«Αν μπορείς στην πλάσιν τούτη να περιφρονείς τα πλούτη,
Κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάλεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα,
αν μπορείς να συγχωρήσεις όσους σ' έχουν αδικήσει,
αν μπορείς να αγαπήσεις όσους σ' έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσ' ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου 'μπρος σε τίποτε δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη την συνείδησιν δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά ούτε και να κλαις,
όταν άδικα σου λένε, πως εσύ μονάχα φταις,
αν μπορείς με ηρεμία, δίχως νεύρα ή δυσφορία,
και τα ίδιά σου τα λόγια να τ' ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου νάναι μια δημιουργία,
και ποτέ σου να μην πέσεις με τα χέρια σταυρωμένα,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν,
αν οι φίλοι κι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά,
και το αν, αν αφαιρέσεις και προσθέσεις το μπορώ,
Ε! Τότε πια παιδί μου!
Θα μπορέσεις όπως πρέπει ν' απολαύσεις τη ζωή σου,
Θάσαι άνθρωπος σπουδαίος κι ο Θεός θάναι μαζί σου».
