Απαιτείται ρήτρα πατριωτισμού
Όποιος διεκδικεί την καρέκλα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αυτούς τους καιρούς, Στέφανος λέγεται, Έφη λέγεται, χρωστά ξεκάθαρες θέσεις για ζητήματα που καίνε τον Ελληνισμό
Μανώλης Κοττάκης
Κασσελάκης, λοιπόν! Η έκπληξη των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο μετεωρίτης του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ποτέ κανείς δεν έκανε την εμφάνισή του στον ελληνικό δημόσιο βίο Ιούλιο για να εκλεγεί αρχηγός Σεπτέμβριο. Ούτε ο Τσίπρας. Και μάλιστα στα 35 του. Συνέβη τώρα και αυτό αποδεικνύει τη βαθιά απελπισία που υπάρχει για ηγεσία στην ελληνική κοινωνία. Η οποία μπορεί να «ψωνίσει» οτιδήποτε με όρους εικόνας, αρκεί να της δίδει την ψευδαίσθηση έστω πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
Τέσσερις είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να προσεγγίσουμε την υποψηφιότητα του νεαρού: Ο αξιακός. Η επίδραση της τυχόν εκλογής του στην αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος (μπορεί να αναβιώσει ο οργανωμένος δικομματισμός έναντι του σημερινού ασύντακτου πολυκομματισμού). Η στάση του στα εθνικά θέματα. Και, τέλος, ο τρόπος της τυχόν εκλογής του, η απευθείας εκλογή από τη βάση. Κάτι που δοκίμασαν στο παρελθόν διαδοχικά το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αξιακά θα επισημάνουμε μερικά ζητήματα απλώς ως εισαγωγή στο θέμα, θα γίνουμε αναλυτικότεροι την Κυριακή: Η σεξουαλική ταυτότητα ενός εκάστου δεν μπορεί να είναι στοιχείο του βιογραφικού του. Και κατά συνέπεια δεν μπορεί να αξιολογείται γι’ αυτήν. Στους καιρούς μας, σύμφωνα με όσα μου έλεγε ο μακαριστός μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, «όποιος έχει την ελευθερία έχει και την ευθύνη».
Ελευθεριακή ψευδοεπανάσταση
Μπορεί να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει. Αλλά η σεξουαλική του παρέκκλιση ούτε ένδειξη προοδευτικότητας είναι ούτε ηγετικό χάρισμα συνιστά. Το αυτό ισχύει για τους άνδρες τους «πολλά βαρύ και όχι», το αυτό για τις γυναίκες «όλο χάρη κι όλο νάζι». Δεν ψηφίζουμε κάποιον ούτε επειδή είναι «μάτσο» ούτε επειδή είναι ιδιαίτερος ούτε επειδή κάποια είναι συλλογικό απωθημένο των ανδρών. Αλλα (πρέπει) να είναι τα κριτήρια. Στην περίπτωση Κασσελάκη, ο οποίος έχει συνάψει γάμο με τον «σύζυγό» του στο εξωτερικό, ανοίγει ένα τεράστιο θέμα συζήτησης που αφορά την ελευθεριακή ψευδοεπανάσταση των σεξουαλικών σχέσεων και συνδέεται με την τεκνοθεσία: Ποιος προηγείται; Το άτομο που είναι η «φιλελεύθερη προοδευτική άποψη» ή οι οργανωμένες κοινωνίες που είναι η «συντηρητική»; Το άτομο που επιθυμεί να υιοθετεί «λες και τα παιδιά είναι κομφόρ για να ικανοποιούμε τις ματαιοδοξίες μας» (όπως έλεγε ο Σιατίστης Παύλος) ή οι οργανωμένες κοινωνίες τις οποίες οι ελίτ απαξιώνουν επειδή εκπληρώνουν το κλασικό σχήμα αναπαραγωγής σε περίοδο δημογραφικής όξυνσεως; Θα το συζητήσουμε. Με τα υπέρ και τα κατά. Ενα το κρατούμενο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η στάση του υποψήφιου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της βασικής αντιπάλου του, της κυρίας Αχτσιόγλου, στα εθνικά θέματα, κυρίως τα Ελληνοτουρκικά. Η εκλογή κάθε πολιτικού αρχηγού πρέπει να περιέχει και ρήτρα πατριωτισμού. Κι εδώ εισαγωγικά επισημαίνω: Εάν είσαι πατριώτης, μου περισσεύει αν είσαι γκέι. Είσαι όμως; Χμμμ. Ζήτημα προς απόδειξη. Η πρώτη κίνηση που έκανε ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να πάει στη λίμνη Δοϊράνη και να γυρίσει ένα σποτ στο οποίο μας είπε για το Μακεδονικό ότι δεν έχει σημασία τι νομίζουμε εμείς για τη Μακεδονία αλλά «τι νομίζουν οι άλλοι»! Ωραία!
