Ιωάννης Μακαρούνης
Οι νεοταξίτες δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν τον σκοπό τους που προσπαθούν να οριοθετήσουν την συζήτηση σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας όμως δεν θα έπρεπε να πέφτουν σε αυτή την παγίδα.
Οι υπέρμαχοι του επίμαχου νομοσχεδίου προσπαθούν να κρατήσουν την συζήτηση αποκλειστικά σε επίπεδο δικαιωμάτων και ισοτήτων. Δυστυχώς, όσοι Χριστιανοί αντιτίθενται στο νομοσχέδιο πέφτουν στην παγίδα να προσπαθούν να αιτιολογήσουν την αντίθεσή τους με κοσμικούς όρους και επιχειρήματα και μέσα στο πλαίσιο-παγίδα που θέτουν οι δημοσιογράφοι.
Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, είτε κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός, θα έπρεπε να εστιάζει στο ότι δεν είναι σωστό να περάσει το νομοσχέδιο για δυο λόγους.
Πρώτον, λόγω αγάπης προς τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Το ενδιαφέρον και η αγωνία για την σωτηρία τους, επιτάσσει να μην διευκολύνεται η πορεία τους προς την αιώνια απώλεια, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή ίσως ενεργοποιηθεί η ναρκωμένη από το πάθος φωνή της συνειδήσεώς τους.
Δεύτερον, λόγω αγάπης προς τα παιδιά. Η στοιχειώδης αγάπη και το ενδιαφέρον για τα παιδιά επιτάσσει ότι τα παιδιά πρέπει να προστατευθούν πάση θυσία από κάθε πιθανό κίνδυνο να υποπέσουν στην θανάσιμη αυτή πνευματική ασθένεια. Δεν έχουμε το δικαίωμα να θέτουμε σε κίνδυνο τις ψυχές τους για να ικανοποιήσουμε τις ιδεοληψίες μας, με πολιτικές που κινούνται προς την κατεύθυνση της κοινωνικής «απενοχοποίησης» της ομοφυλοφιλίας, πολλώ δε μάλλον να τα θέσουμε στα χέρια συνανθρώπων μας οι οποίοι έχουν άγνοια του κινδύνου στον οποίο βρίσκονται οι ίδιοι.
Κανείς όμως από όσους τηλεοπτικούς καλεσμένους «υπερμάχους» της Εκκλησίας έχω ακούσει μέχρι τώρα δεν χρησιμοποιεί τέτοιο λόγο; Γιατί; Μήπως δεν γνωρίζουν αυτοί τα στοιχειώδη της Πίστεως τα οποία γνωρίζει ο απλός πιστός, ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Είναι αυτή η ένδεια λόγου απλά συμπτωματική ή είναι ύποπτη, εσκεμμένη; Για ποιόν λόγο να προσπαθεί να στηρίξει την αλήθεια ένας άνθρωπος της Εκκλησίας με κοσμικά επιχειρήματα και όχι με θεολογικά;
Δεν θα μπορούσε να πει ότι από αγάπη και ενδιαφέρον αντιτάσσεται στο νομοσχέδιο, διότι το λειτουργικό πλαίσιο του Θεού για τον άνθρωπο είναι ο αγιασμός και η θέωση, ότι ο μισάνθρωπος και μισόθεος Εωσφόρος προσπαθεί διαρκώς να βγάζει τον άνθρωπο από το λειτουργικό του πλαίσιο για να το «τρίβει» στα «μούτρα» του Θεού και να Του λέει «να πως αυτό-εξευτελίζονται αυτοί που Αγαπάς, να πόσο εκτιμούν τον νέο Παράδεισο που Ετοιμάζεις για αυτούς», ότι κάθε εκτροπή (φόνος, κατάκριση, λαιμαργία, πορνεία, σοδομισμός, κοκ) είναι έξοδος από το λειτουργικό πλαίσιο, πάθος, αμαρτία, παρά φύσιν, έκπτωση, διαστροφή, ασθένεια, δαιμονισμός, αυτό-εξευτελισμός, ότι και η ομοφυλοφιλία είναι και αυτή μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δαιμονισμός, παρά φύσιν κατάσταση, πάθος και ασθένεια και τόσα άλλα σοβαρά και σημαντικά σωτηριολογικά επιχειρήματα;
