«Βδέλυγμα σε τόπο άγιο»
Η επιφυλλίδα επιτρέπεται να
αιθεροβατεί – είναι φιλολογικό είδος, δεν πειθαρχεί στις απαιτήσεις
επικαιρότητας της ειδησεογραφίας.Στην οργάνωση και στη λειτουργία του ελλαδικού κράτους, ποια δεδομένα δεν είναι ελληνικά, δεν τα γέννησε η σοφία της ανάγκης, η εμπειρική παράδοση του Ελληνισμού; Είναι πολλά, ας ξεχωρίσουμε τρία: Ο διακοσμητικός ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλαδή το συγκεντρωτικό κράτος. Επίσης, η προτεραιότητα δάνειων ιδεολογημάτων (όχι της επιχώριας ανάγκης) στην άσκηση της πολιτικής. Και η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού κοινωνικού θησαυρίσματος σε «επικρατούσα θρησκεία».
Η θρησκεία συνήθως είναι θεσμοποιημένη αγοραπωλησία: κάποιοι πουλάνε, κάποιοι αγοράζουν. Πωλούνται χρηστικά ωφελιμοθηρικά προτάγματα, αγοράζονται παρηγορητικές ψευδαισθήσεις. Το κράτος κατοχυρώνει τη συναλλαγή, διότι του εξασφαλίζει λιγότερο φόρτο δουλειάς για την αστυνομία και τα δικαστήρια. Αλλοτριώνει θεσμικά σε θρησκεία (σε ατομοκεντρικό νομικισμό και ηθικοπλαστική προπαγάνδα, δηλαδή σε «κήρυγμα») την ανατροπή της θρησκείας, που είναι ο εκκλησιαστικός γιορτασμός της ζωής. Παραβλέπει το κράτος ότι μπροστάρηδες στη Γιορτή της Εκκλησίας είναι ο ληστής, η πόρνη, ο άσωτος. Στη θέση της τολμηρής απελευθερωτικής ανατροπής, το κράτος αντιτάσσει ένστολους υπαλλήλους της δημόσιας τάξης και του καθωσπρεπισμού.
Οι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους διαβαθμίζονται – οι υψηλόβαθμοι
είναι ογδόντα δύο (82) «μητροπολίτες». Πώς επιλέγονται; Πρέπει να είναι
άγαμοι (όχι έμπειροι μοναστικής άσκησης, απλώς απάντρευτοι). Να έχουν
και πτυχίο «πανεπιστημιακής» Θεολογικής Σχολής. Με ποια διαδικασία
εκλέγονται; Μόνο με παρασκήνιο – η ψηφοφορία είναι μυστική, οι
εκλέκτορες δεν αιτιολογούν την ψήφο τους. Πρόκειται για το απόλυτο της
αυθαιρεσίας.
Η μετάβαση από τη βαθμίδα του «πρεσβυτέρου» (ιερέα) στη βαθμίδα του
μητροπολίτη επισκόπου συνιστά υπαρκτική μετάλλαξη, κυριολεκτική – από
σερνάμενη κάμπια σε χρυσοστολισμένη πεταλούδα. Το ασήμαντο,
καλογεροφορεμένο «παπαδάκι» μεταμορφώνεται ακαριαία σε πρίγκηπα, γίνεται
αφέντης, δεσπότης, μπορεί και τριανταπεντάρης αλλά σεβασμιότατος, όλοι
γονατίζουν μπροστά του και τον προσκυνούν.
Συχνά διαχειρίζεται χρήματα πολλά, αλλά τον άνθρωπο τον αλλάζει
κυρίως η δύναμη, η εξουσιαστική ισχύς, το ακαταμάχητο κύρος του
αξιώματος. Και μαζί, το αιφνίδιο της ριζικής μεταβολής. Ο φτωχός,
χιλιοταπεινωμένος στις σημερινές συνθήκες «παπάς», που τον έχει λιώσει η
μοναξιά και η περιθωριοποίηση, «εξαίφνης» γίνεται οικοδεσπότης
επισκοπικής έπαυλης, συχνά διώροφης ή τριώροφης, με κήπο, ανθοκομική
ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή
οδηγούς, μάγειρα, οικονόμο.
Αυτή η ονειρώδης «μεταστοιχείωση» κερδίζεται με ένα πτυχίο
Θεολογικής, που το παίρνει πια σήμερα ο πάσα ένας. Το μεγαλωμένο συνήθως
στην ένδεια, συμπλεγματικό χωριατόπουλο, χωρίς εμπειρία και εθισμούς
στην αστική συμπεριφορά, μεταφυτεύεται σε συνθήκες και όρους άρχοντα.
Επίσημα δείπνα, συνεχής συγχρωτισμός με τους σκληροπετσωμένους της
εξουσίας, αλισβερίσια μυθικών κονδυλίων, περίγυρος αδίστακτων
κερδομανών.
Δεν μας εκπλήσσει η κατάταξη στη χορεία των οφφικιάλιων του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του γνωστού και μη εξαιρετέου Χ.Γιανναρά. πρόκειται για έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των πνευματικών εγκλημάτων του εν λόγω Πατριαρχείου.Και τούτο γιατί είναι γνωστή η στάση των ενοίκων του απέναντι στις ετεροδιδασκαλίες και τους αυτουργούς τους.Άλλωστε, από ιεράρχες του Φαναρίου έχουν εκπορευθεί κραυγαλέα αιρεσιολογήματα (βλέπε περιπτώσεις Στυλιανού Χαρκιανάκι, Ιωάννου Ζηζιούλα, Ελπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη, Βαρθολομαίου Αρχοντώνη). 
