π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
ΣΤΕΝΗ ΚΑΙ ΤΕΘΛΙΜΜΕΝΗ Η ΟΔΟΣ Η ΑΠΑΓΟΥΣΑ ΕΙΣ
ΤΗΝ ΖΩΗΝ
Εδώ
λέγει ότι έρχεται ο Σωτήρ όχι για να δικαστεί αλλά να δικάσει. Να
δικάσει εκείνους που τον δίκασαν. Προσέξτε σας παρακαλώ. Έχει μία ωραία
φράση ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, πολύ ωραία φράση. Οι άνθρωποι καταδίκασαν
τον Θεό σε θάνατο – εν είναι μόνο οι Εβραίοι, μέσα στους αιώνες, θα το
δούμε λίγο πιο κάτω. Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο κι ο Θεός
τους καταδικάζει σε αθανασία.
Ξέρεις
τι θα πει να θέλεις να πεθάνεις και να μη μπορείς; Διότι στην κόλαση
που θα ‘χεις πάει, το ανθρώπινο σώμα σου, να επιθυμείς να γίνεις «μηδέν»
και να μην μπορείς; Αγαπητοί μου, άπαξ και ήρθαμε στην ύπαρξη δεν θα
γυρίσουμε ποτέ μα ποτέ, μα πότε στην ανυπαρξία. Αυτό ας το δέσουμε καλά.
Έτσι, είναι τραγικό ο άνθρωπος να καταδικάζει τον Θεό του και ακόμη πιο
τραγικό, σαν τιμωρία του, να καταδικάζει ο Θεός τον άνθρωπο στον «μη
θάνατο», στην αθανασία!
Εδώ
θα 'θελα ακόμη κάτι να σας πω. Ποιοι είναι εκείνοι που δίκασαν τον
Χριστό; Να, κάτι παλιο-Εβραίοι, θα 'λεγε κάποιος στενόκαρδα και
στενόμυαλα. Να, αυτοί οι Εβραίοι…
Αγαπητοί μου, δεν είναι εκείνοι οι
παλιο-Εβραίοι διότι λέγει στο Α΄ κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης: «Ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν», και κόψονται! Είναι μια
συνήχησις εδώ πολύ όμορφη. ¨ότι τότε θα δουν, όψονται, θα δουν και θ’
αρχίσουν να χτυπούν το στήθος τους, κόψονται! Κόπτομαι θα πει χτυπάω το
στήθος μου, φωνάζω, κτυπιέμαι, τραβώ τα μαλλιά μου. Όπως είναι εκείνος ο
οποίος πενθεί άγαρμπα. Γιατί; Γιατί θα δουν «ον εξεκέντησαν». Γιατί θα
δουν Εκείνον τον οποίο ελόγχησαν. Και ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι τον
ελόγχισαν; Πόσοι μπορεί να ήσαν; Αν το θέλετε κατά γράμμα και κατά λέξη,
ένας ελόγχισε. Ποιος είναι αυτός; Ένας στρατιώτης! Για να δοκιμάσει αν ο
Κύριος απέθανε! Και πόσοι άλλοι (είναι) που τον σταύρωσαν; Δύο, τρεις,
πέντε στρατιώτες; Έξι, επτά, δέκα εσταύρωσαν τον Κύριον; Αυτοί (μόνο) θα
δικαστούν; Λάθος! Το καταπληκτικόν είναι ότι ο Εκατόνταρχος επίστεψε
εις τον Χριστόν και είναι μάρτυς παρακαλώ! Ακούστε, είναι και μάρτυς της
Εκκλησίας μας. ο Εκατόνταρχος που εσταύρωσε τον Χριστό, ειδωλολάτρης
ήτο. Δεν είχε προσδοκίες ή καλύτερα δεν είχε, όχι προσδοκίες, δεν είχε
τις Προφητείες για να ειδοποιηθεί. Καθήκον εξετέλει.
Λοιπόν,
ποιοι είναι τότε εκείνοι που θ’ αρχίσουν να χτυπιόνται γιατί θα ειδούν
Εκείνον που ελόγχισαν; Θα το φανταστείτε; Θα είμαστε κι εμείς εκεί αν
δεν προσέξουμε! Λέγει ο απόστολος Παύλος τους Φιλιππησίους: Σας τα ‘λεγα
όταν ήμουν εκεί. Και τώρα σας τα γράφω. Και γράφοντάς τα κλαίω για τους
εχθρούς του Σταυρού του Χριστού. Είναι εκείνοι οι οποίοι, λέει,
στάθηκαν εχθροί του Σταυρού του Χριστού. Δεν γράφει προς Εβραίους!
Γράφει προς Φιλιππησίους. Και δεν είναι οι πιστεύσαντες Εβραίοι ή οι μη
πιστεύσαντες Εβραίοι, είναι Ελληνική πόλις.
