Οι Έλληνες έχουμε μια παράξενη συνήθεια· γιορτάζουμε κάποιες ήττες μας περισσότερο από τις νίκες και πανηγυρίζουμε κάποιους θανάτους ως να πρόκειται για μεγάλες χαρές! Αυτή είναι η «χαρμολύπη» του Γένους μας, λέξη μοναδική, λέξη αμετάφραστη σε ξένες γλώσσες.
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι μια τέτοια γιορτή – μάλιστα, διπλή γιορτή: Είναι η Ανάσταση του Λαζάρου και η Έξοδος του Μεσολογγίου. Οι διπλές γιορτές στον λαό μας είναι πάντα εθνικές και εκκλησιαστικές: 26 Οκτωβρίου, ο άγιος Δημήτριος και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης· 28 Οκτωβρίου, το ΟΧΙ του ’40 και η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου· 25 Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός και η αρχή της Επανάστασης του ’21· 8 Νοεμβρίου, η Σύναξη των αγίων Αγγέλων και το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου… Όχι τυχαία, μα επειδή η Εκκλησία του Δήμου και η Εκκλησία του Χριστού είναι οι δύο όψεις της Ιστορίας του λαού μας. Κατακαημένη Ρωμιοσύνη, μην ξεχνάς τις διπλές σου γιορτές! Αυτοί που θέλουν να τις ξεχάσεις, είναι οι ίδιοι που αρπάζουν όχι μόνο το πορτοφόλι σου, μα και την ψυχή σου, οι ίδιοι που απλώνουν τα νύχια τους όχι μόνο στην περιουσία σου, μα και στα παιδιά σου!