“Μυστικός Προκαθήμενος”, ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος, ὁ ἐπικληθείς “Λέων”

 “ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ” ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ “ΒΑΣΙΛΕΥΤΕΡΟΙ ΒΑΣΙΛΕΩΝ”

Του Σεραφείμ Νικολάου

 

Μανιφέστο Παναξίων Ἡγετῶν, Δωδεκάδος Ἐπισκόπων

«... Διάκονοι Χριστοῦ εἰσιν; παραφρονῶν λαλῶ͵ ὑπὲρ ἐγώ· ... ἐν θανάτοις πολλάκις· ...» (Β’ Κορ. ια’ 23)

 «... κινδύνοις ἐκ γένους͵ κινδύνοις ἐξ Ἐθνῶν͵ ... κινδύνοις ἐν Ψευδαδέλφοις͵ ...» (Β’ Κορ. ια’ 26).

«... Καυχᾶσθαι δεῖ· οὐ συμφέρον μέν͵ ἐλεύσομαι δὲ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου.        οἶδα ἄνθρωπον...» (Β’ Κορ. ιβ’ 1-2)

 (Παράφρασις: ... Ἐκεῖνοι εἶναι Ἀπόστολοι στό ἔργο τοῦ Χριστοῦ; Ξεφεύγω ἀπό τή λογική μέ αὐτά πού ἀναφέρω, ἀλλά περισσότερο ἀπό ὅλους ἐγώ· ... Καί πολλές φορές ἀπειλήθην μέ αὐτό τό θάνατο.

...Πέρασα πολλούς κινδύνους ἀκόμη καί ἀπό τήν ἴδια τή Φυλή μου, καί ἀπό τούς Ἐθνικούς. ... κινδύνους τεραστίους πέρασα ἀπό τούς Ψεύτικους ἀδελφούς.

... Κατ’ ἀνάγκην λοιπόν, γιά νά μή χάσετε ἐσεῖς τήν ψυχή σας μέ ὅσα σᾶς ἐξαπατοῦν οἱ ἀνάλγητοι ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιβάλλεται νά καυχηθῶ γιά τό Ἀποστολικό μου Ἀξίωμα. Δέν συμφέρει μέν, ἀλλά εἶναι ὑποχρεωτικό πλέον, νά σᾶς ἐνημερώσω γιά τίς Θεῖες Ὁπτασίες μου καί γιά τίς Ἀποκαλύψεις, πού μοῦ παρεχώρησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. ...). 

Α. ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ

[Οἱ Φιλόσοφοι ἔνιωθαν ὡς Βασιλεῖς]

Ἡ Ἱστορία καταδεικνύει πώς, διαβόητοι Βασιλεῖς, Τύραννοι, Δημοκόποι καί Μεγαλ-Επίσκοποι, πέρασαν στήν ἀφάνεια, λόγω τῆς ἀναξιότητός των.

Ἀντιθέτως, Ἥρωες καί Ἅγιοι κατέχουν Θρόνους Λαμπρούς στήν Αἰωνιότητα καί φωτίζουν τήν Ἐπικαιρότητα.

Συναφῶς, καί οἱ ἐνδεδυμένοι μέ “Τριβώνιο[[1]]” ἀρχαῖοι πτωχοί Φιλόσοφοι, ἐνσυνειδήτως διεκήρυσσαν πώς αὐτοί μόνον εἶναι οἱ πραγματικοί “Βασιλεῖς”.

«Ποιός ὅταν κοιτάζη τόν Φιλόσοφο, δέν νομίζει ὅτι βλέπει Βασιλέα καί Κύριο;) (T.L.G[[2]]., Ἐπίκτητος[[3]]).

«Ὁ Φιλόσοφος εἶναι κοινωνός τοῦ Σκήπτρου καί τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας» (Ἐπίκτητος[[4]]).

Ταῦτα ἀποδέχεται καί ὁ μέγιστος τῶν Ἐκπολιτιστῶν Βασιλέων, ὁ Ἀλέξανδρος. Μολονότι ὑπέστη εἰρωνεῖες καί ἐλέγχους ἀπό τόν Διογένη τόν Κυνικό Φιλόσοφο, ἐδήλωνε:

«Ἄν δέν ἤμουν Ἀλέξανδρος, θἄθελα νά εἶμαι Διογένης!». Συμβολικά δέ ... ἀπεβίωσε[[5]] τήν ἰδία ἡμέρα μέ τόν Σοφό.

Προσβλέπουμε τόν Βασιλέα καί στόν Φιλόσοφο. Ἐάν συνδυάσης τόν Ἀριστοτέλη μέ τόν Ἀλέξανδρο, τότε θά φτιάξης  μία Παγκόσμιο Ἑλληνιστική Αὐτοκρατορία. Ἐάν ἐπίσης ἡ Σοφή Ἁγ. Ἑλένη γαλουχήση τόν Ἡγέτη, τόν Ἅγιο, τόν Κωνσταντῖνο, τότε ἀσφαλῶς δημιουργεῖ μία Ἁγία Βυζαντινή Αὐτοκρατορία.