Γιατί εξαντλούνται σε «υπερασπιστικά» επιχειρήματα του τύπου, «…η συντηρητική μερίδα της Εκκλησίας…», «…είναι μια Εκκλησιαστική παράδοση 2000 ετών…», «…η Αγία Γραφή και οι Ιεροί Κανόνες…», και ούτω καθ’ εξής; Και μάλιστα, χρησιμοποιούν την λέξη «παράδοση» αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται περί μια κοσμικής παραδόσεως, μιας συνήθειας, μιας πολιτισμικής και πολιτιστικής ταυτότητας και όχι για παράδειγμα την Ιερά Παράδοση, που είναι λόγος Θεού. Είναι αυτό υπεράσπιση ή πολύ πονηρό χτύπημα κατά της Εκκλησίας;
Πέραν των όσων συμπολιτών μας υποστηρίζουν την ηθικο-κοινωνική «απενοχοποίηση»της ομοφυλοφιλίας αποκλειστικά από εμμονική εμπάθεια επειδή οι ίδιοι είναι αμετανόητα εγκλωβισμένοι στο πάθος αυτό, δέχομαι χωρίς καμία υποσημείωση ή αστερίσκο ότι την κοινωνική «απενοχοποίηση» της ομοφυλοφιλίας μπορεί να την υποστηρίζει και ένας άθεος από όντως πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτούς τους συνανθρώπους μας, μιας και ο άθεος δεν πιστεύει στον λόγο του Θεού και απορρίπτει την βεβαιότητα του αιωνίου βασάνου στον οποίο οδηγεί το πάθος αυτό.
Η υποστήριξη όμως ενός τέτοιου νομοσχεδίου από έναν ο οποίος αυτό-προσδιορίζεται ως «Χριστιανός» είναι πράξη η οποία δείχνει άνθρωπο βαθιά κοινωνιοπαθή. Ο αυτό-προσδιοριζόμενος ως «Χριστιανός», εκείνος δηλαδή ο οποίος γνωρίζει και αποδέχεται τον λόγο του Θεού για τον αιώνιο βάσανο των ανθρώπων που δεν θα μετανοήσουν για το πάθος αυτό και εν τούτοις προτιμά να ικανοποιεί την φιλαυτία και την κενοδοξία του χαϊδεύοντας τα αυτιά των ομοφυλόφιλων και του συστήματος της εξουσίας, αυτός ο «Χριστιανός» δεν έχει καμία αγάπη μέσα του παρά μόνον φιλοτομαρισμό, φιλαυτία και κενοδοξία. Τον ενδιαφέρει να δείξει «καλή διαγωγή» στο διεστραμμένο νεοταξικό σύστημα για να λάβει και τα όποια ανταλλάγματα, αδιαφορώντας παντελώς για την αιώνια αφόρητη κατάσταση στην οποία ως συνυπεύθυνος καταδικάζει τους συνανθρώπους του.
Εάν, από την άλλη, αυτό-προσδιορίζεται ως «Χριστιανός» και εν τούτοις δεν αποδέχεται τον λόγο του Θεού περί ομοφυλοφιλίας, τότε πολύ απλά έχει θέσει εαυτόν εκτός του σώματος της Εκκλησίας ως αυτό-κατάκριτος, αυτό-αφορισμένος και αιρετικός.
Στην συζήτηση περί δικαιωμάτων και ισοτήτων, εκείνο που δεν αναφέρουν είναι το ότι άλλο είναι το δικαίωμα στην παιδεία και άλλο το δικαίωμα στον φόνο. Άλλο το δικαίωμα στην υγεία και άλλο το δικαίωμα στην παιδεραστία. Άλλο το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση και άλλο το δικαίωμα στον κιναιδισμό. Η αλόγιστη εφαρμογή της ελευθερίας οριζόντια, παντού, δεν είναι εξ ορισμού ωφέλιμη. Η κοινωνική «απενοχοποίηση» της ομοφυλοφιλίας δεν συνιστά πρόοδο αλλά επιστροφή στον σκοταδισμό.
