Ἀφιερωμένο
Στήν ἀεί Παρούσα Δέσποινα στό Περιβόλι τ᾿ οὐρανοῦ, στοιχείωση εὐχαριστίας.
Γράφει ὁ Ἰωάννης Πελίτης ΘεολόγοςΤὰ προηγούμενα μέρη
Τήν ἄλλη μέρα ξεκινήσαμε γιά τά Καρούλια. Προσκυνήσαμε στή Ρουμάνικη σκήτη τοῦ Ἀγίου Προδρόμου, ὅπου μᾶς δέχτηκε ὁ μοναχός «δύο καί δέκα», ὅπως μᾶς συστήθηκε ἕνας πανύψηλος Ρουμᾶνος ἀστειευόμενος. Κατεβαίνοντας στήν Κερασιά, σέ μιάν ἀπότομη πλαγιά, ὁ παπα-Βαγγέλης ἔπεσε καί, καθισμένος στά χαλίκια πού γλιστροῦσαν, κατηφόριζε καί ξεκαρδίζονταν στά γέλια, ἐνῶ μποροῦσε νά εἶχε χτυπηθεῖ. Παρά τήν ἡλικία, τά προβλήματα του καί τήν κούραση, δέν ἔχανε τήν εὐθυμία πού τόν διέκρινε μαζί μέ ἕναν τόνο σαλότητας καί ἀστείου αὐτοσαρκασμοῦ.
Πλησιάζαμε στό κελλί τοῦ παπα-Στέφανου Μίλκοβιτς, Σέρβου, γιά τόν ὁποῖο λέγονταν ὅτι τόν εἶχαν δεῖ ντυμένον μέ πουλιά, τόσο, πού δέν φαίνονταν ὁ ἴδιος. Ἀργότερα ἔγινε γνωστός ὡς ὁ ἀετός τῶν Καρουλιῶν.