Η κόρη του ψευδο-Πατριάρχη Φιλάρετου (Μιχαήλ Ντενισένκο) έγραψε μια ανοικτή επιστολή, περιγράφοντας την κακομεταχείριση που υπέστη στα χέρια του φυσικού πατέρα της, και τη βάναυση συμπεριφορά του έναντι των παιδιών του αλλά και ότι εγκατέλειψε παιδιά κι εγγόνια για να υλοποιήσει τις φιλοδοξίες του. Πρόκειται για αυτό το ίδιο πρόσωπο τον σχισματικό Φιλάρετο, που ποδοπάτησε το μοναχικό του όρκο τον οποίο ο Βαρθολομαίος αποκατέστησε στην Εκκλησία θυσιάζοντας την ενότητά της, αγνοώντας σοβαρές κατηγορίες εναντίον του από πολυάριθμους
Ορθόδοξους Επισκόπους για μια ποικιλόμορφη δέσμη θεμάτων.
Σύμφωνα με την κόρη του εγκατέλειψε τα παιδιά και τα εγγόνια του. Το ακόλουθο βιογραφικό απόσπασμα είναι ίσως το πιο θλιβερό μέρος της ιστορίας του Φιλάρετου. Δημοσιοποιήθηκε από τα δικά του παιδιά, που είχαν μια ζοφερή παιδική ηλικία.
Στην «ανοικτή επιστολή και εξομολόγηση» της προς τους συντάκτες ανεξάρτητων εφημερίδων και περιοδικών, η Βέρα Μεντβέντε (γεννημένη Ροντιόνοβα) έγραψε:
«Θέλω να απευθυνθώ στους συντάκτες των εφημερίδων και των περιοδικών μ΄ ένα αίτημα εκ μέρους μου και στο όνομα της γιαγιάς μου, Ξένιας Μιτροφάνοβα Ροντιόνοβα …
Θέλω να το κάνω ώστε οι άνθρωποι να ξέρουν όλη την πικρή αλήθεια για τον πρώην Vladika Φιλάρετο – το φυσικό μου πατέρα, που εγκατέλειψε τα παιδιά του, τη γιαγιά μου και τα εγγόνια του για να σώσει τη θέση του και την μοναχική του ιδιότητα.
Είμαι 27 ετών ετών. Έζησα τα πρώτα δεκαπέντε μου χρόνια με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, Ευγενία Πετρόβνα Ροντιόνοβα.
Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρή, ο Vladika Φιλάρετος (vladika =επίσκοπος, έτσι μας είχε ορμηνέψει να τον αποκαλούμε μπροστά σε άλλους ανθρώπους) μ΄ έπαιρνε στην αγκαλιά του όπως και τον αδελφό μου Αντρέσα και την αδερφή μου Λιούβα. Κάθε φορά που επέστρεφε από το εξωτερικό, μας έφερνε πάντοτε δώρα. Εμείς τα παιδιά ωστόσο ποτέ δεν νιώσαμε κάτι γι αυτόν. Η μαμά συχνά μας πήγαινε στην Εξαρχεία στην οδό Πουσκινσκάγια 36, όπου μας έβλεπαν οι ιερείς και οι συνάδελφοί του. Αλλά γι αυτούς δεν θεωρούμασταν τα φυσικά τέκνα του Μητροπολίτη τους, αλλά μόνο τα παιδιά της «αδελφής» του, της Ευγενίας Πετρόβνα Ροντιοβόνα. Αν κάποιος αμφέβαλλε για τη μητέρα μου είχε έγγραφα έτοιμα για να αποδείξει ότι εμείς τα 3 παιδιά μας πήραν από διάφορα ορφανοτροφεία- εστίες.
Παρά την υλική μας άνεση στο σπίτι, η παιδική μας ηλικία ήταν πολύ σκληρή και καθόλου χαρούμενη. Η μητέρα συχνά μας χτυπούσε με βέργα από καουτσούκ. Κάποιες φορές ζητούσε βοήθεια από τη Βλάντυκα Φιλάρετου και μια μέρα χτύπησε τον Andrusha τόσο άσχημα ώστε η μπανιέρα ήταν γεμάτη με αίμα. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς μας επέβαλαν την υπακοή και την ταπεινοφροσύνη.
