Η αύξηση των ισραηλινών επενδύσεων μπορεί να επιτρέψει μια αργή, σιωπηρή και «ήπια» μορφή εβραϊκής αποικιοποίησης της Κύπρου, όσο και επειδή αυτές οι φαινομενικά νόμιμες επιχειρηματικές δραστηριότητες μπορεί να χρησιμεύσουν ως κάλυψη για την εντατική ανάπτυξη ισραηλινών δικτύων πληροφοριών στο νησί
Ορισμένα τουρκικά μέσα ενημέρωσης — πάνω απ’ όλα το TRT Haber και το Aydınlık — σε ρεπορτάζ τους στο τέλος Αυγούστου φέτος ανέφεραν ότι η υπόσχεση του Erdogan το 2022 για σημαντική και σχεδόν δραστική αύξηση της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στην Βόρεια Κύπρο υλοποιείται επιτέλους.
Πιο συγκεκριμένα, οι επιπλέον στρατιωτικές δυνάμεις πρόκειται να αναπτυχθούν στην επικράτεια της αποκαλούμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (στα τουρκικά: Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti), της οποίας την κυριαρχία στη διεθνή κοινότητα αναγνωρίζει σήμερα μόνο η Τουρκία, σύμφωνα με δημοσίευμα τους Strategic Culture, με συγγραφέα τον δημοσιογράφο Hadi bin Hurr.
Τα μέσα αναφέρουν ότι ο αριθμός των τούρκων στρατιωτών στη Βόρεια Κύπρο θα μπορούσε πολύ γρήγορα να ξεπεράσει τις 100.000 από τον τρέχοντα αριθμό των περίπου 40.000, επισημαίνεται στο δημοσίευμα.
Φυσικά, η συγκέντρωση δυνάμεων δεν περιορίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό: η σχεδιαζόμενη μεγάλη τουρκική ενίσχυση στο νησί θα συνοδευτεί από παραδόσεις σύγχρονου υλικού – νέα όπλα, τεθωρακισμένα οχήματα, άρματα, πλοία, αεροσκάφη (συμπεριλαμβανομένων drones), καθώς και πυρομαχικά και άλλο αμυντικό εξοπλισμό.
Η ιδέα που επικρατεί στην Άγκυρα είναι να εξοπλιστούν αρκετές μεραρχίες ώστε, τεχνικά και οργανωτικά, να καταστούν μια ιδιαίτερα σύνθετη και ισχυρή αποτρεπτική δύναμη που θα στείλει ένα σαφές μήνυμα σε οποιουσδήποτε ενδεχόμενους αντιπάλους της Τουρκίας στην περιοχή.
Από όσα φαίνεται, αυτές οι ενισχύσεις δεν θα καλύπτουν μόνο χερσαίες, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις — θα περιλαμβάνουν επίσης υπερσύγχρονες μονάδες εξειδικευμένες στον ηλεκτρονικό πόλεμο — πλέον αναγκαίο στοιχείο στον σύγχρονο πόλεμο — καθώς και πυραυλικές μονάδες που, μεταξύ άλλων όπλων, θα εξοπλιστούν με βαλλιστικούς πυραύλους της οικογένειας Tayfun (Block 1), οι οποίοι, όχι εντελώς τυχαία, θα μπορούσαν να θέσουν σειρά ισραηλινών πόλεων εντός βεληνεκούς.
Τον επόμενο χρόνο, η εταιρεία παραγωγής πυραύλων Roketsan αναμένεται να ξεκινήσει τη σειριακή παραγωγή του κατά πολύ πιο επικίνδυνου Tayfun Block 4, ο οποίος θα μπορούσε επίσης να αναπτυχθεί στη Βόρεια Κύπρο.
Τούρκοι αξιωματούχοι δικαιολογούν αυτή την ιστορική απόφαση της Άγκυρας ως απαραίτητη απάντηση στην επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, που περιπλέκει τις συνθήκες ασφάλειας μέρα με τη μέρα.
Αν και υπάρχουν περιοχές βρετανικής έμμεσης κυριαρχίας στην Κύπρο — Ακρωτήρι και Δεκέλεια — δεν υπάρχει μεγάλη αμφιβολία ότι το Ισραήλ προκαλεί μια αυξανόμενη και εξαιρετικά απρόβλεπτη ανησυχία ασφάλειας για την Τουρκία, δεδομένης της σταθερά στενότερης στρατιωτικής συνεργασίας του Τελ Αβίβ με την Ελλάδα και με τη ελληνοκυπριακή διοίκηση στο νότο — τη Δημοκρατία της Κύπρου, η οποία, σε αντίθεση με το Ψευδοκράτος, απολαμβάνει πλήρη διεθνή αναγνώριση και είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Σύμφωνα με το Times of Israel, η ισραηλινή κυβέρνησης έχει δημόσια και ανοιχτά αμφισβητήσει τον τουρκικό έλεγχο της Βόρειας Κύπρου, αναφερόμενο σε αυτήν δίχως περιστροφές ως κατοχή.
