Γράφει ο παπα- Ηλίας Υφαντής
Και ποιο σκοτάδι;
Πρώτα-πρώτα το σκοτάδι του παραλογισμού: Όπου η αφροσύνη και η παραφροσύνη περνιέται για ευφυΐα –και ενδεχομένως μεγαλοφυΐα- ενώ η σοφία εμπαίζεται ως μωρία και παραλογισμός. Έπειτα το σκοτάδι του αμοραλισμού: Όπου η ηθική ανωμαλία γίνεται καθεστώς και παρελαύνει και προελαύνει, ενώ το ήθος χλευάζεται και διώκεται.
Κατόπιν το σκοτάδι της λεγόμενης δικαιοσύνης: Όπου οι άνθρωποι του λαού «δι’ ασήμαντον αφορμήν» καταδικάζονται, ενώ οι νεοταξικοί εφιάλτες, για παράδειγμα, διέρχονται με τα «ακαταδίωκτα», «αβρόχοις ποσί» τον ωκεανό της κακουργίας τους.
Μετά το οικονομικό σκοτάδι: Όπου οι λήσταρχοι τραπεζίτες και οι απατεώνες πολιτικοί δανείζονται υπέρογκα ποσά για λογαριασμό δικό τους και της οικονομικής ολιγαρχίας, τα οποία όμως εξαναγκάζουν το λαό να τα πληρώνει.
Κι ακόμη το πνευματικό σκοτάδι: Όπου οι ηλίθιοι αποφαίνονται επί παντός του επιστητού και ο λαός κάθεται μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες και τους ακούει με ανοιχτό το στόμα και αποχαυνωμένη συνείδηση.
Και πάνω απ’ όλα το θρησκευτικό σκοτάδι: Όπου η υποκρισία γίνεται δόγμα πίστεως, ενώ η πίστη διώκεται και σπιλώνεται παντοιοτρόπως. Που σημαίνει ότι:
Ο Νυμφίος της Εκκλησίας δεν είναι σαν τους θρησκευτικούς και πολιτικούς πρίγκιπες του καλού υπόκοσμου της καθωσπρέπει κοινωνίας. Τους «κεκονιαμένους, δηλαδή, τάφους», (Ματθαίου ΚΓ: 27), οι οποίοι απέξω φαίνονται αστραφτεροί και ωραίοι, ενώ από μέσα είναι γεμάτοι από δυσωδία και αδικία. Δεν είναι σαν τους κατ’ επάγγελμα απατεώνες, που τους ραίνουμε με ροδοπέταλα και τους χειροκροτούμε. Και τους δίνουμε άπειρες ευκαιρίες, για να εκμεταλλεύονται άπειρες φορές την αφέλεια και την ευπιστία μας.
