«Πάσχα εστί Κυρίω» (ΕΞΟΔΟΣ – Κεφ. 12,11)
Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Σήμερα, μερικά χρόνια μετά την «ψευδοσύνοδο» της Κρήτης, το ορθόδοξο πεδίο βρίθει από δυνάμεις (μη ορθόδοξες), που διαμορφώνουν ή επηρεάζουν τα πράγματα στην Εκκλησία.
Ακόμη και η διαπίστωση αυτή είναι «στατική», ανεπαρκής, διότι το εχθρικό προς την Ορθοδοξία παγκοσμιοποιητικό σύστημα είναι «δυναμικό», σε συνεχή ροή.
Ο απλός ορθόδοξος πιστός αδυνατεί να κατανοήσει τις εξελίξεις, διότι δεν υπάρχουν μόνο οι τακτικές εχθρικές προς την Εκκλησία κινήσεις αλλά, κυρίως, υπάρχουν και οι επιταχύνσεις τους! Οι σατανικές δυνάμεις εισάγουν μια νέα μορφή δογματικής ρευστότητας στην Εκκλησία, που είναι η συκοφάντηση της Θείας Κοινωνίας. Η κάθε μία σατανική δύναμις, με τον τρόπο της και τη συνεργασία ορθοδόξων(;) ιεραρχών, επιδρά στη δομή και τη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος. Πιο συγκεκριμένα:
Η στάση της Διοικούσης Εκκλησίας στο σφράγισμα των Ι. Ναών, προκάλεσε στις αδύνατες συνειδήσεις αποχρώσεις αμφισβήτησης (θρησκευτικής πίστης) ως προς το Μυστήριο της Θείας κοινωνίας και κλονισμό της εμπιστοσύνης τους στους Επισκόπους.
Παραδείγματα:
- Ευσεβής πνευματικός εδώ στο Βόλο (Ι. Μ. Δημητριάδος), μου εκμυστηρεύτηκε με πόνο ψυχής το πρόβλημα, ότι η πνευματική λογική άλλαξε σε αρκετά πνευματικά του παιδιά και δεν θέλουν πλέον να κοινωνούν συχνά. Φοβούνται!
- Άλλοι απλοί πιστοί, όταν ακούν να ομιλεί ο κ. Ιγνάτιος, αλλάζουν συχνότητα, διότι η συνείδησή τους διαμαρτύρεται, μη δεχόμενη την «ανάλυση» της εκκλησιαστικής υποχωρητικότητας έναντι του Καίσαρος (πολιτείας) και την οικουμενιστική συμπεριφορά–στάση της Ιεραρχίας.
Αυτό το δείγμα αποχρώσεων, που το υπογραμμίζω υπεύθυνα ως έγκυρο, δεν μας χαροποιεί (προσωπικά).
Πονούμε (παιδιόθεν) για την Εκκλησία, για τους Ιεράρχες και τους ιερείς, με κριτήρια ορθόδοξα.
Ότι υπογραμμίζουμε ως εκκλησιολογικές στρεβλώσεις, εκφράζουν την αγάπη μας στην Εκκλησία και την επιθυμία μας, ώστε οι ποιμένες να χαράσσουν ορθόδοξα και γενναία τις οριακές γραμμές περιφρούρησης του ποιμνίου.
Επειδή υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες–συνθήκες, για εκτεταμένη χρήση και ανάλυση του ορθόδοξου λόγου στα υπάρχοντα μέσα επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.), γι’ αυτό και εστιάζουμε (πολλές φορές) τα επιχειρήματά μας στην Θεόπνευστη πραγματικότητα της Αγίας Γραφής και στα Αγιοπνευματικά κείμενα των Αγίων Πατέρων, σε αγωνιστικά ορθόδοξα ιστολόγια και εφημερίδες.
Είναι αλήθεια, ότι η σημερινή επιδημία του Κορωνοϊού λειτουργεί ως «ΠΛΗΓΗ» στο σώμα της κοινωνίας.
Πνευματικά, μας θυμίζει τις «δέκα πληγές» στο σώμα (κοινωνικό) των Αιγυπτίων προ της εξόδου των Ισραηλιτών. Την εποχή των «δέκα πληγών», προ της εξόδου, ποιος είχε την διεύθυνση και την κηδεμονία του Μωϋσέως; Ασφαλώς το μάτι και το θέλημα του Θεού. Ανάμεσα στο Θεό και στον Μωϋσή δεν υπήρξε «τρίτη» γλώσσα, η οποία «πολλούς εσάλευσε και διέστησεν αυτούς…» (Σοφ. Σειράχ κη΄, 14-17). Αντίθετα η σημερινή Διοίκηση της Εκκλησίας άκουσε την «τρίτη» γλώσσα της πολιτειακής αθεΐας και έκλεισε για τον πιστό λαό τον ακολουθιακό κύκλο της Τεσσαρακοστής και του Πάσχα.