Η ισραηλινή επενδυτική απόβαση και οι ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο
Εκτός από την εντεινόμενη στρατιωτική συνεργασία Τελ Αβίβ και Λευκωσίας — που μέχρι σήμερα αντιπροσωπεύει μια ακόμα σχετικά διακριτική αλλά αυξανόμενη ισραηλινή στρατιωτική παρουσία στο νησί — τα τουρκικά μέσα αφιερώνουν πολύ προσοχή σε έναν πιο ύπουλο μακροπρόθεσμο κίνδυνο για την ασφάλεια της Τουρκία: την έντονη επενδυτική δραστηριότητα ισραηλινών επενδυτών στο νησί.
Αυτό προκαλεί ανησυχία τόσο επειδή μπορεί να επιτρέψει μια αργή, ήσυχη και «ήπια» μορφή εβραϊκής αποικιοποίησης της Κύπρου, όσο και επειδή αυτές οι φαινομενικά νόμιμες επιχειρηματικές δραστηριότητες μπορεί να χρησιμεύσουν ως κάλυψη για την εντατική ανάπτυξη ισραηλινών δικτύων πληροφοριών στο νησί.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το νότιο, ελληνικό τμήμα της Κύπρου έχει γνωρίσει δραματική αύξηση στις αγορές ακινήτων από ισραηλινούς πολίτες.
Κατά την περίοδο αυτή καταγράφηκαν περισσότερες από 1.406 μεταβιβάσεις ακινήτων στην επαρχία Λάρνακας, 1.154 στη Λεμεσό και 1.291 στην Πάφο. Ενδεικτικά ανησυχητικό — σύμφωνα με το Lemkin Institute for Genocide Prevention (LIGP), μια πολυεθνική μη κυβερνητική οργάνωση με έδρα τις ΗΠΑ που άρχισε να ενδιαφέρεται για αυτό το φαινόμενο — οι Ισραηλινοί τείνουν να αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις που περιλαμβάνουν πολλά κτίρια και καλώς εξελιγμένη υποδομή όπως θέρετρα, συγκροτήματα ξενοδοχείων και άλλες τουριστικές κατοικίες.
Αυτοί οι τύποι ακινήτων είναι ιδανικοί για τη δημιουργία κλειστών, σχετικά αυτάρκων κοινοτήτων για μελλοντικούς εποικιστές.
Ένα ακόμη ιδιαίτερα ενδεικτικό στοιχείο είναι ότι οι ισραηλινοί αγοραστές έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ακίνητα κοντά σε λιμάνια και στρατιωτικές βάσεις, τα οποία, σε κάποιο βαθμό, θα μπορούσαν να προοιωνίζουν τον μελλοντικό τους ρόλο. Πολλές από αυτές τις μεγάλες αγορές γίνονται μέσω του προγράμματος «Golden Visa» της Κύπρου, που παραχωρεί σε ξένους επενδυτές το δικαίωμα να διαμένουν στη Δημοκρατία της Κύπρου — και επομένως στην ΕΕ — εάν ξοδέψουν τουλάχιστον 300.000 ευρώ σε ακίνητα στο νησί.
Το κυπριακό portal Politis ανέλυσε το πρόγραμμα και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ανοίγει την πόρτα για τη διείσδυση του ισραηλινού κεφαλαίου στην κυπριακή οικονομία και τη βαθμιαία υποταγή της στα συμφέροντα αυτού του κεφαλαίου.
Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες της νότιας Κύπρου δεν φαίνεται ιδιαίτερα ανήσυχοι από αυτές τις βαθιά προβληματικές τάσεις.
Οι αξιωματούχοι της Δημοκρατίας της Κύπρου πιστεύουν ότι τα κίνητρα των ισραηλινών επενδυτών και εποίκων είναι καθαρά οικονομικά και προσωπικά, και ότι αυτές οι επενδύσεις πρέπει να θεωρούνται ως μορφή ενίσχυσης των γεωπολιτικών δεσμών με το Ισραήλ.