Πραγματικοί προοδευτικοί είναι οι χαρακτηριζόμενοι από τους «προοδευτικούς» ως «συντηρητικοί» διότι πιστεύουν στην ανώτατη και απόλυτη ανθρώπινη πρόοδο, την προσωπική τελείωση, τον αγιασμό, την θέωση. Οι αυτό-χαρακτηριζόμενοι ως «προοδευτικοί» είναι οι πραγματικοί συντηρητικοί και δη οι οπισθοδρομικοί και οι σκοταδιστές μιας και επιθυμούν να διαγράψουν 3000 χρόνια ανθρώπινης και κοινωνικής εξέλιξης και να επαναφέρουν την κοινωνία στην ηθικά και κοινωνικά πρωτόγονη κατάπτωση της Πενταπόλεως του Ιορδάνου, τότε που οι Σοδομίτες ζούσαν ακριβώς όπως ονειρεύονται να επαναφέρουν την κοινωνία και οι σημερινοί σοδομίτες. Τις «ευλογίες» που προκάλεσαν στα κεφάλια τους οι κοινωνίες των Σοδομιτών τις γνωρίζουμε όλοι…
Για μια ακόμη φορά, τρέχουμε οι ταλαίπωροι δυτικο-λιγούρηδες να αντιγράψουμε ότι ανωμαλία μας φέρνουν από την δύση. Λες και δεν έχουμε τον απείρως ανώτερο Ρωμαίικο πολιτισμό μας; Την Ελληνο-Ορθοδοξία; Την Ρωμανία; Μας έβαλαν πάλι οι διεστραμμένοι της δύσης να μιλάμε και εμείς για δικαίωμα στον ξεπεσμό του ανθρωπίνου προσώπου, δικαίωμα στην ανωμαλία, δικαίωμα την διαστροφή και την καταστροφή, δικαίωμα στην πορνεία (βλ. πολιτικός γάμος), στον φόνο (βλ. αμβλώσεις), στην ομοφυλοφιλία (βλ. σύμφωνο συμβίωσης), στην παιδεραστία (βλ. αναμενόμενο νομοσχέδιο Μητσοτάκη), στην βρεφεραστία (βλ. Καναδά), στην κτηνοβασία σε λίγο καιρό (βλ. ήδη σε Γερμανία, και αλλού) και ούτω καθ’ εξής.
Μέσα στον παραλογισμό του δαιμονικού «δικαιωματισμού» και των «ισοτήτων» κατάντησε η κοινωνία να κάνει Σατανιστικές τελετές στα Καπιτώλια της Αμερικής, να επιζητά σοδομιτική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, σεξουαλικά δικαιώματα βρεφών, παιδεραστίες, κτηνοβασίες, κοκ. Η «προοδευτική» ατζέντα αυτή οδήγησε τις δυτικές χώρες να αυξήσουν εκθετικά τα ποσοστά των κιναίδων πολιτών τους. Αυτό εννοούν «πρόοδο» και «πολιτισμό» οι «προοδευτικοί». Να μας λείπει τέτοια «πρόοδος». Προτιμούμε εκείνη την πρόοδο που Χαριτώνει τον άνθρωπο να μιλά με τους Αγίους και που κάνει το λείψανό του να μυροβλύζει όταν επαναπατρίζεται στην Βασιλεία των Ουρανών.
Μερικές σκόρπιες σκέψεις
· Όσοι λένε ότι «άλλο Εκκλησία και άλλο κράτος» είτε έχουν άγνοια και πλάνη, είτε βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία. Το Άρθρο 3 του Συντάγματος της Ελλάδος ορίζει ότι το κυρίαρχο θρήσκευμα της χώρας είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και δηλώνει πίστη και υπακοή στους Ιερούς Κανόνες Αυτής. Το δε κράτος, δηλαδή η κυβέρνηση με τους θεσμούς της απαρτίζεται από μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή από Χριστιανούς που οφείλουν αποδοχή και υπακοή και στον λόγο του Θεού και στο Σύνταγμα.
· Όταν ο πολιτικός ο οποίος αυτό-προσδιορίζεται ως Ορθόδοξος, αντί να παραιτηθεί, ψηφίζει νόμους που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τον λόγο του Θεού και θέτει έτσι σε θανάσιμο κίνδυνο τις ψυχές των συνανθρώπων του, τότε παύει να είναι Ορθόδοξος, κατά το «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν», αλλά και απεργάζεται και την κατάλυση του Συντάγματος.