Η γιαγιά μας υπερασπίστηκε όσο μπορούσε. Λυπούσε για μας. Μια μέρα η δασκάλα μας στο Κίεβο στο Σχολείο Νο 4 (στην περιοχή Zheleznodorozhny) η Ταμάρα Ιβάνοβνα παρατήρησε μώλωπες στα χέρια και το κορμί του Αντρέι. Κάλεσε τη μητέρα μου στο σχολείο, λέγοντας ότι θα στερηθεί της γονικής επιμέλειας για την κακομεταχείριση των παιδιών της. Ωστόσο, το αποτέλεσμα ήταν ν΄ απομακρυνθεί από το σχολείο η δασκάλα αφού η μητέρα μου ήξερε ποιον να χρησιμοποιήσει για να το πετύχει.
Ο παπάς και η μαμά πάντα προσπάθησαν επίσης να κρατήσουν και άλλες πιο σοβαρές υποθέσεις που περιβάλλουν το σκοτάδι και τη σιωπή. Έτσι, το 1982 η αδερφή μου Λιούβα έφερε στο γυμνάσιο κάποιο υδράργυρο και το έσπασαν έτσι ώστε το σχολείο να κλείσει και τα παιδιά να απελευθερωθούν για διακοπές. Από πού προήλθε ο υδράργυρος, δεν γνωρίζαμε. Η μαμά είπε ότι η Βλάντυκα το είχε φέρει στο σπίτι από το εξωτερικό. Διατηρήθηκε στο σπίτι μας σε ειδική φιάλη με κόκκινο σημάδι. Το σχολείο έπρεπε να κλείσει σε καραντίνα. Η Vladyka Philaret έπρεπε να πληρώσει πολλά χρήματα για τις επισκευές της. Ήταν πολύ ανήσυχος ότι θα υπήρχε αγωγή και έκανε ό, τι μπορούσε για να το αποτρέψει. Αργότερα μερικοί μαθητές μου είπαν ότι κάποιος έπαθε σοβαρά άρρωστος από τους καπνούς του υδραργύρου. Υπάρχει τώρα μια τεχνική σχολή σε αυτό το κτίριο.
Η μαμά ήταν φίλη με την Ράντ Σκέρμπτσκαγια, τη σύζυγο του Πρώτου Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, που συχνά έρχονταν και μας επισκέπτονταν στο σπίτι και στη datcha. Τώρα είναι φίλοι με τις συζύγους των Fokin και Kravchuk. Ο Βλάντυκα χρησιμοποιεί τη μαμά για να οικοδομήσει γέφυρες με τις αρχές για τους δικούς του στόχους. Η μαμά μιλάει ανοιχτά για τους φίλους της στα υψηλά κλιμάκια και θέλει να φωτογραφηθεί μαζί τους, έτσι ώστε οι άνθρωποι να φοβούνται την ίδια και τον πατέρα μας.
Στην αρχή η datcha μας βρισκόταν στο Νοβοσελίκι. Ο μπαμπάς αγόρασε εκεί ένα σπίτι στο όνομα της γιαγιάς μου Ξένια Μητρόφανονα και ξανάκτισε (χωρίς καμία άδεια από τις αρχές ή τη γιαγιά μου) ένα τεράστιο διώροφο σπίτι. Την εποχή εκείνη χτιζόταν ένα νέο κτήριο στην Εξαρχία και όλα τα δομικά υλικά τα έφεραν κατ ‘ευθείαν από την οδό Πουσκινσκάγια.
Σε αυτό το σπίτι έζησε η γιαγιά μου. Εκεί ο Vladyka περνούσε τη νύχτα μετά τη δουλειά...
Εμείς τα παιδιά θεωρούσαμε ότι μπορεί να ήταν επικίνδυνο για τον μπαμπά αν οι άλλοι το μάθαιναν και κρατάγαμε κλειστά τα στόματά μας για τη σχέση μας με τον Vladyka Philaret. Μια φορά άκουσα τη μαμά που τον ρώτησε: «Misha (το κοσμικό υποκοριστικό όνομα του Φιλάρετου ), δεν φοβάσαι ότι κόσμος μπορεί ν΄ ανακαλύψει ότι ζούμε μαζί;». Αλλά ο Vladyka απάντησε: «Jδεν φοβάμαι γιατί για τους πιστούς είμαι μοναχός αλλά για την KGB, παντρεμένος».
