Ἡ ἄμβλωσις εἶναι ἀνθρωποκτονία εἰς βαθμόν κακουργήματος 1ον
Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
1ον
Γιὰ ὅσους ἐπιχειροῦν Ἀμβλώσεις «αἱ χεῖρες των εἶναι πλήρεις αἵματος», σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στὸ πρῶτο Ἀνάγνωσμα τῆς Σαρακοστῆς: «Ὅταν ἐκτείνητε τὰς χεῖρας ὑμῶν πρός με, ἀποστρέψω τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀφ᾽ ὑμῶν, καὶ ἐὰν πληθύνητε τὴν δέησιν, οὐκ εἰσακούσομαι ὑμῶν· αἱ γὰρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις… λούσασθε καὶ καθαροὶ γίνεσθε… καὶ δεῦτε καὶ διαλεχθῶμεν»[1]! Δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀκούσω, διότι τὰ χέρια σας εἶναι βουτηγμένα στὸ αἷμα. Πηγαίνετε πρῶτα νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ καθαρισθεῖτε, καὶ μετὰ ἐλᾶτε νὰ μοῦ προσφέρετε θυσίες καὶ νὰ μὲ λατρεύσετε!
Περίλυπος ἔστιν ἡ ψυχή μας ἕως θανάτου!
Γιατί, ὄχι μόνο δὲ μετανοοῦμε, ἀλλὰ συνεχίζουμε νὰ ἔχουμε «τὰ χέρια μας βουτηγμένα στὸ αἷμα»! Ἔτσι χανόμαστε σὰν Ἔθνος ἀφοῦ οἱ ἀμβλώσεις συντελοῦν στὴν περαιτέρω ὄξυνση τῶν δύο μείζονος σημασίας Ἐθνικῶν Προβλημάτων ποὺ ἀπειλοῦν μὲ ἀφανισμὸ τὴν ὕπαρξή μας. Αὐτὰ τὰ προβλήματα εἶναι τὸ Δημογραφικὸ καὶ ἡ Διάλυση τῆς Οἰκογένειας. Γι᾽ αὐτὰ τὰ προβλήματα ὁ πρ. Πρωθυπουργὸς κ. Κώστας Καραμανλῆς καὶ ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου Δ. Ν. κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος ἐπισημαίνουν τὰ ἑξῆς βαρυσήμαντα:
Ὁ κ. Κώστας Καραμανλῆς[2] σὲ Ὁμιλία του στὸ Μέγαρο Μουσικῆς σὲ ἐκδήλωση τῆς Πανελλαδικῆς Ὀργανώσεως Γυναικῶν τὴν 1/6/2022 τονίζει: «Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νὰ ἀναστραφοῦν οἱ δυσμενεῖς τὰ τελευταῖα χρόνια δημογραφικὲς τάσεις. Σὲ μεσομακροπρόθεσμο ὁρίζοντα τὸ δημογραφικό, ἂν δὲν ἀνασχεθεῖ θὰ καταστεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια τὸ μεῖζον ἐθνικὸ πρόβλημα. Εἶναι βέβαιο, ὅτι ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀπαιτεῖ ἐθνικὴ ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία, ἐπιβάλλει συνεχῆ καὶ συνεπῆ ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς στρατηγικῆς ἀπ᾽ ὅλους μας. Δὲν εἶναι οὔτε εὔκολος οὔτε βραχύβιος ὁ ἀγώνας αὐτὸς καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ εἴμαστε προετοιμασμένοι γι᾽ αὐτό. Τὰ δύσκολα εἶναι μπροστά μας. Εἶναι ὅμως ἀγώνας, ποὺ ὀφείλουμε στὸ ἔθνος καὶ τὴν συνείδησή μας. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἀσχέτως ἐπὶ μέρους ἀπόψεων, ὅλες καὶ ὅλοι τὴν ἴδια γαλανόλευκη φανέλλα φορᾶμε»!
Ὁ κ. Καραμανλῆς μὲ τὴν πιὸ πάνω Δήλωση προσφέρει ἐξαιρετικὰ μεγάλη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας. Ὅμως λέει τὴ μισὴ Ἀλήθεια. Ἀπευθύνουμε λοιπὸν δραματικὴ Ἔκκληση στὸν κ. Καραμανλῆ νὰ προχωρήσει καὶ στὴ θεραπεία τοῦ προβλήματος καὶ νὰ διακηρύξει ὅτι οἱ Ἀμβλώσεις εἶναι φόνος, καὶ ἀποτελοῦν τὴ βασικὴ αἰτία τοῦ Δημογραφικοῦ προβλήματος. Ὅλοι μας, σύσσωμος ὁ Ἑλληνικὸς Λαὸς εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ὁ κ. Καραμανλῆς νὰ ἀναλάβει καὶ αὐτὸν τὸν Ἀγώνα. Τότε θὰ ἔχει προσφέρει μιὰ ἀκόμη ὕψιστη Ὑπηρεσία στὴ Χώρα μας!