· Όσοι λένε ότι «η Εκκλησία (εννοώντας την διακονική Ιεραρχία της Εκκλησίας) δεν πρέπει να έχει λόγο σε πολιτειακά ζητήματα», ξεχνούν ότι και οι Ιεράρχες είναι Έλληνες πολίτες με ίσα δικαιώματα και τους πέφτει λόγος για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα τους όσο πέφτει και των υπολοίπων συμπολιτών τους. Πολύ περισσότερο έχει την υποχρέωση να έχει λόγο το σύνολο της Εκκλησίας, κλήρος, μοναχοί και λαός. Μήπως είναι λιγάκι φασίστες όσοι λένε ότι μερίδα των πολιτών (και δη η συντριπτική πλειοψηφία) δεν πρέπει να έχει λόγο για νομοθεσίες του κράτους παρά μόνο όσοι είναι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου; Άλλωστε το εν λόγω νομοσχέδιο δεν αφορά οικονομικά ή άλλα, αδιάφορα για την Ιεραρχία ζητήματα, αλλά αμιγώς σωτηριολογικά, άρα βαθειά Εκκλησιαστικά.
· Πολύ ορθώς επισημάνθηκε από πολλούς ότι ήταν εξαιρετικά προβληματική η θέση του κ. Ιερωνύμου, ο οποίος είπε ότι περιμένει να έλθει το νομοσχέδιο ώστε να εκφέρει άποψη. Δηλαδή, δεν μπορεί ο ίδιος ή η Ιεραρχία να ομολογήσουν τον λόγο του Θεού στο θέμα των ομοφυλοφίλων εάν δεν δουν το νομοσχέδιο του δικαίως αφορισμένου κ. Μητσοτάκη; Δηλαδή, ανάλογα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου θα αλλάξει και ο λόγος του Θεού, ή μήπως του απαγορεύει κανείς να κάνει όσες δηλώσεις θέλει μόλις έλθει το αντίχριστο νομοσχέδιο; Μήπως λοιπόν ενέχει δόλο η στάση αυτή ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις από την Εκκλησία (κλήρο, μοναχούς και λαό) μέχρι να είναι πολύ αργά;
· Ακούστηκαν από χείλη Ιεραρχών ότι δεν τους ενδιαφέρει το νομοσχέδιο στο σκέλος του γάμου των ομοφυλοφίλων, ότι δηλαδή δεν τους ενδιαφέρει η σωτηρία των ανθρώπων αυτών. Ακούστηκε επίσης από καλεσμένους στα μεγάλα κανάλια διαχειριστές Ορθοδόξων ιστολογίων ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποια στιγμή η Ιεραρχία οφείλει να ενημερώσει τον κόσμο ότι τα δεδομένα του κόσμου άλλαξαν και ότι πρέπει να επικαιροποίηθεί η Πίστη και ούτω καθ’ εξής. Ακούστηκαν από θεολόγους και άλλους, απόψεις όπως «επιτέλους και μια φορά που η εκκλησία δεν μίλησε για αμαρτίες, κόλαση και το κρεβάτι των άλλων». Ακούστηκαν από χείλη «υπερασπιστών» της Εκκλησίας ότι «υπάρχει πίεση από κάτω προς τα πάνω». Δηλαδή, ότι οι Ιεράρχες αναγκάζονται να αντιδράσουν στο νομοσχέδιο ενώ δεν θέλουν, επειδή τους πιέζει το «υπερ-συντηρητικό» ποίμνιο των Εκκλησιαστικών τους επαρχιών. Εάν ισχύουν όλα αυτά τότε η Ιεραρχία εξέπεσε παντελώς των όρκων και του σκοπού της!
