Δεν ισχύει η Αυτοκεφαλία, αν δεν την αναγνωρίσουν και οι 14 Εκκλησίες

Του κ. Παναγιώτου Κατραμάδου

Ἐνῶ σήμερον ζῶμεν εἰς δημοκρατικὰ καθεστῶτα τὸ Φανάρι, ἀποφασίζει καὶ διατάζει, ὅπως ὁ «Σουλτάνος» τῆς Τουρκίας ἢ ὁ ἀκροδεξιὸς Ποροσένκο τῆς Οὐκρανίας. Διὰ νὰ θεραπεύση τάχα τὸ «σχίσμα» ἀπεφάσισε νὰ περιβάλη τὸ σχίσμα μὲ αὐτοκέφαλον! Οἱ χειρισμοί του, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν πραξικοπηματικὴν ἀπόδοσιν αὐτοκεφάλου εἰς τοὺς ἀποκομμένους ἀπὸ ὅλας τὰς Ἐκκλησίας σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας, ἀνεβίωσε ζοφερὰς μνήμας. Τραγικώτερος ὅλων ὅμως ὑπῆρξεν ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖον προσεπάθησε τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως νὰ δικαιολογήση τὰ ἀνιέρως πραχθέντα.

Τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς 11ης Ὀκτωβρίου 2018 θὰ ἀποτελῆ ἐσαεὶ μνημεῖον ἐκκλησιαστικῆς ἀσυδοσίας. Θὰ παραθέσωμεν καὶ θὰ σχολιάσωμεν κάθε σημεῖον αὐτοῦ ἀκολούθως.

Ἡ ὀλέθριος ἀντικανονικὴ ἀπόφασις

«Τὸ ἱερὸν σῶμα ἠσχολήθη ἰδιαιτέρως καὶ διὰ μακρῶν μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸν θέμα τῆς Οὐκρανίας, παρόντων καὶ τῶν Ἐξάρχων τῶν ἀποσταλέντων εἰς Οὐκρανίαν, ἤτοι τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπισκόπου Παμφίλου κ. Δανιὴλ καὶ τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Edmonton κ. Ἱλαρίωνος, καί, κατόπιν διεξοδικῶν συζητήσεων, ἀπεφάσισε:

1) Νὰ ἀνανεώση τὴν ἤδη εἰλημμένην ἀπόφασιν, ὅπως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον χωρήση εἰς τὴν χορήγησιν αὐτοκεφαλίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Οὐκρανίας».

Ὡς εἴχομεν προειδοποιήσει ἐκ τῶν στηλῶν τοῦ «Ο.Τ.» ἤδη ἀπὸ τὰς ἀρχὰς Αὐγούστου, τὸ Φανάρι εἶχε προαποφασίσει τί θὰ πράξη ἄνευ οἱασδήποτε συνεννοήσεως. Ἡ κλῆσις τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς Ἰνδίκτου ἦτο ἐπίδειξις ἰσχύος πρὸς τὴν Μόσχαν. Παραλλήλως ἐδέσμευε τοὺς Μητροπολίτας μὲ ἀνακοίνωσιν πρὸς αὐτοὺς τῶν ἀποφάσεων ὡς δεδομένων. Μία «χούφτα ἐξαθλιωμένων Ρωμιῶν τῆς Ἰνσταμπούλ», ὅπως προσφάτως εὐστόχως τοὺς ἐχαρακτήρισεν ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς, μὲ ἀπολυταρχικὸν τρόπον θεωροῦν ὅτι κατευθύνουν τὴν Ἐκκλησίαν, ἐπειδὴ σιωποῦν οἱ Μητροπολῖται.

«2) Νὰ ἀνασυστήση τὸ ἐν Κιέβῳ τὸ γὲ νῦν Σταυροπήγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἓν ἐκ τῶν πολλῶν ἐν Οὐκρανίᾳ Σταυροπηγίων Αὐτοῦ ἐκ τῶν παρελθόντων αἰώνων».

Ἐκδήλως παρουσιάζεται τὸ Σταυροπήγιον δίκην Νουντσιατούρας! Διαλογίζονται ἐξουσιαστικῶς καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικῶς. Τὰ ὑπερ­όρια Σταυροπήγια -ἂν καὶ ἀντικανονικὰ- ἀνεφύησαν μετὰ τὴν κατάληψιν τοῦ ἀνατολικοῦ τμήματος τοῦ Βυζαντίου ἀπὸ τοὺς Ἄραβας προκειμένου νὰ προστατεύσουν τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἀξιοποίησίς των δίκην «νατοϊκῆς βάσεως» εἶναι ὅλως δι’ ὅλου ἀπαράδεκτος! Ἐνεθυμήθη τὸ Φανάρι ἔπειτα ἀπὸ ἑκατονταετίας νὰ ἀνασυστήση Σταυροπήγιον, ὡς νὰ πρόκειται διὰ διεκδίκησιν ἰδιοκτησίας.