Οι φωνές που καλούν σε συναγερμό σχετικά με τη σιωπηρή δημιουργία ισραηλινών οικονομικών εστιών που θα μπορούσαν σταδιακά να περιθωριοποιήσουν τον ιθαγενή κυπριακό πληθυσμό δεν είναι πλέον σπάνιες.
Η διαμαρτυρία του ΑΚΕΛ
Μια τέτοια περιθωριοποίηση ενδέχεται βραχυπρόθεσμα να είναι οικονομική και, μακροπρόθεσμα, να λάβει σημαντικές δημογραφικές διαστάσεις.
Μόνο μερικά αριστερά κυπριακά κόμματα, όπως το ΑΚΕΛ, έχουν εκφράσει ανοιχτή ανησυχία — για αυτό το θέμα, όπως έγραψε το The Cradle τον Ιούλιο φέτος.
Ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, Στέφανος Στεφάνου, ισχυρίζεται ανοιχτά ότι πίσω από τις μαζικές ισραηλινές αγορές ακινήτων στο νότιο τμήμα υπάρχει πολιτική στρατηγική, αρνούμενος ότι οι απόψεις του αντανακλούν ξενοφοβία ή αντισημιτισμό.
Οι εβραϊκές κοινότητες
Επιμένει ότι η κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να διατηρήσει την Κύπρο στα χέρια των Κυπρίων. Οι δηλώσεις του Στεφάνου — που φτάνουν στο σημείο να μιλούν για «ισραηλινή κατοχή» — τεκμηριώνονται, κατά τους ισχυρισμούς, από αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες επί τόπου που δείχνουν τη δημιουργία στο νησί μεγάλων, φυσικά χωρισμένων και περιφραγμένων εβραϊκών κοινοτήτων με σχολεία, συναγωγές και άλλες εγκαταστάσεις.
Για παράδειγμα, μια μάλλον αμφιλεγόμενη, ακόμα και διαβόητη αλλά ισχυρή και ευρέος φάσματος παγκόσμια εβραϊκή οργάνωση, η Chabad-Lubavitch — γνωστή για μερικές από τις πιο επιθετικές μεθόδους προσέγγισης, εσωτερικές μεσσιανικές διαμάχες και περιστασιακά παράξενα επεισόδια — ίδρυσε το παράρτημά της στο νότιο τμήμα του νησιού το 2003 με την ονομασία Chabad of Cyprus.
Λειτουργεί πολυάριθμες εγκαταστάσεις και, κατά εκτιμήσεις αναφερόμενες στο Times of Israel, εξυπηρετεί περίπου 10.000 πιστούς.
Ενδιαφέρον είναι ότι η Chabad διατηρεί παρουσία και στο τουρκικό μέρος της Κύπρου.
Η οργάνωση εστιάζει σε εκπαιδευτικά προγράμματα και στην παροχή νομικής και άλλης βοήθειας σε εβραίους εποίκους.
Το The Cradle ανέφερε επίσης ότι τον Ιούνιο φέτος ο Στέφανος Στεφάνου προειδοποίησε για το πώς ισραηλινά μέσα έχουν ανοικτά αναφέρει μια «στοχευμένη πολιτική επέκτασης του Ισραήλ στην Κύπρο».
Για παράδειγμα, η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz έγραψε πρόσφατα για βαθιά διείσδυση της Mossad στην Κύπρο σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο.
Ο Theodor Herzl, ο ιδρυτής του σύγχρονου σιωνισμού, κάποτε σκέφτηκε την Κύπρο ως πιθανή βάση από την οποία θα κατακτηθεί η Παλαιστίνη.
Ωστόσο φαίνεται ότι τα γεγονότα εξελίσσονται αντίστροφα, και η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κύπρου έχει κάθε λόγο να είναι πολύ ανήσυχη, αν και, για κάποιο λόγο, φαντάζει εφησυχασμένη στα σαγόνια του ισραηλινού δράκου που έχει κολυμπήσει στις ακτές της.
Στις αρχές του 2025 η κυπριακή κυβέρνηση για πρώτη φορά έκανε ένα βήμα που έμμεσα αναγνώριζε τη σοβαρότητα του προβλήματος — καθιστώντας πιο αυστηρούς τους κανόνες για την απόκτηση της Golden Visa — αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι αυτό δεν έχει επιβραδύνει τις ισραηλινές επενδύσεις ή το σχηματισμό νέων εβραϊκών οικονομικών clusters.
