσήγησή της.
Καὶ δὲν εἶναι ἐπίσης καθόλου τυχαῖο καὶ τὸ ὅτι μετὰ ἀπὸ τόση κατακραυγὴ βγῆκε ἡ κυβέρνηση καὶ προσπάθησε νὰ χρυσώσει τὸ χάπι διὰ στόματος Γεραπετρίτη, ποὺ δήλωσε ὅτι ἡ ἀπόφαση τῆς προηγούμενης ἑβδομάδας δὲν εἶναι δεσμευτική, ὅτι τὴν τελικὴ ἀπόφαση θὰ τὴν πάρει ἡ Σύνοδος τῶν Ὑπουργῶν καὶ ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ ἀπέχει καὶ δὲν θὰ τὴ στηρίξει. Ἐδῶ ὅμως μιλᾶμε γιὰ κανονικὸ ἐμπαιγμό. Κάποιοι νομίζουν προφανῶς ὅτι ἀπευθύνονται σὲ κλινικὰ κρετίνους. Γιατί φυσικὰ ὄντως ἡ Σύνοδος τῶν Ὑπουργῶν εἶναι ποὺ θὰ πάρει τὴν τελικὴ ἀπόφαση, ἡ ἀπόφαση τῆς 16ης Ἀπριλίου ὅμως δίνει ξεκάθαρα τὸ κλίμα γιὰ τὴ συνέχεια. Καὶ τὸ νὰ βγαίνει ὁ φερόμενος ὡς Ἕλλην ΥΠΕΞ, λέγοντας ὅτι ἡ κυβέρνηση διαφωνεῖ μὲ κάτι ποὺ ἡ ἴδια εἰσηγήθηκε, εἶναι πραγματικὰ ἐξωφρενικό. Ἐκτὸς πιὰ καὶ ἂν ἐννοεῖ ὅτι ἡ Μπακογιάννη κινεῖται ἐκτὸς γραμμῆς ἔχοντας προσωπικὴ ἀτζέντα. Ὅσο γιὰ τὴν τελευταία, βγαίνει καὶ διαμαρτυρόμενη ἀπὸ πάνω γιὰ τὶς ἐπιθέσεις ποὺ δέχθηκε (ἴσως ἤθελε νὰ τῆς ποῦμε καὶ μπράβο γιὰ τὴν ἀχαρακτήριστη στάση της), μὲ τὸ «ἐπιχείρημα» ὅτι ἡ εἰσήγηση δὲν σημαίνει καὶ ἀναγνώριση τοῦ Κοσσόβου ὡς κράτους, ἀλλὰ μιλάει μόνο γιὰ σεβασμὸ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ὡστόσο ἀποτελεῖ σόφισμα, ἐπειδὴ ναὶ μὲν τυπικὰ ὄντως δὲν σημαίνει ἀναγνώριση, ἀλλὰ εἶναι προφανὲς ὅτι ἀποτελεῖ σαφὲς βῆμα πρὸς αὐτήν. Καὶ ἐξάλλου, ὅπως προαναφέρθηκε, δὲν ἔχει κἂν βάση: εἶναι ἐντελῶς αἴολη ἡ εἰσήγηση, ἀκριβῶς ἐπειδὴ καὶ τὰ περὶ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ἀπὸ τὴν Πρίστινα ἀποτελοῦν χονδροειδὲς ψέμα. Ὅσο γιὰ τὸν ἰσχυρισμό της Ντόρας ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχει ἡ Κύπρος μὲ τὸ Κόσοβο, προφανῶς εἶναι καλύτερο νὰ μὴν τὸν σχολιάσουμε κἄν.
Βλέπουμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς μέρες ἕνα ἀκόμη ἀνεκδιήγητο θέατρο σκιῶν. Καὶ δυστυχῶς ζοῦμε ἄλλη μία ντροπή, μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ποὺ μᾶς ἔχει χαρίσει ἡ συγκεκριμένη ἀμερικανοτσολιάδικη κυβέρνηση τοῦ κατάπτυστου ἐνδοτισμοῦ. Μία ἀκόμη πολὺ ἀρνητικὴ ἐξέλιξη, ποὺ καὶ τὸ δίκαιο παραβιάζει καὶ τὶς σχέσεις μας μὲ τὴ Σερβία τορπιλίζει καὶ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ὑπονομεύει, ὅσον ἀφορᾶ τὸν τουρκικὸ κίνδυνο σὲ Κύπρο καὶ Θράκη. Καὶ τὴν ἴδια ὥρα φυσικά, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα γύρω μας συνεχίζει ἀμέριμνα τὸν μακάριο ὕπνο της. Ποὺ δὲν εἶναι ἀσφαλῶς ὕπνος τοῦ δικαίου, ἀλλὰ τοῦ ἐξηλιθιωμένου ἀναίσθητου…
