του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ο Δαμιανός γεννήθηκε στο Μυρίχοβο των Αγράφων γύρω
στο 1500. Νέος, αφού εκάρη μοναχός στην αγιορείτικη Ι.Μ. Φιλοθέου, αναχώρησε
για έρημους τόπους του Όρους. Εκεί, υποτασσόμενος σε κάποιον πατέρα Δομέτιο,
έζησε άκρως ασκητικό βίο, προετοιμαζόμενος γι' αυτό που ο Κύριος τον προόριζε.
Τρία έτη αργότερα, ο Όσιος άκουσε μια φωνή να του λέει: «Δεν πρέπει να
αναζητάς μόνο το συμφέρον σου αλλά και των άλλων». Έτσι αναχώρησε στα χωριά
του Ολύμπου και κήρυττε επανευαγγελίζοντας τους «ραγιάδες». Κάποιοι όμως
«Χριστιανοί» τον αποκαλούσαν πλάνο και τον κατέτρεχαν. Ο ίδιος δεν απαντούσε
στις κατηγορίες και, για να ειρηνεύσουν οι αμφισβητίες, αναχώρησε περιοδεύοντας
σε χωριά της Όσσας, κηρύττοντας θείο Λόγο. Κυνηγημένος όμως κι από 'κει δίδαξε
στα χωριά των Αγράφων, απ' όπου και καταγόταν. Εκεί, κατά την παράδοση, έκτισε
την Μονή Παναγίας Πελεκητής.
Όμως ούτε και εκεί, συνεργεία του διαβόλου, έγινε
δεκτός. Τότε αναχώρησε ξανά για την Όσσα. Στο χωριό Σελίτσανη (Ανατολή) βρήκε ο
Ιεραπόστολος επιδεκτικές ψυχές. Εκεί, παρέμεινε εργαζόμενος, ενώ βρήκε πόρους,
ώστε να κτίσει ένα μοναστήρι, τον Τίμιο Πρόδρομο. Στη Μονή και στο ασκηταριό
του, που σώζεται ως σήμερα, πήγαιναν πολλοί κάτοικοι των γύρω χωριών για να
ακούσουν τα κηρύγματά του και να πάρουν τη συμβουλή του.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΕΡΙ ΚΥΡΙΑΚΗΣ - ΣΥΛΛΗΨΗ
ΤΟΥ: Στις αρχές του 1568, ενώ δίδασκε στη Βουλγαρινή (Έλαφο) συνελήφθη από
Οθωμανούς, που τον έστειλαν στο μουλά (δικαστή) της Λάρισας με την κατηγορία
ότι εμπόδιζε τους Χριστανούς να πουλάνε και να αγοράζουν τις Κυριακές, (η
Κυριακή για το οθωμανικό κράτος δεν ήταν αργία, αντίθετα Σάββατα και Παρασκευές,
ιερές μέρες για Εβραίους και Μουσουλμάνους, δεν οργανώνονταν αγορές) καθώς και
ότι τους στερέωνε στην πίστη. Και να 'ξερε ο Όσιος ότι σήμερα, χωρίς
Τουρκοκρατία, καταργήθηκε η αργία της Κυριακής, έτσι απλά! Κι αυτό είναι ένα
μέτρο που αποσκοπεί στην αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αποϊεροποίηση
της ζωής των Ελλήνων και την κατάργηση της Κυριακής ως ημέρας αφιερωμένης στό
Θεό. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, πιστός στη διδασκαλία του Δαμιανού, έλεγε δύο
αιώνες αργότερα: «Πρέπει να χαιρώμεθα περισσότερο την Κυριακή, που είναι η
Ανάστασις του Χριστού μας. Να εργαζώμεθα τις έξι ημέρες για τα μάταια, γήινα
και ψεύτικα, και την Κυριακὴ να πηγαίνουμε στην εκκλησία και νὰ στοχαζώμεθα
αμαρτίες, θάνατο, κόλαση, παράδεισο, την ψυχήν μας καὶ όχι να εργαζόμεθα και να
πραγματευόμεθα. Το κέρδος της Κυριακὴς είναι κατηραμένο, βάνετε φωτιὰ και
κατάρα στὸ σπίτι σας και όχι ευλογίαν» (Διδαχ.Δ’). Όμως οι κοσμικοί
στο φρόνημα άρχοντες, σήμερα ούτε καν προβληματίζονται, αφού η ζωή τους
περιστρέφεται γύρω από δείκτες και αδιαφορούν αν ο λαός λιμοκτονεί.
Χρηματιστήρια, τράπεζες, χρυσός, μοναδική μέριμνά τους. Εγκλωβισμένοι στην
παγίδα του κακού εκλαμβάνουν τον πλούτο ως δρόμο ευτυχίας. Σήμερα, τύποις
«χριστιανοί» άρχοντες του κόσμου τούτου διαγράφουν από τη ζωή μας την ημέρα της
Κυριακής.
ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Στη
Λάρισα ο Όσιος Δαμιανός ξυλοκοπήθηκε άγρια, του φόρεσαν βαριές αλυσίδες σε
λαιμό και πόδια, ενώ ρίχτηκε στη σκοτεινή φυλακή. Για 15 μέρες υποβαλλόταν σε
συνεχή βασανιστήρια για να αρνηθεί την πίστη του. Τελικά, ο δικαστής, εξαγριωμένος
από την υπομονή του Αγίου, διέταξε την 14η Φεβρουαρίου 1568, να τον κρεμάσουν
στη “φούρκα”. Οι δήμιοι τον κρέμασαν στην περιοχή Ξυλοπάζαρο της Λάρισας (στην
αρχή της οδού Βενιζέλου, προς το ποτάμι). Καθώς όμως κάποιος βάρβαρος Οθωμανός
τον χτύπησε με τσεκούρι στο κεφάλι, κόπηκε το σκοινί. Στη συνέχεια, ημιθανής,
ρίχτηκε στην πυρά. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, όλα είχαν τελειώσει. Τη στάχτη
του την έριξαν στον Πηνειό.
Φοβούνταν οι Οθωμανοί και το λείψανο του Αγίου, επειδή γνώριζαν την τιμὴ που
απονέμουν οι Χριστιανοὶ στα Άγια Λείψανα. Ήξεραν ότι η ύπαρξή τους θὰ διαιώνιζε
τὴν μνήμη του Αγίου. Κι αυτὴ την μνήμη ήθελαν να εξαλείψουν. Δεν το κατόρθωσαν.
Έτσι έλαβε ο Οσιομάρτυρας Δαμιανός τον στέφανο του Μαρτυρίου.
Απολυτίκιο: Ευφράνθητι σήμερον, η εν Κισσάβω Μονή,
και Λάρισα σκίρτησον, Δαμιανού η σεπτή πανήγυρις,
πάρεστι,
δεύτε ουν και συμφώνως, εν αυτή τω Σωτήρι,
άσωμεν εν αινέσει, τούτον ανευφημούντες, αυτού ταις
ικεσίαις,
όπως σωζώμεθα.