Ὁ Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλειος Εὐτ. Νικόπουλος στὸ περισπούδαστο βιβλίο του μὲ τίτλο Ἕλληνες! Τὴν Ἑλλάδα καὶ… τὰ μάτια σας. Ὕστατη προσπάθεια κατανόησης τῆς εὐτυχίας τοῦ νὰ εἶσαι Ἕλληνας!, σελ. 149 γράφει: «Ἄλλος μεγάλος ἐπίσης στόχος τῶν ὀργάνων τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων εἶναι ἀναμφιβόλως ἡ οἰκογένεια. Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια στὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων τῆς Παγκοσμιοποίησης ὄχι διότι συνιστᾶ κατὰ βάση ἡ ἴδια ταυτοποιητικὸ παράγοντα, μιὰ ἀκόμη δηλαδὴ πηγὴ ἰδιαιτερότητας τοῦ ἀτόμου, ἀλλὰ ἐπειδὴ συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν συντήρηση καὶ προαγωγὴ τῆς ἤδη ὑπάρχουσας ἰδιαιτερότητας αὐτοῦ τοῦ δημιουργήματος τοῦ ἐξόχως ταυτοποιητικοῦ ἔθνους καὶ τῆς ἐπίσης ἐντόνως «ἰδιαιτεροτητοποιητικῆς» πατρίδας. Ἡ οἰκογένεια λειτουργεῖ ὡς κιβωτὸς διάσωσης καὶ περαιτέρω καλλιέργειας τῶν ἤδη ὑπαρχόντων ταυτοτητοποιητικῶν καὶ ἰδιαιτεροτητοποιητικῶν στοιχείων. Εἶναι ὁ χῶρος ἐκεῖνος, στὸν ὁποῖον ἡ παραγόμενη ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα ἰδιαιτερότητα συντηρεῖται ἀκμαία καὶ ἀμετάβλητη καὶ προάγεται καταλλήλως καλλιεργημένη! Ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἀποτελεῖ μεγαλύτερο καὶ πιὸ δυσμάχητο ἐμπόδιο στὰ σχέδια τῆς Παγκοσμιοποίησης τὰ ὄργανα τῆς ὁποίας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Χώρας ἐργάζονται μεθοδικώτατα καὶ ἐπιμελῶς γιὰ τὴν ὑπερνίκησή του, ἡ ὁποία κατέστη κύριο καὶ πρωταρχικὸ μέλημά τους…
Ὅπως τὸ ἔθνος καὶ ἡ πατρίδα ἔτσι καὶ ἡ οἰκογένεια, καὶ μάλιστα αὐτὴ κατὰ μείζονα λόγο, ἔχει θεία τὴν προέλευσή της, κάτι τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι ἰδιαιτέρως ἐνοχλητικὸ καὶ διακωλυτικὸ τῶν νεοταξικῶν σχεδίων τῆς παγκοσμιοποιημένης ἐποχῆς μας. Ἡ κοινωνιολογικὴ διαπίστωση ὅτι ἡ βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων βρίσκεται στὴν οἰκογένεια, τὸ ἀρχικὸ κύτταρο τῆς ὁποίας ἀνιχνεύεται στὶς ἀπαρχὲς τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, τὴν σύσταση τῆς ὁποίας ἐπέβαλε στὸν ἄνθρωπο τὸ ἔνστικτό του, εἶναι πολὺ παλιὰ καὶ ἔγκυρη. Ὁ ἄνθρωπος λόγῳ τῆς ἀτέλειάς του καὶ τοῦ πεπερασμένου τῆς ὑπάρξεώς του, ρέπει ἀνέκαθεν πρὸς τὸν συντροφικὸ κοινωνικὸ βίο, ἡ δὲ διαφορὰ τῶν φύλων ἔστρεψε αὐτὴ τὴν ἐνστικτώδη ροπή του ἀμοιβαίως πρὸς τὸ ἕτερο φῦλο, καὶ ἔτσι ἐπιτεύχθηκε ἡ πρώτη ἐν ἑνώσει συνύπαρξη ἀνδρὸς καὶ γυναικός, τὴν ὁποίαν καλοῦμε οἰκογένεια! Ἡ ἀνάγκη τῆς οἰκογένειας λοιπὸν προέκυψε ἀπὸ τὴν διαφορὰ τῶν φύλων καὶ τὴν ἀμοιβαία τους φυσικὴ ἕλξη. Αὐτὸ προκύπτει ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν κοινωνιολογικὴ προσέγγιση τοῦ θέματος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεία δημιουργία, στὴν ὁποία ὀφείλομε νὰ ἀνατρέξομε πρὸς ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Μελετώντας λοιπὸν τὴν θεία δημιουργία ἀπὸ τὴν “Γένεσιν” τοῦ Μωϋσέως διαβάζομε τὰ ἑξῆς: “Καὶ εἶπεν ὁ Θεός, ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν… Ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ εὐλόγησεν ὁ Θεὸς αὐτοὺς λέγων, αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν… Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός, οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾽ αὐτόν… Καὶ ὠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευρὰν ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ Ἀδὰμ εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν Ἀδάμ. Καὶ εἶπεν Ἀδάμ… ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ τὸ ἁγιογραφικὸ αὐτὸ χωρίο συνάγεται εὐθέως τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει θείαν τὴν προέλευσή της καὶ ὅτι ἔχει δημιουργηθεῖ ταυτόχρονα μὲ τὸν ἄνθρωπον προκειμένου νὰ ἀποτελέσει τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς του ὀργάνωσης! Ἀκόμη δὲ συνάγεται ἀπὸ τὸ ἴδιο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὅτι ἡ οἰκογένεια προβάλλει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ὡς “θεσμός”, διότι παρατηροῦμε ὅτι εἶναι ὠργανωμένη πάνω σὲ κανόνες ὄχι μόνο φυσικούς, ἀλλὰ καὶ κοινωνικοπολιτικούς, ὅπως γιὰ παράδειγμα α) ὅτι συνιστᾶται μόνο ἀπὸ ἑτερόφυλα ἄτομα, τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα, β) ὅτι ἐντὸς αὐτῆς πολλαπλασιάζονται οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ “αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε” τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ, γ) ὅτι ἡ σύσταση οἰκογένειας εἶναι φυσικὴ ἀναγκαιότητα, διότι “οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον”, δ) ὅτι ἡ σύσταση τῆς οἰκογένειας ἔχει ὡς ἀναγκαίαν συνέπειαν τὴν αὐτονομία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν γονικὴ ἐξάρτηση, διότι “ἕνεκα τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα” καὶ ε) ὅτι ἡ συμβίωση καὶ συνένωση μέσα στὴν οἰκογένεια τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας εἶναι ἑνωτικοποιητικὴ μέχρι πλήρους συνταύτισης, διότι “ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο εἶναι τὸ σπουδαιότερο, κατὰ τὴ γνώμη μας, συμπέρασμα ποὺ ἐξάγεται ἀπὸ τὴν μελέτη καὶ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ παλαιοδιαθηκικοῦ χωρίου, ὅτι δηλαδὴ ἡ οὐσία τῆς οἰκογένειας ἔγκειται στὴν μέχρι τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Αὐτὴ δὲ τὴν βασικὴ λειτουργία τῆς οἰκογένειας ὑπολόγισαν ἐξ ἀρχῆς ὅλοι σχεδὸν οἱ λαοὶ τῆς γῆς καὶ πάνω σ᾽ αὐτὴ οἰκοδόμησαν τὴν κοινωνική τους ὀργάνωση. Λόγῳ δὲ αὐτῆς τῆς τεράστιας σημασίας, τὴν ὁποίαν ἔχει γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας ἡ “συγκληρωτική” αὐτὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα κατέστη ἀντικείμενο εἰδικῆς καὶ λεπτομεροῦς ρυθμίσεως σὲ ὅλες τὶς Πολιτεῖες, οἱ ὁποῖες τὴν ὑπέβαλαν σὲ αὐστηροὺς κανόνες, ἀνάγοντας αὐτὴν σὲ “θεσμό” τοῦ Δικαίου τους, ὁ ὁποῖος ἀκούει στὸ ὄνομα “γάμος”. Ἔτσι ὁ γάμος δὲν εἶναι παρὰ ἡ μέχρι πλήρους καὶ τελείας συνταύτισης ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα! Εἶναι τὸ θεϊκὸ ἐκεῖνο: “καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”. Ἀπὸ αὐτὴν λοιπὸν τὴν σὲ θεσμὸ ἀναγορευόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα, δηλαδὴ τὸν γάμον, δημιουργεῖται ἡ οἰκογένεια. Ἑπομένως ἡ οἰκογένεια ἔχει ὡς μόνη ἄμεση πηγή της τὸν γάμον ὡς θεσμόν, δηλαδὴ τὴν ρυθμισμένη ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Κάθε ἄλλη πραγματικὴ συνύπαρξη τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἂν δὲν εἶναι ρυθμισμένη ὡς τέτοια ἀπὸ τὸ νόμο δὲν συνιστᾶ γάμον, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση ἡ ἀπὸ ἀρρύθμιστη συνύπαρξη τῶν δύο φύλων παραγόμενη κατάσταση δὲν ἀποτελεῖ οἰκογένεια!
