Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ
Tαπεινὸν ὄργανο τῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ
Διατελῶ ὑπὸ τὸ κράτος βαθείας συγκινήσεως, ἡ γλῶσσα ἡ ἀνθρώπινη δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφράσῃ τὰ αἰσθήματά μου. Mετρῆστε μὲ τὰ δάχτυλα· πᾶνε 50 χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ σὲ ἡμέρες σκληρές, σὲ ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες τὸ ἔθνος μας ἐδοκιμάζετο σκληρῶς ἀπὸ τὴν ἀπαισίας μνήμης Κατοχήν, τόσον τῶν Γερμανῶν ὅσο καὶ τῶν Ἰταλῶν, καὶ πολὺ περισσότερο τῶν Βουλγάρων, ὅπως αἱ ἀκριτικαὶ περιφέρειαι, τότε καὶ ἐγὼ εὑρέθην εἰς τὴν πόλιν τῆς Kοζάνης. Εδῶ ἡ δυστυχία ἦτο πολὺ μεγάλη. Ἀπέραντη ἦτο ἡ δυστυχία· καὶ διωγμός, καὶ φυλακές, καὶ καταδιώξεις καθημερινές. Τὸ πρωῒ δὲν ἤξερες ἂν θὰ βραδιάσῃς, καὶ τὸ βράδυ δὲν ἤξερες ἂν θὰ ξημερώσῃς. Ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶχε πλέον καμμία ἀξία.
Σ’ αὐτὲς τὶς ἡμέρες μᾶς ἐβοήθησε ὁ Θεὸς καὶ ἔγινε θαῦμα. Θαῦμα χαρακτηρίζω ἐγὼ τὸ γεγονὸς (τῶν συσσιτίων). Στὴν πρόσκλησι τοῦ ἱεροκήρυκος τῆς ἐκκλησίας, ὁ πτωχὸς αὐτὸς λαὸς ἤνοιξε τὰ βαλάντιά του καὶ μᾶς ἔδωκε καὶ μᾶς ἔδωκε… Καὶ ἄρχισαν τὰ συσσίτια κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ 50 μερίδες καὶ ἔγιναν κατόπιν 8.000 μερίδες.
Tὸ ῥυάκιον ἔγινε Ἀχελῶος, μεγάλος ποταμός.
Εὐλογῶ τὸν Θεόν, διότι μὲ ἠξίωσε νὰ εἶμαι ταπεινὸν ὄργανον τῆς βουλῆς του κατὰ τὰ ἔτη ἐκεῖνα. Καὶ εὐλογῶ τὸν Θεόν ἀκόμα, διότι ἐδῶ ὄχι ἅπαξ ἀλλὰ πολλάκις ἐκινδύνευσα νὰ ἐκτελεσθῶ, ἀλλὰ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ αἱ πρεσβεῖαι τοῦ ἁγίου Νικολάου μὲ ἔσωσαν. (Σὲ μνημόσυνο Συνεργατῶν, Kοζάνη 24-10-1993)
Θαῦμα τοῦ ἁγίου Νικολάου
…Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα θαῦμα. Πότε ἔγινε; Ἔγινε στὴν Κοζάνη τὸ 1944, στὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ φοβερὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς τοῦ ἔθνους μας. Κακοὶ τότε καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, συνεργαζόμενοι μὲ τὴ Γερμανικὴ ἐξουσία, ἔπιασαν παρακαλῶ ἑκατὸ καὶ πλέον ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή. Καὶ ἔγινε κλάμα καὶ θρῆνος στὴν πόλι. Γυναῖκες, ἄντρες καὶ παιδιὰ κλαίγανε, γιατὶ ἦταν πλέον βεβαία ἡ ἐκτέλεσί τους.
Ξημέρωσε στcν Kοζάνη, τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ποὺ ἔχει πολιοῦχο τὸν ἅγιο Nικόλαο. Ξημέρωσε πολὺ λυπηρὰ ἡ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του. Οἱ καμπάνες τοῦ Ἁγίου Νικολάου χτυποῦσαν λυπητερά, σὰ᾿ νὰ ἦταν Mεγάλη Παρασκευή. Ἤμουν τότε, μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι, ἱεροκήρυξ Kοζάνης. Ἀνέβηκα στὸν ἄμβωνα γεμᾶτος δάκρυα καὶ εἶπα· «Σήμερα ὁ ἅγιος Nικόλαος δὲν ἑορτάζει. Πέστε στὰ γόνατα, πέστε στὰ γόνατα μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ παρακαλέστε τὸν ἅγιο νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα…».