[Ἀόρατος “Ἐπι-Προκαθήμενος” Νικόδημος]

Πάλιν καί πολλάκις, εἰς ἀδελφικές “Συνάξεις”, καθιστάμεθα ἀποδέκτες ἑνός κρισίμου καί ἐπιτακτικοῦ διπλοῦ ἐρωτήματος:

Πρῶτον, ποῖος ὑπῆρξε ὁ πραγματικός Προκαθήμενος τῶν Ρωμιῶν κατά τά τελευταία Πενήντα (50) ἔτη;

Καί δεύτερον, καί πιό ἀδυσώπητο αἴτημα, ποῖοι θά εἶναι ὁ Ἑπόμενοι Προκαθήμενοι στήν Ἑλλάδα, στήν Πόλι, στήν Ἰλλυρία (Ἀλβανία), στήν Κύπρο, στό Σινᾶ κ.τ.λ.;

Ἡ σοφή Πατερική ἀπόκρισις, στό πρῶτο ζήτημα, εἶναι μόνον μία, αὐτοσυνεπής καί τεκμηριωμένη. Χωρίς ἀμφιβολία, ὁ Μητροπολίτης Νικόδημος Ἀττικῆς, τό “Λιοντάρι”, δορυφορούμενος ἀπό τούς σύν αὐτῶ Δώδεκα Ἐκθρονισθέντες ἁγίους Ἐπισκόπους. Αὐτός ὑπῆρξε ὁ Τρομερός “Μυστικός”, “Ἀόρατος”, “Ἐπι-Προκαθήμενος” τῶν Ρωμιῶν, μέσα στή συνείδησι τῶν ἀπροσκυνήτων Πιστῶν καί τῶν ἁγίων Ψυχῶν. Ὁ Ἀκραιφνής “Καστρο-Φύλαξ” τῆς Ἑλλην-Ορθοδοξίας.

Διακονῶν τήν Ἐκκλησία καί ἀντιπαρατιθέμενος σθεναρά πρός τό ἀόρατο ἀβυσσαλέο Καταχθόνιο Κακό. Καί, πρός Πέντε (5) “Σκιώδεις”, “Ὀκνούς”, “Λειψούς” καί “Ἀνυπάρκτους” Προκαθημένους. Ἀντιπαρατασσόμενος, χωρίς διακοπή, αὐτός ὁ “Κανονικός”, πρός τούς “Δῆθεν”, πρός τά Ἄβουλα “Πιόνια” τῶν Ἡγεμόνων. Πρός τά εὔθετα μόνον γιά χρυσοποίκιλτες Δημόσιες παράτες καί Παρελάσεις. Πρός τά προσφέροντα στό Λαό μόνον θέαμα, “Θεατρικῶς Θεοπρεπῶς”.

Ὁ ἀοίδιμος ἅγιος Νικόδημος, μέ Παραστάτη τήν ὡς ἄνω “Ἁγία Ἐπισκοπική Συνοδεία”, κατεῖχε τά πραγματικά Πνευματικά “Ἡνία” τῆς Ἑλληνικῆς Ὀθροδόξου Ἐκκλησίας. Ἅπαντες, δυναμικοί ἀρνηταί τοῦ δουλικοῦ γονατίσματος στόν “Καισαρο-Παπισμό”. Πολέμιοι τῆς Ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς ἀλλοτριώσεως ἀπό τόν ξενοκίνητο Οἰκουμενισμό.

Β. ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ

[Ἀνύπαρκτοι Προκαθήμενοι, Νῦν, Πρίν καί ... Κατόπιν]

Κατά μέτωπο πρός τήν Δωδεκάριθμο Χορεία τοῦ “Ἐπι-Προκαθήμενου” Νικοδήμου, τοῦ “Λέοντος”, κατ’ οὐσίαν, ἀντεμάχετο ὁ ἴδιος ὁ Πονηρός καί Δόλιος. Μέ ὑποχείριά του Πέντε (5) “Ἐγωκεντρικούς”, “Ἀδιστάκτους” μά πραγματικά “Δουλο-Προκαθημένους” τῆς “Καταπτώσεως”. Τά ἐν λόγω ἄτομα, συμπλέοντα μέ τό ζοφερό ἔρεβος τῶν Ἐξουσιαστῶν, συμπήγοντας ἑτερόκλητες παρασκηνιακές συμμαχίες, ἐσφαγίαζαν μέ ἀναλγησία, ἀξίους Ἐπισκόπους καί κυρίως τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, ἐπικαλούμενοι ἀντικανονικά προκαλύμματα. Μέ ὅπλο τό νοητό “Φάσγανο” τῆς διεφθαρμένης Πολιτικῆς Ἐλίτ, κατέλυσαν κάθε Ἱερό Εὐαγγέλιο καί Θεόπνευστο Κανόνα, θυσιάζοντας ἁγνούς Ποιμένες καί εἰσάγοντας “Λυκο-Ποιμένες” στήν Ἱερή Μάνδρα.

“Πολυ-Χειροκροτήσατε”! “Προσ-Πέσατε”! Ἰδού οἱ “Λαθρο-Πρόβλητοι”!

