Τη στιγμή που ένα ώριμο ωάριο συναντάται με ένα σπερματοζωάριο στη σάλπιγγα της γυναίκας και ενώνονται τα δύο, μία καινούργια ζωή αρχίζει. Σχηματίζεται ένας καινούργιος οργανισμός με δικά του ανεξάρτητα χαρακτηριστικά. Εκείνη τη στιγμή έχει καθοριστεί αν θα είναι αγόρι η κορίτσι, αν θα έχει την Α ή Β ομάδα αίματος, αν θα έχει μαύρα η γαλανά μάτια και όλα εκείνα τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν έναν ανεξάρτητο οργανισμό.
Εντός του πρώτου εικοσιτετραώρου από τη γονιμοποίηση, αρχίζει κιόλας ο πολλαπλασιασμός του γονιμοποιημένου κυττάρου. Το ένα κύτταρο γίνεται, τα δύο τέσσερα, τα τέσσερα οχτώ κοκ, έτσι ώστε την τρίτη ημέρα να ευρίσκεται στο στάδιο του μοριδίου, δηλαδή ένα σύνολο από 12 -16 κύτταρα, σχηματισμό που μοιάζει με μούρο εξ’ ου και το όνομα μορίδιο. Στη συνέχεια, τις επόμενες ημέρες σχηματίζεται μια κοιλότητα στο εσωτερικό του μοριδίου γεμάτη με υγρό και μιλάμε πλέον για το στάδιο της βλαστοκύστης. Εν τω μεταξύ, στη διάρκεια αυτών των 5-6 ημερών έχει διανύσει όλο το μήκος της σάλπιγγας και έχει φθάσει στην κοιλότητα της μήτρας όπου βρίσκει έδαφος κατάλληλα προετοιμασμένο για να εγκατασταθεί (εμφύτευση, εμφώλευση).
Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας έχει ήδη εγκατασταθεί στην κοιλότητα της μήτρας και συνεχίζει την ανάπτυξή του. Η εξωτερική στοιβάδα των κυττάρων σχηματίζει την τροφοβλάστη απ’όπου προκύπτει ο πλακούντας και η εσωτερική στοιβάδα κυττάρων σχηματίζει την εμβρυοβλάστη τα κύτταρα της οποίας (Βλαστοκύτταρα) είναι ολοδύναμα, δηλαδή όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν και να σχηματίσουν οποιονδήποτε ιστό και όργανο του οργανισμού.
Στη συνέχεια τα κύτταρα αυτά μυστηριωδώς διαφοροποιππούνται και σχηματίζουν τους διαφόρους ιστούς και όργανα του σώματος. Μέχρι την 10-12 εβδομάδα έχει τελειώσει η οργανογένεση και από εκεί και πέρα τα όργανα απλώς οριμάζουν μέχρι τον τοκετό. Ήδη την Τρίτη εβδομάδα (μήκος 3 χιλιοστά) σχηματίζονται η σπονδυλική στήλη, το στομάχι, το κεφάλι , οι πνεύμονες, το έντερο τα νεφρά. Συμπληρώνοντας την τέταρτη εβδομάδα έχει ύψος μισό εκατοστό και βάρος μισό γραμμάριο. Ήδη μπορεί να διαπιστωθεί καρδιακή λειτουργία. Η γυναίκα μόλις τώρα διαπιστώνει ότι είναι έγκυος, καθ’ ότι η περίοδος έχει καθυστερήσει να εμφανιστεί κατά δύο εβδομάδες,
Εν τούτοις η θαυμαστή αυτή πορεία ανάπτυξης της καινούργιας ζωής διακόπτεται μερικές φορές βιαίως και συχνά αδικαιολόγητα. Η γυναίκα ,πολλές φορές, ωθείται στην απόφαση να διακόψει την εγκυμοσύνη της, είτε διότι η ίδια δεν αισθάνεται έτοιμη να γίνει μητέρα, η πιέζεται από το περιβάλλον ( σύζυγο η λοιπό οικογενειακό περιβάλλον) και τις κοινωνικές συνθήκες. Έτσι λοιπόν καταφεύγει στην άμβλωση η τεχνητή έκτρωση (διακοπή της εγκυμοσύνης) όπως λέγεται, για να την διακρίνουμε από την αυτόματη έκτρωση η αποβολή.
ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΗΣ
Α) Χειρουργικές μέθοδοι όπου με χειρουργικό τρόπο γίνεται η κένωση της μήτρας από το έμβρυο
α) Απόξεση μήτρας, αφού προηγηθεί διαστολή του τραχήλου της μήτρας με ειδικά εργαλεία υπό αναισθησία. Με ειδικό ξέστρο αφαιρείται το περιεχόμενο της μήτρας, δηλαδή έμβρυο και πλακούντας
β) Αναρρόφηση, μετά τη διαστολή του τραχήλου όπως και παραπάνω, εισέρχεται ένας σωλήνας στην κοιλότητα της μήτρας, του οποίου το άλλο άκρο είναι εφαρμοσμένο σε συσκευή που δημιουργεί κενό και αναρροφά το έμβρυο και τον πλακούντα από την μητρική κοιλότητα. Η αναρρόφηση είναι λιγότερο τραυματική από την απόξεση, συνήθως γίνεται συνδυασμός των δύο μεθόδων, για καλλίτερο αποτέλεσμα. Η απόξεση και η αναρρόφηση είναι κατάλληλες για διακοπή κυήσεων των πρώτων εβδομάδων, το πολύ μέχρι της δωδέκατης –δέκατης τέταρτης εβδομάδας διότι από εκεί και πέρα οι πιθανότητες επιπλοκών είναι πολύ μεγάλες καθότι χρειάζεται μεγαλύτερη διαστολή του τραχήλου και τεμαχισμός του εμβρύου.
γ) Λαπαροτομή / Υστεροτομή. Όταν η κύηση είναι σε μεγαλύτερη εβδομάδα (π.χ.18-24) μερικές φορές, αναλόγως των ενδείξεων και των δυνατοτήτων του εκάστοτε ιατρικού κέντρου, κρίνεται σκόπιμο η προσπέλαση της μήτρας προς αφαίρεση του εμβρύου να γίνεται από τα κοιλιακά τοιχώματα όπως στην καισαρική τομή και όχι διακολπικά όπως στην απόξεση και αναρρόφηση.
Β) Φαρμακευτικές μέθοδοι, όπου με φάρμακα επιχειρείται η νέκρωση και αποβολή του εμβρύου.
α) Ωκυτοκίνη φάρμακο ενέσιμο που προκαλεί συσπάσεις της μήτρας (ωδίνες) και δρά κατά το δεύτερο τρίμηνο και μετά.
β) Προσταγλανδίνες, φάρμακα που η δράση τους εντοπίζεται στη μήτρα και στον τράχηλο. Στη μήτρα προκαλούν έντονες συσπάσεις στον δε τράχηλο διευκολύνουν τη διαστολή του. Χρησιμοποιούνται ευρέως για πρόκληση εκτρώσεων δευτέρου τριμήνου. Υπάρχουν σε μορφή κολπικών υποθέτων, γέλης και ενέσεων.
γ) Μιφεπριστόνη (RU 486), ένα από του στόματος χορηγούμενο εκτρωτικό φάρμακο, το οποίο είναι ανταγωνιστής της προγεστερόνης. Επειδή η προγεστερόνη είναι η ορμόνη που κατ’ εξοχήν στηρίζει το έμβρυο τις πρώτες εβδομάδες, είναι φυσικό να νεκρωθεί και να οδηγηθεί σε αποβολή όταν χορηγηθεί Μιφεπριστόνη. Κυκλοφορεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με το όνομα MIFEGYN και διατίθεται μόνο στα Νοσοκομεία. Εννοείται, χορηγείται ως εκτρωτικό μόνο τις πρώτες εβδομάδες της κύησης (μέχρι την 7-8) και υπό στενή ιατρική παρακολούθηση.