Καὶ τὸ ἔκανε τὸ θαῦμα ὁ ἅγιος. Τὸ βράδυ τοὺς ἐλευθέρωσαν! (ἱ. ναὸς Ἁγίου Νικολάου Κοζάνης 6-12-1978)
Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἤκουσαν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι καὶ ἄνοιξαν τίς φυλακὰς καὶ ἐλευθερώθηκαν οἱ κάτοικοι.
Πολλὰ θαύματα εἶδε ἡ Κοζάνη ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόλαο, ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερον ἀπ’ ὅλα εἶνε τὰ συσσίτια. Ὑπηρετοῦσαν στὰ συσσίτια αὐτὰ 200 ἄτομα. Γυναῖκες καὶ μικρὰ παιδιὰ ἀκόμη. Ἐρχότανε ἀπὸ τὸ πρωΐ, ἀπὸ ὄρθρου βαθέως, ὡς ἄλλες Μυροφόρες γυναῖκες, διὰ νὰ ὑπηρετήσουν δωρεὰν παρακαλῶ εἰς τὴν Ἑστίαν. Ἂς εἶνε, λοιπόν, αἰωνία ἡ μνήμη τους. Καὶ εὐχόμεθα στὸν Θεὸν νὰ μὴ συμβοῦν ἄλλοτε τοιαῦτα θλιβερὰ γεγονότα, καὶ ἡ δοκιμασθεῖσα μικρὰ καὶ ἔνδοξος πατρίς μας νὰ εἶνε πάντοτε ἐν εἰρήνῃ, καὶ ἐν ἀγάπῃ καὶ ἐν ὁμονοίᾳ νὰ διέλθωμεν τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας. Ἀμήν. (ἀπὸ τὸ μνημόσυνο συνεργατῶν στὴν Kοζάνη 26-10-1093)
Συνεχίζεται
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου
«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» (ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ
Τὸ 1943 πῆρα ἐντολὴ νὰ ἔλθω ὡς ἱεροκήρυξ εἰς τὴν πόλι τῆς Κοζάνης, εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἀειμνήστου ἐθνομάρτυρος ἱεροκήρυκος Ἰωακεὶμ Λιούλια, τοῦ ὁποίου, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ λέγω, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε στηθῇ προτομὴ εἰς τὴν γενέτειράν του, τὸ χωρίον Κρόκος. Ὁ τότε ἱεράρχης εὑρίσκετο εἰς τὰ ὄρη. Κράτος δὲν ὑπῆρχε. Ἡ πόλις ἐτρομοκρατεῖτο. Ἡ ὕπαιθρος ἐκαίετο ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν Οὔννων. Χιλιάδες χωρικῶν κατέφυγον εἰς τὴν πόλιν. Ὁ κίνδυνος διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῆς φυλῆς ἦτο μέγας. Πειναλέος λαὸς περιεφέρετο εἰς τὴν πόλιν.
Ἑστία συσσιτίων
Ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος αὐτοῦ τοῦ ναοῦ ὡς ἱεροκήρυξ ἀπηύθυνα δραματικὴν ἔκκλησιν πρὸς τοὺς κατοίκους τῆς πόλεως. Ἔρριψα τe σύνθημα· Kανενας νὰ μὴ ἀποθάνῃ ἐκ πείνης. Ἐὰν θέλετε, εἶπα, νὰ ἔχετε τὴν εὐλογία τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὴν προστασία τοῦ ἁγίου Νικολάου, νὰ πᾶτε εἰς τὰ σπίτια σας καὶ ἀπὸ ὅ,τι ἔχετε εἰς τρόφιμα, τὰ μισὰ νὰ τὰ φέρετε εἰς τὸ γκαράζ, ὅπου θὰ ἀρχίσῃ νὰ λειτουργῇ συσσίτιο. Νὰ τὰ φέρετε αὔριο τὸ πρωΐ.