«3) Κατὰ τὰς κανονικὰς προνομίας τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως δέχηται ἐκκλήτους προσφυγὰς ἀρχιερέων καὶ ἄλλων κληρικῶν ἐκ πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, νὰ δεχθῆ τὰς σχετικὰς αἰτήσεις τοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο καὶ τοῦ Μακαρίου Μαλετὶτς καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, οἵτινες εὑρέθησαν ἐν σχίσματι ὄχι διὰ δογματικοὺς λόγους, καὶ νὰ ἀποκαταστήση αὐτοὺς μὲν εἰς τὸν ἀρχιερατικὸν ἢ ἱερατικὸν αὐτῶν βαθμόν, τοὺς δὲ πιστοὺς αὐτῶν εἰς ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν».

Πρόκειται περὶ ἀπάτης! Δέν ὑφίσταται ἔκκλητον. Κατά τούς Ἱερούς Κανόνας τό ἔκκλητον ἴσχυε διά προσφυγήν καταδικασθέντος Ἐπισκόπου ἀπὸ τὴν τοπικήν σύνοδον πρός τήν σύνοδον τῆς εὐρυτέρας ἐπαρχίας, τῆς ἰδίας βεβαίως καὶ ὄχι ἑτέρας Ἐκκλησίας. Ἡ διάταξις περί ἐκκλήτου πού ὑπάρχει εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἑλλάδος διά προσφυγήν εἰς τό Φανάρι εἶναι ἀντικανονική. Εἰς καμίαν ἄλλην Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει. Δυστυχῶς «παρεισέφρυσε», μέ ἐπέμβασιν τοῦ τότε Μητροπολίτου Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1977, μέ δόλιον ἀντάλλαγμα τό Φανάρι νά βοηθήση τόν κυρὸν Χριστόδουλον νά γίνη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Τό ἀντικανονικόν τοῦ ἐκκλήτου, καταφαίνεται εὐκόλως, διότι οὔτε οἱ δώδεκα ἀδίκως ἐκθρονισθέντες Μητροπολῖται τό ἐχρησιμοποίησαν, ὁ δέ διαβόητος καί καθαιρεθείς Μητροπολίτης πού προσεπάθησε νά τό ἐνεργοποιήση διά τήν δικαίωσίν του ἀπέτυχεν. Ἡ Κανονικότης ἐπιβάλλει πρωτοβάθμιον καί δευτεροβάθμιον δικαστήριον ἐντὸς τῆς ἰδίας Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας καί οὐδέν ἕτερον. Ἑπομένως, ἡ παροῦσα ἀπόφασις εἶναι ἄκυρος καὶ δὲν ἐμπίπτει ἐπ’ οὐδενὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ ἐκκλήτου.

Νὰ σημειώσωμεν ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα κανονικὸν προνόμιον. Ὁ Θεόδωρος Βαλσαμὼν εἰς τὴν «μελέτη χάριν τῶν πατριαρχικῶν προνομίων» διευκρινίζει: «ἕκαστος γὰρ τῶν Πατριαρχῶν, τὴν μὲν ἀπονεμηθεῖσαν αὐτῷ διοίκησιν ἐνεργήσει μονοειδῶς, ἵνα μὴ συγχέωνται τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν τὰ προνόμια… καντεῦθεν οὐδὲ ἔχει τὶς ἕτερος οἰκείῳ δικαίῳ ἐνορίαν, ἢ ἄλλο τί δίκαιον ἱερατικόν, ἀλλ’ ἐκεῖ­νο καὶ μόνον τὸ μέρος τῆς διοικήσεως ἱερατικῶς ἐνεργεῖ, τὸ δοθὲν αὐτῷ παρὰ τῆς πατριαρχικῆς θείας μεγαλιότητος… τῶν πέντε κεφαλῶν ἡ μὲν ἐνέργεια καὶ τὰ προνόμια ταυτίζονται…». Ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι ἔχουν τὰ ἴδια προνόμια, τὰ ὁποῖα δὲν ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια δικαιοδοσίας των.