Ὁ Σεραφείμ Τίκας, ὁ Δημήτριος Παπαδόπουλος, ὁ Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, ὁ Ἱερώνυμος Λιάππης καί ὁ Βαρθολομαῖος Ἀρχοντώνης.

Ἅπαντες, ἀπεδείχθησαν Φοβικές Μετριότητες, πού ταπείνωσαν τήν Ἐκκλησία. Πράγματι, Ἀπόντες. Καί Ἄβουλοι “Ἀχυράνθρωποι”. Καθότι, ἀναμφισβήτητα, ἀπεδέχθησαν παθητικά, ἐν πλήρη ὑποταγῆ, τό “Μαῦρο Πακέτο”. Δηλ., τό ΣΥΝΟΛΟ μέ ὅλα τά “Ἀντι-Ευαγγελικά” καί “Ἀντ-Εθνικά” Νομοθετήματα καί τά Ἔργα τῶν Ἐξωνημένων Ἀρχόντων.

Τά ἀναφερόμενα, στή νομιμοποίησι τών Ἐκτρώσεων, στόν Πολιτικό Γάμο,  στόν “Γάμο” τών Ὁμοφυλοφίλων, στά Σύμφωνα Συμβιώσεως Ἑτεροφύλων καί Ὁμοφυλοφίλων, στήν Καῦσι τών Νεκρών, στήν κατάργησι τής Καθαρευούσης καί τών Πνευμάτων τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης, στό ξεπούλημα τής Μακεδονίας κ.τ.λ.. Γενικῶς στήν κατάλυσι πλήθους Ἐθνικών Παρακαταθηκῶν καί στήν εἰσαγωγή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Διέθεταν Ἐλεγχόμενη Ἐλευθερία, Ἐθελοντική Σκλαβιά καί ἐξεδήλωνανα μία Ἐκκωφαντική Σιωπή. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἐπέτρεψαν νά κατακλύση ἡ Κοινωνία μέ τά δηλητήρια τῆς “Ἀπο-Χριστιανοποιήσεως” καί τοῦ “Ἀφ-Ελληνισμοῦ”.

Ἐγνωσμένα ἐδείχθησαν, «... “Τρίδουλοι”, τῶν Ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ Κόσμου τοῦ Χρήματος, τῆς Ἀθεΐας, τοῦ Ἐκφυλισμοῦ καὶ πάσης Ἀκολασίας» (Φώτης Κόντογλου[[6]]).

Ἀνύπαρκτοι, μιᾶς καί δέν ἄφησαν πίσω τους κανένα οὐσιῶδες Ἔργο, Ὑλικό καί Πνευματικό. Στήν κυριολεξία, κατέστρεψαν δέν οἰκοδόμησαν. Δέν ἔθεσαν Λίθον ἐπί Λίθου.

[Ἐνέκριναν Ἀπαγόρευσι τῆς Θείας Κοινωνίας]

Εἰδικά, μέ τήν Πανδημία τοῦ Κορωνο-Ϊοῦ, ὁ “Καραντι-Νιέρης”, ὡς μικροπρεπής ὑποτακτικός τοῦ Καίσαρα, ἀπεδέχθη τό σφράγισμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν κατά τό Λαμπρό Πάσχα (2020). Προσέτι, ἐνέκρινε καί τήν μεθοδευμένη ἀπό ἀπίστους ἀπαγόρευσι, ἀκόμη καί αὐτῆς τῆς Θείας Κοινωνίας.

Αὐτό τό “Λαμπριάτικο” Ἔγκλημα τῶν σκοτεινῶν, συνετελέσθη μόνον στή Ἑλλάδα καί σέ οὐδεμία ἀπό τίς ἕτερες Ὀρθόδοξες Χῶρες. Περαιτέρω, μόνον στήν δική μας Ἀπόδημο Διασπορά τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπό τό Δύστηνο “Φανάρι”.

Μόλις πρό μερικῶν μηνῶν, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2019, οἱ νῦν “Ἀνύπαρκτοι”, Δουλοφρόνως, κατά “Σατραπική” διαταγή τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, “Ἀνεγνώρισαν”, χωρίς Συνοδική Ἀπόφασι, τούς ἐν Σχήματι Ἀχειροτονήτους καί Καθηρημένους τῆς Οὐκρανίας, τούς “Ψευδ-Επισκόπους” μιᾶς “Ψευδ-Εκκλησίας”. Ἀπεδείχθησαν θλιβερά “Ἠχεῖα” τῶν Ξένων πού τούς ποδηγετοῦν.