Οι ισραηλινές επενδύσεις δεν περιορίζονται στο νότιο τμήμα της Κύπρου, όπως κάποιοι μπορεί να πιστεύουν — πολίτες του Ισραήλ αγοράζουν επίσης κατά χιλιάδες ακίνητα στο βόρειο τμήμα, ιδίως στις επαρχίες Αμμόχωστος και İskele. Είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό ότι αυτές οι — δεν θα ήταν υπερβολή να τις χαρακτηρίσουμε οργανωμένες — μεγάλες επενδύσεις πραγματοποιούνται όχι μόνο από κατόχους ισραηλινών διαβατηρίων αλλά, σύμφωνα με τουρκικές πηγές, και από Εβραίους που κατέχουν διαβατήρια άλλων χωρών.
Σχεδόν δύο χρόνια πριν, ο Sabahuttin Ismail, πρώην σύμβουλος του προέδρου του Ψευδοκράτους Rauf Denktaş και ιδιωτικός γραμματέας της πρωθυπουργίας, είχε αναφέρει αυτό στο τουρκικό κοινό.
Ο Ismail προειδοποίησε, επίσης, πως τρεις μεγάλες εταιρείες στη Βόρεια Κύπρο — Afik Group, Eurocoast Group και Evergreen Developments Group — στην πραγματικότητα ανήκουν σε ισραηλινούς επενδυτές που τώρα επίσης κατέχουν ιθαγένεια της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου και επειδή αυτές οι εταιρείες αντιμετωπίστηκαν ως εγχώριες επιχειρήσεις, μπόρεσαν να εκτελέσουν μαζικές αγορές γης και να συμμετάσχουν εύκολα σε μεγάλα έργα υποδομών και μεγάλες κατασκευές.
Αυτό ανησύχησε τις αρχές της Βόρειας Κύπρου και τους οδήγησε το 2023 να εισάγουν αυστηρότερους περιορισμούς με σκοπό να σταματήσουν τη μαζική απόκτηση γης και άλλων ακινήτων από αλλοδαπούς — κυρίως στοχεύοντας πολίτες του Ισραήλ καθώς και Εβραίους κατόχους διαβατηρίων άλλων χωρών.
Αναπόφευκτα, είναι δυνατόν να ανιχνευθούν παραλληλισμοί μεταξύ της οργανωμένης εβραϊκής εγκατάστασης στην Παλαιστίνη και των σημερινών μαζικών αγορών ακινήτων στην Κύπρο από ισραηλινούς πολίτες.Το ιστορικό υπόβαθρο κατάκτησης της Παλαιστίνης – Τι συνέβη
Η σύγχρονη ιστορική έρευνα παρέχει δεδομένα που — σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και ως προσεγγιστικά στοιχεία — γίνονται αποδεκτά από μουσουλμάνους, ισραηλινούς, δυτικούς και άλλους ιστορικούς.
Αυτά τα δεδομένα προέρχονται από επίσημες απογραφές, όπως οι οθωμανικές και βρετανικές καταγραφές, καθώς και από αραβικά και εβραϊκά στατιστικά στοιχεία, και τεκμηριώνουν πώς ο δρόμος προς τη μεγάλη παλαιστινιακή τραγωδία — την Al-Nakba, που σήμερα μερικοί περιγράφουν ως γεγονός ανοικτής γενοκτονίας — διευκολύνθηκε από μια στρατηγική που σχεδιάστηκε ρητά για να αλλάξει τη εθνοτική σύνθεση της Παλαιστίνης.
Όταν ο Γάλλος βαρόνος Edmond James de Rothschild, ένθερμος υποστηρικτής της εβραϊκής εγκατάστασης στην Παλαιστίνη, χάρη στις τεράστιες προσωπικές δωρεές και άλλα μέσα επέτρεψε μεγάλες αγορές γης και την άφιξη των πρώτων εβραϊκών εποίκων στην Παλαιστίνη, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό τελικά θα έδινε τη βάση για ένα κράτος τόσο επιθετικό και επεκτατικό στις φιλοδοξίες του όπως είναι σήμερα το Ισραήλ.
Την παραμονή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Παλαιστίνη είχε περίπου 674.500 Άραβες — εκ των οποίων 79.700 ήταν Χριστιανοί, 37.500 Εβραίοι και 1.300 Τούρκοι.
Η βρετανική απογραφή του 1922 δείχνει ότι ο αριθμός των Αράβων μειώθηκε σε περίπου 662.000, ενώ ο εβραϊκός πληθυσμός, χάρη στην εντατική μετεγκατάσταση, διπλασιάστηκε σε 83.700.
