Θέμα: Μία «άλλη ματιά» στην ερμηνεία του
ύμνου’ «Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν, αλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς άμα;»
Δοξαστικό των
Αποστίχων.
Δόξα. Ήχος δ’
Τω της Τριάδος φωτί, η
αυτάδελφος ξυνωρίς λαμπρυνθείσα, των τυράννων την ωμότητα κατέβαλεν’ όθεν
και την φλόγα καταπατούντες, χορεύοντας έψαλλον’ Ιδού δη τι καλόν ή τι
τερπνόν, αλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς άμα; Και προς ένθεον δόξαν αποβλέποντες,
ουρανίου δόξης κατηξιώθησαν, Χριστώ τω Θεώ, υπέρ υμών αεί πρεσβεύοντες, του
σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Έδωκας σημείωσιν.
Δαιμόνων κλονούμενον,
ταις προσβολαίς και εις βάραθρον, απωλείας ωθούμενον, οικτείρησον Δέσποινα, και
στερέωσόν με, αρετών εν πέτρα’ και τας βουλάς των δυσμενών, διασκεδάσασα
καταξίωσον, ποιείν με τα προστάγματα, του σου Υιού και Θεού ημών, όπως τύχω
αφέσεως, εν ημέρα της κρίσεως.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει α) ότι ο Θείος έρωτας·
νικάει τη φυσική αδυναμία: «Ο του Χριστού πόθος
το ελάττωμα της φύσεως ενίκησεν» (Ομιλ. Μετά τον
σεισμόν, MG 50, 713) [1]. Δηλ. Ο πόθος του Χριστού νικάει την αδυναμία της
φύσεως.
Επίσης β) ότι
χαρίζει ηδονή μεγάλη και αθάνατη: «Θα ψάλω ύμνο δοξολογίας στο
Όνομά Σου, Ύψιστε» (Ψαλμ. 9,3). Και συνεχίζει: «Δεν
είναι αυτό μικρό είδος φιλοσοφίας, το να ευφραίνεται κανείς σκεπτόμενος το Θεό.
Γιατί, εκείνος που ευφραίνεται με τη σκέψη του Θεού, όπως πρέπει, απομακρύνει
κάθε βιοτική ηδονή… αυτός ο έρωτας είναι άπειρος, ατελείωτος και προσφέρει
μεγαλύτερο κέρδος…» (Εις Ψαλψ. Θ’, 2, ΕΠΕ 5, 450-452-MG 55, 124) [1].
Τέλος γ) ότι
μεταμορφώνει και κάνει γενναίο τον πιστό: «Όταν κάποιος
πυρακτωθεί από το θείο έρωτα, δεν ανέχεται πλέον να βλέπει αυτά που φαίνονται
με τα σωματικά μάτια, αλλά, αφού αποκτήσει άλλα μάτια της πίστεως, εκείνα (τα
ουράνια) φαντάζεται πάντοτε και προς εκείνα έχει στραμμένη τη σκέψη του και,
ενώ βαδίζει στη γη ζει σαν να είναι πολίτης των ουρανών, και έτσι όλα τα
κατορθώνει, χωρίς να εμποδίζεται από τίποτε το ανθρώπινο στο δρόμο της αρετής.
Γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει πλέον τη λαμπρότητα του βίου, ούτε τις
δυσκολίες και τις αντιξοότητες, αλλά όλα τα υπερνικά, γιατί βιάζεται να φθάσει στην
ουράνια πατρίδα του…. Γιατί, σ’ αυτόν που σκέπτεται έτσι και αυτά που φαίνονται
φοβερά στην εδώ ζωή, περιφρονούνται εύκολα και ένας τέτοιος δεν φοβάται ούτε το
ξίφος, ούτε το γκρεμό, ούτε τα δόντια των θηρίων, ούτε τα βασανιστήρια, ούτε
χέρια δημίων, ούτε τίποτα άλλο από τα δυσάρεστα της ζωής, αλλά κι’ αν ακόμη δει
στρωμένα αναμμένα κάρβουνα, τα βλέπει σαν λιβάδια και ωραίους κήπους και έτσι
ορμά προς αυτά. Κι’ αν δει, ότι στρέφεται εναντίον του κάποιο άλλο είδος
βασανιστηρίου, δε δειλιάζει στην όψη αυτών, ούτε οπισθοχωρεί. Γιατί ο πόθος των
μελλοντικών αγαθών του μετέβαλε τη σκέψη και, σαν να περιβάλλεται το σώμα απλώς
και ως έτυχε, γίνεται ανώτερος από τα πάθη και φρουρούμενος από τη θεία Χάρη
ούτε καν αισθάνεται τους σωματικούς πόνους» (Εις Γεν., ομιλ ΚΗ’, 6,
ΕΠΕ 3, 210-212- MG 53, 259-260) [1]
Έχοντας τώρα υπόψη τα
λόγια του αγίου Χρυσοστόμου ας στρέψουμε την προσοχή μας στους δύο κατά σάρκα
αδελφούς, τον Ευλάμπιο και την Ευλαμπία αλλά και στους
διακοσίους άνδρες που τελικά συν αυτοίς αποκεφαλίσθησαν. «Θα ψάλω ύμνο
δοξολογίας στο Όνομά Σου, Ύψιστε» λέγει ο Δαυίδ ο μελωδός και ο
συντάξας το Δοξαστικό των αγίων μαρτύρων βάζει στο στόμα τους τα
λόγια: «Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν, αλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς
άμα…» για έναν επιπλέον λόγο! για να φιλοσοφήσουμε εμείς οι άπειροι
και ανέραστοι του 21ου αιώνα τι θα πει Θείος έρωτας και μαζί την Ορθή ερμηνεία
(την οποία τόσο διαστρέφουν οι ειδωλολάτρες της νέας εποχής, οι Οικουμενιστές
και Πανθρησκειολόγοι) του επίμαχου ύμνου. Μέσα λοιπόν στο λέβητα με το βραστό
νερό οι δύο κατά σάρκα αδελφοί μαρτυρούν για χάρη Του (λόγω ότι τους ζήτησαν να
αρνηθούν τον Αγαπημένο τους και να θυσιάσουν στα είδωλα της Παλαιάς Εποχής) την
Χάρη Του (ότι πράγματι ο Θείος έρωτάς Του νικάει τη φυσική αδυναμία)!
Ο συναξαριστής μάς
διασώζει μία ακόμη αληθινή Συγκατοίκηση Αδελφών. «Εμβληθέντων δε εις λέβητα κοχλάζοντα και
μηδέν αδικηθέντων, επίστευσαν άνδρες διακόσιοι και συν αυτοίς απεκεφαλίσθησαν». Ιδού λοιπόν αληθινός τόπος συνάντησης
των ηγαπημένων, ο λέβητας ή αλλιώς ο κάθε τόπος Μαρτυρίου, αμήν.
«Τη Ι’ [10η] του αυτού
μηνός μνήμη των αγίων Μαρτύρων Ευλαμπίου και Ευλαμπίας. Τη αυτή ημέρα
μνήμη των αγίων διακοσίων Μαρτύρων, των συναναιρεθέντων τω αγίω Ευλαμπίω. Τη
αυτή ημέρα μνήμη του οσίου Πατρός ημών Θεοφίλου του Ομολογητού. Ταις αυτών
αγίαις πρεσβείες ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.»
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
(Ιεροψάλτης)
Υ.Γ
Επειδή η συναίσθηση
της αμαρτωλότητάς μας αυξάνει τη Θεία αγάπη προς τον Σωτήρας μας Ιησού Χριστό,
Καλή Μετάνοια αδελφοί.
[1] ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ
ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΤΟΜΟΣ Β’, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δ. ΧΑΡΩΝΗ-ΟΥΡΑΝΙΑΣ Α. ΛΑΝΑΡΑ,
ΑΘΗΝΑ 1994, Σελ. 786-789
