Δυσάρεστοι καταστάσεις
Τοῦ
πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Καθὼς περνοῦν τὰ
χρόνια καὶ οἱ ἀνήμποροι ἰσόβιοι Μητροπολίτες παραμένον στὴ θέση τους, τὰ
πράγματα χειροτερεύουν καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ παρέμβει. Οἱ καλοπροαίρετοι
χριστιανοὶ ἀνησυχοῦν καὶ περιμένουν πότε θὰ ἀλλάξει ἡ κατάσταση. Καὶ κάποτε ἔρχεται
ἡ ὥρα τῆς ἀλλαγῆς, εἴτε γιατί παραιτήθηκε ὁ ἀνήμπορος μητροπολίτης εἴτε γιατί ἀπεδήμησε
πρὸς Κύριον. Ἀρχίζουν τότε οἱ ἀτέλειωτες συζητήσεις γιὰ τοὺς πιθανοὺς διαδόχους
του, γιὰ τὰ προσόντα ποὺ ἔχει ὁ καθένας καὶ πολλὰ ἄλλα. Στέλνουν καὶ ἔγγραφα στὴν
Ἱερὰ Σύνοδο, γιὰ νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς ἀνάλογα μὲ τὶς δικές
τους προτιμήσεις. Ὅμως αὐτὰ δὲν λαμβάνονται ὑπόψη, ἀφοῦ συνήθως ἐκλέγεται ὁ ἡμέτερος
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ προσόντα ποὺ πρέπει νὰ ἔχει.
Ἁπλῶς τὸν γνωρίζει καὶ διατηρεῖ κάποια σχέση μαζί του. Ἐκλέγεται λοιπὸν ὁ νέος μητροπολίτης καὶ ἡ ἐλπίδα ὅτι κάτι θὰ ἀλλάξει ἐμφανίζεται καὶ χαροποιεῖ τοὺς ἁγνοὺς πιστούς. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρονικὸ διάστημα, ὅταν οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις ἀτονήσουν κατὰ τὰ συνήθη ἐγκώμια καταλαγιάσουν, ἀρχίζει σιγά – σιγὰ νὰ σχίζεται ὁ μανδύας τῆς ὑποκρισίας, νὰ ἀποκαλύπτεται ὁ πραγματικὸς χαρακτήρας τοῦ νέου μητροπολίτου καὶ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ πνευματική του ἔνδεια καὶ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ἤθους. Στὴν ἀρχὴ ὁ νέος ποιμενάρχης κάνει μερικὲς κινήσεις ἐντυπωσιασμοῦ, ἐπισκέπτεται τὶς ἐνορίες, εὐλογεῖ καὶ ὑπόσχεται πολλά. Γρήγορα ὅμως συμβιβάζεται μὲ τὴν κακὴ πραγματικότητα τῆς μητροπόλεώς του καὶ τὴν ὑποβαθμισμένη πνευματικὴ κατάσταση τῶν κληρικῶν. Τὸν πρῶτο καιρὸ νόμιζε ὅτι μὲ δυναμικὸ καὶ αὐταρχικὸ τρόπο κάτι θὰ ἄλλαζε. Ὅμως ἡ μέθοδος αὐτὴ ἀποτυγχάνει. Χρειάζεται κάτι ἄλλο ποὺ εἶναι ἀποτελεσματικό, ἀλλὰ λείπει. Ὁ μητροπολίτης πρέπει νὰ ἔχει ἀρετές, νὰ ἔχει ἐμπειρία, νὰ εἶναι κατὰ Θεὸν σοφός, νὰ εἶναι ταπεινὸς καὶ φυσικὰ νὰ πλαισιώνεται ἀπὸ σεβάσμιους καὶ ἔμπειρους κληρικοὺς, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐργάζεται ἐπιτυχῶς. Ἐὰν ὅμως ἔχει κοσμικὸ φρόνημα καὶ εἶναι φιλόδοξος, τίποτα δὲν πρόκειται νὰ γίνει. Ἡ κακοδαιμονία καὶ ἡ ἀθλιότητα θὰ διαιωνίζονται καὶ οἱ πιστοὶ θὰ νοσταλγοῦν τὴν προηγούμενη κατάσταση!