Όταν ο προσωπικός γιατρός της μαμάς ο Y-i Ni-ch είπε στον μπαμπά ότι έπρεπε να μετανοήσει για την αμαρτία του γιατί αυτός είχε την απόδειξη ότι εμείς ήμασταν τα φυσικά παιδιά της Evgenia Petrovna, ο μπαμπάς τον άκουγε σιωπηλός κι έπειτα νευρίασε. Και γενικά δίωκε σκληρά κάθε άτομο που άγγιζε κατά κάποιον τρόπο την προσωπική του ζωή. Για υτό όλος ο κόσμος παρέμενε σιωπηλός… Καθώς μεγάλωσα, κατάλαβα φυσικά ότι η σχέση μεταξύ της μητέρας μου και του Βλάντυκα ξεπερνούσε εκείνη της αδελφής και του αδελφού μοναχού της. Άρχισα να παρατηρώ την ομοιότητα μου με τον Αρχιεπίσκοπο και συνειδητοποίησα ότι δεν προερχόμουν από το ορφανοτροφείο όπως οι γονείς μου μου είπαν αλλά ήμουν η φυσική κόρη του Αρχιεπίσκοπου Φιλάρετου και της Ευγενίας Πετρόβνα. (Αργότερα, ερεύνησα στην πόλη του Sverdlovsk, όπου υποτίθεται ήταν το ορφανοτροφείο από το οποίο προερχόμουν. Έλαβα ένα πιστοποιητικό που βεβαιώνει ότι το εν λόγω πρόσωπο [μου] δεν περιλαμβάνεται στις λίστες του».
Ένα συναίσθημα διαμαρτυρίας μ΄ έπνιγε κόντρα στα ψέματα, τα χτυπήματα και την κακομεταχείρηση της μητέρας μου. Η γιαγιά μου έζησε το ίδιο πράγμα. Μια μέρα αυτή και ο Andreï, που δεν μπορούσαν να υποφέρουν άλλο την ταπείνωση πήγαν στη Μόσχα στον πατριάρχη Ποιμήν για να του πουν όλη την αλήθεια για τον Vladyka Φιλάρετο και την Εvgenia Petrovna. Ο Ποιμήν δεν τους δέχθηκε. Αυτοί συζήτησαν μ΄ έναν επίσκοπο του Minsk.
Όταν επέστρεψαν στο Κίεβο η μαμά κατηγορεί τον Andrei ότι της έκλεψε τα τιμαλφή της (είχε ένα τεράστιο coffre-fort με κομμάτια χρυσού, διαμάντια και dollars) και λίγο αργότερα ο Andrusha βρέθηκε στη φυλακή. Αυτός είναι τώρα στο Angarsk – ο μπαμπάς έκανε τα πάντα που περνούσαν από την εξουσία του για να διασφαλίσει ότι αυτός δεν θα ζούσε στην Ουκρανία. «Εσύ θα πηγαίνεις από τη μια φυλακή στην άλλη», είπε ο Andrei.
Ο μπαμπάς δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει το γιο του γιατί φοβόταν πως θα χάσει το αξίωμά του αφού είμαστε φυσικά του τέκνα. Αφού σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας ένας μοναχός δεν μπορεί να έχει γυναίκα και παιδιά…».
Vera, επίθετο συζύγου Medved, φυσική κόρη του τέως Εξάρχου της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Φιλάρετου (Denisenko)
Riga-Κιέβο, Σεπτέμβρης 4, 1992
Η Ρωσική Εκκλησία τον είχε καταδικάσει συν τοις άλλοις και για το λόγο ότι με την «προσωπική του ζωή, ο Μητροπολίτης Φιλάρετος σκανδαλίζει τους πιστούς και δίνει επίσης περιθώρια για δυσφήμιση και βλασφημία εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον έξω κόσμο »…
Αξιον Εστί:
«Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή
μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν»…
dimpenews.com
Πηγή