Ευαγγελία Παπανικολάου, Δρ. Θεολογίας
Σε συνέχεια προηγούμενης εργασίας μας για τη μακαριστή γερόντισσα Γαβριηλία με θέμα τον Κριτικό σχολιασμό του βιβλίου «Η Γερόντισσα της χαράς»[i], προχωρούμε στην παρούσα μελέτη, εξετάζοντας τη σχέση της γερόντισσας με τους ετερόδοξους και τους αλλόθρησκους μέσα από ηχητικά ντοκουμέντα όπου μιλάει η ίδια. Σε εκείνη την εργασία, συν τοις άλλοις, είχαμε επισημάνει ότι το πρώτο βιβλίο που γράφτηκε γι’ αυτήν, «Η ασκητική της αγάπης», είναι η βιογραφία της, γιατί πολλοί το είχαν αμφισβητήσει. Όμως και στα δύο βιβλία που αναφέρονται στη γερόντισσα, την «Ασκητική της αγάπης» της ομώνυμης μοναχής Γαβριηλίας και τη «Γερόντισσα της χαράς» της μοναχής Φιλοθέης, περνούν αλλότριες με την Ορθοδοξία διδασκαλίες. Και παρατηρούνται δύο τάσεις.
Τα κατωτέρω στοιχεία, που παραθέτουμε[iii], η Γερόντισσα τα ομολογεί σε μεγάλη ηλικία σε ραδιοφωνικές εκπομπές ως έναν απολογισμό ζωής για τον οποίο θα έπρεπε να καυχιέται.
Η σχέση της γερόντισσας Γαβριηλίας με τους Χριστιανούς άλλων δογμάτων
Υπήρξε διευθύντρια σχολείου της αίρεσης των Κουακέρων.
Στο https://www.youtube.com/watch?v=uz3wGO2TPGM&list=TLPQMjExMjIwMjNrWx4TaZC7uA&index=2 στο 0,52ο λεπτό, παραδέχεται ότι κάποτε διηύθυνε ένα σχολείο της προτεσταντικής αιρετικής κίνησης των Κουακέρων στη Θεσσαλονίκη. Πώς κατείχε την τόσο νευραλγική θέση της διευθύντριας ενός σχολείου αυτής της αίρεσης; Μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι οι απόψεις της δεν ταυτίζονταν πλήρως με αυτές των Κουακέρων, για να κατέχει αυτή τη θέση;[iv]
Συναναστροφή με ετεροδόξους και συμμετοχή στις ακολουθίες τους.
Στο https://www.youtube.com/watch?v=_UfUuihoTmQ από το 22.33ο λεπτό εκθειάζει τη γνωριμία της με τον Βαπτιστή πάστορα Λούθερ Κινγκ. Λέει ότι τον θαύμαζε, πήγαινε στην εκκλησία του και ότι ήταν από τους πιο σπάνιους ανθρώπους. Χωρίς να αρνιόμαστε τη διεθνή αξία της προσωπικότητας του Λούθερ Κινγκ και τους κοινωνικούς του αγώνες, δεν δεχόμαστε ότι αυτός είναι λόγος συμμετοχής ενός ορθοδόξου και δη μοναχού στις αιρετικές ακολουθίες, που αυτός τελούσε. Οι κοινωνικοί αγώνες δεν αποτελούν άλλοθι για συμμετοχή σε συμπροσευχές.
