τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Δέν χάνουν τήν εὐκαιρία οἱ ποιμένες μας νά παίζουν τήν γνωστή κασέτα περί ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας καί προσωπικοῦ ἀριθμοῦ, κάθε φορά πού ἐρωτῶνται (καί εἰδικά ὅταν – ὅλως τυχαίως – οἱ ἐρωτήσεις γίνονται ἀπό ἀνώδυνους «ἡμετέρους» καί δέν ἐμπεριέχουν κανένα ἀντίλογο καί καμία πραγματική ἀπόπειρα διείσδυσης στήν οὐσία). Στήν ἴδια κατηγορία ἀσφαλῶς καί τό γνωστό πλέον πρόσφατο παράδειγμα τοῦ μητροπολίτη Φλωρίνης κ.Λαφτσή, πού ἅπαξ ρωτήθηκε γενικῶς περί τοῦ ζητήματος καί ἀκολούθως ἀφέθηκε νά λέει παντελῶς ἀνενόχλητος τά (ἀπολύτως) ἀναμενόμενα.
Καί ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα τί ἀκριβῶς μᾶς εἶπε. Πρῶτον, ἐπανέλαβε σέ ὅλους τούς τόνους ὅτι δέν ὑπάρχει πρόβλημα καί ὅτι δέν ἔχουν βάση οἱ προβληματισμοί περί θρησκευτικῆς καί πολιτικῆς ἐλευθερίας, ἐπικαλούμενος (θαυμᾶστε τώρα) τίς διαβεβαιώσεις τῆς κυβέρνησης (σ.σ. πού ὡς γνωστόν εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστη καί δέν λέει ποτέ ψέματα) καί τά πορίσματα τῶν ἐπιτροπῶν πού ὅρισε ἡ Ἐκκλησία (σ.σ. πρᾶγμα ἀσφαλῶς πού ἀμφισβητοῦμε εὐθέως – ἐμεῖς λέμε ὅτι δέν ὁρίστηκε καμία ἀπολύτως ἐπιτροπή πραγματικῆς ἔρευνας, ἀλλά μόνο ἐντολοδόχοι πού πῆραν ἕτοιμο τό ραβασάκι του Παπαστεργίου).
Δεύτερον, ξεκαθάρισε αὐτό πού ἤδη γνωρίζαμε βεβαίως, ὅτι δηλαδή δέν ὑπάρχει περίπτωση τό θέμα νά ξανασυζητηθεῖ συνοδικά, μιά πού ἤδη ἀποφάνθηκε ἐπ’ αὐτοῦ ἡ Δ.Ι.Σ. καί δέν ὑπάρχει λόγος νά παραπεμφθεῖ στήν συνοδική ὁλομέλεια, ἐπειδή πρόκειται – λέει – γιά καθαρά διοικητικό καί τεχνικό θέμα, ὅπως ἀποφάνθηκαν καί πάλι οἱ προαναφερθεῖσες «ἐπιτροπές» (σ.σ. ἤτοι τό ραβασάκι τῆς χούντας), ἔριξε δέ καί τό καρφί του πρός τούς ἀντιφρονοῦντες, λέγοντας ὅτι ὅποιος ἀναγάγει τό θέμα σέ θέμα πίστεως, τό κάνει γιά καθαρά προσωπικούς ἐγωιστικούς λόγους.
Τρίτον, προσπάθησε νά μᾶς καθησυχάσει καί ἐπιπλέον, τονίζοντας ὅτι πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν Σύνοδο, πού δέν θά προδώσει τούς πιστούς καί ἄν χρειαστεῖ νά πεῖ κάποια ΟΧΙ, πρώτη ἐκείνη θά ἀντιδράσει (σ.σ. πρᾶγμα ἀπολύτως πιστευτό καί βαθύτατα συγκινητικό μέχρι δακρύων, δεδομένου ὅτι ἐδῶ καί πολλά χρόνια δέν βλέπουμε βεβαίως τίποτε ἄλλο παρά μία μαχόμενη διοικοῦσα Ἐκκλησία πού προβάλλει ἀνένδοτα τά στήθη της ἀπέναντι στό κράτος καί ἀντιστέκεται πεισματικά – σάν νέος Λεωνίδας στίς Θερμοπύλες – ἀπέναντι σέ κάθε ἀντίχριστη ἐπιβολή)!