[Ἀγωνία γιά τούς ἑπομένους Προκαθημενους τοῦ Γένους]

Προχωροῦμε στό δεύτερο ἀγωνιῶδες αἴτημα. Ποῖοι θά εἶναι οἱ ἑπόμενοι Προκαθήμενοι στήν Ἀθήνα, στό Φανάρι, κ.τ.λ.;

Θά εἶναι Ἐπίγονοι κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσι τῶν Προκατόχων τους; Θά εἶναι ἀκριβῆ Ἀντίγραφα καί Κόπιες τούτων; Θά εἶναι ὡς εἷς ἐξ αὐτῶν; Θά περιφέρουν τήν λάμψι τῆς Χρυσοφορίας καί τή μάσκα τῆς Ἡγεμονίας; Θά εἶναι συνάμα, συνειδητοί Διάδοχοι τῶν Διωκτῶν τῶν παλαιῶν ἁγίων Ἐπισκόπων;

Τότε, κατά λογική ἀκολουθία, θά εἶναι ἐπίσης Δίψυχοι, Ὀκνοί καί Δουλικά “Πιόνια” τῶν ἑκάστοτε Κοσμιῶν Ἰσχυρῶν;

Ἤδη οἱ “Ἀνθύπατοι”, ὑπερφίαλα ἐπέλεξαν καί προωθοῦν τά πιό λαμπυρίζοντα “Ἀνδράποδα”. Προέκριναν τούς κενοδόξους “Καρεκλο-Κενταύρους”. Ἀποπειρῶνται νά τούς ἐπιβάλλουν στανικῶς, μέ ὑπόγειες ἐντολές. Μέ διατεταγμένη ἐλεγχομένη ψῆφο, ἀπό τούς νῦν Δούλους τῶν Ὑποτεταγμένων. Ἀλλά, φρονοῦμε, θά ἀποτύχουν οἰκτρῶς.

Ὁ Εὐλαβής Λαός εἶναι ἐν ἐγρηγόρσει καί ἐτοιμοπόλεμος. Ἀγωνιᾶ, Ἐρευνᾶ, Πληροφορεῖται, Δημοσιογραφεῖ, Μάχεται δυναμικά καί συνάμα καθικετεύει τόν Κύριο τῆς Νίκης. Μολονότι, μέ τά νῦν ἀνθρώπινα στοιχεῖα, τῶν ἐν τῆ διοικήσει, Ἐλπιδοφόρος ἔμφωτος ἀπάντησις δέν ἀνακύπτει, ὡστόσο, ἀναμένεται, ἡ ἐν “Πυρί” ἐπέμβασις καί τό ἐπικείμενο Θαῦμα τοῦ Κυρίου.

Ἐν προκειμένω, οἱ Ἅγιοι καί οἱ ἐν ζωῆ ἅγιοι ἐπωμίζονται κεφαλαιώδη Ρόλο καί Λόγο. Ὁμοῦ, οἱ στοχαζόμενοι συνεργοῦν, ἀγωνίζονται καί διενεργοῦν τά ἁρμόζοντα διά τήν “Ἔλλαμψι” στόν Ἱερό Τόπο.

Εὐκρινῶς, “Φωτογραφίσαμε” τούς ἀπορριπτέους δουλόφρονες “Δελφίνους”. Πρέπει, καί «Αἰσθάνεσθαι καί Νοεῖν, καί μή Προσκυνεῖν τούς Προσκυνημένους». Φυσικά, κρεῖττον τό προλαμβάνειν τοῦ θεραπεύειν.

Γ. ΑΟΡΑΤΟΣ ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

[Ἀόρατος Πρωτεύουσα ἡ Ὀδησσός]

Ἡ πραγματική Πρωτεύουσα τῶν Ρωμιῶν, προεπαναστατικά, δέν ἦτο ἡ Κωσταντινούπολις, πού τήν ἔσκιαζε ἡ φοβέρα, ἀλλά τό στιλπνό Μαργαριτάρι τῆς Μαύρης Θαλάσσης.

Ἡ Ἑλληνίζουσα Ὀδησσός τῆς Ρωσίας, ὅπου ἐγεννήθη καί ἔδρασε ἡ ἀπίθανη Μυστική Ὀργάνωσις, ἡ “Φιλική Ἑταιρεία” (1814 μ.Χ), ἡ “Νέα Ψυχή” τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό “Ἀθώρητο Πνεῦμα”, πού πατρικά ἅπλωνε τά πλοκάμια του σ’ ὁλόκληρο τήν σκλάβα Ρωμιοσύνη. Καί τῆς ἔδινε Αἷμα, Παλμό, Ἁλκή, Πνοή κι’ Ἐλπίδα.

Τό συλληφθέν μεγαλοφυές τόλμημα, συνετελέσθη ἀπό τούς ἐμνευσμένους Ἐμπόρους, τόν Ἐμμανουήλ Ξάνθο, τόν Νικόλαο Σκουφᾶ καί τόν Ἀθανάσιο Τσακάλωφ. Μά μέ Ἀφανῆ, Μυστική, ἀλλά ἀτόφυα καθοδήγησι ἀπό τόν Ἰωάννη Καποδίστρια, τόν τότε Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας, τόν μετέπειτα Χαρισματικό Α’ Κυβερνήτη τοῦ Ἐλευθέρου Γένους.

Ἡ Ἐλευθερώτρα “Φιλική Ἑταιρεία”, ὑπῆρξε ἡ ἀόρατος, ἀλλά πραγματική “Νέα Ψυχή” τοῦ Ἔθνους. Φρόντισε νά βλαστήσουν τά ἄφθαρτα πτερά τῆς Ἐθνικῆς Ἐπαναστάσεως καί τῆς Παλιγγενεσίας τοῦ 1821, μέ τούς ἀπαραμίλλους Καραϊσκάκηδες, τούς φημισμένους Κολοκοτρώνηδες καί τούς Ἥρωες, τούς «Βλαστούς τῶν Προγόνων μέ τ’ Ἀτσαλένια Κορμιά» (Πίνδος, Στέλιος Σπεράνσας[[7]]).

