Προσωπεῖον:Τὸ σωσίβιον τῶν ἀθλίων
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Πολλὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ γνωστῶν
μας ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι φαίνονται ὅτι εἶναι πνευματικοὶ ἀγωνιστές, στὴν
πραγματικότητα ὅμως δὲν ἔχουν βιώματα, γιατί δὲν τηροῦν τὶς ἐντολές, ζοῦν χωρὶς
φόβο Θεοῦ ἀλλὰ καὶ χωρίς ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον. Εὔκολα διαπιστώνουμε τὴν ὑποκρισία
τους καὶ ἀπελπιζόμαστε ἀπὸ τὴν κρυμμένη ἀθλιότητά τους.
Γενικὰ ἡ διάψευση αὐτὴ ἐνοχλεῖ καὶ ἀφαιρεῖ κάθε ἐμπιστοσύνη
σὲ πρόσωπα ποὺ μέχρι χθὲς τὰ θεωρούσαμε ἀξιοσέβαστα. Τὰ βλέπουμε πιά χωρὶς
προθυμία νὰ συνομιλήσουμε μαζί τους, νὰ τοὺς ποῦμε τὶς σκέψεις μας, νὰ ἐκφράσουμε
τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ προπαντὸς νὰ συνεργαστοῦμε. Καταλήγουμε στὸ συμπέρασμα ὅτι
εἶναι διαφορετικοῦ πνεύματος καὶ προσανατολισμοῦ καὶ κάθε ἐπικοινωνία ἀποβαίνει
μάταιη καὶ ἀνωφελής, ἂν ὄχι καὶ ἐπιζήμια.