Ἡ ἐπομένη ἡμέρα ἦτο μία ἀπὸ τὶς πλέον συγκινητικὲς ἡμέρες τὶς ὁποῖες ἔζησα ὡς ἱεροκήρυκας. Μία μεγάλη οὐρὰ λαοῦ ἐσχηματίσθη ἔξω ἀπὸ τὸ γκαράζ. Καθ’ ἕνας ἔφερε προθύμως τὴν μερίδα τῆς ἀγάπης του. Ἐκλεκτοὶ νέοι μέχρι τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου παρελάμβαναν καὶ ἐζύγιζαν τὰ τρόφιμα. Ἔτσι ἄρχισε ἡ Ἑστία τῶν συσσιτίων. Ἐκ τοῦ μηδενός. Μὲ τὴν πρόθυμον προσφορὰν τοῦ λαοῦ, ἡ Ἑστία ἄρχισε, ηὔξανε τὶς μερίδες τοῦ συσσιτίου καὶ ἔφθασε τὶς 8.000 μερίδες. Ἐπισκεφθεὶς τὴν πόλι Ἑλβετὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ἔμεινε κατάπληκτος διὰ τὴν εὐγένεια καὶ τὸν πλοῦτο τῶν αἰσθημάτων τοῦ λαοῦ τῆς Κοζάνης.
Ἡ Κοζάνη ἀπεδεικνύετο ἄξια τῆς χριστιανικῆς της παραδόσεως καὶ ἐδικαίωνε τὸν ἔπαινον, τὸν ὁποῖον ἔπλεξε δι’ αὐτὴν ὁ ἀείμνηστος ἱεράρχης αὐτῆς Φώτιος, ὁ ὁποῖος, προσφωνῶν κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως τὸν ἀείμνηστον στρατηλάτην Κωνσταντῖνο, εἶπε· «Ἐφθάσατε, ὑψηλότατε, εἰς Κοζάνη, τὸν καθαρὸν τοῦτο καὶ ἀμιγῆ ἑλληνικὸ παράδεισο τῆς Mακεδονίας». (Ἅγιος Νικόλαος Κοζάνης 1967)
Τὸ ῥυάκι, ἔγινε ποταμός
Ὁ προφορικὸς λόγος τοῦ π. Αὐγουστίνου, ποὺ ἔβγαινε πύρινος ἀπὸ τὸν ἄμβωνα καὶ τὸ γραπτό του κήρυγμα, «Τὸ Σπίτι τοῦ Φτωχοῦ», ποὺ κυκλοφοροῦσε τότε, παρ’ ὅλη τὴν ἔλλειψι χάρτου καὶ τὸ ἅγιο παράδειγμά του ἦταν οἱ βασικότεροι παράγοντες ποὺ δημιούργησαν αὐτὸ τὸ θαῦμα.
Oἱ τίτλοι τῶν φυλλαδίων τῆς Ἑστίας Συσσιτίων, στὸ πέρασμα τῶν ἐτῶν, ὡς ἀψευδεῖς μάρτυρες ὀμολογοῦν γιὰ τὸ θαῦμα.
Συνεχίζεται
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου
«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» (ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ
Πῶς μέσα στην κατοχή, έγινε το θαῦμα τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΣΥΣΣΙΤΙΩΝ, που αρχισε από 50 πιατα & έφτασε τα 8150 πιατα ημερησίως & σώθηκαν χιλιαδες ανθρωποι από την πεινα στην Κοζάνη
Ακοῦστε τί λέει ὁ ιδρυτης της ΕΣΤΙΑΣ
VIDEO
Ποιοὶ οἱ πόροι τῆς Ἑστίας
Ὁ πρῶτος χορηγός ἦταν ὁ φτωχός λαός τοῦ νομοῦ Κοζανη, μὲ τὴν ἀμέριστη ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔτρεφε στὸν ἱεροκήρυκα π. Αυγουστῖνο Καντιώτη. Αργότερα ἔμαθε γιὰ αὐτὸ τὸ θαῦμα καὶ ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ὁ κ. Βέγκερ. -Ἦρθε μόνος του στὴν Κοζάνη, γιὰ νὰ το διαπιστώση καὶ ἔγινε ὁ καλύτερος φίλος τῆς Ἑστίας. Ἤθελε πάντα νὰ παραδίδει & νὰ τὰ συνοδεύει τὰ τρόφιμα ὁ ἴδιος ὁ π. Αὐγουστῖνος. Παρακάτω παραθέτουμε κάποια ἔγγραφα.