Σύμφωνα με στοιχεία του 1931, ο αραβικός πληθυσμός — ενισχυμένος από φυσική αύξηση — ανέβηκε σε 851.100, εκ των οποίων 91.400 ήταν Χριστιανοί, ενώ ο εβραϊκός πληθυσμός και πάλι περίπου διπλασιάστηκε μέσω μετανάστευσης φτάνοντας τους 174.600.
Την στιγμή που το Ισραήλ κήρυξε την ανεξαρτησία του, αποφεύγοντας σκόπιμα να ορίσει σαφώς τα σύνορα του κράτους του, ο πληθυσμός της Παλαιστίνης ανερχόταν σε 1,9 εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων 608.000 ήταν Εβραίοι — 3,48 φορές περισσότεροι από το 1931.
Σύμφωνα με το Σχέδιο Διαμερισμού των Ηνωμένων Εθνών για την Παλαιστίνη του 1947, οι Εβραίοι που αποτελούσαν μόλις 32% του πληθυσμού της Παλαιστίνης έλαβαν ως επί το πλείστον 56,47% της επικράτειάς της — κάτι που πιθανώς ήταν σκόπιμη πρόκληση με στόχο να ωθήσει τους Άραβες να απορρίψουν αυτό το απόλυτα άδικο σχέδιο, ωθώντας τους έτσι σε έναν πόλεμο εναντίον ενός νεοσυσταθέντος, βαριά οπλισμένου κράτους του Ισραήλ που δεν μπορούσαν πιθανώς να νικήσουν.
Στο τέλος, οι Εβραίοι — που για αιώνες στην Παλαιστίνη ήταν κατά μέσο όρο είκοσι φορές λιγότεροι από τους Άραβες — κατέλαβαν όχι μόνον τη παλαιστινιακή γη αλλά και διαμόρφωσαν το μέλλον της περιοχής.
Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί σήμερα στους Κύπριους αν δεν ξυπνήσουν και δεν αντιδράσουν γρήγορα και αποφασιστικά.
Το στρατιωτικό αποτύπωμα
Φυσικά, οι Ισραηλινοί δεν ενδιαφέρονται μόνον για αγορά ακινήτων ή για κατασκευαστικά έργα και έργα υποδομών• ενισχύουν επίσης σιωπηρά το στρατιωτικό τους αποτύπωμα στην Κύπρο — σαφές τεκμήριο, όπως υποστηρίζουν πολλοί, ότι τα σχέδιά τους αποσκοπούν στο να πάρουν πλήρη έλεγχο του νησιού.
Πονηρά, το Ισραήλ άρχισε να χτίζει αυτή την παρουσία τραβώντας πρώτα το ενδιαφέρον των Κυπρίων για τα προηγμένα συστήματα άμυνας του — συστήματα που, όχι απροσδόκητα, είναι πλήρως συμβατά με αυτά που χρησιμοποιεί των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (Israel Defense Forces, IDF).
Τα συστήματα αεράμυνας
Για παράδειγμα, η Δημοκρατία της Κύπρου αγόρασε προηγμένα ολοκληρωμένα συστήματα αεράμυνας και αντιαεροπορικής/αντιπυραυλικής άμυνας όπως το Barak MX.
Ομοίως, ισραηλινές εταιρείες όπως η Elbit Systems και η Israel Aerospace Industries βοηθούν ενεργά τις κυπριακές ένοπλες δυνάμεις στη μοντέρνα αναβάθμιση του οπλοστασίου τους.
Για το Ισραήλ, αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον μια κερδοφόρα επιχείρηση δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά επιτρέπει και βαθύτερη στρατιωτική παρουσία στο νησί — ένα αποτύπωμα που είναι ήδη εμφανές, αν και δεν έχει ακόμη φτάσει στο επίπεδο μεγάλων βάσεων όπως οι βρετανικές στο Ακρωτήρι και τη Δεκέλεια.
Αντ’ αυτού, περιορίζεται σε επιχειρησιακές δραστηριότητες μέσω παραδόσεων στρατιωτικού εξοπλισμού και χρήσης κυπριακών στρατιωτικών εγκαταστάσεων.
Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις – IDF και η Εθνική Φρουρά της Κύπρου πραγματοποιούν συχνά κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων και αεροπορικών στρατιωτικών ασκήσεων.
