τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
Δὲν γίναμε φυσικὰ σὲ τίποτε σοφότεροι μετὰ τὶς πρόσφατες ἐνθρονίσεις τῶν νέων μητροπολιτῶν. Λυπηρὸ πραγματικά το ὅτι κάποιοι θαμπώθηκαν ἀπὸ μερικὰ ὡραῖα λόγια, ἀγνοῶντας (ἢ ἔστω ξεχνῶντας προσωρινὰ) τὴν εὐκολία καὶ τὴ δεινότητα μὲ τὴν ὁποία οἱ ποιμένες τῶν σημερινῶν χρόνων ἐφαρμόζουν τὴ ρήση τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς Φαρισαίους «ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ καὶ οὐ ποιοῦσι» (Μάτθ. κγ΄ 3).
Λυπηρὸ ἐπίσης τό ὅτι κάποιοι θαμπώθηκαν ἀπὸ τὴν τελετουργικὴ γκλαμουριὰ τῆς Θεσσαλονίκης, ἐνῶ μάλιστα μερικοὶ φαντασιόπληκτοι - καὶ πασιφανῶς παρεπιδημοῦντες σὲ παράλληλο σύμπαν - ἀνακάλυψαν ἕως καὶ βυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια σὲ μία τελετὴ πεπληρωμένη ἀπὸ οἰκουμενιστὲς (μὲ πιὸ ἀκραία περίπτωση ἀσφαλῶς τὸν θλιβερὸ ἐκπρόσωπο τοῦ Βαρθολομαίου μητροπολίτη Χαλκηδόνος καὶ πρώην Γαλλίας Ἐμμανουήλ), ἀλλὰ καὶ πλαισιωμένη καὶ ἀπὸ παπικὲς κοκκινοσκουφίτσες καὶ ἑτέρους κατεγνωσμένους αἱρετικούς.