«4) Νὰ ἄρη τὴν ἰσχὺν τοῦ Συνοδικοῦ Γράμματος Ἐκδόσεως τοῦ ἔτους 1686, τοῦ ἐκδοθέντος διὰ τὰς τότε περιστάσεις, διὰ τοῦ ὁποίου ἐδίδετο, κατ’ οἰκονομίαν, τὸ δικαίωμα εἰς τὸν Πατριάρχην Μόσχας νὰ χειροτονῆ τὸν ἑκάστοτε Μητροπολίτην Κιέβου, ἐκλεγόμενον ὑπὸ τῆς Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως τῆς Ἐπαρχίας αὐτοῦ καὶ ὀφείλοντα νὰ μνημονεύη «ἐν πρώτοις» τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς ἔνδειξιν κανονικῆς ἐξαρτήσεως».

Εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετος πρὸς τὴν θεολογίαν καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἤθη ἡ περιγραφομένη στάσις. Κατ’ ἀρχὰς πρόκειται διὰ μονομερῆ ἐνέργειαν. Εἰς τοιούτου εἴδους ἀποφάσεις ἔχει προηγηθῆ διμερὴς συμφωνία, εἰδάλλως οὔτε τὸ Συνοδικὸν Γράμμα θὰ ἦτο δεκτὸν ἐξ ἀρχῆς. Πῶς λοιπὸν καταλύεται ἀπὸ τὸν ἕνα συμβαλλόμενον ἡ συμφωνία; Κατὰ δεύτερον, ἂν τὸ Φανάρι δίδη καὶ αἴρη ὅποτε αὐτὸ νομίζει Συνοδικὰς ἀποφάσεις ποὺ ἀφοροῦν εἰς δικαιοδοσίας τότε αὐτὸ παράγει –ἐκτὸς ἀπὸ ἀναταραχὴν- ἐκκλησιολογικὴν ἀνισότητα, κατὰ τὴν ὁποίαν ὑπάρχει ἕνας (ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ διακοσμητικὴ περὶ αὐτὸν Σύνοδος), ὁ ὁποῖος δίδει καὶ αἴρει προνόμια καὶ αὐτοκεφαλίας εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας, χωρὶς αὐτὸς νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ κανένα. Ἑπομένως ἵσταται ὑπεράνω ὅλων ὡς «ἀρχὴ» καὶ «πηγὴ» αὐτῶν, ὡς ὁ Πάπας. Κατὰ τρίτον, ὅλαι αἱ ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου ποὺ ὁρίζουν ἄλλος νὰ διοικῆ, ἀλλοῦ νὰ ὑπάγωνται, ἄλλον νὰ μνημονεύουν δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα πουθενὰ εἰς τὴν Παράδοσιν παρὰ μόνον εἰς τὴν αὐθαιρεσίαν.

«5) Νὰ κάμη ἔκκλησιν πρὸς πάσας τὰς ἐμπλεκομένας πλευρὰς νὰ ἀποφεύγουν καταλήψεις Ναῶν, Μονῶν καὶ ἄλλων περιουσιακῶν στοιχείων, ὡς καὶ πᾶσαν πρᾶξιν βίας καὶ ἐκδικητικότητος, εἰς ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ».

Ἡ τελευταία αὐτὴ παράμετρος καθιστᾶ ἔνοχον τὸ Φανάρι διὰ τὰ ὅσα θὰ συμβοῦν. Ἡ ἔκκλησις διὰ ἀποφυγὴν τῶν βιαιοπραγιῶν δηλώνει ὅτι τὸ Φανάρι ἔχει πλήρη συνείδησιν ὅτι ἡ πρᾶξις του αὐτὴ πυροδοτεῖ ἀναπόφευκτα συμπλοκάς. Προβαῖνον λοιπὸν εἰς τὴν παροχὴν αὐτοκεφαλίας εἰς σχισματικοὺς καὶ καθηρημένους καίτοι γνωρίζει τί θὰ συμβῆ συνεπάγεται ὅτι φέρει ἀκεραίαν τὴν εὐθύνην ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.