Τέταρτον, τόνισε ὅτι δέν θά πρέπει νά διχαστοῦμε καί γιά τό θέμα αὐτό (σ.σ. προφανῶς ἐννοῶντας ὅπως καί γιά τά μπόλια, γιά τά ὁποῖα ἀσφαλῶς ὀφείλουμε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἦταν ὑπέρμαχος, ὡς πρωτοσύγκελος ἀκόμη τότε στή μαρτυρική – ἀπό ποιμαντικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἄποψης – Ἀλεξανδρούπολη, ζητῶντας καί τότε ὑπακοή στήν… Ἐκκλησία, γιά τούς ἀνεκδιήγητους ὑγειονομικούς φετφάδες πού ἐξέδιδε).
Καί κατέληξε, δηλώνοντας ἐπί λέξει ὅτι μέ τόν προσωπικό ἀριθμό «δέν ἀλλάζει τίποτε ὡς πρός τίς συνταγματικές ἐλευθερίες καί εἶναι κάτι πού ἁπλῶς διευκολύνει τή σχέση τοῦ πολίτη μέ τήν πολιτεία. Ἔτσι λοιπόν ἡ Ἐκκλησία καί γραπτῶς συνιστᾶ στούς πιστούς νά προχωρήσουν στήν ἔκδοση τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ. Δέν βλέπει αὐτή τή στιγμή κανένα πρόβλημα πίστεως καί καμία μείωση τῆς ἐλευθερίας τῶν πολιτῶν καί τῶν χριστιανῶν. Καί οἱ κληρικοί θά πάρουν καί οἱ ἐπίσκοποι θά πάρουν. Μπορεῖ κάποιος νά ἔχει μιά ἐπιφύλαξη, ὅμως ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει, αὐτήν ὑπηρετοῦμε καί σ’ αὐτήν ὑπακοῦμε».
Ὁπότε βεβαίως, ἐμεῖς ἄς τόν ἐνημερώσουμε γιά μία ἀκόμη φορά καί αὐτόν καί τούς ὁμόφρονές του:
1. Αὐτοί μποροῦν νά πᾶνε καί νά πάρουν ὅ,τι θέλουν. Καί ταυτότητα καί προσωπικό ἀριθμό καί ὑποδόριο τσιπάκι καί σφράγισμα στό μέτωπο κάποια στιγμή (εἰλικρινά πολλούς ἐξ αὐτῶν πανέτοιμους τούς βλέπουμε καί γιά τό τελευταῖο). ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ! Καί θά συνεχίσουμε νά φωνάζουμε ὅτι ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ, γιατί ἄν δέν βλέπουν αὐτοί, λόγῳ τῆς πνευματικῆς τους τύφλωσης, θέμα πνευματικό καί ζήτημα θρησκευτικῆς καί συνταγματικῆς ἐλευθερίας, ἐμεῖς τό βλέπουμε καί μάλιστα πεντακάθαρα.
2. Καί τό βλέπουμε ὄχι γιά λόγους ἐγωισμοῦ, ὅπως μέ τόσο βολική εὐκολία μας καταλογίζεται, ἀλλά ἐπειδή ἀκριβῶς ὑπακοῦμε στούς Ἁγίους, καθώς καί στίς συνοδικές ἀποφάσεις τοῦ παρελθόντος (πού ὅσο καί ἄν τίς ἀποκρύπτουν, αὐτές παραμένουν πάντα σέ ἰσχύ), ἀλλά καί ἐπειδή ἐπίσης μποροῦμε νά ἀντιλαμβανόμαστε καί τά προφανῆ βάσει τῆς λογικῆς πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός (ὅσο καί ἄν ἐπιχειροῦν οἱ ἴδιοι νά μᾶς βγάλουν τρελούς, ἐπειδή φωνάζουμε γιά τά αὐτονόητα). Τό θέμα εἶναι ξεκάθαρα πνευματικό καί ταυτόχρονα ἐγκυμονεῖ καί μείζονες κινδύνους πολιτικῶν ἐλευθεριῶν καί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅποια σοφιστεία καί ὅποιο κωμικό ψευτοεπιχείρημα καί ἄν συνεχίσουν νά προβάλλουν!