Καί ξάφνου τότε, «Χίλιοι μύριοι Ἀετοί Δικέφαλοι πετάχτηκαν ἀπό σπαθιῶν Θηκάρια».

[Ἀόρατος Πρωτεύουσα ἐν Μετακινήσει]

Παλαιόθεν, ἡ πραγματική πνευματική Πρωτεύουσα τοῦ Γένους μεταφερόταν ἐκεῖ ὅπου “Bροντοῦσαν” καί “Ἄστραφταν” ἐν ἁγιότητι, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος-στήν Ἀλεξάνδρεια- καί ὁ Μέγας Βασίλειος-στήν Καισάρεια- καθώς καί ὁ Ἰσαπόστολος καί Ἐθναπόστολος Ἅγ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός- στήν Βόρειο Ἤπειρο-.

Μόνον ὅταν, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὁ Μέγας Φώτιος κρατοῦσαν τά Σκῆπτρα στό Θρόνο τῆς Πόλεως, τότε μόνον ἡ Κωνσταντινούπολις ἦτο ἡ Πνευματική καί Τυπική Πρωτεύουσα τοῦ Ρωμαίϊκου.

Ὅταν οἱ ἐν λόγω Ἅγιοι ἐξεθρονίσθησαν καταχθονίως, ἀπό τούς “Ψευτο-Ευσεβεῖς” Bασιλεῖς καί ἀπό τούς ἀναξίους Συνοδοιπόρους Ἀρχιερεῖς, τότε ἡ Πρωτεύουσα κατέστη Μετακινουμένη Πόλις πρός τούς Τόπους Ἐξορίας καί Μαρτυρίου (403 μ.Χ.). Τούς δέ Ἁγίους τούς ἔσκεπαν ὡς “Πύρινη Νεφέλη” τά ἔμπονα Δάκρυα καί ὁ ἀσίγαστος Πόνος τῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν Πιστῶν.

Πολλές περιόδους, ἀνάξιοι καταλαμβάνουν Θώκους καί Θρόνους. Ὡστόσο οἱ Καθέδρες παραμένουν “Ἄδειες” καί ὁμοιάζουν ὡς “Ἀνυπόστατες”. Οἱ “Σκιώδεις”, τά “Ἄδεια Ράσα” καί τά “Ἄδεια Κουστούμια”, φαντασιώνονται πώς στεφανοῦνται μέ τίς ἀρχαῖες Μυρτιές τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἡρώων. Μέ τίς Δάφνες καί τίς διαιώνιες Δόξες τοῦ Γένους. Οἱ ἀμυδροί στήν ἀξία, νεφελοβατοῦν γιά ἀνύπαρκτες Κληρονομικές “Αὐτοκρατορικές” ἁρμοδιότητες.

Κατά τά πυρίκαυστα ἔτη τῆς αἱματοποτισμένης δουλείας ἡ ἀληθής Πρωτεύουσα βρισκόταν εἰς Ἀέναο μετακίνησι. Ἔλαμπε καί ἄστραφτε ἐκεῖ ὅπου ἐβλάστησαν οἱ φωτόμορφοι Νεομάρτυρες, μέ τίς πορφυρόλευκες Φουστανέλλες τους, καί τίς μυριοστόλιστες παραδοσιακές Ἐνδυμασίες τους. Καί πουθενά ἀλλοῦ. Δηλ., ἐκεῖ ὅπου προσέφερε τό αἷμα του, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Τραπεζούντιος, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος, ἡ Ἁγία Φιλοθέη, ἡ Ἁγία Ἀργυρή καί μυριάδες ἄλλες περίκλυτες (περιώνυμες) ἁπλοϊκές Ἅγιες Μορφές.

Δ. ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ΝΕΑ “ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ”!

[Γνήσιοι Συνοδικοί οἱ Διωχθέντες Ἐπίσκοποι, ὄχι οἱ “Μοιχεπιβάτες”]

Ὁ “Ἐπι-Προκαθήμενος”, ὁ Νικόδημος, καί οἱ πραγματικοί Συνοδικοί, οἱ “Ἀόρατοι Συνοδικοί”, ἡ ἁγία “Δωδεκάς” τῶν διωχθέντων σεπτῶν Ἀρχιερέων ἀντεμάχοντο μία “Φιλό-Ϋλο”, “Φιλό-Κοσμο” καί Ἐνοχική Ἐπίσημο Διοίκησι. Συμπαρατασσόμενοι, πολεμοῦσαν ὡς «Θεηγόροι Ὁπλῖται, Παρατάξεως Κυρίου», χωρίς νά βάζουν νυσταγμό στά βλέφαρά τους. Μέ μιά ψυχή, μέ μιά φωνή, κατέστησαν ἐκτινασσόμενα “Κεραύνια” βέλη καί ἔκλαμψις τῆς φωτοφόρου Ἀληθείας.