· Μέχρι το 1990 η ομοφυλοφιλία αναγνωριζόταν από τον Π.Ο.Υ. ως ψυχική ασθένεια και σεξουαλική διαστροφή. Αφαιρέθηκε από τα εγχειρίδια λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Είναι αγάπη το να αρνούμαστε την θεραπεία στους συνανθρώπους μας λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων;
· Το 60% των ΛΟΑΤΚΙ νέων πάσχουν από κατάθλιψη (βλ. Trevor Project 2023) και παρουσιάζουν 600% μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών από τους φυσιολογικούς νέους (βλ. JAMA Pediatrics 2018). Είναι αγάπη το να εθελοτυφλούμε λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων στην δυστυχία και την καταστροφή που φέρνει τον άνθρωπο αυτή η πνευματική (θεολογικά) ή ψυχική (ιατρικά) ασθένεια;
· Η έρευνα δείχνει ότι οι αυτοκτονίες στις τάξεις των ομοφυλόφιλων δεν γίνονται μόνο λόγω της οικογενειακής ή κοινωνικής απόρριψης, αλλά και λόγω της διαπίστωσης του αδιεξόδου στο οποίο τους φέρνει αυτή η πλάνη. Ότι δηλαδή όσο και να το θέλουν το φυσικό φύλο δεν αλλάζει. Το σώμα παραμένει ανδρικό, το χρωμόσωμα παραμένει ΧΥ, τα εγχειρισμένα γεννητικά όργανα είναι μια μιμητική πλαστική χειρουργική και δεν έχουν καμία εμφανισιακή και λειτουργική σχέση με τα γυναικεία, το στήθος δεν είναι γυναικείο αλλά σιλικόνη, δεν παράγει γάλα, δεν υπάρχει έμμηνος ρύση, δεν υπάρχει εγκυμοσύνη, δεν υπάρχει γυναικεία φωνή και ούτω καθ’ εξής. Και όσο έρχεται το γήρας, τόσο επανέρχονται τα φυσικά ανδρικά χαρακτηριστικά και το αποτέλεσμα είναι αποκρουστικό. Συνειδητοποιούν πολύ σύντομα οι ΛΟΑΤΚΙ ότι δεν μπορούν να κάνουν ούτε ότι κάνει μια γυναίκα, ούτε ότι κάνει ένας άνδρας. Συνειδητοποιούν ότι υπολείπονται και ότι είναι ελλειμματικότεροι και από τον άνδρα και από την γυναίκα και η ζημιά είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Αυτή η διαπίστωση είναι που οδηγεί τα θύματα του παρδαλού δαιμονίου σε τεράστια ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών.
· Η ψυχιατρική επιστήμη (βλ. Δρ. Δημ. Πατέλης) αλλά και η διαπίστωση από τις μαρτυρίες πολλών νέων που ξέφυγαν από αυτό το πάθος ή από αντίστοιχες ομοφυλοφιλικές οικογένειες (βλ. Lewis), μας βεβαιώνουν ότι τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ δεν λειτουργούν φυσιολογικά όσον αφορά την κριτική τους σκέψη. Πρώτον, διότι διαθλούν τα πάντα μέσα από το πάθος τους και δεν μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν τίποτε έξω από αυτό. Δεύτερον, διότι είναι άτομα σωματικά και ψυχικά διαταραγμένα και «σπασμένα» -γι’ αυτό και βρήκαν ψυχική έκφραση σε αυτό το πάθος- και επειδή είναι άτομα «σπασμένα» δεν έχουν πνεύμα αντίστασης, ηρωισμό και αυτοθυσία πέρα από το ασθενές πνεύμα ακτιβισμού για τα λοατκικά τους δικαιώματα. Δεν είναι δηλαδή χρήσιμοι οι πολίτες οι οποίοι θα αντιδράσουν για το συλλογικό συμφέρον. Αποτέλεσμα όλων αυτών των διαπιστώσεων είναι το ότι η αύξηση των ΛΟΑΤΚΙ καθιστά τις κοινωνίες ευκολότερα χειραγωγίσιμες από τους όποιους δυνάστες. Είναι αγάπη προς τα παιδιά μας το να αδιαφορούμε σε τι δυστοπικές κοινωνίες θα τα αναγκάσουμε να ζουν;
· Διεθνούς κύρους ερευνητικά κέντρα όπως το Stratford έχουν παρουσιάσει μελέτες στις οποίες η ομοφυλοφιλία αναφέρεται ως όπλο! Σύμφωνα με τις μελέτες αυτές, η προβολή και προώθηση της ομοφυλοφιλίας σε μια κοινωνία την καθιστά χειραγωγίσιμη και εύκολο θύμα του επιτιθέμενου κράτους. Είναι ένας υβριδικός πόλεμος, ένας πόλεμος πολιτικής υποδούλωσης μιας χώρας, όπου δια της ομοφυλοφιλικής κουλτούρας, μειώνονται οι αντιστάσεις του στοχευμένου λαού στις επιβουλές της επιτιθέμενης χώρας. Την Αμερική παραδείγματος χάριν, την εξυπηρετεί να είναι όλοι οι λαοί εκσοδομιτισμένοι ὠστε να προωθεί ανενόχλητη τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα σε όλο τον κόσμο.