Μετὰ ἀπὸ τὶς καίριες αὐτὲς ἐπισημάνσεις μποροῦμε νὰ ὁρίσουμε κοινωνιολογικῶς μόνο τὴν οἰκογένεια “ὡς τὸ σύνολον τῶν ἀτόμων τὰ ὁποῖα συνδέονται μεταξύ τους μὲ τὸν γάμο καὶ τὴν ἀπὸ αὐτὸν παραγόμενη συγγένεια”. Ὁ ὁρισμὸς αὐτὸς τονίζει ἰδιαιτέρως αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐπισημάναμε ἤδη παραπάνω, ὅτι δηλαδὴ πηγὴ τῆς οἰκογένειας εἶναι ὁ γάμος, δηλαδὴ ἡ θεσμικὰ ἀπὸ τὴν Πολιτεία ρυθμιζόμενη ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴν γυναίκα. Χωρὶς αὐτὴ τὴν ρύθμιση δὲν νοεῖται οἰκογένεια. Στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου βίου δὲν θὰ συναντήσομε ὠργανωμένη κοινωνία, ἡ ὁποία νὰ μὴ ρυθμίζει τὴν οἰκογένεια ὡς θεσμό. Αὐτὸ δὲ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς πολιτείας πρὸς ρύθμιση τῆς οἰκογένειας ἐπιβάλλεται ἀπὸ δικό της ὕψιστο καὶ ζωτικὸ συμφέρον, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴν ἀκόλουθη φυσικὴ καὶ ἱστορικὴ συνάμα ἀλήθεια: Ἡ οἰκογένεια ἀποτελεῖ τὴ ζύμη, μὲ τὴν ὁποία ζυμώνεται ὅλο τὸ κοινωνικὸ φύραμα τῶν κοινωνικῶς ὀργανωμένων λαῶν. Μέσα στὴν οἰκογένεια γεννῶνται, ἀναπτύσσονται, σφυρηλατοῦνται καὶ δοκιμάζονται τὰ ὑψηλὰ αἰσθήματα τῆς στοργῆς καὶ τῆς ἀφοσίωσης, τῆς αὐτοθυσίας, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης, χωρὶς τὰ ὁποῖα δὲν νοεῖται ὀργανωμένος κοινωνικὸς βίος! Ἂν δὲν ὑπῆρχαν αὐτὰ τὰ «οἰκογενειακά» αἰσθήματα, ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐξακολουθοῦσε καὶ σήμερα ἀκόμη νὰ εἶναι «ἀ-κοινώνητος», ἀνοργάνωτος δηλαδὴ κοινωνικά, καὶ ἑπομένως δὲ θὰ μποροῦσε νά γίνεται λόγος γιὰ ὀργανωμένες κοινωνίες! Αὐτὴ εἶναι ἡ κοινωνιολογικὴ πραγματικότητα ποὺ ἀναγκάζει τὴν ὠργανωμένη πολιτεία νὰ προβεῖ σὲ λεπτομερῆ ρύθμιση τοῦ γάμου καὶ κατ᾽ ἐπέκταση τῆς οἰκογένειας. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ὑποστηρίξομε ὅτι τό «ρυθμιστικό- κανονιστικό» στοιχεῖο εἶναι ἀπὸ τὰ οὐσιώδη στοιχεῖα τῆς ἔννοιας τῆς οἰκογένειας. Τὸ οὐσιῶδες αὐτὸ στοιχεῖο ἐντοπίζεται ἐνεργὸ καὶ στὴν ἔννοια τοῦ γάμου ποὺ εἶναι, ὅπως εἴπαμε ἡ πηγὴ τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων τὸ πρῶτο καὶ κύριο μέλημά τους ὑπῆρξε ἡ ρύθμιση τοῦ γάμου ὡς βάσης τῆς σκοπούμενης κοινωνίας. Γάμος ἀρρύθμιστος δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Ἡ ρύθμιση δὲ τοῦ γάμου ἦταν ἀνέκαθεν ὑπόθεση τῆς ὠργανωμένης πολιτείας, ἦταν πάντα κρατικὴ μὲ ἔντονη ὅμως τὴν ἐπίδραση σ᾽ αὐτὴ τοῦ θείου, διότι σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς ἦταν κοινὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ γάμος ἔχει θεία προέλευση! Γι᾽ αὐτὸ ἡ τέλεσή του γινόταν πάντοτε ὑπὸ τὴν αὐθεντία τοῦ θείου καὶ τῆς πολιτείας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι μετεῖχε σ᾽ αὐτὴ πάντοτε θρησκευτικὸς καὶ κρατικὸς λειτουργός. Στὴ σύζευξη τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου μὲ τὸ χριστιανικὸ δόγμα ὀφείλομε τὸν πληρέστερο καὶ ἀρτιώτερο ἀλλὰ καὶ ὡραιότερο ὁρισμὸ τῆς ἔννοιας τοῦ γάμου, ὁ ὁποῖος ἀποδίδεται στὸ Ρωμαῖο νομοδιδάσκαλο Ἐρρένιο Μοδεστίνο, ὁ ὁποῖος ὅπως διασώθηκε στοὺς Πανδέκτες ἔχει ὡς ἑξῆς: “Γάμος ἐστὶ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνάφεια καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντὸς θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου Δικαίου κοινωνία” καὶ στὸ λατινικὸ πρωτότυπο, ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὸν κάλαμον τοῦ Μοδεστίνου: “Nuptiae sumt conjuctio maris et feminae, et consortium omnid vitae, divini et humani Juris communicatio”. Αὐτὸς ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου εἶναι ἀναντικατάστατος ἀνεξάρτητα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ρύθμιση τοῦ θεσμοῦ, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐκφράζει τὴν οὐσία τοῦ γάμου. Διότι κατὰ τὸν ὁρισμὸ αὐτὸ ὁ γάμος δὲν εἶναι μόνο ἡ φυσικὴ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μὲ τὴ γυναίκα, ἀλλὰ εἶναι ἐπὶ πλέον καὶ μιὰ ξεχωριστὴ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἕνωση. Ὁ μοδεστίνειος αὐτὸς ὁρισμὸς ἀναδεικνύει τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι δηλαδὴ οἱ σύζυγοι μὲ τὸν γάμο τίθενται ἑκουσίως μὲν ἀναγκαίως δὲ ὑπὸ τὸν αὐτὸν ζυγόν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὰ “ἁλοῶντα” ζῶα, καὶ ἀφοσιώνονται ἀμοιβαίως ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, συμμεριζόμενοι τὶς τόσο καλὲς καὶ εὐτυχεῖς ὅσο καὶ τὶς κακὲς καὶ δυσάρεστες περιστάσεις τοῦ βίου, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ “συγκληρώνουν” τὴ ζωή τους, ἔχοντας σὲ ὅλα κοινὸν κλῆρον, κοινὲς ἐπιδιώξεις, κοινὴ ἀποστολή. Αὐτὴ εἶναι ἡ “συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός”, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο στὸν ὁρισμό του ὁ νομοδιδάσκαλος Ε. Μοδεστίνος.