Ερωτήματα: Γιατί, σεβαστοί ιεράρχες, ξεχάσατε ότι «Πάσχα εστί Κυρίω» (Έξοδος – κεφ. 12,11);
Γιατί αφήσατε την κρατική λοιμοξιολογική «ορθοδοξία» να λειτουργήσει σε βάρος της πνευματικής ζωής του ορθοδόξου πληρώματος; Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις;
Είναι ο στίχος «Πάσχα εστί Κυρίω», εμποτισμένος από την πρόθεση–απόφαση του Θεού να νομοθετήσει το αιώνιο Πάσχα, το καινό Πάσχα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλ. το σωτήριο Πάσχα της Καινής Διαθήκης ή το αιώνιο Πάσχα της Ορθοδοξίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος, σχολιάζει ως εξής τα γεγονότα προ της Εξόδου των Ισραηλιτών:
«όσους αγαπά και περιποιείται ο Θεός, τους διασώζει απαθείς και ανάμεσα εις τα κακά ευρεθέντας, και εν μέσω των μεγαλυτέρων και πλησιεστέρων κινδύνων απαραβλάπτους και αλωβήτους» (Αδολεσχία Φιλόθεος, Ευγενίου Βουλγάρεως, σελ. 366).
Όντως Αρχιεπισκοπική φωνή, στέρεη στην Ορθόδοξη παράδοση και ασάλευτη στην έπαλξη της αλήθειας του Χριστού! Αναμφίβολα, όπως αναλύει ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος, η πίστη των Ισραηλιτών και το «αίμα του αρνίου», λειτούργησαν ως σωστική δραστικότητα εν μέσω των δέκα (10) πληγών. Γιατί να μην συμβεί το ίδιο και σήμερα; Δεν αρκεί, Σεβασμιώτατοι, να κάθεσθε (μόνο) «επί της Μωϋσέως καθέδρας» (Ματθ. 23,2). Το άθεο ελληνικό κράτος και η διοίκηση της Εκκλησίας, δυστυχώς, υποτίμησαν τη δύναμη του αληθινού και αιώνιου Πάσχα της Ορθοδοξίας και εσφράγισαν τους Ι. Ναούς με προσωπικές αποφάσεις, με διαδεδομένες τις αυταπάτες των κυβερνητικών λοιμοξιολόγων και με την φορτικότητα του φόβου.
Σήμερα, η Ορθοδοξία δέχεται μία νέα πρόκληση. Την πρόκληση της Νέας Τάξης πραγμάτων, η οποία εμφανίζεται με «υγειονομικά» χαρακτηριστικά, για να παρουσιάσει την Θεία Κοινωνία, το αντίδοτον του θανάτου, ως επικίνδυνη πραγματικότητα για την ζωή του ανθρώπου.
Πάρα πολλοί άνθρωποι αναζητούν μια μικρή βεβαιότητα (ελπίδα) είτε εξωτερική είτε εσωτερική, μέσα στον κάματο της σημερινής πραγματικότητας. Όποιος επιζητεί ήρεμο εσωτερικό κλίμα, ας επιχειρήσει μια ρωμαλέα αναγωγή των γεγονότων στις αλήθειες της Ορθοδοξίας. Η οικουμενιστική διοίκηση της Εκκλησίας, η πρακτική της έναντι της επιδημίας, έχει δημιουργήσει κλίμα αβεβαιότητας και ολιγοπιστίας σε πολλούς πιστούς.
Ευτυχώς, που η Πατερική συνείδηση αποτελεί την διαφορά από την νοοτροπία των οικουμενιστών.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προβάλλει ως εξής την πίστη στην ασύντριφτη δύναμη του Σώματος του Χριστού:
«Το ιερώτατον Σώμα του Χριστού καλώς εσθιόμενον, πολεμούσι μεν εστιν όπλον, αποδημούσι δε επάνοδος, τους ασθενείς ενισχύει, τους ερρωμένους ευφραίνει, τας νόσους ιάται, την υγίειαν διαφυλάττει· δια τούτου γινόμεθα πραότεροι προς διόρθωσιν, προς τους πόνους μακροθυμότεροι, θερμότεροι προς αγάπην· προς γνώσιν αγχινούστεροι, προθυμότεροι προς υπακοήν, οξύτεροι προς την των χαρισμάτων ενέργειαν, ών ταναντία τοις ου καλώς μεταλαμβάνουσιν έπεται».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
https://eugenikos.blogspot.com/2020/06/blog-post_91.html
Του Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ
Σήμερα, μερικά χρόνια μετά την «ψευδοσύνοδο» της Κρήτης, το ορθόδοξο πεδίο βρίθει από δυνάμεις (μη ορθόδοξες), που διαμορφώνουν ή επηρεάζουν τα πράγματα στην Εκκλησία.