Ἰδού οἱ ἅγιοι, ... ὁ Ζακύνθου Ἀπόστολος, ὁ Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος, ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος,

ὁ Διδυμοτείχου Κωνσταντῖνος, ὁ Κιλκισίου Χαρίτων, ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Κωστάντιος,

ὁ Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, ὁ Δημητριάδος Ἠλίας, ὁ Λαρίσης Θεολόγος,

ὁ Παραμυθίας Παῦλος, ὁ Χαλκίδος Νικόλαος καί ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Σεραφείμ.

Αὐτοί κατέστησαν οἱ γνήσιοι Πυρποληταί τῶν ψυχῶν, ἀπό τήν ἐξορία τους καί ἀπό τόν Οὐρανό, μέ μύρια πν. Τέκνα. Ἐμφυσοῦσαν καί Ἐμφυσοῦν τό Ἦθος, τήν Ἀφιλοχρηματία, τήν πολυδιάστατο Φιλανθρωπία, τήν Σεμνότητα καί τήν Ἁγιότητα. Καταχωροῦνται δέ, ὡς οἱ ἀκαταμάχητοι ἅγιοι Ἡγέτες τῆς Ἑλλην-Ορθοδοξίας.

Ἀπεδείχθησαν, «Βασιλεύτεροι Βασιλέων» (Ἀχιλλεύς[[8]]). (Δηλ., Ἀνώτεροι Βασιλιᾶδες ἀπό τούς Βασιλεῖς). «Λοχαγῶν ἄριστοι καὶ τῶν Στρατηγῶν Ἀξιο-Στρατηγότεροι» (Ξενοφῶν[[9]]). (δηλ., ἄριστοι μεταξύ τῶν Λοχαγῶν καί ἀπό τούς Στρατηγούς πιό ὑπέρτεροι Στρατηγοί). Καί ὁπωσδήποτε, «Ἐπισκόπων Ἐπισκοπικότεροι». (Δηλ., ἀπό τούς κοινούς Ἐπισκόπους πιό ὑπέροχοι Ἅγιοι Ἐπίσκοποι).

Σαλπίζουν καί Συγχρονίζουν τά Ὁπλικά Συστήματα, εἰς τόν ἀέναο Ἀόρατο Πόλεμο κατά τῆς ἐν τῆ Ἐκκλησία Ἀτασθαλίας, τῆς Ἀπραξίας, τοῦ “Ἀνθ-Ελληνισμοῦ” καί τῆς κάθε ὑποδόριας “Ἀντ-Ορθοδοξίας”. Ἐμπνέουν καί Συντονίζουν τούς εὐψύχους Πολεμιστές στούς Προμαχῶνες. Ὡς ἀόρατοι “Μαέστροι”, κινοῦν τήν πνευματική “Μπαγκέτα” γιά Οὐράνιες μελωδίες.

Σύμψυχοι Ἀδελφοί καί Πατέρες, μή προτρέχετε, «πάντοτε νά κοιτᾶτε Μπροστά καί ποτέ πρός τά Πίσω». Ἰδού, ξεκάθαρα τώρα, “Ξανα-Φωτογραφίσαμε”, τή θωριά τῶν ἐπιγενομένων “Προκαθημένων”, μιᾶς ἀφικνουμένης “Χρυσῆς Ἐποχῆς”.

[Στήν Πρώτη Γραμμή Κοντινοί μας Ἅγιοι]

Κατά τά Τετρακόσια ἔτη, πρό Χριστοῦ, ὁ Ἰσραήλ ἔμεινε χωρίς Προφῆτες, καί ὁ τελευταῖος ἐξ αὐτῶν, ὁ Πρόδρομος, ἀπεκεφαλίσθη μισό ἔτος περίπου μετά ἀπό τήν ἀνάληψι τῆς δημοσίας δράσεώς του.

Τήν ἴδια ὅμως ἐκείνη περίοδο, Ἐσαρκώθη ὁ Ἴδιος ὁ Υἱός καί Λόγος, Ἐπεδήμησε ὁ Ἴδιος ὁ Παράκλητος, καί παραμένουν μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Κεφαλή ὁ Χριστός καί Κυβερνήτης ὁ Παράκλητος. Αὐτοί ἀναδεικνύουν τούς Μυστικούς καί τούς Φανερούς Ἁγίους τῆς Ἀληθείας καί τούς Ταγούς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Οἱ πιστοί Χριστιανοί, μέ τήν κοίμησί τους, «Ἐκδημοῦν ἐκ τοῦ σώματος καί ἐνδημοῦν πρός τόν Κύριο» (Β΄ Κορ. ε΄ 8). (Δηλ., ἀναχωροῦν μακριά ἀπό τό σῶμα καί μεταβαίνουν πρός τόν Κύριο). Πολύ περισσότερο οἱ ἅγιοι Πατέρες, πού ἐγνωρίσαμε καί ἀγαπήσαμε. Συνάμα, αὐτοί ποτέ δέν ἀπεμακρύνθησαν ἀπό κοντά μας. Εἶναι “Ἀεί Παρόντες”, “Ἀεί Παῖδες” Χριστοῦ, Ἀείζωοι, Ἀείφωτοι καί Θεοφόροι. Καθότι, ὁ χρόνος καί ὁ τάφος, δέν δύνανται νά διακόψουν τήν πραγματική Ἕνωσι καί Ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό καί τούς Ἁγίους Του. Ὁ θάνατος εἶναι ἄτοπον νά ἐξαλείψη τό Χριστό, ὁ ὁποῖος Ἀνεστήθη, καί τούς δικούς Του, καί εἰδικά τούς Ἐκλεκτούς Του.