Ὁ γάμος λοιπὸν καὶ ἡ οἰκογένεια, ὑπὸ τὴν παραπάνω διαχρονική τους ἔννοια ἀποτελοῦν ὄντως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς ὀργάνωσης τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἀποβάλλουν ποτὲ τὴν κοινωνική τους σπουδαιότητα. Θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν ὡς τὰ βασικὰ κύτταρα τοῦ κοινωνικοῦ πυρήνα, χωρὶς νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπὸ κανένα τεχνητὸ ὑποκατάστατο. Καὶ ναί μὲν ἡ κοινωνία ἐξελίσσεται καὶ ἡ πρόοδός της ἀναπτύσσεται, ὁ πυρήνας της ὅμως παραμένει πάντα ὁ ἴδιος χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως ἀλλοίωση, καὶ καμιὰ ἀπολύτως ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀχρηστεύει ἤ καὶ νὰ τὸν ἀλλοιώσει, χωρὶς νὰ ἐπέλθει βλάβη στὴν ἴδια τὴν ὀργάνωση τῆς κοινωνίας!…
Ἡ ἄμβλωσις συνιστᾶ ἀνθρωποκτονίαν ἐκ προθέσεως καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως εἰδεχθῆ, ἀπεχθῆ καὶ ἀποτρόπαιον
τιμωρουμένη εἰς βαθμόν κακουργήματος!
Γι᾽ αὐτὸ μέσῳ τοῦ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ τῆς μαχητικῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐφημερίδας ὅλων τῶν μαχομένων γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία, γνωστοποιοῦμε ὅτι προβαίνουμε ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν σὲ κάθε νόμιμη Δικαστικὴ καὶ Ἐξώδικη Ἐνέργεια, γιὰ νὰ ἀναγνωρισθεῖ ἡ ἀντισυνταγματικότητα τοῦ ἀνθρωποκτόνου ὑπ᾽ ἀριθμ. 1609/1986 Νόμου, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ὅλως ἐνδεικτικὰ ἀποθησαυρίζουμε ὅσα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει καὶ ὅσα διδάσκουν τὰ ἀπολύτως συμφωνοῦντα μὲ τὴ Διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας Πορίσματα τῆς σύγχρονης Ἰατρικῆς, τῆς Ἀνθρωπολογίας, τῆς Βιοχημείας καὶ τῆς Βιολογίας γιὰ τὸ ὅτι ἡ Ἄμβλωση εἶναι Κακούργημα, θανάσιμη καὶ Ἀσυγχώρητη Ἁμαρτία καὶ γιὰ τὸ ὅτι τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀνθρώπινη ζωή:
Ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν»[3].
Ἐπίσης ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὑπέρτατη ἀξία, γιατὶ ἔγινε κατ᾽ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς λέγων. Αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς».
Ἰδιαίτερα εἶναι ὑπέρτατη ἀξία ἡ ζωὴ τοῦ Βρέφους: Μὲ τὴ λέξη Βρέφος δηλώνεται ἡ ὕπαρξη ἀνθρωπίνου Ὄντος ἤδη πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησή του: Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐλισάβετ χαρακτηρίζουν ὡς ἤδη Βρέφος τὸ παιδὶ (τὸν Βαπτιστή) ποὺ εἶχε στὰ σπλάγχνα της (ἡ Ἐλισάβετ)[4] .
«…Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἐσκίρτησε τὸ βρέφος, ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ εἶπε…» (στ. 41) Στὸν 44 στ. ἡ Ἐλισάβετ λέει: «ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου».
Σημειώσεις:
[1]. Ἡσαΐας κεφ. 1ο. [2]. Γιὰ τὴν Ὁμιλία τοῦ κ. Καραμανλῆ ἴδετε στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο τὴν 1-7-2022, ἀρ. φύλ. 2407. [3]. Γέν. 2, 7. [4]. Λκ. 1, 41.44
Η ΑΜΒΛΩΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΣ ΒΑΘΜΟΝ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ! – 2ον
Tοῦ κ. Γεωργίου Κούβελα, Δικηγόρου – Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ἐθνικῆς Φοιτητικῆς Ἑνώσεως Κυπρίων
2ον
«…Καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας ἐσκίρτησε τὸ βρέφος, ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ εἶπε…» (στ. 41) Στὸν 44 στ. ἡ Ἐλισάβετ λέει: «ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτα μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου».
Ἡ λέξη βρέφος μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ἀγέννητου ἀκόμη παιδιοῦ ἀπαντᾶ καὶ σὲ συγγραφεῖς σύγχρονους τῆς Κ. Διαθήκης π.χ. στὸν Ἰώσηπο, Ἰουδαϊκὴ Ἀρχαιολογία 20, 18.19, στὸν Πλούταρχο, Περὶ Στωϊκῶν ἐναντιωμάτων 41 (Ἠθικά 1952f)
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν Ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ»[5]. Ἐπίσης «Ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾽ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾽ ἡ γυνή»[6].