Οἱ κίνδυνοι διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ προτάσεις

Ἡ βεβιασμένη αὐτὴ κίνησις τοῦ Φαναρίου δὲν θὰ ἔχη συνεπείας μόνον διὰ τὰς ἐνδοορθοδόξους σχέσεις, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Εἶναι βέβαιον ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴν ἀναγνώρισιν αὐτὴν θὰ ἀκολουθήση καὶ ἡ ἀναγνώρισις τῆς κακῶς λεγομένης «Μακεδονικῆς Ἐκκλησίας – Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχρίδος», ἡ ὁποία ὄχι μόνον θὰ διαρρήξη τὰς σχέσεις της μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Σερβίας ἀλλὰ καὶ θὰ ἐξεγείρη τὸν λαὸν κατὰ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Μακεδονίας. Παραλλήλως τὸ Φανάρι ἔθεσεν ἐν ἰσχύι τὴν θεωρίαν του ὅτι δύναται νὰ δίδη καὶ αἴρη τόμους, πράξεις κ.λπ. Τότε δὲν εἶναι ἀπίθανον νὰ κινδυνεύσουν καὶ οἱ κακῶς λεγόμεναι «Νέες Χῶρες». Ἂν μάλιστα συμβῆ κάποια ἀναταραχὴ εἰς τὰ Βαλκάνια, καθὼς τόσον τὰ σύνορα τοῦ Κοσσυφοπεδίου ἐπαναχαράσσονται καὶ τὸ κράτος τῶν Σκοπίων κλυδωνίζεται, ἕνας ἄξων Σκοπίων-Μακεδονίας-Θράκης-Τουρκίας-Οὐκρανίας, ποὺ θὰ ἐλέγχεται ἐκκλησιαστικῶς ἀπευθείας ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν εἶναι ἐνδεχόμενος. Ἄλλωστε προσφάτως ὁ κ. Χρ. Γιανναρᾶς ἔγραψεν εἰς τὴν ἐφημερίδα «Καθημερινὴ» τὴν πρότασιν «Στοὺς μοιραίους «Συνοδικοὺς Τόμους» τῶν ὅρων τῆς αὐτοκεφαλίας ὁ Οἰκουμενικὸς θὰ ἐπιφέρει τὴ διορθωτικὴ μετονομασία: «αὐτοκέφαλη Ἀρχιεπισκοπὴ Μόσχας, Ἀθηνῶν, Βελιγραδίου, Βουκουρεστίου, Σόφιας, Τιράνων». Μὲ δεσμοὺς συνοδικῆς ἀλληλοπεριχώρησης». Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ σχέδιον πρὸς τὸ ὁποῖον κατατείνουν τὰ γεγονότα εἶναι νὰ ἀπορροφήση τὸ Φανάρι τὰς Τοπικὰς Ἐκκλησίας, ὡς ὑποκειμένας εἰς Σύνοδον, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ Πατριάρχης δὲν θὰ εἶναι ἕνας τῶν Προκαθημένων, ἀλλὰ Προκαθήμενος ὑπαριθμουμένων εἰς αὐτὸν Ἀρχιεπισκόπων!

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ αἱ Θεολογικαὶ Σχολαὶ ὀφείλουν νὰ ἐγκαλέσουν τὸ Φανάρι διότι, ἀφ’ ἑνὸς ἵδρυσε παρὰ τὴν ρητὴν ἀπαγόρευσιν τῶν Ἱ. Κανόνων δευτέραν Κανονικὴν Ἐκκλησίαν ἐντὸς τῶν ὁρίων μιᾶς περιφερείας. Ἀνυπολογίστους συνεπείας θὰ ἔχη ἀνάλογος ἐνέργεια εἰς τὰ Σκόπια! Τὸ ὅτι αὐτὸ συμβαίνει εἰς τὴν «διασπορὰν» δὲν δικαιολογεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον ἐπιτάσσει νὰ μὴ ἐπαναλαμβάνωνται τὰ ἴδια ἐγκλήματα. Ἀφ’ ἑτέρου ἐνήργησε μόνο χωρὶς κἄν νὰ λάβη ὑπ’ ὄψιν τὴν γνώμην τῶν ἄλλων 13 ἰσοτίμων καθ’ ὅλα Προκαθημένων. Ἐπιπροσθέτως, νὰ τοῦ διαμηνύσουν ὅτι μία τοπικὴ Ἐκκλησία γίνεται «αὐτοκέφαλος» ὄχι ὅταν τὴν κηρύσση ἕνα Πατριαρχεῖον, ἀλλὰ ὅταν τὴν ἀναγνωρίσουν καὶ αἱ 14 Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Ἡ ἑπομένη κίνησις τοῦ Πατριάρχου, ὅταν ὀλίγον θὰ καταλαγιάση ἡ ὑπόθεσις, θὰ εἶναι ἡ ἀποπομπὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς, καθὼς ἕως τώρα δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνακινηθῆ ζήτημα μὲ τὰς ΗΠΑ. Φοβούμεθα ὅτι πολὺ σύντομα θὰ καταφθάση ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ Φανάρι θὰ ἀκούση ἀπὸ τὸν οὐρανὸν τὴν φράσιν: «Σὺ ἀπώσω ἐπίγνωσιν, κἀγὼ ἀπώσομαί σε τοῦ μὴ ἱερατεύειν μοι» (Ὠσηὲ δ΄ 6)