«χξϛ» (666): Χριστιανισμὸς Ξένος Σταυροῦ
Τὸ κατρακύλισμα στὴν ἐκκοσμίκευσι
. Μία ἀξιολογότατη ἑρμηνεία, ποὺ δὲν «κλειδώνει» μὲν ἀσφαλῶς τὸ θέμα, λειτουργεῖ ὅμως συμπληρωματικῶς καὶ διαφωτιστικῶς, ἑρμηνεύει τὰ γράμματα τοῦ πολυσυζητουμένου ἀριθμοῦ «χξϛ» ὡς δυνάμενα νὰ σημαίνουν ΚΑΙ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ «πνεῦμα» τοῦ Ἀντιχρίστου διακηρύσσει καὶ καθυποβάλλει στὸν κόσμο ἕναν νόθο χριστιανισμό, ἐμποτισμένον ἀπὸ τὸ «πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως», τραγικὴ καρικατούρα τῆς αὐθεντικῆς Πίστεως στὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ! Διακηρύττει ἕναν «Χριστιανισμὸ Ξένον Σταυροῦ». Δηλαδὴ ἕναν πλαδαρό, ἄνευρο, χλιαρό, ἀνέραστο, γλυκανάλατο, νόθο καὶ ἀλλοτριωμένο «χριστιανισμό», ξένον πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς θυσίας, τῆς ταπεινώσεως, τῆς ὑπομονῆς στὶς θλίψεις, τῆς ἀρνήσεως τῶν δηλητηρίων τῆς ἀλαζονείας, φιλοδοξίας, καὶ φιλαργυρίας. Κηρύττει γενικῶς τὸ ἀντίχριστο «πνεῦμα», ποὺ εἶναι ἡ ἄρνησι τοῦ Σταυρικοῦ νοήματος τῆς Πίστεως!
Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα κινούμενος δυστυχῶς καὶ ὁ παπισμός, κηρύττει ἕναν νόθο «Χριστιανισμὸν Ξένον Σταυροῦ»: Σμίκρυνε π.χ. τὶς περιόδους τῶν νηστειῶν, περίτμησε δραματικά τοὺς χρόνους τῶν Ἀκολουθιῶν, περιθωριοποίησε μεγαλομάρτυρες τοῦ ἁγιολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι ἴσως τοῦ φάνηκαν πολὺ «ἀκραῖοι» στὰ μαρτύριά τους, ἀποδέχεται πᾶσαν πλάνη καὶ σατανιστικὴ θρησκεία (βουδδιστές, Σίντους, Χίντους, Ζοροάστρες, Σαϊνιστὲς κ.λπ., κ.λπ. [πρβλ. διαδοχικὲς «διαθρησκευτικὲς συναντήσεις», ποὺ διοργανώνει ὁ παπισμός]), ἀσχέτως ἐὰν αὐτές, πλάνες καὶ θρησκεῖες, καταφάσκουν τὸν Σατανᾶ καὶ ἀρνοῦνται τὸν Χριστό· ἀρκεῖ μόνο ποὺ «ἀναγνωρίζουν» τὸν Πάπα! Διότι γιὰ τὸ καθεστὼς τοῦ παπισμοῦ, ὅλα αὐτὰ εἶναι συγχωρητέα, ἀρκούσης μίας καὶ μόνης ἀπαρεγκλίτου καὶ ἀδιαπραγματεύτου προϋποθέσεως: Νὰ γίνεται ἀποδεκτὸς ὁ Πάπας, ὡς ἡ κεφαλὴ μιᾶς ἀπεργαζομένης καὶ ἐπερχομένης παγκοσμίου θρησκείας καὶ αὐτοκρατορίας!
. Ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Νικαίας, κατεδίκασε πρώτιστα τὴν ἀντίχριστη αἵρεσι τοῦ Ἀρείου. Μήπως ὅμως εἶναι ἄστοχος καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἡ ἐπιλογὴ τῆς σημαντικῆς αὐτῆς ἡμέρας, πρὸς ἀνάγνωσι τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου γιὰ τὴν ἐπίσκεψι τοῦ Πάπα στὴν Κύπρο; Διότι, ἀκριβῶς, ὁ Ἀρειανισμὸς καὶ ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι καθόλου ἄσχετοι μεταξύ τους! Ἂς ἀκούσουμε τί λέει ἐπ’ αὐτοῦ ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ἰουστῖνος (Πόποβιτς):
. «Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς (παπισμὸς) ἔχει χάσει τὴν καθολικότητά του καὶ τοιουτοτρόπως ἔχει αὐτομολήσει εἰς τὴν ἀρειανικὴν θεολογίαν.» («Ἄνθρωπος καὶ θεάνθρωπος», ἔκδοσις «Ἀστέρος» Ἀλ. & Ε. Παπαδημητρίου, Ζ΄ ἔκδοσις, σ. 143). Καὶ ἀκόμη· «Ὁ παπισμὸς μὲ τὴν ἠθική του εἶναι κατὰ μεγάλο βαθμὸ ἀρειανός. Αἰσθάνεται ἆράγε (ὁ παπισμὸς) ποία μεταφυσικὴ ἵσταται ὄπισθεν αὐτῆς τῆς φοβερᾶς ἠθικῆς του;» (ἔνθ. ἀνωτ. σ. 142).
ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ»,
ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Σταυροβουνίου (Κύπρος) , ἀρ. τ. 106-111 /2010.
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»