Κατά συνέπειαν, ἡ θανή, ἀδυνατεῖ νά διαρρήξη κάθε ζῶσα σχέσι ἀγάπης καί νά τήν παρωθήση στήν ἀφάνεια, στήν ἀνυπαρξία καί στή λήθη. Νά διασπάση τό σύνδεσμο ἀνάμεσα στούς ξακουσμένους ἁγίους Πατέρες μας, τούς Νικοδήμους, τούς Θεολόγους, τούς Κωνσταντίνους κ.τ.λ., καί στά γνήσια ἐπίλεκτα “Ἀσυνθηκολόγητα” καί “Ἀπροσκύνητα” Πνευματικά τους Βλαστάρια. Κυριαρχεῖ ἡ θριαμβευτική ἀγωνιστική Ἰαχή: Ἐνθάδε, «Ζοῦν καί ἐνεργοῦν οἱ ἅγιοι Πατέρες καί ἐξοβελίζονται ἐν χρόνω οἱ ἄκαρδοι “Πατριοί”».

Ἐν συγχορδία ἀδελφικῆ μετά τῶν ἀνωτέρω πν. τέκνων, στοχάζονται καί συμπαρατάσσονται, ἐπίσης οἱ ἀληθεῖς, καί κάθε χορείας θεολέκτων Πατέρων Βλαστοί. Οἱ τῶν συγχρόνων ἐσθλῶν χαρισματικῶν Μορφῶν, τῶν ἁγίων, τοῦ π. Φιλοθέου Ζερβάκου, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τοῦ π. Μάρκου Μανώλη, τοῦ π. Αὐγουστίνου Καντιώτου κ.ἄ..

[Οἱ Σωματόφρονες Πολεμοῦν, Ὅσους πλάθουν “Χρυςῆ Ἐποχῆ”]

Ὁ Μεγαλομάρτυς Χρυσόστομος (347-407 μ.Χ.), ἔμπονα θεμελίωσε τήν “Χρυσή Ἐποχή” στό Βυζάντιο, καθόσον, τελικῶς ἐπέτυχε τόν οὐσιώδη “Ἀπο-Κενταυρισμό” τῶν Κενταύρων καί τήν “Ἀπο-Δρακοποίησι” τῶν Δρακόντων. Ἤτοι, τόν ἀφανισμό τῶν “Ψευδο-Βασιλέων” (τῆς Εὐδοξίας), τῶν “Ψευδ-Επισκόπων” (τοῦ Θεοφίλου[[10]]), καί τῶν “Ψευδο-Συνόδων” (τῆς Δρυός 403 μ.Χ.)

Παρά τό πρωτόφαντο 3-ετές ἀργό Μαρτύριο θανάτου, ὁ “Ἀόρατος Πατριάρχης Χρυσόστομος”, Προφητεύει ἐναργέστατα, Πυρπολεῖ τίς ψυχές καί Ἐμπνέει τούς φωτοφόρους Αἰῶνες.

«Ἡ σεσωματωμένη πολεμεῖ τὸν ἀσώματον· ἡ λουτροῖς καὶ μυρίσμασι καὶ μετ΄ ἀνδρὸς περιπλεκομένη͵ πολεμεῖ τὴν καθαρὰν καὶ ἄσπιλον Ἐκκλησίαν.

Ἀλλά γε καὶ αὐτὴ καθίσει χήρα͵ ἔτι ζῶντος τοῦ ἀνδρός· ὅτι γυνὴ εἶ͵ καὶ χηρεῦσαι θέλεις τὴν Ἐκκλησίαν.

Ἑσπέρας ἐκάλει με τρισκαιδέκατον Ἀπόστολον͵ καὶ σήμερον Ἰούδα προσεῖπε.

Χθὲς μετ΄ ἐλευθερίας συνεκάθητό μοι͵ καὶ σήμερον ὡς θηρίον μοι ἐπεπήδησε.

ἔδει τὸν ἥλιον παρ΄ ἡμῖν σβεσθῆναι͵ καὶ τὴν σελήνην μὴ φανῆναι͵

καὶ μόνον τοῦ ῥήματος Ἰὼβ μὴ ἐπιλαθέσθαι. Καὶ γὰρ Ἰὼβ͵ ὁ τηλικαύτην ὑπομείνας πληγὴν͵ ἄλλο οὐδὲν ἐβόα ἢ ὅτι͵ Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἰ. Χρυσοστόμου[[11]]). (Παράφρασις: Αὐτή πού ἔχει σωματικό σαρκικό φρόνημα, ἡ Βασίλισσα, πολεμᾶ τόν Ἐπίσκοπο Ἰωάννη, πού διάγει ὡς ἀσώματος. Αὐτή πού βυθίζεται μέσα στά λουτρά καί στά ἀρώματα καί περιπλέκεται μέ τίς ἀνδρικές βασιλικές ἁρμοδιότητες μάχεται τήν καθαρά καί Ἄσπιλο Ἐκκλησία.