3. Περαιτέρω, γιά τά περί ἀνάγκης μή διχασμοῦ γελᾶμε, καθότι γνωρίζουμε ὅτι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο νανουριστικό διαβολοπαραμύθι ἀπό τό αἴτημα τῆς ψευδοενότητας καί ὅτι στήν πραγματικότητα ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ εἶναι πάντα «διχαστική», γιατί, σύμφωνα μέ τά ἴδια τά λόγια Του, δέν φέρνει εἰρήνη ἀλλά μάχαιρα καί πιθανό χωρισμό καί ἀπό τούς συγγενεῖς καί ἀπό τούς φίλους: «Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου» θυμίζουμε ὅτι ἀναγράφεται στό Κατά Ματθαῖον (ι΄, 21-22), ἐνῷ λίγο πιό κάτω τονίζεται: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ δίχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Μάτθ. ι΄, 34-36)]. Ὁπότε, γιά νά μήν τό πολυκουράζουμε, χίλιες φορές μέ τόν Χριστό καί διχασμένοι, παρά μαζί μέ τούς πολλούς καί σέ νεοεποχίτικο λήθαργο!
4. Πλήν αὐτῶν, γιά τά περί ἐμπιστοσύνης στήν Σύνοδο πού δέν θά μᾶς…προδώσει ποτέ ἀλλά θά ἀντισταθεῖ, ὅταν χρειαστεῖ, ἐδῶ καί ἄν γελᾶμε (γιά νά μήν κλάψουμε πικρά ἀπό τό κολοσσιαῖο μέγεθος τῆς συνεχιζόμενης ἐδῶ καί πολλά χρόνια προδοσίας ἀπό τούς δῆθεν ποιμένες μας σέ ὅλους τούς τομεῖς). Δηλώνουμε ἀναφανδόν ὅτι δέν τούς ἔχουμε ἀπολύτως καμία ἐμπιστοσύνη καί ὅτι ἄν γιά κάτι ἔχουμε βεβαιότητα, αὐτό εἶναι δυστυχῶς ὅτι θά συνεχίσουν καί ἐφεξῆς νά μᾶς προδίδουν. Δέν εἶναι θέμα προκατάληψης ἤ κακῆς προαίρεσης ἐκ μέρους μας, ἀλλά εἶναι ἡ συσσωρευμένη γνώση καί ἡ καταλυτική πληθῦς τῶν ἕως σήμερα τεκμηρίων πού ὠθεῖ στήν πεποίθηση αὐτή.
Συνοψίζοντας, ἐνημερώνουμε τόν ἐν λόγῳ μητροπολίτη ὅπως καί τόν κάθε ἄλλο εὐφάνταστο κληρικό πού βαυκαλίζεται ὅτι διασώζει ὡς ἀλάνθαστος θεματοφύλακας τήν ἐκκλησιαστική ἀλήθεια, ἐνῷ στήν πραγματικότητα φορτώνει τήν μία πλάνη πάνω στήν ἄλλη καί προσθέτει στρέβλωση στήν στρέβλωση καί ἐκτροπή στήν ἐκτροπή, ὅτι θέμα ὑπακοῆς στίς νεοσεργιανικές καί θεολογικά ἀνερμάτιστες δοξασίες τους προφανῶς δέν τίθεται. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἤδη ἐκφραστεῖ καί συνεχίζει νά ἐκφράζεται μέσῳ τῶν Ἁγίων της καί μέσῳ ἀσφαλῶς καί ἑτέρων παρεμβάσεων ἀπό φωτισμένους πατέρες (ὅπως τό σπουδαῖο καί πληρέστατο θεολογικά κείμενο πού ἐξέδωσε καί συνυπέγραψε προσφάτως ὁ ἀνθός τοῦ ἐναπομείναντος ὄρθιου ἑλλαδικοῦ μοναχισμοῦ). Τό ὅτι δέν ἐκφράζουν αὐτοί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐκφράζουν οἱ μεταπατερικοί νανουριστές ἀγαπούληδες καί σφιχταγκαλιασμένοι μέ τήν κοσμική ἐξουσία ρασοφόροι καριερίστες, ἀποτελεῖ πασιφανῶς τό μεγαλύτερο ἀνέκδοτο ἐν τέλει.
Εἶναι ὡστόσο ἕνα ἀνέκδοτο μέ τό ὁποῖο (αὐτή τή φορά) δέν γελᾶμε καθόλου. Ἀντιθέτως, τό βρίσκουμε ἀπύθμενα θρασύ, φρικωδῶς κακόγουστο καί ἀπολύτως ἐξοργιστικό…