Μόνον νὰ σκεφθῇ κανεὶς τὸν ἀριθμὸ τῶν μερίδων καὶ μάλιστα τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, μένει ἐκστατικός! Μέσα στὴν πεῖνα, ποὺ οἱ γονεῖς δὲν εὕρισκαν ἕνα κομμάτι ψωμί, γιὰ νὰ συγκρατήσουν στὴν ζωὴ τὸ παιδί τους, ἡ Ἑστία τοῦ π. Αὐγουστίνου ἔφτασε σὲ 8150 πιάτα ἡμερησίως! Πῶς συγκεντρώνονταν τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ ξύλα γιὰ τὶς 8.150 μερίδες εἶναι θαῦμα.
Ὁ π. Κωσταντῖνος Γαζῆς στὴν τράπεζα, ποὺ ἔγινε εἰς μνημόσυνο τῶν συνεργατῶν τῆς Ἑστίας, στὶς 24-10-1994, μᾶς τὸ λέγει·
«Ὀρθοδοξία καὶ φιλοπατρία. Αὐτὸ ἦταν τὸ ᾄσμα τοῦ Γέροντος, ὅταν πηγαίναμε στὰ χωριὰ μὲ αὐτοκίνητα, ἐκ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ Θύμιου. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἐπάνω στὰ πεζούλια ἔβγαζε λόγο καὶ καλοῦσε τοὺς χωρικοὺς νὰ προσφέρουν γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί, γιὰ τὸν πτωχὸ ἄνθρωπο καὶ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει ἀνάγκη στὴν Ἑστία. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα μὲ συγκινοῦσε τότε καὶ μὲ ἅρπαζε σὰν φοιτητή…»
Kαi ὁ γιατρός κ. Βουζίανας, μιλῶντας γιὰ τὸ ἰδιο θέμα, ἔλεγε·
«Βεβαίως εἶνε θαῦμα ἡ Ἑστία. Ἔσωσε κόσμο καὶ κοσμάκι. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε αὐτή, θὰ είχαμε πολλὰ θύματα. Εἶναι γιὰ μένα ἀνεπανάληπτο τὸ ἔργο αὐτό. Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα στὴν Κατοχή, ποὺ ἀνοίγαμε τόσο τὸ μάτι, γιὰ νὰ δοῦμε ἕνα κομμάτι ψωμί, νὰ δίνῃς 8.000 πιάτα φαγητό, ἡμερησίως, χωρὶς νὰ πληρώνῃς τίποτε σὲ κανέναν! Μὲ τὰ λόγια μόνο, ποὺ ἔλεγε στὴν ἐκκλησία ὁ Αὐγουστῖνος, ἔρχονταν ὁ κόσμος καὶ κουβαλοῦσε, κουβαλοῦσε συνέχεια! Καὶ ὅλοι τρέχαν γιὰ νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους ἀνιδιοτελῶς, χωρὶς νὰ πάρῃ κανείς τὸ παραμικρό!» ^O BEΓKEP φίλος τῆς Ἑστίας
Ὁ Ἐρυθρὸς Σταυρός, βλέποντας τὸ τεράστιο φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἑστίας στὴν Κοζάνη, τὴν ἀνιδιοτέλεια τῶν μελῶν της, ἔχοντας προπαντῶς ἀμέριστη ἐμπιστοσύνη στὸν ἐμπνευστὴ καὶ καθοδηγητὴ καὶ πνευματικὸ πατέρα τῆς Ἑστίας, π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη, γίνεται φίλος τῆς Ἑστίας..Στὸ «ΣΠITI TOY ΦTΩXOY», στὸ φύλλο 8, στὶς 10 Ἰουνίου 1944, μνημονεύεται ἡ πρώτη ἐπίσκεψι τοῦ κ. Βέγκερ καὶ γράφει·
ΕΠIΣHMOI EΠIΣKEΨEIΣ