Με αυτή τη λογική θα διαπραγματευόταν δηλαδή αν ήταν υποψήφιος πρωθυπουργός; Με βάση το «τι νομίζουν, ποια πραγματικότητα έχουν στο μυαλό τους, οι… άλλοι»; Δεν θα προσπαθούσε να τους ανατρέψει την πεποίθηση για να μάθουν τι νομίζουμε εμείς; Για τους «άλλους» θα δουλεύει; Όχι για εμάς; Επειτα, σε καιρούς περιφερειακής αστάθειας, ήρθε ο κύριος Κασσελάκης να μας πει, λες και πήγαινε σε σχολική εκδρομή, ότι είναι υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας των νέων στον Στρατό! Μουσική στα αυτιά των εθνομηδενιστών. Δηλαδή, αν αύριο έρθουν οι κυβερνήσεις Ελλάδος και Τουρκίας και παρουσιάσουν με την ευλογία του διεθνούς παράγοντα συμφωνία αποστρατιωτικοποίησης για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου για να δημιουργηθεί η «πράσινη ουδέτερη ζώνη» μεταξύ των νησιών μας και της μικρασιατικής ακτής, θα συμφωνήσει ο κύριος Κασσελάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την κυρία Αχτσιόγλου, η οποία φέρεται ότι διαδήλωνε στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων υπέρ του ονόματος «Μακεδονία» τον καιρό που ο Καραμανλής έβαζε το βέτο στο Βουκουρέστι.
Χρωστά ξεκάθαρες θέσεις
Οποιος διεκδικεί λοιπόν την καρέκλα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αυτούς τους καιρούς, Στέφανος λέγεται, Εφη λέγεται, χρωστά ξεκάθαρες θέσεις για ζητήματα που καίνε τον Ελληνισμό.
Πάμε τώρα στο τρίτο ζήτημα: Μπορεί η τυχόν εκλογή του νεαρού να αναστήσει τον δικομματισμό; Προς συζήτησιν. Τριάντα χρόνια στην Αθήνα έχω δει πολλούς να καίγονται στο ζέσταμα. Οι όμορφες φιλοδοξίες όμορφα καίγονται. Αλλά και αρκετούς να αντέχουν. Τυχόν εκλογή Κασσελάκη μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να παρασυρθεί η Ν.Δ. σε έναν διαγωνισμό δικαιωματισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ για θέματα από τον γάμο έως τις ταυτότητες και από τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας έως τις τεκνοθεσίες. Με συνέπεια ο πολυκομματισμός να μετατραπεί σε τρικομματισμό: Φρουί ζελέ Κεντροδεξιά, ΛΟΑΤΚΙ Αριστερά και ούλτρα Δεξιά Δεξιά. Υπάρχει, τέλος, ένα θέμα που αφορά την απευθείας εκλογή αρχηγού από τη βάση. Με την εμπειρία που έχουν κατακτήσει πλέον τα κόμματα πρέπει να περιορίσουν την ψηφοφορία μεταξύ των οργανωμένων μελών τους.
Διότι, όπως έλεγε ένας κορυφαιότατος διαπλεκόμενος της προηγούμενης εικοσαετίας, «αν ψηφίζεις για αρχηγό με 2 ευρώ σε ένα κόμμα, όποιος επιχειρηματίας θελήσει να διαθέσει 200.000 ευρώ κερδίζει το κόμμα». Ή ο χαμένος το διασπά. Προσθέτουμε εμείς. Καθώς όπως έδειξαν (με εξαίρεση τον Μεϊμαράκη το 2016) το 2009 με την ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας, το 2015 με την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ, το 2022 με την αποχώρηση Λοβέρδου από το ΠΑΣΟΚ, ο ηττηθείς κουνά το μαντίλι με την πρώτη ευκαιρία.