Ὁ Μέγας Βασίλειος: «Ἡ φθείρουσα τὸ ἔμβρυον κατ᾽ ἐπιτήδευσιν φόνου δίκην ἐπέχει»![7] «Αἱ τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα, φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταὶ καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια»[8]!
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ἡ συνέργεια σὲ Ἄμβλωση εἶναι συνέργεια σὲ φόνο». Ὁ Ἅγιος θεωρεῖ συνένοχον εἰς τὸ ἁμάρτημα τοῦ φόνου καὶ τὸν ἄνδρα, ποὺ ἔδωσε σπέρμα εἰς τὴν γυναῖκα, ποὺ προβαίνει σὲ ἔκτρωση. Ἰδοὺ τί λέγει ὁ μέγας διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας: «Τί σπείρεις ἔνθα ἡ ἄρουρα σπουδάζει διαφθεῖραι τὸν καρπόν; ἔνθα πολλὰ τὰ ἀτόκια; ἔνθα πρὸ γενέσεως φόνος; Καὶ γὰρ καὶ τὴν πόρνην οὐκ ἀφίεις μεῖναι πόρνην μόνον, ἀλλὰ καὶ ἀνδροφόνον ποιεῖς! Εἶδες ἀπὸ μέθης πορνείαν, ἀπὸ πορνείας μοιχείαν ἀπὸ μοιχείας φόνον; Μᾶλλον δὲ καὶ φόνου τι χεῖρον· οὐδὲ γὰρ ἔχω, πῶς αὐτὸ καλέσω· οὐ γὰρ τεχθέντα ἀναιρεῖ, ἀλλὰ καὶ τεχθῆναι κωλύει. Τί τοίνυν; Καὶ τοῦ Θεοῦ τὴν δωρεὰν ὑβρίζεις; Καὶ τοῖς αὐτοῦ μάχει νόμοις; Καί, ὅπερ ἐστὶ κατάρα, τοῦτο ὡς εὐλογίαν μεταδιώκεις; Καὶ τὸ ταμεῖον τῆς γενέσεως, ταμεῖον ποιεῖς σφαγῆς; Καὶ τὴν πρὸς παιδοποιΐαν δοθεῖσαν γυναῖκα, πρὸς φόνον παρασκευάζεις;»[9].
Ἡ «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία»[10]: «Εἰς τὴν ἐντολὴν ταύτην γροικᾶται (=ἐννοεῖται) τὸ φονικόν· ψυχικὰ καὶ σωματικά· τουτέστιν, ἂν ἐσυμβούλευσες τὸν πλησίον σου νὰ πορνεύση ἤ νὰ φονεύσῃ ἤ ἄλλην ἁμαρτίαν νὰ πράξη, ἤ τὸν ἐβοήθησες καὶ τὴν ἔκαμε, λογίζεσαι φονεὺς τοῦ ἀδελφοῦ σου πνευματικῶς. Περὶ δὲ τοῦ σώματος, εἰπέ· ἂν ἐφόνευσες… ἂν ἔδειρες γυναῖκα καὶ ἔριξε τὸ βρέφος· ἤ ἂν ἔφαγε βότανον, διὰ νὰ φονεύση τὸ ἔμβρυον· ἤ διὰ νὰ μὴν ἐγγαστρώνεται. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια, λογίζονται φονικά. Καὶ αὐστηρῶς κανονίζονται».
Ἡ Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων[11]: «Δὲν θὰ φονεύσεις, δὲν θὰ μοιχεύσεις, δὲν θὰ ἀρσενοκοιτεύσεις… δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια οὔτε θὰ διαπράξεις παιδοκτονία»!
Ἡ Ἐπιστολὴ Βαρνάβα[12]: «Δὲν θὰ παράσχεις ἀμβλωθρίδια, δὲν θὰ διαπράττεις παιδοκτονία…»!
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος:
«Θὰ πέσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ»!
«Δὲν γίνεται. Θὰ πέσει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Πολλοὶ πολιτικοὶ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ τόσα ἐγκλήματα ποὺ γίνονται, τοὺς ἐνδιαφέρει τὸ θέμα μόνο γιὰ τὴν ὑπογεννητικότητα!». Ἐπίσης ὁ Ἅγιος μίλησε γιὰ ἕνα Ὅραμα[13]: «Ἐφέτος, τὸ 1984, τὴν Τρίτη ἡμέρα τοῦ Πάσχα, ὥρα 12η τὰ μεσάνυκτα, στὶς 11 τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, εἶδα ἕνα φοβερὸ Ὅραμα!…
Ἕνα κάμπο ἀπὸ σιτάρι, ἀλλὰ τὸ σιτάρι δὲν εἶχε ξεσταχυάσει ἀκόμη, μόλις ἄρχιζε νὰ καλαμιάζει. Ἐγὼ βρισκόμουνα ἔξω ἀπὸ τὴν μάνδρα τοῦ χωραφιοῦ καὶ κολλοῦσα κεριὰ ἀπέξω στὸν τοῖχο γιὰ τοὺς κεκοιμημένους.
Ἀριστερὰ ἀπὸ τὴν μάνδρα ἦταν μιὰ ἔκταση, τόπος ἀνώμαλος, κρημνώδης καὶ χέρσος, ὁ ὁποῖος τόπος σείονταν συνέχεια ἀπὸ μία δυνατὴ βοή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀπὸ χιλιάδες βοὲς σπαραχτικές, ποὺ ἔκαναν νὰ σπαράζει ἀκόμη καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ πιὸ σκληροῦ ἀνθρώπου.
Ἐνῶ ὑπέφερα ἀπὸ τὸ ἄκουσμα τῶν σπαραχτικῶν ἐκείνων φωνῶν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ ἐξηγήσω τὸ Ὅραμα, ἄκουσα μιὰ φωνὴ νὰ μοῦ λέει:
“Ὁ μὲν κάμπος μὲ τὸ σπαρμένο σιτάρι, ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη ξεσταχυάσει, εἶναι τὸ Κοιμητήρι μὲ τὶς ψυχὲς τῶν νεκρῶν ποὺ θὰ ἀναστηθοῦν. Ὁ δὲ τόπος ἐκεῖνος, ποὺ σείεται ἀπὸ τὶς σπαραχτικὲς φωνές, εἶναι ὁ τόπος ποὺ βρίσκονται οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις”»!