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι με την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης και με την βελτίωση των διαφόρων τεχνικών προϋποθέσεων δεν αποτελεί πλέον τόσο μεγάλο κίνδυνο για τη ζωή και την υγεία της γυναίκας όπως σε παλαιότερες εποχές. Οι θάνατοι νέων γυναικών κατά την έκτρωση ήταν παλαιότερα συχνό φαινόμενο. Η νάρκωση έχει βελτιωθεί, η χρήση των αντιβιοτικών έχει συμβάλει αποφασιστικά και οι χειρουργικές μέθοδοι έχουν αναπτυχθεί πάρα πολύ έτσι ώστε οι επιπλοκές των επεμβάσεων να έχουν πολύ περιοριστεί . Αυτή όμως η πρόοδος της επιστήμης, σαν γεγονός, μπορεί να αποβεί εις βάρος της γυναίκας, διότι με το σκεπτικό, ότι δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, οδηγείται πιο εύκολα στην απόφαση να διακόψει την εγκυμοσύνη της. Πρέπει ιδιαιτέρως να τονιστεί, ότι ναι μεν δεν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναίκας (χωρίς τούτο να έχει πλήρως μηδενιστεί), αλλά οι επιπλοκές έστω και σπανιότερες, εξακολουθούν να υπάρχουν και να συνοδεύουν τη γυναίκα, πολλές φορές σε όλη της τη ζωή.
Οι επιπλοκές διακρίνονται σε σωματικές και ψυχολογικές.
Οι σωματικές μπορεί να είναι άμεσες κατά τη διάρκεια της επέμβασης, όπως ρήξη του τραχήλου της μήτρας κατά τη διαστολή του με μεγάλη αιμορραγία, διάτρηση της μήτρας που επίσης μπορεί να συνοδεύεται από μεγάλη αιμορραγία, και οι δύο αυτές επιπλοκές, εάν δεν μπορέσουν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά εγκαίρως υπάρχει πιθανότητα να χρειαστεί αφαίρεση της μήτρας για να σωθεί η γυναίκα. Άλλη συνήθης επιπλοκή είναι η παραμονή υπολειμμάτων πλακούντα εντός της κοιλότητας της μήτρας που οδηγούν σε αιμορραγίες, φλεγμονές και συμφύσεις στην κοιλότητα της μήτρας και στις σάλπιγγες, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή άλλη κύηση στο μέλλον. Έχουν παρατηρηθεί φλεγμονές με αποστήματα σαλπίγγων και ωοθηκών σαν επακόλουθο μιας έκτρωσης. Επίσης ανεπάρκεια του τραχήλου, ώστε σε μετέπειτα εγκυμοσύνες να αποβάλλονται τα έμβρυα η να γεννιούνται πρόωρα. Οι φλεγμονές που μπορεί να επακολουθήσουν μετά από μία έκτρωση μπορεί να οδηγήσουν σε απόφραξη των σαλπίγγων, ενδομητρικές συμφύσεις που το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η στείρωση, οι συχνές αποβολές, οι στιφροί η προδρομικοί πλακούντες η οι πρόωροι τοκετοί.
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις έχουν επίσης μεγάλη σημασία διότι σε κάποιες περιπτώσεις ακολουθούν τη γυναίκα σε όλη της τη ζωή. Επειδή η γυναίκα από ένστικτο (μητρικό) αγαπάει το έμβρυό της, άσχετα από θρησκευτικές η άλλες πεποιθήσεις και κατά συνέπεια δεν θέλει το κακό του, βιώνει την έκτρωση σαν ένα βαρύ ψυχικό τραυματισμό που δύσκολα, η επιφανειακά μόνο επουλώνεται. Αρκεί μόνο λίγο να τον αγγίξεις και πάλι βγαίνει στην επιφάνεια. Έτσι πολλοί ομιλούν για το λεγόμενο « μετεκτρωσικό σύνδρομο» που είναι ένας νέος όρος και σημαίνει το σύνολο των ψυχολογικών συμπτωμάτων που παρουσιάζονται σε μεγάλο ποσοστό γυναικών μετά την έκτρωση.
Τα συμπτώματα είναι:
Μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση φόβου και ανησυχίας.
Αδυναμία χαλάρωσης, υπερένταση, ερεθιστηκότητα.
Σωματικές αντιδράσεις όπως ζαλάδες, καρδιοχτύπι, στομαχικές διαταραχές, πονοκέφαλοι
Δυσκολία συγκεντρώσεως
Διαταραγμένος ύπνος με εφιάλτες, άσχημα όνειρα
Μια γενικότερη άρνηση, προσπαθεί να ξεχάσει το γεγονός
Ψυχολογική αναστολή. Γυναίκες που έχουν βιώσει ένα τέτοιο επώδυνο γεγονός είναι πολύ διστακτικές στις μελλοντικές συμπεριφορές τους, ώστε να αποφεύγουν παρόμοιες επώδυνες καταστάσεις. Αυτό επηρεάζει τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
Κατάθλιψη και σκέψεις αυτοκτονίας. Ενώ λίγες μόνο φθάνουν σε κλινική κατάθλιψη, πολλές παρουσιάζουν λυπημένη έκφραση ,ξαφνικά ανεξήγητα ξεσπάσματα σε κλάματα, διαταραχές ύπνου, ορέξεως, σεξουαλικής ζωής.