Tὴν 5ην Ἰουνίου, τὴν Ἑστίαν κατὰ τὴν ὥραν τῆς διανομῆς τοῦ φαγητοῦ ἐπεσκέφθη ὁ εὐγενὴς ἐντεταλμένος τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ κ. ΒΕΓΚΕΡ μετὰ τοῦ διερμηνέως του καὶ τοῦ τμηματάρχου τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ κ. Καρνασιώτου. Παρακολούθησε τὴν διανομήν, εἶδε τοὺς γέροντας καὶ τὰ παιδιά, ἠρώτησε καὶ ἔλαβε διαφόρους πληροφορίας περὶ τοῦ τρόπου τῆς λειτουργίας τῆς Ἑστίας καὶ ὑπεσχέθη τὴν θερμὴν ὑποστήριξιν. Συνοψίζων δὲ τὰς ἐντυπώσεις ὁ φιλλέλην οὗτος εrπεν· «Ἐδῶ μέσα εἶναι μία ἐκκλησία». Ἑστία μας καὶ πάλιν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκην, ἵνα ἐκ μέρους τῶν περιθαλπομένων πτωχῶν μας ἐκφράσῃ τὰς θερμὰς εὐχαριστίας πρὸς τὸν κ. ΒΕΓΚΕΡ, τὸ εὐγενὲς αὐτὸ τέκνον τῆς Ἑλβετίας, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα μίαν ἡμέραν ἡ Ἑλλὰς θὰ ἀναγράψῃ εἰς τὴν στήλην τῶν μεγάλων Φιλελλήνων». Kαὶ τὸ «ΣΠITI TOY ΦTΩXOY», στὸ φυλλο 12, στὶς 13 Αὐγούστου 1944, μὲ τίτλο· «NEA EΣTIA EN KOZANH» (200 ἀσθενεῖς – νέοι καὶ παιδιά), γράφει·
«Eἴμεθα εἰς θέσιν νὰ διαπιστώσωμεν, ὅτι σημαντικὸς ἀριθμὸς παιδιῶν καὶ νέων παρουσιάζουν ὅλα τὰ πρόδρομα σημεῖα τῆς ἐπαράτου νόσου, τῆς φθίσεως, ἡ ὁποία μαστίζει τὴν Ἑλληνικὴν φυλήν. Ὑπὲρ τῆς νεότητος αὐτῆς πρέπει πάντες νὰ ἐνδιαφερθῶμεν. Εὐτυχῶς ὁ Δ. Ε. Σταυρὸς ἵδρυσε ἐν Θεσσαλονίκῃ ἴδιον παράρτημα διὰ τὴν προστασίαν τῆς νεότητος. Ἡ δὲ ἰδική μας Ἑστία διὰ τοῦ ἰδιαιτέρου ὑπομνήματος τοῦ ἱεροκήρυκός της πρὸς εὐγενέστατον ἐντεταλμένον τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ καὶ μέγαν φιλέλληνα κ. Βέγκερ ἐπέτυχε, ἵνα καὶ ἐν τῇ πόλει μας λειτουργήσῃ κέντρον προστασίας νεότητος ὑπὸ τὴν προσωπικὴν εὐθύνην τοῦ ἱεροκήρυκος».
―Tίς ἀποστολὲς τροφίμων τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ἀπὸ Θεσσαλονίκη, ποὺ προορίζονταν γιὰ Κοζάνη βλέπουμε νὰ τὶς συνοδεύῃ πάντα ὁ διος ὁ π. Αὐγουστῖνος. Παραθέτω σχετικὰ ἔγγραφα.
Mετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀναγκαῖες ἐξηγήσεις, ὁ π. Αὐγουστῖνο συνεχίζει τὴν διήγησίν. του.
Συνεχίζεται
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου
«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» (ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
«Πᾶνος»
Ὅλες οἱ ἀναρτήσεις τοῦ βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» ΕΔΩ Λύσις τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος
Ἦρθε σήμερα κάποιος ἀπὸ τὴν Κοζάνη, ἦτο μικρὸ παιδὶ την κατοχή καὶ ἐνθυμεῖτο λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Ὑπῆρχε μεγάλη ἀγωνία τότε. Ὑπῆρχε τόσο μεγάλη πεῖνα, ποὺ τὰ μικρὰ πτωχὰ παιδιὰ ἐρχόταν ἐκεῖ στὸ προαύλιο τῆς Ἑστίας ―Ἑστία Συσσιτίων, ἔτσι τὸ ὠνόμασε ὁ Δῆμος, τιμῆς ἕνεκεν― καὶ τὰ ἔβλεπες σκυμμένα κάτω, σαλιῶναν τὰ δάκτυλά τους καὶ μαζεῦαν τὰ ψίχουλα ἀπὸ τὰ τραπέζια. Τέτοια μεγάλη πεῖνα ὑπῆρχε. Ἐνῶ τώρα, ἔχουν ὅλα τ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς.