Ἐνῶ λοιπὸν συνῆλθα ἀπὸ τὸ Ὅραμα, δὲν μπόρεσα ὅμως νὰ συνέλθω ἀπὸ τὸν πολὺ πόνο ποὺ ἔνοιωσα καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πλαγιάσω, γιὰ νὰ ξεκουραστῶ λίγο, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἤμουν κατάκοπος ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία καὶ τὴν ὀρθοστασία τῆς προηγουμένης ἡμέρας!».
Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας, «Ὅλα τὰ ζωοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ»![14]:
«…Ρωτῆστε αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν τὴν ἐμβρυολογία, τὴν ἐπιστήμη ἐκείνη ποὺ μελετᾶ τὶς διαδοχικὲς φάσεις τῆς ἀνάπτυξης τοῦ ἐμβρύου, πῶς τὸ ὠάριο, τὸ ἀναπαραγωγικὸ κύτταρο τῆς γυναίκας, γίνεται ἄνθρωπος; Μποροῦν οἱ ἐπιστήμονες νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἐμβρυολογία εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξηγήσει τὸ μυστήριο ποὺ τελεῖται μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, ὅταν ἐκεῖ ἀρχίζει μιὰ καινούρια ζωή; Ἂν μποροῦν ἂς μᾶς ἐξηγήσουν, πῶς στὴν μήτρα τῆς γυναίκας γεννᾶται τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν τὸ γνωρίζουν οἱ ἐπιστήμονες καὶ ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ μᾶς τὸ ἐξηγήσουν. Τὸ πρᾶγμα αὐτὸ εἶναι μυστήριο. Ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε στὸ Θεὸ γνωρίζουμε ὅτι ὅλα δημιουργήθηκαν ἀπ᾽ Αὐτὸν καὶ ὅλα τὰ κυβερνᾶ Ἐκεῖνος μὲ τοὺς νόμους ποὺ ὁ ἴδιος ἔθεσε. Ὅλα τὰ ἐξουσιάζει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τὰ πράγματα ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο ὑπάρχουν χάρη στὴν θεία Ἐνέργεια καὶ ὅλα τὰ ζωοποιεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ Νομοθέτης ποὺ δημιούργησε τοὺς νόμους τῆς φύσεως, τοὺς ὁποίους μελετᾶ ἡ ἐπιστήμη. Ὁ Νομοθέτης Αὐτὸς ἔχει τὴν δύναμη καὶ νὰ ὑπερβαίνει τοὺς νόμους, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἀλλάζει…».
Ὁ Ὅσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος,
«Σόδομα καὶ Γόμορρα»![15]:
«Δὲν μπορεῖ νὰ γίνη χειρότερο Κακούργημα ἀπὸ αὐτό, ποὺ γίνεται στὴν Ἑλλάδα, νὰ σκοτώνουν οἱ γονεῖς 300.000 παιδιὰ τὸν χρόνο πρὶν ἀκόμη γεννηθοῦν. … Καὶ ἀπορῶ πῶς δὲν ρίχνει φωτιὰ ὁ Θεός, ὅπως στὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα! Οἱ Σοδομίτες ἔκαναν ἄλλες αἰσχρουργίες, ἀλλὰ σ᾽ αὐτὸ τὸ σημεῖο δὲν ἔφθασαν. Ὅσοι γονεῖς ἐνεργοῦν κατὰ τὸν ἐγκληματικὸν αὐτὸ τρόπο ὑπερέβησαν τὴν κακία τῶν κατοίκων Σοδόμων καὶ Γομόρρων…».
Ὁ Γέρων Γερβάσιος Παρασκευόπουλος:
«Αἰτία τοῦ αἵματος ποὺ χύνεται στοὺς πολέμους εἶναι οἱ ἐκτρώσεις!»[16]:
«Ἐγώ, παιδιά μου, σήμερα εἶμαι καὶ αὔριο δὲν θὰ εἶμαι. Ἀλλὰ νὰ θυμηθῆτε αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς εἰπῶ. Στὴν ἀνθρωπότητα θὰ ἔλθουν πολλὰ δεινά. Αἰτία τῶν δεινῶν ποὺ ὑπάρχουν καὶ αὐτῶν ποὺ ἔρχονται, καὶ μάλιστα τοῦ αἵματος ποὺ χύνεται στοὺς διαφόρους πολέμους, εἶναι οἱ Ἐκτρώσεις. Τὰ ἔμβρυα, αὐτὰ τὰ ὁποῖα δὲν θεωροῦν πολλοὶ ἰατροὶ ὅτι εἶναι πλήρεις ἄνθρωποι, ἐκδικοῦνται. Γιὰ τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ἔλεος. Τὸ παιδὶ θὰ ζητήσει λόγο ἀπὸ τὴ μητέρα του, γιατὶ τὸ ἔστειλε ἔτσι ἀφώτιστο. Ποιός τῆς εἶχε δώσει αὐτὸ τὸ δικαίωμα; Θὰ προτιμοῦσα νὰ σᾶς ἀσπασθῶ κατὰ τὴν κηδεία σας νεκρὲς ὡς πόρνες, παρὰ ὡς μητέρες μὲ ἐκτρώσεις»!
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος,
«Ἡ γυναίκα ποὺ κάνει Ἔκτρωση
ἔχει ἐφιάλτες»![17]:
«Τὶς ἐφιαλτικὲς τύψεις τῆς Ἔκτρωσης κάθε γυναίκας τὶς ἐκφράζει, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα περιστατικά, ποὺ διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς): «Ἡ Α. σὰν νέα κυνηγοῦσε πολλοὺς ἄνδρες. Ἔλεγε πὼς πίεζε καὶ δηλητηρίαζε τὰ παιδιὰ μέσα της, γιὰ νὰ μὴ γεννᾶ. Ὁ ἄνδρας της τὴν καταράστηκε γιὰ τὴν ἀδιαφορία της στὴν ἀρρώστια του, καὶ πράγματι ἀρρώστησε καὶ γέμισε πληγὲς ἀπὸ τὴ μέση μέχρι τὶς πατοῦσες. Χτυποῦσε τὰ χέρια της καὶ φώναζε: (σὰν τὴ δαιμονισμένη): «Φύγετε! Πηγαίνετε! Μὰ διῶξτε αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἀπὸ μένα»!
– Τί παιδιά; Ρωτοῦσαν οἱ γύρω της. Δὲ βλέπουμε κανένα παιδί! Ἀλλὰ ἐκείνη ἀσταμάτητα φώναζε: Διῶξτε τα! Πῶς δὲν τὰ βλέπετε; Νάτα γύρω μου καὶ σέρνονται… ἀνεβαίνουν πάνω μου!…
“Ἦταν ἐκεῖνα τὰ παιδιά, ποὺ ἐκείνη μέσα της πίεζε καὶ δηλητηρίαζε”!, σημειώνει ὁ Ἅγιος συγγραφέας. Ὅλοι ἀνατρίχιασαν στὸ ἄκουσμα τοῦ περιστατικοῦ».