· Προβάλλεται το επιχείρημα ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται ομοφυλόφιλοι. Εάν αυτό ίσχυε θα έπρεπε να βρούμε πάνω κάτω το ίδιο ποσοστό ομοφυλόφιλων σε κάθε χώρα. Γιατί όμως βρίσκουμε παραδείγματος χάριν στην Βραζιλία 15% (1 στους 6 ή 1/6 του πληθυσμού), στην Ισπανία 14% και στην Πολωνία 6% ή στην Ιαπωνία 1% (1 εκατοστό του πληθυσμού ή 1 στους 100); Η στατιστική απόκλιση 6 με 12 είναι τεράστια (διπλάσιο στατιστικό ποσοστό!) και η απόκλιση 1 με 14 είναι στατιστικά αστρονομική! Τέτοιες αποκλίσεις αποκλείουν κάθε επιχείρημα ότι κάποιοι γεννιούνται έτσι από φύσεως. Τέτοιες αποκλίσεις αποδεικνύουν ότι το «προοδευτικό» κοινωνικό περιβάλλον είναι αυτό το οποίο δημιουργεί την ανωμαλία αυτή.
· Τους ομοφυλόφιλους δεν τους φτιάχνει ο Θεός. Τρία είναι τα βασικά αίτια για τους ανθρώπους που νιώθουν αυτή την παρά φύσιν έλξη. Πρώτον, η παρα φύσιν σεξουαλική σχέση των γονέων και δη της μητέρας. Όχι μόνο η σεξουαλική επαφή, αλλά και η επιθυμία μόνο, καταγράφεται όπως όλες οι βιωματικές πληροφορίες στο γονιδίωμα και έτσι περνούν στο παιδί ως προδιάθεση. Δεύτερον, μια αυστηρή, αυταρχική πατρική φιγούρα ή το ακριβώς αντίθετο, μια ομοφυλοφιλική γονική φιγούρα δυο πατέρων ή δυο μητέρων. Τρίτον, η ανατροφή σε μια κοινωνία ελευθέρων ηθών, όπου ο πειραματισμός, η λαγνεία και η ηδονή μπορεί να εγκλωβίσει ένα παιδί στο πάθος αυτό. Εξαίρεση είναι οι ερμαφρόδιτοι άνθρωποι οι οποίοι όμως είναι εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Έχουν καταγραφεί περίπου 500 σε όλο τον κόσμο των 8+ δις ανθρώπων, δηλαδή ποσοστό λιγότερο από 0,000006% του πληθυσμού!
· Δεν υπάρχουν ούτε τρία, ούτε 10.000 φύλα. Υπάρχουν δυο φύλα με πολλές διαστροφικές σεξουαλικές αποχρώσεις. Το να «βαπτίζουμε» ως διαφορετικό φύλο κάθε σεξουαλική διαστροφή είναι σαν να λέμε ότι υπάρχουν διαφορετικοί homo sapiens βάσει των διαφορετικών γονιδιακών τους διατροφικών ή νοσηματικών προδιαθέσεων ή επιλογών. Ή ότι όσοι άνθρωποι κολυμπούν (από έμφυτη κλίση ή καλλιέργεια) είναι αμφίβια και όσοι απεχθάνονται το νερό είναι θηλαστικά.
· Αντιλαμβάνομαι ότι, όπως λένε οι Πατέρες, τα ομοφυλοφιλικά πάθη έχουν τον ισχυρότερο εθισμό από όλα τα άλλα πάθη, ακόμη και από τα σκληρά ναρκωτικά. Το παρδαλό δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας είναι το ισχυρότερο από όλα τα δαιμόνια της κολάσεως. Αντιλαμβάνομαι ότι οι ομοφυλοφιλικές ηδονές ενός άνδρα είναι πολύ πιο έντονες και ισχυρές από τις φυσιολογικές ηδονές μιας γυναίκας. Αντιλαμβάνομαι ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι τόσο πολύ αγκιστρωμένοι στις πανίσχυρες πολύ-επίπεδες ψυχοσωματικές ηδονές αυτές, που τους είναι αδιανόητη ακόμη και η σκέψη του ενδεχομένου να επιχειρήσουν να τις εγκαταλείψουν. Τους βολεύει έτσι την συνείδηση να πιστέψουν ότι έτσι είναι φτιαγμένοι από τον Θεό, ότι απλά έτυχαν σε λάθος σώμα και ότι δεν είναι σεξουαλικός προσανατολισμός και επιλογή τους. Προκειμένου να μην μπουν στην όντως πολύ επίπονη διαδικασία του αγώνα κατά του πάθους αυτού, προτιμούν να συμμετάσχουν στον παραλογισμό του να προσπαθούν να κάνουν και όλο τον υπόλοιπο κόσμο να αποδεχθεί την πλάνη αυτή που βολεύει τους ιδίους.