Επαναφορά της εμπειρίας της έκτρωσης στη μνήμη, χωρίς εμφανή εξήγηση
Σκέψεις να ξαναμείνουν έγκυες για να αντικαταστήσουν αυτό που έχασαν
Ανησυχία για μελλοντική γονιμότητα και εγκυμοσύνη
Υπόσχεται στον εαυτό της να ξαναμείνει έγκυος και να είναι η καλύτερη μητέρα του κόσμου
Ενοχές ότι επέλεξε τη δική της άνετη ζωή από τη ζωή του παιδιού της
Χρήση αλκοόλ η άλλων ουσιών
Όλα τα πάρα πάνω επανέρχονται στη μνήμη κάθε χρόνο την ημερομηνία που έγινε η έκτρωση
Σημασία για την εκδήλωση η την βαρύτητα των πάρα πάνω συμπτωμάτων έχει η ψυχική υγεία της γυναίκας πρίν από την έκτρωση.
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ο μεγάλος αριθμός των εκτρώσεων στην Πατρίδα μας συμβάλει ασφαλώς και στην πορεία των γεννήσεων που τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι απογοητευτική. Από 150.000 τοκετούς το χρόνο που είχαμε τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι το 1981, έχουμε τώρα περίπου 100.000 συμπεριλαμβανομένων και των αλλοδαπών, κυρίως Αλβανών που ζουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Σημειωτέον ότι οι τοκετοί των αλλοδαπών αποτελούν σήμερα το 18% περίπου του συνόλου των τοκετών. Το δυσάρεστο είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις. Αυτή η δυσάρεστη εξέλιξη φαίνεται ότι θα συνεχιστεί, συνεπικουρούσης και της τρέχουσας οικονομικής, και όχι μόνο, κρίσης. Βέβαια για την μεγάλη υπογεννητικότητα που παρατηρείται στον τόπο μας δεν ευθύνονται οι εκτρώσεις, αυτές μόνο συμβάλλουν σε αυτήν. Τα κύρια αίτια είναι πολλαπλά και παρατηρούνται σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες: Δημογραφικά(Μείωση της βρεφικής θνησιμότητας, Αστικοποίηση, Μετανάστευση), Κοινωνικά (Ποιότητα ζωής, Πρότυπα ζωής, Κρίση του θεσμού του γάμου, Μονογονεικές οικογένειες), Οικονομικά (ανεργία, εργασία της γυναίκας, κόστος κατοικίας εκπαίδευσης και ανατροφής, χαμηλά οικογενειακά επιδόματα, καταναλωτισμός), τροχαία, ναρκωτικά, διατροφή, αλκοόλ , κάπνισμα κλπ. Η επίδραση των εκτρώσεων στην υπογεννητικότητα είναι διπλή: αφ’ ενός η άμεση επίπτωση από την μη γέννηση των εμβρύων, αφ’ ετέρου οι επιπτώσεις από την δευτεροπαθή υπογονιμότητα που προσβάλλει ένα ποσοστό γυναικών που υποβάλλονται σε έκτρωση.
Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΣΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΠΟΧΕΣ
Η έκτρωση απασχόλησε όλες τις κοινωνίες σε όλες τις εποχές. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι Πλάτων και Αριστοτέλης επικροτούσαν και ενθάρρυναν την έκτρωση, κυρίως για λόγους ευγονικούς αλλά και κοινωνικούς και οικονομικούς. Κατ’ αυτούς η έκτρωση μπορούσε να γίνεται χωρίς φόβο ποινής, μέχρι τους τεσσερεσήμισυ μήνες της εγκυμοσύνης, μέχρι τότε το έμβρυο δεν έχει αποκτήσει αίσθηση ζωής, όπως πίστευαν. Οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί όμως, ήταν κατά των εκτρώσεων. Ο Ιπποκράτης στον περίφημο όρκο του λέγει: «ουδέ πεσσόν φθόριον δώσω». Ο Γαληνός υποστηρίζει ότι «ζώα τα έμβρυα» και εκφράζεται σαφώς κατά των εκτρώσεων. Οι πυθαγόρειοι φιλόσοφοι ήταν αντίθετοι με την άμβλωση, γιατί πίστευαν ότι στο έμβρυο υπάρχει ζωή ήδη από τη στιγμή της σύλληψής του. Ο Χριστιανισμός θεωρεί το έμβρυο από τη στιγμή της σύλληψής του, ζωντανό οργανισμό και απαγορεύει την έκτρωση σε οποιοδήποτε στάδιο της εγκυμοσύνης, διότι την θεωρεί φόνο.
Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 και αρχές της δεκαετίας του ’70 νομιμοποιήθηκαν οι εκτρώσεις στα περισσότερα δυτικά κράτη. Στην Ελλάδα η νομιμοποίηση έγινε το 1986 με την ψήφιση του νόμου 1609/86. Η χώρα μας είχε μέχρι πριν λίγα χρόνια το θλιβερό προνόμιο να κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρωπαϊκή ένωση με 200.000 και πλέον εκτρώσεις το χρόνο. Οι Ελληνίδες δέχτηκαν την εισαγόμενη ελευθεριότητα χωρίς να είναι προετοιμασμένες την δεκαετία του ’70 και χρησιμοποιούσαν την έκτρωση σαν μέσον αντισύλληψης. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια με την καλλίτερη ενημέρωση σχετικά με τα μέσα προφύλαξης και τα αντισυλληπτικά άρχισε μια σταδιακή πτώση του αριθμού των εκτρώσεων και σήμερα υπολογίζονται γύρω στις 60-65 χιλιάδες περίπου το χρόνο.
Εν τούτοις και αυτός ο αριθμός είναι συγκριτικά με τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες αρκετά υψηλός , αφού εάν υπολογίσουμε ότι έχουμε 100.000 περίπου τοκετούς το χρόνο σημαίνει ότι το 36% των διαπιστωμένων κυήσεων διακόπτεται. Στην Αμερική διακόπτεται το 26% και θεωρείται πολύ υψηλό ποσοστό. Είναι επείγουσα ανάγκη, να ενταθούν οι προσπάθειες από όλους τους αρμόδιους φορείς για ενημέρωση του κοινού, ιδίως των νέων , σχετικά με τις επιπτώσεις, σωματικές και ψυχολογικές, των εκτρώσεων. Τα ΜΜΕ έχουν απεριόριστη δύναμη, ώστε μέσω αυτών μπορούν οι αρμόδιοι να περάσουν όποιο μήνυμα θέλουν. Από μετρήσεις που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι οι παντρεμένες γυναίκες είναι το 60% του συνόλου των εκτρώσεων στην Ελλάδα σήμερα. Επίσης ένα μεγάλο μέρος είναι γυναίκες οικονομικών μεταναστών. Σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές όταν είχαμε τις 200.000 εκτρώσεις το χρόνο, όπου οι παντρεμένες ήταν το 1/3 του συνόλου.
ΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Σε ότι αφορά τη χώρα μας, όπως και στις άλλες δυτικές χώρες, ο νόμος 1609/86 επιτρέπει την έκτρωση μέχρι την δωδέκατη εβδομάδα της κύησης για κοινωνικούς λόγους . Σε περίπτωση που διαπιστωθεί κάποια σοβαρή ανωμαλία στο έμβρυο, επιτρέπεται από το νόμο μέχρι την 24η εβδομάδα. Μετά την 24η εβδομάδα η διακοπή της εγκυμοσύνης είναι ποινικό αδίκημα.
Σχετικά γράφει ο γνωστός νομικός Γ. Κουμάντος «Παρά το σεβασμό που οφείλεται στο έμβρυο, ως ανθρώπινη ζωή και μελλοντικό πρόσωπο, αλλά κάτω από την πίεση κοινωνικών αντιλήψεων που παραδέχονται τις εκτρώσεις ως θεμιτές, ακόμη και ως έκφραση ενός δικαιώματος της γυναίκας, να εξουσιάζει το σώμα της, ο νομοθέτης καθιερώνει μια ακόμη τομή στην αδιάκοπτη συνέχεια της ζωής: Η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης δεν απαγορεύεται κατά τις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης».