Μια τέτοια πολυήμερη άσκηση ήταν η «Agapinor 2022», η οποία φέρεται να περιλάμβανε πεζικό, ειδικές δυνάμεις, επιθετικά ελικόπτερα και το ναυτικό, και υποτίθεται ότι προσομοίωνε επιχειρήσεις βαθιά εντός του λιβανέζικου εδάφους. Η συνεργασία με τις υπηρεσίες πληροφοριών και υποστήριξη στις αλυσίδες εφοδιασμού με τη νότια Κύπρο είναι επίσης πολύ αναπτυγμένες, και αυτοί οι δεσμοί εντείνονται — αν και, όπως υποδεικνύουν κάποιες αναφορές στη Haaretz, η Mossad διεξάγει πολλές επιχειρήσεις στο νησί ανεξάρτητα, χωρίς να συμβουλεύεται πάντα τους κύπριους οικοδεσπότες.
Ορισμένα μέσα έχουν ακόμη αναφέρει ότι η Unit 8200 του ΙDF — μια υπηρεσία πληροφοριών του ισραηλινού στρατού — άνοιξε ένα ελίτ κέντρο διενέργειας κυβερνοπολέμου στο νησί.
Ωστόσο, το Ισραήλ χρησιμοποιεί επίσης βρετανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Κύπρο.
Υπάρχει άφθονο αναλυτικό ρεπορτάζ — από μεγάλα MME όπως TRT, Middle East Eye, Al Jazeera, Declassified UK, The Guardian, καθώς και εναλλακτικά μέσα, ανώνυμες πηγές, ανεξάρτητους ερευνητές, αναλυτές, ακτιβιστές και ακόμη και μέλη του κοινοβουλίου — το οποίο υποστηρίζει ότι το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει τη βάση της Βρετανικής Αεροπορίας στο Ακρωτήρι και άλλες βρετανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Κύπρο κατά τη διάρκεια διαφόρων επιχειρήσεών του.
Τέτοιες υποθέσεις και αναφορές έχουν κυκλοφορήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μέσα και τη δημόσια συζήτηση, όχι μόνο από αριστερές και αντιιμπεριαλιστικές φωνές, αλλά και στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, όπου ακόμα και βουλευτές έχουν θέσει ερωτήματα και ξεκίνησαν δημόσιες συζητήσεις σχετικά με το αν το Ισραήλ χρησιμοποιεί βρετανικές βάσεις για τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις
.
Το στρατηγικό προγεφύρωμα στην Ανατολική Μεσόγειο
Αυτοί οι ισχυρισμοί ίσως να μην αποδεικνύονται πλήρως — κάτι αναμενόμενο, δεδομένου ότι αφορούν ιδιαίτερα μυστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις — αλλά είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι συνολικές δραστηριότητες του Ισραήλ αναφορικά με την Κύπρο αποκαλύπτουν σαφές και σημαντικό ενδιαφέρον για το νησί.
Η Κύπρος θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως στρατηγικό προγεφύρωμα από όπου το Ισραήλ θα μπορούσε να προβάλει στρατιωτική ισχύ στην Ανατολική Μεσόγειο με τρόπο που θα απειλούσε την Τουρκία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πρόκληση ασφάλειας που η χώρα αντιμετώπισε από την κήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας την 29η Οκτωβρίου 1923.
Αν θυμηθούμε πώς οι Βρετανοί, στο τέλος της αποικιακής παρουσίας τους στην Παλαιστίνη — προκαλώντας, όπως , χάος γύρω από την αποχώρησή τους — άφησαν μεγάλο μέρος των όπλων και πυρομαχικών στα εβραϊκά παραστρατιωτικά σώματα όπως το Haganah (που αργότερα έγινε το Israel Defense Forces, IDF), το Irgun, το Lehi και το Palmach — ομάδες που μέχρι λίγο πριν επιτίθονταν και δολοφονούσαν βρετανικό προσωπικό — τότε δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε (ούτε είναι υπερβολική θεωρία) ότι οι Βρετανοί στο προσεχές μέλλον θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να παραχωρήσουν τις στρατιωτικές τους βάσεις στην Κύπρο, σε Ακρωτήρι και Δεκέλεια, στο Ισραήλ.
Ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν déjà vu αυτού που είδαμε ήδη στην Παλαιστίνη: το Ισραήλ να εισέρχεται σε εδάφη που η Βρετανία — μια αποικιακή δύναμη σε μακρά φάση παρακμής — εγκατέλειψε επειδή πλέον δεν είχε πειστικούς λόγους να τα διατηρήσει και να τα υπερασπιστεί.