«Ο
Θεός η κοιλία», των οποίων ο Θεός η κοιλιά τους! Ποιοι είναι εκείνοι
που κάναν τον Θεό «κοιλιά»; Βεβαίως πρόκειται περί Χριστιανών εδώ! Είναι
οι άνθρωποι που στέκονται εχθροί του Σταυρού του Χριστού, εχθροί του
Σταυρού του Χριστού. Είναι εκείνοι, όπως γράφει κάπου αλλού ο απόστολος
Παύλος, οι ανασταυρούντες τον Υιό του Θεού, εκείνοι που ξανασταυρώνουν
τον Υιό του Θεού. Με ποιον ΤΡΟΠΟ; Με το να μεταβάλουν τον Χριστιανισμόν
σε «φαγοπότι». Λοιπόν (αυτοί είναι) οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού,
αυτοί που αποδέχονται ένα Ευαγγέλιον χωρίς Σταυρόν. Χωρίς άσκησιν.
Εκείνοι που νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός είναι ευημερία, ότι ο
Χριστιανισμός είναι πολιτισμός, να μας δώσει να φάμε και να πιούμε.
Αγαπητοί
μου πολλές φορές το ‘χω πει, δεν πειράζει αν το ξαναπώ. Και εκείνοι που
δεν μ’ άκουσαν θα τα’ ακούσουν, κι εκείνοι που με άκουσαν θα
εδραιωθούν. Τι; Δεν μπορούμε να μεταβάλλουμε τον Χριστιανισμόν ούτε σε
πολιτικό κόμμα, ούτε σε πολιτισμό. Διότι ένα πολιτικό κόμμα υπόσχεται να
φάμε, κι ένας πολιτισμός υπόσχεται κάτι παρόμοιο, πως θα κάνουμε τη ζωή
μας ευτυχισμένη, πως θα κάνουμε έναν παράδεισο επίγειον, αλλά υλικόν
παράδεισον όμως! Ο υλικός παράδεισος έφυγεν από τη γη, και μπαίνει η
άσκησις!
Θα
μπούμε στη Βασιλεία του Θεού -ο κύριος είπε- δια της στενής οδού και
δια της στενής πύλης. Εκείνοι που μιλάνε και λέγουν ότι ο Χριστιανισμός
είναι ένας ΤΡΟΠΟΣ να κάνουμε πολιτισμό ή πολιτική, αυτοί ανοίγουν την
λεωφόρον και την ευρείαν πύλην. Και τι λέει ο Κύριος; Αυτοί που βάδισαν
τον πλατύ τον δρόμο και την πλατιά τη την πύλη, (που) περνούν από ‘κει,
αυτοί οδηγούνται στην απώλεια. Με σαφήνεια! Και λέγει ότι στενή και
τεθλιμμένη η απάγουσα εις την ζωήν (καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες
αὐτήν! Ματθ. 7,14). Πόσο – έχει ένα θαυμαστικόν εκεί το Ιερόν
κείμενον. Πόσο, λέει, στενή και θλιμμένη, στενόχωρη είναι η οδός, ο
ΤΡΟΠΟΣ της ζωής, για να πει κανείς, ο ΤΡΟΠΟΣ για να μπει κανείς στη
(αιώνια) ζωή. Βλέπετε, είναι η άσκησις, είναι ο Σταυρός! Κι εκείνοι
λοιπόν που θέλουν ένα Χριστιανισμό ΑΠΛΟΧΩΡΟ, με την υλιστικήν έννοιαν
του όρου, αυτοί είναι οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού. Συνεπώς μήπως
και μεις είμεθα, τότε, εκεί, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα θεωρηθούμε πως
εξεκεντήσαμε τον Χριστό, τον λογχίσαμε; Μήπως;
Αγαπητοί
μου, σας δίδω την ακριβή ερμηνεία των πραγμάτων. Προσέξατέ το. Την
ακριβή, την εκκλησιαστική μας ερμηνεία. Οι Πατέρες ή μάλλον θα το πω
έτσι που το λέγουν οι Πατέρες: Ποιοι άγιοι, λέει, με άνεση εισήλθαν εις
την Βασιλεία του Θεού; Ποιοι Άγιοι; Ποιος μπήκε στη Βασιλεία του Θεού με
άνεση, δηλαδή τρώγοντας, πίνοντας; Έτσι, θα πάμε και στην Εκκλησία, ε,
θα κοινωνήσουμε και μια - δυο φορές το χρόνο. Δεν είναι αυτό ο
Χριστιανισμός. Σας το ‘χω πει πάρα πολλές φορές. Θα περάσουμε θλίψεις,
στεναχώριες και μάλιστα πολλές φορές επειδή ακριβώς είμεθα Πιστοί! Αυτό
δεν είναι και η μεγάλη αξία; Ή αν όχι για την ιδιότητά μας περνάμε
ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ, θα δείξουμε υπομονή, θα δείξουμε επιείκεια στους άλλους που
μπορεί να μας ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ. Θα συγχωρήσουμε τους εχθρούς μας. Έτσι
μπαίνει κανείς στην Βασιλεία του Θεού. Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός
η απάγουσα, η οδηγούσα εις την ζωή, εις την αιώνιον ζωή, εις την
Βασιλεία του Θεού. Μη θέλουμε να φτιάχνουμε παραδείσους εδώ κάτω στη γη.
Είναι ΑΙΡΕΣΙΣ!