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ:
Ἡ Ἔκτρωσις εἶναι φόνος![18]:
Εἶναι ἀληθινὰ καὶ κυριολεκτικὰ παρανοϊκὸ ἐν ὀνόματι τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τοῦ δικαιώματος ζωῆς νὰ καταργῆται ἡ θανατικὴ ποινὴ καὶ συγχρόνως νὰ νομιμοποιεῖται ἡ ἔκτρωση!
«Λυπόμαστε γιὰ ἕνα ἄνθρωπο ποὺ βλέπουμε νὰ θανατώνεται στὴν ἠλεκτρικὴ καρέκλα, στὴν ἀγχόνη, ἤ νὰ τουφεκίζεται καὶ ὄχι γιὰ ἕνα, ποὺ δὲν ἔχει γεννηθῆ ἀκόμη καὶ δὲν τὸν εἴδαμε, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἀκόμα ἔντονη συναισθηματικὴ σχέση μαζί του. Βλέπετε, ἡ διαφορὰ εἶναι καθαρὰ συγκινησιακή. Αἰσθανόμαστε ἀποτροπιασμὸ γιὰ μιὰ μητέρα πού, μόλις γεννήση τὸ παιδί της, τὸ πετάει στὸν τενεκὲ τῶν σκουπιδιῶν, καὶ πᾶμε λουλούδια σὲ μιὰ ἄλλη ποὺ τὸ ἀποβάλει, ποὺ τὸ ρίχνει μέσα στὸ χειρουργεῖο.
Σὲ ἕνα ἀμερικάνικο περιοδικὸ διάβασα τὰ ἑξῆς:
Σὲ μιὰ κλινικὴ γυναικολογικὴ ὁρμᾶ μιὰ νέα γυναίκα. Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ γεννᾶ πρόωρα ἕνα παιδάκι ποὺ ἔχει ἡλικία κύησης μόνο 22 ἑβδομάδες (περίπου 5 μῆνες). Ἡ μητέρα αὐτὴ θέλει τὸ παιδί της νὰ ζήση! Καὶ ὅλο τὸ νοσοκομεῖο τίθεται σὲ συναγερμό, γιὰ νὰ διατηρήση τὸ πρόωρο βρέφος στὴν ζωή. Διαπρεπεῖς ἰατροὶ ἐργάζονται πυρετωδῶς καὶ δαπανῶνται τεράστια χρηματικὰ ποσά.
Τὴν ἴδια ἡμέρα καὶ τὴν ἴδια ὥρα σὲ ἕνα ἄλλο θάλαμο, τοῦ ἴδιου νοσοκομείου μιὰ ἄλλη γυναίκα κάνει ἔκτρωση, γιατὶ δὲν θέλει νὰ ἀποκτήση ἄλλο παιδί. Καὶ οἱ γιατροὶ τῆς λένε ὅτι τὸ ἔμβρυο τῶν τεσσάρων μηνῶν δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἕνα κομμάτι σάρκα ἀπὸ μητρικὸ σῶμα!
Τί εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ στὸν ἕνα θάλαμο κάνει τὸν ἄνθρωπο τέλειο καὶ βιώσιμο, καὶ στὸν ἄλλο κομμάτι κρέας ποὺ δὲν ἔχει αὐτὸ καθ᾽ ἑαυτὸ ζωή; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ: ἡ ὑποκειμενικὴ κρίση τοῦ ἰατροῦ καὶ τῆς μητέρας. Καὶ τὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ ὑποκειμενικὴ αὐτὴ κρίση εἶναι καρπὸς ὄχι ἄγνοιας ἀλλὰ μιᾶς ἠθελημένης κοινωνικῆς ὑποκρισίας….
Ἡ ἀπάντηση εὑρίσκεται, στὰ προφητικὰ λόγια ἑνὸς διαπρεποῦς Ἰταλοῦ νομομαθοῦς τοῦ περασμένου αἰῶνος, τοῦ Ραφαέλο Ballestrini. Πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ περίπου χρόνια ὁ Ballestrini ἔγραψε: «Ἡ ἔσχατη ἀπόδειξη ὅτι ἕνας λαὸς ἔφθασε στὸ ἔσχατο σημεῖο ἠθικῆς καταπτώσεως θὰ εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ ἡ ἔκτρωση θὰ θεωρεῖται κάτι τὸ κοινωνικὰ ἀνεκτὸ καὶ συνηθισμένο»!
Εἰς οἵους καιροὺς τετήρηκας ἡμᾶς, Κύριε!
Ὁποῖος αἰών καταπτώσεως!
Ὅμως οἱ ἐκτρώσεις δὲν ἀποτελοῦν ἁπλῶς μαρτυρία τῆς ἠθικῆς σήψεως, τῆς καταπτώσεως καὶ παρακμῆς. Ἀποτελοῦν καὶ γενεσιουργὸν αἰτία. Τὴν ἐπιφέρουν καὶ τὴν ἐντείνουν.
Οἱ ἐπιπτώσεις τῶν ἀμβλώσεων εἶναι σοβαρὲς καὶ μεγάλες. Αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὴν διεθνῆ ἰατρικὴ βιβλιογραφία.
Α. Στὴν μητέρα: Μεγάλη θνησιμότητα (ἀπὸ διάτρηση μήτρας, σηψαιμία, ἀνακοπή, ἐμβολὴ κ.λπ.) Σημαντικὴ νοσηρότητα (φλεγμονές, θρομβοφλεβίτιδες κ.λπ.) Ὑπογεννητικότητα «τὸ ἕνα τρίτο περίπου τῶν γυναικῶν, ποὺ ὑφίστανται ἐκτρώσεις παραμένει στεῖρο» στὴν Ἑλλάδα.
Β. Στὰ ἑπόμενα παιδιά: «Τὸ ποσοστὸ τῶν θνησιγενῶν καὶ πρόωρων τοκετῶν εἶναι, διπλὸ στὶς γυναῖκες μὲ προηγούμενη ἔκτρωση». Ἀναφέρεται γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὸ 1971. Αὐτονόητο, ὅτι αὐξάνει, καὶ τὸ ποσοστὸ τῶν ἐλαττωματικῶν καὶ προβληματικῶν παιδιῶν λόγῳ τῶν ἐκτρώσεων.