Ἀλλά λοιπόν, καί αὐτή θά μείνη χήρα[[12]], ἐνῶ θά βρίσκεται στή ζωή ὁ Bασιλιᾶς. Διότι ἄν καί γυναίκα, μέ τή βοήθεια “Λυκο-Ποιμένων”, προσπαθεῖ νά χηρεύση τήν Ἐκκλησία, ἀπό τόν Πατέρα καί Ἐπίσκοπό της.

Τό βράδυ μέ ἀποκαλοῦσε Δέκατο Τρίτο Ἀπόστολο. Σήμερα μέ προσφωνεῖ ὡς ἄλλο Προδότη Ἰούδα.

Χθές μέ ἐλευθερία εὐχαρίστως συνανεστρέφετο μαζί μου, καί σήμερα μοῦ ἐπιτίθεται, ὡς νά μετεβλήθην εἰς αἱμοβόρο θηρίο.

Μέ αὐτά τά ἀλγεινά “Πολιτικο-Ἐκκλησιαστικά” κακουργήματα, θἄπρεπε γιά τόν κόσμο ὁ φωτοφόρος Ἥλιος νά σβήση καί ἡ Σελήνη νά μή ξαναφανῆ.

Ἀλλά, ἄς μή πτοούμεθα, μά νά ἐνδυναμούμεθα. Καί νά μή λησμονοῦμε τήν Ἀπεριόριστο Πίστι τοῦ Πολυάθλου Ἰώβ. Διότι αὐτός ὁ Ἰώβ ὑπέμεινε τόσα πολλά βασανιστήρια, ἀλλά τίποτε ἄλλο δέν βροντοφώναζε παρά, «ἄς εἶναι τό Ὄνομα Κυρίου εὐλογημένο εἰς ὅλους τούς ἀπεράντους αἰῶνες»).

Ἀναφορές

---

[[1]] Τρίβων, παλαιό καί ἐφθαρμένο ἤ τραχύ ἐπανωφόριο, ὅπως αὐτό πού φοροῦσαν οἱ Σπαρτιάτες, οἱ Φιλόσοφοι, ἰδίως ὁ Σωκράτης καί οἱ Κυνικοί, καί ἀργότερα οἱ Μοναχοί, συνήθως ὡς ἔνδειξις αὐτάρκους βίου καί σκληραγωγίας. Ἔμβλημα Ἀσκητισμοῦ.

[[2]]T.L.G., Thesaurus Linguae Graecae.

[[3]] T,L.G., Ἐπίκτητος, Dissertationes ab Arriano digestae 3.22.49.2. (Περὶ τῶν ἐφ’ ἡμῖν καὶ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν).

[[4]] T.L.G., Ἐπίκτητος, Dissertationes ab Arriano digestae 3.22.63.3. (Περὶ τῶν ἐφ’ ἡμῖν καὶ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν)

[[5]] Σύμφωνα μέ κάποια παράδοσι ἀμφότεροι, ὁ Ἀλέξανδρος καί ὁ Διογένης, ἀπέθαναν τήν ἴδια ἡμέρα, 10 Ἰουνίου 323 π.Χ.. Ἄλλη παράδοσις ἀναφέρει ὅτι ὁ Διογένης ἐγεννήθη τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου τοῦ Σωκράτους, 15  Φεβρουαρίου 399 π.Χ.. Τό πρᾶγμα εἴτε πραγματικό ἤ συμβολικό, εἶναι ἀδιάφορο.

[[6]] Φώτη Κόντογλου, Ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, Ἀπρίλιος 1965.

[[7]] Στέλιος Σπεράντσας (1888-1962), Λογοτέχνης ἐκ Σμύρνης.

[[8]] T.L.G., Ἀχιλλεύς, Ὁμήρου Ἰλιάς θ’ 392.

[[9]]  T.L.G., Ξενοφῶν, Ξενοφῶντος Κύρου Ἀνάβασις 3.1.24.5

[[10]] Θεόφιλος, ραδιοῦργος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, ὁ συντονίσας τήν καθαίρεσι, τόν διωγμό καί τόν ἀργό μαρτυρικό θάνατο τοῦ Χρυσοστόμου. Μετά τά σκοτεινά του ἔργα ἐδαιμονίσθη.

[[11]] T.L.G., Sermo cum iret in exsilium 52.437.27-52.438.5. (Ὁμιλία πρό τῆς Ἐξορίας).

[[12]] Εὐδοξία. Πράγματι, ἡ Bασίλισσα ἔπαθε τά χείριστα. Σαράντα (40) ἡμέρες περίπου μετά τήν ἐξορία τοῦ Ἁγίου, ἐκτάκτως ἀπεβίωσε, ὡς καί τό κυοφορούμενο τέκνο της (404 μ.Χ.).

      Του Σεραφείμ Νικολάου