Ἁπλῶς τὸν γνωρίζει καὶ διατηρεῖ κάποια σχέση μαζί του. Ἐκλέγεται λοιπὸν ὁ νέος μητροπολίτης καὶ ἡ ἐλπίδα ὅτι κάτι θὰ ἀλλάξει ἐμφανίζεται καὶ χαροποιεῖ τοὺς ἁγνοὺς πιστούς. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρονικὸ διάστημα, ὅταν οἱ πρῶτες ἐντυπώσεις ἀτονήσουν κατὰ τὰ συνήθη ἐγκώμια καταλαγιάσουν, ἀρχίζει σιγά – σιγὰ νὰ σχίζεται ὁ μανδύας τῆς ὑποκρισίας, νὰ ἀποκαλύπτεται ὁ πραγματικὸς χαρακτήρας τοῦ νέου μητροπολίτου καὶ νὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ πνευματική του ἔνδεια καὶ ἡ ἔλλειψη ὀρθοδόξου ἤθους. Στὴν ἀρχὴ ὁ νέος ποιμενάρχης κάνει μερικὲς κινήσεις ἐντυπωσιασμοῦ, ἐπισκέπτεται τὶς ἐνορίες, εὐλογεῖ καὶ ὑπόσχεται πολλά. Γρήγορα ὅμως συμβιβάζεται μὲ τὴν κακὴ πραγματικότητα τῆς μητροπόλεώς του καὶ τὴν ὑποβαθμισμένη πνευματικὴ κατάσταση τῶν κληρικῶν. Τὸν πρῶτο καιρὸ νόμιζε ὅτι μὲ δυναμικὸ καὶ αὐταρχικὸ τρόπο κάτι θὰ ἄλλαζε. Ὅμως ἡ μέθοδος αὐτὴ ἀποτυγχάνει. Χρειάζεται κάτι ἄλλο ποὺ εἶναι ἀποτελεσματικό, ἀλλὰ λείπει. Ὁ μητροπολίτης πρέπει νὰ ἔχει ἀρετές, νὰ ἔχει ἐμπειρία, νὰ εἶναι κατὰ Θεὸν σοφός, νὰ εἶναι ταπεινὸς καὶ φυσικὰ νὰ πλαισιώνεται ἀπὸ σεβάσμιους καὶ ἔμπειρους κληρικοὺς, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐργάζεται ἐπιτυχῶς. Ἐὰν ὅμως ἔχει κοσμικὸ φρόνημα καὶ εἶναι φιλόδοξος, τίποτα δὲν πρόκειται νὰ γίνει. Ἡ κακοδαιμονία καὶ ἡ ἀθλιότητα θὰ διαιωνίζονται καὶ οἱ πιστοὶ θὰ νοσταλγοῦν τὴν προηγούμενη κατάσταση!
Εἶναι ὄντως
δύσκολο καὶ ἀπαιτητικὸ τὸ ἔργο τοῦ Μητροπολίτου καὶ προϋποθέτει πνευματικὰ
προσόντα. Ὅταν δὲν ὑπάρχουν αὐτά, ὁ Μητροπολίτης εἶναι ἐπιζήμιος γιὰ τὸ λαὸ τοῦ
Θεοῦ. Καὶ ἀλίμονο στὸν ἴδιο ἀλλὰ καὶ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο ποὺ τὸν ἔχει ἐκλέξει.
Δυστυχῶς, οἱ ἀποτυχίες
στὴν ἐκλογὴ τῶν Μητροπολιτῶν εἶναι συχνὲς καὶ αὐτὸ πονάει. Ὡστόσο, ὑπάρχουν καὶ
ἄξιοι Μητροπολίτες ποὺ διακονοῦν στὴν Ἐκκλησία καὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴ
σωτηρία. Σ’ αὐτοὺς στηρίζονται οἱ πιστοὶ καὶ ἀπ’ αὐτοὺς περιμένουν στὸ μέλλον τὴ
βελτίωση τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀνόρθωσή της, ὅπως τὴ θέλει ὁ
Κύριος καὶ οἱ πιστοί.