Είναι αλήθεια ότι, επί του παρόντος, το Ακρωτήρι και η Δεκέλεια αποτελούν βρετανική κυρίαρχη επικράτεια σύμφωνα με τις Συνθήκες του 1960 — συμπεριλαμβανομένης της Ιδρυτικής Συνθήκης και της Συνθήκης Εγγυήσεως — και ότι η άμεση παραχώρησή τους στο Ισραήλ θα μπορούσε νομικά να είναι πολύ πιο περίπλοκη από το τέλος της βρετανικής παρουσίας στην Παλαιστίνη — κυρίως λόγω της συμμετοχής της Βρετανίας στο NATO.
Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχουν νομικά εμπόδια, κατ’ αρχήν, στο να παραχωρηθεί στο Ισραήλ μακροχρόνια χρήση αυτών των βάσεων, ιδιαίτερα αφού έχουν χρησιμοποιηθεί επί μακρόν από άλλους βρετανούς συμμάχους όπως οι ΗΠΑ και η Γαλλία.
Η περικύκλωση της Τουρκίας και η «βρώμικη» δουλειά από τοΙσραήλ
Εάν όντως υπάρχει, όπως ισχυρίζονται πολλοί αναλυτές, ένα μυστικό σχέδιο της συλλογικής Δύσης να περικυκλώσει την Τουρκία — μια μουσουλμανική χώρα που ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε μέρος αυτού του δυτικού κόσμου — έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα, να μπορεί να καταστραφεί αν χρειαστεί, παρόλο που είναι μέλος του NATO, τότε θα ήταν βολικό για τις ΗΠΑ και η Βρετανία να αναθέσουν αυτή τη «βρώμικη» δουλειά στο Ισραήλ, όπως έχουν κάνει και παλαιότερα.
Σε μια τέτοια περίπτωση, οι Βρετανοί πιθανώς, και ίσως τακτικά, θα αποσυρθούν από τις κυπριακές τους βάσεις πριν από μια μεγάλη ισραηλινο-τουρκική σύγκρουση — η οποία, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, είναι αναπόφευκτη και θέμα χρόνου — και θα τις παραδώσουν ολοκληρωτικά στους Ισραηλινούς.
Μια τέτοια κίνηση θα άλλαζε κυριολεκτικά, από τη μια μέρα στην άλλη, και δραματικά την ισορροπία ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο υπέρ του Ισραήλ.
Οι αρχές στην Άγκυρα, φυσικά, είναι πλήρως ενήμερες για την πρόθεση του Ισραήλ να εφαρμόσει στην Κύπρο την ίδια πολιτική εγκατάστασης και αποικιοποίησης που ακολούθησε στην Παλαιστίνη — μέσω «ήπιας» αποικιοποίησης και της εδραίωσης της στρατιωτικής του παρουσίας — μετατρέποντας έτσι το νησί σε οχυρωμένο προπύργιο στην ανατολική Μεσόγειο και τμήμα του «Μεγάλου Ισραήλ».
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο θα πραγματοποιηθεί η ανακοινωθείσα δραματική ενίσχυση της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στο νησί.
Δεδομένου ότι η Τουρκία δεν μπορεί να υπολογίζει στην κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας της Κύπρου να αποστεί από επικερδείς ισραηλινές επενδύσεις και να αντιληφθεί την απειλή που αντιπροσωπεύει το Ισραήλ — και δεδομένου ότι οποιαδήποτε γνήσια συνεργασία με τη Λευκωσία είναι επομένως αδύνατη — η Άγκυρα θα αναγκαστεί να λάβει όλο και ταχύτερα και πιο ενεργητικά μέτρα για να προστατεύσει τα δικά της συμφέροντα και την ασφάλεια των Τούρκων στην Κύπρο.
Αυτό θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την Κύπρο και ακόμη και να φέρει μια τουρκοελληνική στρατιωτική σύγκρουση εκεί.
Τα σχέδια ενός πάντοτε επιθετικού Ισραήλ προϋποθέτουν μια αναπόφευκτη σύγκρουση με την Τουρκία• γι’ αυτόν τον λόγο οι ισραηλινοί αποφάσισαν να μην περιμένουν τη σύγκρουση να φτάσει στην πόρτα τους, αλλά να προετοιμαστούν για το ενδεχόμενο να χτυπήσουν πρώτοι — και να το κάνουν από την Κύπρο.