Γ. Στὴν οἰκογένεια: Ἡ ψυχικὴ ὑγεία, κυρίως τῆς γυναίκας κλονίζεται, ἡ ἠθικὴ συνείδηση τῶν συζύγων ἀμβλύνεται, ἡ γυναίκα χάνει τὴν ἀξιοπρέπειά της, γίνεται ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἄνδρα καὶ ἐξουθενώνεται καὶ ἡ οἰκογενειακὴ ἁρμονία φυγαδεύεται.
Δ. Στοὺς ἐφήβους: Ἡ ἀνεύθυνη σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ διευκολύνεται καὶ τὸ ποσοστὸ τῶν ἀγάμων μητέρων ὁλονὲν καὶ αὐξάνει.
Ε. Στὸ ἔθνος μας καὶ τὸ πολιτισμό: Σοβαρὸ δημογραφικὸ πρόβλημα. Ἐλάττωση τοῦ δείκτη τῶν γεννήσεων ποὺ δὲν θὰ σταματήση μὲ τὴν νομιμοποίηση τῶν ἀμβλώσεων, ἐφ᾽ ὅσον μὲ αὐτὲς ὄχι μόνο διακόπτεται ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς κυήσεων κάθε χρόνο, ἴσως ἤ καὶ μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν νεογεννήτων, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖται καὶ μόνιμη ἀναπηρία στειρώσεως στὶς γυναῖκες αὐτές». Λοιπόν; Ἡ Ἑλλάδα μας, πού «ποτὲ δὲν πεθαίνει», ζητᾶ τώρα νὰ αὐτοκτονήση;[19].
Στ. Τὸ χειρότερο ὅμως ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι κάτι, ποὺ ποτὲ δὲν τὸ ἀνέχεται ἡ συνείδηση ἀκόμη καὶ τοῦ πιὸ ἀμοραλιστοῦ. Γι᾽αὐτὸ καὶ ἤ προκαλεῖ σοβαρὰ ψυχολογικὰ προβλήματα, ὁ ἀπόηχος τῶν ὁποίων φθάνει μόνο στὰ ἐξομολογητήρια, ἤ ὁδηγεῖ τὴν τραγικὴ μητέρα σὲ πλήρη κοινωνικὴ ὑποκρισία καὶ κυνισμό.
Σημειώσεις:
[5]. Α´ Κορ. 6, 19-20. [6]. Α´ Κορ. 7, 4. [7]. Κανὼν Β´. [8]. Κανὼν Η´. [9]. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους Ὁμιλία ΚΔ´, § 4, PG 60, 626. [10]. Ἴδετε κεφ. Ε´, Νουθεσία Ε´, Μὴ φονεύσεις. [11]. Ἡ Διδαχὴ τῶν Ἀποστόλων συντάχτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 50 καὶ 70 μ.Χ. καὶ διδάσκει ὅτι ἡ Ἄμβλωση εἶναι ἐξαιρετικὰ φοβερό, Ἀσυγχώρητο καὶ Θανάσιμο Ἀδίκημα – Ἁμαρτία. [12]. Ἡ Ἐπιστολὴ Βαρνάβα συντάχτηκε τὸν 1ο ἤ 2ο αἰώνα καὶ θεωρεῖ τὴν Ἄμβλωση ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ καὶ ἀσυγχώρητο Ἀδίκημα – Ἁμαρτία. [13]. Γιὰ τὸ Ἀποκαλυπτικὸ Ὅραμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἴδετε τὸ ἐξαιρετικὰ ἀποκαλυπτικὸ καὶ ἄκρως ἐνημερωτικὸ καὶ ἐπίκαιρο Πόνημα μὲ τίτλο «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ», Ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση, Γ´ ἔκδοση, μὲ προσθῆκες καὶ ἀφαιρέσεις τῶν Ἐκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», 566 26 Σπαρτάκου 6 – Συκιές, τηλ. 2310.212659, fax 2310.207340, Θεσσαλονίκη 2021, σελ. 131. Ἰδιαίτερα τονίζουμε ὅτι σ᾽ αὐτὸ τὸ Πόνημα καταγράφονται συγκλονιστικὲς μαρτυρίες κορυφαίων εἰδικῶν Καθηγητῶν καὶ Ἰατρῶν Γυναικολόγων – Μαιευτήρων, ποὺ γνωμοδοτοῦν ὅτι ἡ Ἔκτρωση εἶναι Φόνος, Θανάσιμη, Ἀσυγχώρητος Ἁμαρτία καὶ ἐπιφέρει ἐξαιρετικὰ σοβαρὲς βλάβες στὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία τῆς γυναίκας καὶ τοῦ ἄνδρα ποὺ ἐκτρώνουν τὸ παιδί τους. Αὐτὸ τὸ βιβλίο ἀφιερώνεται στὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀβάπτιστα (ἀφώτιστα) βρέφη τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν γεννήθηκαν ποτέ, διότι ἐτελειώθησαν μαρτυρικῶς, διὰ τῶν φονικῶν ἐκτρώσεων, ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἡρῶδες καὶ τοὺς συνεργούς τους, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ἀνανήψουν, παύσουν τὴν δολοφονία ἀθώων βρεφῶν καὶ μετανοήσουν εἰλικρινῶς, πρὸς σωτηρία τους καὶ γιὰ νὰ ἔλθει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στὴν Ἑλλάδα μας, καὶ στὸν κόσμο μας. [14]. Γιὰ τὸ πιὸ πάνω ἀπόσπασμα τῆς ὁμιλίας τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας, ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 132. [15]. Γιὰ τὸ ἀπόσπασμα Ἐπιστολῆς τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 144. [16]. Ἀπόσπασμα Ὁμιλίας τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντος Γερβασίου Παρασκευοπούλου ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», σελ. 138-139, ὅπου ἀνωτέρω. [17]. Γιὰ τὸ πιὸ πάνω περιστατικὸ ποὺ διηγεῖται ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος ἴδετε «Ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὶς Ἐκτρώσεις», ὅπου ἀνωτέρω, σελ. 127-128. [18]. Γιὰ τὸ πλῆρες κείμενο τοῦ πιὸ πάνω, πάντα ἐπίκαιρου ἄρθρου, ἴδετε Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος τῆς 31ης Ἰανουαρίου 1986. [19] «Φωνὴ Διαμαρτυρίας…», Θεσσαλονίκη 1985. Βλ. καὶ Δορκοφίκη σελ. 75-84 καὶ Περιοδικὸ ΠΕΦΙΠ τεῦχος 26-27.