Εκείνο όμως που δεν αντιλαμβάνομαι είναι να προσπαθούν να αλλάξουν και τον λόγο του Θεού. Να παρουσιάσουν ότι τάχα ο Χριστιανισμός δέχεται την ομοφυλοφιλία και ότι μπορεί κάποιος να είναι και ομοφυλόφιλος και Χριστιανός! Δεν είναι μόνο το ότι εγκατέλειψαν τον σωματικό τους ανδρισμό. Δεν είναι το ότι εγκατέλειψαν τον ψυχικό τους «ανδρισμό», αλλά εγκατέλειψαν και τον ηθικό τους «ανδρισμό». Διότι δεν έχουν έστω τον «ανδρισμό» να πουν «Ναι, είμαι αυτό που είμαι, γνωρίζω τον λόγο του Θεού και είτε δεν τον πιστεύω, είτε δεν με ενδιαφέρει». Πώς να εμπιστευτεί κάποιος έναν τέτοιο ομοφυλόφιλο με οτιδήποτε, είτε με εξουσία είτε με ανατροφή παιδιών, όταν παρουσιάζει τέτοια εμπαθή, εμμονική, κομπλεξική, εριστική, αναξιόπιστη και επικίνδυνη συμπεριφορά;
· Ακούγεται πολύ το επιχείρημα ότι μια «οικογένεια» ομοφυλόφιλων μπορεί να δώσει την ίδια ή και περισσότερη αγάπη και φροντίδα σε ένα παιδί από μια φυσιολογική οικογένεια. Πρώτον, αυτό είναι οξύμωρο διότι η έννοια της αγάπης είναι ταυτόσημη με την σωτηρία της ψυχής. Πως μπορεί να λες ότι αγαπάς κάποιον όταν δεν σε νοιάζει το πώς θα βιώνει την αιωνιότητα; Δεύτερον, η αμετανοησία σε ένα τόσο φοβερό πάθος δεν μπορεί παρά να επιφέρει έκπτωση και σε άλλες πτυχές της συμπεριφοράς, όπως μαρτυρούν άμετρες ομολογίες μετανοημένων ΛΟΑΤΚΙ αλλά και η εμπειρία πάμπολων πνευματικών οι οποίοι διαποιμαίνουν τους άτυχους αδελφούς μας στο πετραχείλι τους. Τρίτον, τι σημασία έχει το να δώσει όλη την αγάπη και την φροντίδα του κόσμου μια τέτοια «οικογένεια» στο παιδί, όταν εν τέλει χαθεί η ψυχή του («τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;»); Είτε στην «οικογένεια» αυτή αυτό-προσδιορίζονται ως «Χριστιανοί», είτε ως άθεοι, η αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν ή να δεχθούν την σωτηριολογική αυτή αλήθεια τους καθιστά απαγορευτικούς ως αναδόχους γονείς.
Μην περιμένετε να ιδρώσει το αυτί κανενός δημοσιογράφου ή πολιτικού με τις αρθρογραφίες και τις διαμαρτυρίες. Δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα Εκκλησιαστικά ούτε τα κοσμικά επιχειρήματα. Γνωρίζουν ποιο είναι το σωστό. Απλά επειδή τους κρατάνε με κασέτες, όπως αποκάλυψαν πρόσφατα κάποιοι δημοσιογράφοι, αναγκάζονται να προωθούν όσα τους λένε. Όπως συνομολόγησαν και πολλοί ποιμένες και αδελφοί, πρέπει να προχωρήσουμε σε πιο δραστικά μέτρα. Να πάψουμε να αναφερόμαστε σε όσους ψηφίσουν ή υποστηρίζουν τον κιναιδισμό ως Χριστιανούς και να μην τους δεχόμαστε στους Ιερούς Ναούς και στα Μυστήρια της Εκκλησίας παρά μόνο εάν προσέρχονται εν μετανοία.
Κάπως πρέπει να μπει φρένο στον ομαδικό δαιμονισμό της κοινωνίας. Κάπου πρέπει να πούμε ως εδώ και μη παρέκει στην αποστασία! Κάποτε πρέπει να πούμε Στώμεν Καλώς!