Ακόμη και η διαπίστωση αυτή είναι «στατική», ανεπαρκής, διότι το εχθρικό προς την Ορθοδοξία παγκοσμιοποιητικό σύστημα είναι «δυναμικό», σε συνεχή ροή.
Ο απλός ορθόδοξος πιστός αδυνατεί να κατανοήσει τις εξελίξεις, διότι δεν υπάρχουν μόνο οι τακτικές εχθρικές προς την Εκκλησία κινήσεις αλλά, κυρίως, υπάρχουν και οι επιταχύνσεις τους! Οι σατανικές δυνάμεις εισάγουν μια νέα μορφή δογματικής ρευστότητας στην Εκκλησία, που είναι η συκοφάντηση της Θείας Κοινωνίας. Η κάθε μία σατανική δύναμις, με τον τρόπο της και τη συνεργασία ορθοδόξων(;) ιεραρχών, επιδρά στη δομή και τη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος. Πιο συγκεκριμένα:
Η στάση της Διοικούσης Εκκλησίας στο σφράγισμα των Ι. Ναών, προκάλεσε στις αδύνατες συνειδήσεις αποχρώσεις αμφισβήτησης (θρησκευτικής πίστης) ως προς το Μυστήριο της Θείας κοινωνίας και κλονισμό της εμπιστοσύνης τους στους Επισκόπους.
Παραδείγματα:
- Ευσεβής πνευματικός εδώ στο Βόλο (Ι. Μ. Δημητριάδος), μου εκμυστηρεύτηκε με πόνο ψυχής το πρόβλημα, ότι η πνευματική λογική άλλαξε σε αρκετά πνευματικά του παιδιά και δεν θέλουν πλέον να κοινωνούν συχνά. Φοβούνται!
- Άλλοι απλοί πιστοί, όταν ακούν να ομιλεί ο κ. Ιγνάτιος, αλλάζουν συχνότητα, διότι η συνείδησή τους διαμαρτύρεται, μη δεχόμενη την «ανάλυση» της εκκλησιαστικής υποχωρητικότητας έναντι του Καίσαρος (πολιτείας) και την οικουμενιστική συμπεριφορά–στάση της Ιεραρχίας.
Αυτό το δείγμα αποχρώσεων, που το υπογραμμίζω υπεύθυνα ως έγκυρο, δεν μας χαροποιεί (προσωπικά).
Πονούμε (παιδιόθεν) για την Εκκλησία, για τους Ιεράρχες και τους ιερείς, με κριτήρια ορθόδοξα.
Ότι υπογραμμίζουμε ως εκκλησιολογικές στρεβλώσεις, εκφράζουν την αγάπη μας στην Εκκλησία και την επιθυμία μας, ώστε οι ποιμένες να χαράσσουν ορθόδοξα και γενναία τις οριακές γραμμές περιφρούρησης του ποιμνίου.
Επειδή υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες–συνθήκες, για εκτεταμένη χρήση και ανάλυση του ορθόδοξου λόγου στα υπάρχοντα μέσα επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.), γι’ αυτό και εστιάζουμε (πολλές φορές) τα επιχειρήματά μας στην Θεόπνευστη πραγματικότητα της Αγίας Γραφής και στα Αγιοπνευματικά κείμενα των Αγίων Πατέρων, σε αγωνιστικά ορθόδοξα ιστολόγια και εφημερίδες.
Είναι αλήθεια, ότι η σημερινή επιδημία του Κορωνοϊού λειτουργεί ως «ΠΛΗΓΗ» στο σώμα της κοινωνίας.
Πνευματικά, μας θυμίζει τις «δέκα πληγές» στο σώμα (κοινωνικό) των Αιγυπτίων προ της εξόδου των Ισραηλιτών. Την εποχή των «δέκα πληγών», προ της εξόδου, ποιος είχε την διεύθυνση και την κηδεμονία του Μωϋσέως; Ασφαλώς το μάτι και το θέλημα του Θεού. Ανάμεσα στο Θεό και στον Μωϋσή δεν υπήρξε «τρίτη» γλώσσα, η οποία «πολλούς εσάλευσε και διέστησεν αυτούς…» (Σοφ. Σειράχ κη΄, 14-17). Αντίθετα η σημερινή Διοίκηση της Εκκλησίας άκουσε την «τρίτη» γλώσσα της πολιτειακής αθεΐας και έκλεισε για τον πιστό λαό τον ακολουθιακό κύκλο της Τεσσαρακοστής και του Πάσχα.