Επ’ αυτού σχολιάζει ο ακαδημαικός Κων. Δεσποτόπουλος: Πρόκειται για επαίσχυντη στάση του νομοθέτη να υποκύψει όχι στην πλειοψηφία των πολιτών, αλλά στις πιέσεις ορισμένων ομάδων γυναικών, δήθεν πρωτοπόρων. Και είναι ηθικώς παραλογισμός, η ίδια πράξη ονομαζόμενη συγκαλυπτικά «τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης» , αν επιτελεστεί την 84η ημέρα ύστερα από τη σύλληψη, να χαρακτηρίζεται ως μη αντίθετη προς το δίκαιο. Αν επιτελεστεί όμως την 85η ημέρα ύστερα από τη σύλληψη να χαρακτηρίζεται αξιόποινο αδίκημα. Μιάς ημέρας διαφορά εμφανίζεται κρίσιμη για τον εγκληματικό η μη χαρακτήρα της ίδιας πράξης, προς γελοιοποίηση της νομοθεσίας. Και ιδού πρόσθετη αθλιότατη ανοησία: η διεκδίκηση δικαιώματος προς έκτρωση ως «Δικαιώματος της γυναίκας να εξουσιάζει το σώμα της». Ο κος Δεσποτόπουλος στο σύγγραμμά του «Φιλοσοφία του Δικαίου», έχει εκφραστεί για το δικαίωμα χειρισμού από τον άνθρωπο των μελών και των λειτουργιών του ατομικού του σώματος. Αλλά η αντιμετώπιση της εγκυμοσύνης δεν είναι χειρισμός από τη γυναίκα του ατομικού της σώματος. Η εγκυμοσύνη ενέχει συνύπαρξη επί εννέα μήνες δύο ανθρωπίνων όντων. Δεν είναι το έμβρυο μέλος του γυναικείου σώματος, είναι όν ανθρώπινο άλλο από τη γυναίκα μητέρα! Έπρεπε ίσως αυτό να τονιστεί, αν και αυτονόητο.
Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ το 1973 αποφάνθηκε, ότι το έμβρυο δεν είναι φυσικό πρόσωπο, χωρίς όμως να απαντήσει πότε αρχίζει η ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με το νόμο, αφήνοντας έτσι τα περιθώρια της ελεύθερης ερμηνείας από τα επί μέρους δικαστήρια για προστασία των δικαιωμάτων του εμβρύου. Επίσης το ανώτατο δικαστήριο υποστηρίζει ότι το πολιτειακό ενδιαφέρον για τη ζωή του εμβρύου θα πρέπει να είναι κατώτερο του συνταγματικού δικαιώματος της γυναίκας ως προς την ιδιωτική της ζωή, που σημαίνει ότι η κάθε γυναίκα θα μπορεί να τερματίσει την κύησή της μέχρι το χρονικό σημείο της βιωσιμότητας.
Αλλά και το σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 5, παράγραφος 1 λέει ότι: « Kαθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφ’ όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και τα χρηστά ήθη». Και εδώ προφανώς το έμβρυο είναι κάποιος άλλος.
Πάντως και στην Ελλάδα ο νομοθέτης πέφτει σε αντιφάσεις αφού αντιμετωπίζει διαφορετικά το έμβρυο ανάλογα με την περίπτωση. Από τη μία επιτρέπει, όπως είδαμε, την έκτρωση για κοινωνικούς λόγους μέχρι την 12η εβδομάδα. Από την άλλη, σε περίπτωση κληρονομιάς (π.χ. μιάς οικογενειακής περιουσίας κλπ.), κληρονόμος μπορεί να είναι εκείνος που κατά τον χρόνον της επαγωγής (=χρόνος θανάτου του κληρονομούμενου) βρίσκεται στη ζωή η έχει τουλάχιστον συλληφθεί. Στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή τέλος, άνθρωπος θεωρείται από την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα και μετά. Άρα δεν υπάρχει μία ενιαία αντιμετώπιση σε όλες τις περιπτώσεις.
Ας ελπίσουμε ότι ο λαός μας, με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει ότι η έκτρωση είναι μία λάθος επιλογή σε κάθε περίπτωση, ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πρώτη προτεραιότητα και ότι η μητρότητα είναι θείο δώρο που δεν πρέπει καμία γυναίκα να την στερηθεί.
Γράφει ο Γυναικολόγος – Μαιευτήρας Δρ. Βασίλειος Μπέλλιος
https://www.agalia.org.gr