Δεν έχει στο κεφάλι του βασιλικό στέμμα ή τιάρα και μίτρα, όπως οι βασιλιάδες, οι πάπες και οι δεσποτάδες. Ούτε τον βλέπουμε να φορεί χρυσοστόλιστα άμφια και αδαμαντοποίκιλτα εγκόλπια ή να κρατεί βασιλικό σκήπτρο ή την χαρακτηριστική της αντιχριστιανικής, δεσποτικής εξουσίας ποιμαντορική ράβδο. Αλλά τον βλέπουμε να έχει στο κεφάλι του το αγκαθένιο στεφάνι της χλεύης, να περιβάλλεται με τη χλαίνα του εμπαιγμού και να κρατεί στο χέρι του το καλάμι του έσχατου εξευτελισμού. Που σημαίνει ότι δεν μοιάζει, σε καμιά περίπτωση, μ’ όλους αυτούς, που όχι μόνο με την αμφίεσή τους, αλλά και το βίο και την πολιτεία τους διακηρύττουν πως δεν θέλουν καθόλου να του μοιάζουν…
Μοιάζει αντίθετα με όλους τους «ελάχιστους αδελφούς» του. Τους ταπεινωμένους και καταφρονεμένους της Γης. Τους ανάπηρους και ρακένδυτους, τους αιχμάλωτους και τους σκλαβωμένους. Μοιάζει με τους άρρωστους και τους φυλακισμένους. Ακόμη και τους έγκλειστους σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Γιατί κι αυτός φυλακίστηκε και καταδικάστηκε να πεθάνει με ατιμωτικό θάνατο. Και είναι αυτός, που πάνω απ’ τον οδυνηρό σταυρικό του θρόνο έδωσε χάρη στο συσταυρωμένο του ληστή.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι αυτοί, που τον σταύρωσαν δεν ήταν κάποιοι σαν αυτούς, που η καθωσπρέπει κοινωνία χαρακτηρίζει ως κακούργους και δολοφόνους, αλλά η αφρόκρεμα της καθωσπρέπει κοινωνίας: Το νομικό και θρησκευτικό κατεστημένο. Γεγονός, που σημαίνει ότι, αφού σταύρωσαν τον ίδιο το Θεό, το έγκλημά τους μαρτυρεί ότι είναι οι κακουργότεροι μεταξύ των κακούργων. Μπροστά στην κακουργία των οποίων όλοι οι άλλοι κακούργοι μοιάζουν ψιλικατζήδες του είδους.
Όπως βέβαια συνένοχος για το σταυρικό θάνατο του Χριστού είναι και ο εκπρόσωπος της πολιτικής εξουσίας, ο Πιλάτος. Ο οποίος, παρότι κατάλαβε ότι ήταν αθώος και ότι από φθόνο επιζητούσαν το θάνατό του, τους τον παρέδωσε, για να τον σταυρώσουν. Όπως συμβαίνει και στις μέρες μας με τους Ιρακινούς και τους Αφγανούς, τους Παλαιστίνιους, τους Λίβυους, τους Σύριους Που σταυρώνονται, χρόνια τώρα, απ’ τους αρχιτρομοκράτες, γραμματείς και φαρισαίους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Με πρόσχημα την τρομοκρατία ή τα χημικά και πυρηνικά όπλα, που δεν διαθέτουν. Την ίδια στιγμή, που ο Πιλάτος ΟΗΕ «νίπτει», υποκριτικά και ξεδιάντροπα «τας αιμοσταγείς χείρας» του.
Όμως συνένοχος ήταν και ο όχλος, που πριν από λίγες μέρες, του φώναζε «ωσαννά», ενώ μπροστά στο πραιτώριο απαιτούσε «άρον-άρον» τη σταύρωσή του. Κι όχι μόνο ο όχλος, αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές του. Μεταξύ των οποίων δεν είναι μόνο ο Ιούδας, που τον πρόδωσε ή ο Πέτρος, που τον αρνήθηκε, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, που τον εγκατέλειψαν…
Όπως συνένοχοι για το σταυρικό θάνατο του Χριστού είμαστε κι εμείς, που στις εκκλησιές μας διεκτραγωδούμε τα πάθη τού Χριστού απ’ τους γραμματείς και φαρισαίους και παράλληλα με ύμνους και κηρύγματα κατακεραυνώνουμε την προδοσία του Ιούδα, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να είμαστε χειρότεροι προδότες και αρνητές και σταυρωτές. Όταν σαν τους όχλους, φωνάζουμε για πολλούς αθώους συνανθρώπους μας το «άρον-άρον σταύρωσον αυτούς».
Κι όχι μόνο για τους «ελάχιστούς αδελφούς» του Χριστού, αλλά και για τον ίδιο το λαό μας και την πατρίδα μας. Στο βαθμό που επιδοκιμάζουμε τους σταυρωτές, που σχεδίασαν και έστησαν σε βάρος του λαού μας και της πατρίδας μας την αγχόνη του χρέους και της γενοκτονίας.