Ερωτήματα: Γιατί, σεβαστοί ιεράρχες, ξεχάσατε ότι «Πάσχα εστί Κυρίω» (Έξοδος – κεφ. 12,11);
Γιατί αφήσατε την κρατική λοιμοξιολογική «ορθοδοξία» να λειτουργήσει σε βάρος της πνευματικής ζωής του ορθοδόξου πληρώματος; Δεν υπήρχαν άλλες λύσεις;
Είναι ο στίχος «Πάσχα εστί Κυρίω», εμποτισμένος από την πρόθεση–απόφαση του Θεού να νομοθετήσει το αιώνιο Πάσχα, το καινό Πάσχα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλ. το σωτήριο Πάσχα της Καινής Διαθήκης ή το αιώνιο Πάσχα της Ορθοδοξίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος, σχολιάζει ως εξής τα γεγονότα προ της Εξόδου των Ισραηλιτών:
«όσους αγαπά και περιποιείται ο Θεός, τους διασώζει απαθείς και ανάμεσα εις τα κακά ευρεθέντας, και εν μέσω των μεγαλυτέρων και πλησιεστέρων κινδύνων απαραβλάπτους και αλωβήτους» (Αδολεσχία Φιλόθεος, Ευγενίου Βουλγάρεως, σελ. 366).
Όντως Αρχιεπισκοπική φωνή, στέρεη στην Ορθόδοξη παράδοση και ασάλευτη στην έπαλξη της αλήθειας του Χριστού! Αναμφίβολα, όπως αναλύει ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος, η πίστη των Ισραηλιτών και το «αίμα του αρνίου», λειτούργησαν ως σωστική δραστικότητα εν μέσω των δέκα (10) πληγών. Γιατί να μην συμβεί το ίδιο και σήμερα; Δεν αρκεί, Σεβασμιώτατοι, να κάθεσθε (μόνο) «επί της Μωϋσέως καθέδρας» (Ματθ. 23,2). Το άθεο ελληνικό κράτος και η διοίκηση της Εκκλησίας, δυστυχώς, υποτίμησαν τη δύναμη του αληθινού και αιώνιου Πάσχα της Ορθοδοξίας και εσφράγισαν τους Ι. Ναούς με προσωπικές αποφάσεις, με διαδεδομένες τις αυταπάτες των κυβερνητικών λοιμοξιολόγων και με την φορτικότητα του φόβου.
Σήμερα, η Ορθοδοξία δέχεται μία νέα πρόκληση. Την πρόκληση της Νέας Τάξης πραγμάτων, η οποία εμφανίζεται με «υγειονομικά» χαρακτηριστικά, για να παρουσιάσει την Θεία Κοινωνία, το αντίδοτον του θανάτου, ως επικίνδυνη πραγματικότητα για την ζωή του ανθρώπου.
Πάρα πολλοί άνθρωποι αναζητούν μια μικρή βεβαιότητα (ελπίδα) είτε εξωτερική είτε εσωτερική, μέσα στον κάματο της σημερινής πραγματικότητας. Όποιος επιζητεί ήρεμο εσωτερικό κλίμα, ας επιχειρήσει μια ρωμαλέα αναγωγή των γεγονότων στις αλήθειες της Ορθοδοξίας. Η οικουμενιστική διοίκηση της Εκκλησίας, η πρακτική της έναντι της επιδημίας, έχει δημιουργήσει κλίμα αβεβαιότητας και ολιγοπιστίας σε πολλούς πιστούς.
Ευτυχώς, που η Πατερική συνείδηση αποτελεί την διαφορά από την νοοτροπία των οικουμενιστών.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, προβάλλει ως εξής την πίστη στην ασύντριφτη δύναμη του Σώματος του Χριστού:
«Το ιερώτατον Σώμα του Χριστού καλώς εσθιόμενον, πολεμούσι μεν εστιν όπλον, αποδημούσι δε επάνοδος, τους ασθενείς ενισχύει, τους ερρωμένους ευφραίνει, τας νόσους ιάται, την υγίειαν διαφυλάττει· δια τούτου γινόμεθα πραότεροι προς διόρθωσιν, προς τους πόνους μακροθυμότεροι, θερμότεροι προς αγάπην· προς γνώσιν αγχινούστεροι, προθυμότεροι προς υπακοήν, οξύτεροι προς την των χαρισμάτων ενέργειαν, ών ταναντία τοις ου καλώς μεταλαμβάνουσιν έπεται».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
https://eugenikos.blogspot.com/2020/06/blog-post_91.html