Σε άρθρο του Associated Press με τίτλο «Turkey Wary of Israeli Threat Following Airstrike on Hamas in Qatar», των Andrew Wilks και Abby Sewel, δημοσιευμένο στις 14 Σεπτεμβρίου 2025, ο εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Άμυνας, Rear Admiral Zeki Akturk, παρατίθεται να προειδοποιεί ότι το Ισραήλ θα συνεχίσει με αλόγιστες επιθέσεις όπως αυτή στην Doha, και ότι τέτοια συμπεριφορά θα τραβήξει ολόκληρη την περιοχή στην καταστροφή.
Στην Άγκυρα — σύμφωνα με τους συντάκτες του κειμένου — υπάρχει ανησυχία ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να πραγματοποιήσει παρόμοιες ξαφνικές επιθέσεις κατά της Τουρκίας.
Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, είναι απολύτως σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραχωρούσαν χωρίς αμφιβολία στο Ισραήλ την άδεια για μια τέτοια τρέλα — παρότι μια τέτοια ενέργεια θα ενεργοποιούσε αυτόματα το Άρθρο 5 του NATO. Μέχρι σήμερα το Ισραήλ έχει κατορθώσει να δικαιολογεί κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της εδαφικής κυριαρχίας άλλων κρατών προς τη συλλογική Δύση ως «μάχη κατά της τρομοκρατίας», οπότε οι πιθανότητες το NATO να υπερασπιστεί την Τουρκία είναι περίπου μηδαμινές.
Το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ
Η Άγκυρα έχει εδώ και καιρό ανησυχίες τόσο για τη συνεχή ισραηλινή επιθετικότητα κοντά στα σύνορά της όσο και για την απόλυτη ατιμωρησία του Ισραήλ και την άνευ όρων υποστήριξη που λαμβάνει από τις Ηνωμένες Πολιτείες για ό,τι κι αν κάνει — συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας στη Γάζα που διαρκεί τώρα δύο ολόκληρα χρόνια.
Η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει τα μουσουλμανικά κράτη περισσότερο από προφανώς ως μια φυλετικά κατώτερη ομάδα που, όπως το Κατάρ, μπορεί να ταπεινωθεί και να τιμωρηθεί στρατιωτικά ακόμη και όταν απολαμβάνουν το τυπικό καθεστώς συμμάχων των ΗΠΑ και, στην πραγματικότητα, δεν έχουν διαπράξει κανένα πραγματικό έγκλημα που να δικαιολογεί την ισραηλινή στρατιωτική επέμβαση.
Το Κατάρ θα έπρεπε να είναι το μεγάλο μάθημα για την Τουρκία, ένα αποφασιστικό τέλος μιας μακράς αφύπνισης από το ευρω-ατλαντικό όνειρο — όχι μόνο εξαιτίας της τρελής ισραηλινής βομβαρδιστικής επίθεσης στην Doha, αλλά ακόμη περισσότερο εξαιτίας του άκαρπου και ντροπιαστικού Τελικού Κοινού Ανακοινωθέντος της Αραβο-Ισλαμικής Έκτακτης Συνόδου στη μDoha, το οποίο, αντί να αναδείξει τη μουσουλμανική ισχύ και ενότητα που θα μπορούσε να κάνει το Τελ Αβίβ να προβληματισθεί, αποκάλυψε τις ανεπανόρθωτες αδυναμίες πολλών ηγετών του ισλαμικού κόσμου και το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς είναι, στην πράξη, υπηρέτες που το Ισραήλ κρατά σφιχτά με λουρί.
Η Άγκυρα θα πρέπει, με κάθε μέσο, να σταματήσει την περαιτέρω «παλαιστινοποίηση» της Κύπρου για να αγωνιστεί για την ίδια της την επιβίωση.
Σε αυτή τη μάχη ζωής ή θανάτου με το Ισραήλ, η Τουρκία — όπως βλέπουμε — για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να βασιστεί ούτε στη δύναμη του αραβικού κόσμου ούτε στην ισλαμική ενότητα, ούτε, για την ακρίβεια, στο NATO. Ωστόσο, η Τουρκία θα μπορούσε να στηριχθεί σε κράτη όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν, το Ιράκ, το Πακιστάν και πολλές άλλες χώρες που η συλλογική Δύση απέτυχε να συντρίψει.
Η Ευρασία μόλις αρχίζει να ανεβαίνει όσον αφορά το γεωπολιτικό της ρόλο — και αυτή η ιδέα θα μπορούσε να δώσει στην Άγκυρα τη βάση για να δημιουργήσει εντελώς νέες στρατηγικές συμμαχίες στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής φύσης.
www.bankingnews.gr