Σαράντα πέντε χρόνια περάσαν, καὶ εἶχα πεῖ τότε τὸ ἐξῆς, τὸ ὁποῖο κατόπιν τὸ βρῆκα στὸν Xρυσόστομο.
Εἶπα· Ἂν εἶχα τὴν ἐξουσία, θὰ σᾶς ὑποχρέωνα ὅλους, μὲ συμφωνητικό, νὰ ἔχουμε ἕνα συσσίτιο ὅλοι μας, πλὴν τῶν ἀσθενῶν, ποὺ θὰ πῇ ὁ γιατρὸς ὅτι ἔχουν ἀνάγκη ἰδιαιτέρας περιποιήσεως καὶ ὁρισμένων ἄλλων περιπτώσεων, ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ ἔχωμε κοινὸ συσσίτιο, ὅλοι ἀνεξαιρέτως. Θὰ ἔχωμεν ροῦχα καὶ ὑποδήματα τὰ ίδια. Ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι 3 χρόνια θὰ ζήσωμε θαυμάσια ἐδῶ στὴν Κοζάνη. Τώρα ὁ ἕνας τρώει μὲ δέκα στόματα καὶ ὁ ἄλλος δὲν ἔχει νὰ φάῃ.
Τὸ σύστημα τὸ κουμμουνιστικό ―κουμμοῦν θὰ πῇ κοινωνία― ἀλλὰ ὁ κουμμουνισμὸς ἦταν ἐκφυλισμὸς τῆς κοινωνίας. Θέλησαν νὰ κάνουν κοινωνία χωρὶς Θεὸ καὶ τὴν φκιάξαν χωρὶς Θεὸ καὶ τώρα ὁμολογεῖ ὁ Γκορπατζόφ, ὁ ὁποῖος πῆρε πλειοψηφία ὅτι «ἐναυαγήσαμε ὁ κομμουνισμός», καθ’ ὅν χρόνο ἐδῶ ἕνας δικός μας κουμμουνιστής, λέει· «Ἐγὼ τὸν Λέλιν τὸν ἔχω σὰν εἰκόνισμα». Kοινωνία λοιπόν, κοινωνία Θεοῦ.
Ὁ Xρυσόστομος, λέει· «ἐὰν θὰ ζήσω, θὰ πραγματοποιήσω τὸ ὄνειρο αὐτό. Θὰ δημιουργήσω μία κοινωνία τέτοια, ποὺ θὰ ἐξυπηρετῇ ὅλες τὶς πραγματικὲς καἱ φυσικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου». Διότι τώρα δημιουργήθηκε ἕνας κόσμος περιττῶν ἀναγκῶν. Πρῶτα τὰ ἐπαγγέλματα τῆς ἀνθρωπότητος ἦταν δύο. Ἦταν ὁ γεωργὸς καὶ ὁ βοσκός. Αὐτὰ τὰ ἐπαγγέλματα, δυστυχῶς, σβῆσαν σὲ μιὰ τεχνουργὸ ἐποχή.
Ἐὰν εἶσαι ἀσκητής, βλέπῃς τὰ πράγματα διαφορετικά. Οἱ ἀσκηταὶ φτάσανε 105 ἐτῶν. Ζήσανε ἔτη πολλά, μὲ τὴν ἄσκησι καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν τὰ ἀναγκαῖα. Καὶ ἐγὼ τώρα, ἐὰν ἔφτασα στὰ 85 ἔτη τὸ ὀφείλω παλαιότερα στὴν ἔλλειψι φαγητοῦ. Ἐὰν κοιτᾶξτε τὸ βιβλίο· «Ἀντίστασι τῆς Ἀγάπης», ἤμουν κάτισχνος, κολυμποῦσαν τὰ ράσα ἐπάνω μου, δὲν εἶχα τότε συσσίτιο (Kατασκ. 27-7-1991)
Συνεχίζεται
Ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀνδρονίκης Π. Καπλάνογλου
«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Α΄» (ὁ π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης στὴν Κοζάνη)
«Πᾶνος»