Επίσης στο ίδιο στο 31.30ο λεπτό παραδέχεται ότι πήγαινε αδιάκριτα σε ορθόδοξες ή εκκλησίες ετεροδόξων όπου και συμμετείχε στις ακολουθίες τους[v]! Ποιον Χριστό λάτρευε αλήθεια, όταν συμπροσευχόταν μαζί τους;
Στο 54ο λεπτό διαπιστώνουμε ότι δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να πάει μαζί με ένα γκρουπ από Γερμανούς ιεραποστόλους, όταν προσκλήθηκε από αυτούς. Ποιον Χριστό, όμως, ευαγγελιζόταν; Τον ίδιο με αυτόν των Γερμανών;
Και στο 59.55ο λεπτό παραδέχεται ότι συχνά συναναστρεφόταν με ετεροδόξους. Και όχι μόνο συναναστρεφόταν αδιάκριτα με διαμαρτυρόμενους ή παπικούς, αλλά αυτοί έφταναν να την βάζουν στη θέση της πολλές φορές! «Όσες φορές πήγα σε ευρωπαϊκές ή αμερικάνικες χώρες με διαμαρτυρόμενους ή καθολικούς εδώ κι εκεί, εκείνοι μ’ έβαζαν εμένα στη θέση μου. Όταν γίνονταν η ώρα 6 το βράδυ, (μου έλεγαν) τώρα εσείς μπορείτε να αποσυρθείτε ως μοναχή, εμείς θα πάμε να διασκεδάσουμε….». Αλήθεια πόσο ταιριάζει η θέση μιας ορθόδοξης μοναχής σε τέτοια περιβάλλοντα; Και περίμενε να πάρει μαθήματα πώς έπρεπε μια μοναχή να συμπεριφέρεται από αιρετικούς; Μια μοναχή μόνη χωρίς Γερόντισσα, χωρίς πνευματικό σε τέτοια περιβάλλοντα; Τι μοναχικό ιδεώδες προβάλλει;
Όταν συναναστρεφόταν με αυτούς τους ετερόδοξους, γιατί άραγε ποτέ δεν έλαβε υπ’ όψιν της τα λόγια του μαθητή της αγάπης, που μας τονίζει «εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε» (Β´ Ἰωάν. 10); Αυτή που τόσο επαγγελόταν την αγάπη, είχε περισσότερη αγάπη από τον Ευαγγελιστή της αγάπης; Ποιος άγιος της Εκκλησίας μας συναναστρεφόταν με αιρετικούς, πήγαινε ιεραποστολή με αιρετικούς και συμμετείχε στις ακολουθίες τους;
Κι ενώ οι πράξεις της δεν είναι σύμφωνες με την πίστη μας, αντιθέτως εξυπηρετούν άριστα τις οικουμενιστικές πρακτικές του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης όπου όλες οι ετερόδοξες Ομολογίες χαρακτηρίστηκαν Εκκλησίες. Χαρακτηριστικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στην ομιλία του το 2008 στην Ελβετία, την έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, αντιμετώπισε τις ετερόδοξες ομολογίες όχι ως αιρετικές αλλά ως κανονικές Εκκλησίες και τόνισε ότι επιβαλλόταν να αναζωπυρωθεί και να ενισχυθεί η μεταξύ των Εκκλησιών αγάπη και να μη θεωρούνται μεταξύ τους ως ξένες και αλλότριες, αλλά ως συγγενείς και οικείες εν Χριστώ[vi]. Κι αυτό επισημοποιήθηκε το 2016 στο Κολλυμπάρι, αν και αρκετοί ήταν αυτοί που ήταν αντίθετοι με τις «συμπροσευχές, τους λειτουργικούς ασπασμούς και οτιδήποτε άλλο δίνει την εντύπωση “ότι είμεθα το ίδιο“»[vii]. Για τη Γερόντισσα όλοι είμαστε το ίδιο, εν ονόματι της αγάπης. Αγάπη είναι, όμως, και το επιχείρημα της παναίρεσης του Οικουμενισμού[viii]. Όμως η αγάπη δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την αλήθεια, που είναι ο Χριστός, γιατί τότε καταντά αγαπολογία.
Η σχέση της Γερόντισσας Γαβριηλίας με τους αλλόθρησκους
Το άνοιγμα της Γερόντισσας δεν σταματά στις ετερόδοξες χριστιανικές ομολογίες, αλλά επεκτείνεται και στις άλλες θρησκείες. Όλα είναι το ίδιο, κατ’ αυτήν και ένας πανθρησκειακός συγκρητισμός διακρίνεται στα λόγια της. Συγκεκριμένα:
Πιστεύει ότι είναι ο ίδιος Χριστός ακόμη και μέσα στους αλλόθρησκους.
Στο https://www.youtube.com/watch?v=1M9zUQmthMw στο 44.20ο λεπτό: Όταν ρωτήθηκε γιατί θεωρεί τους Ινδούς ή τους Μουσουλμάνους ή τους Εβραίους σαν δικούς της, απάντησε: «Γιατί εγώ βλέπω τον ίδιο Χριστό μέσα σ’ αυτούς, που ίσως συνειδητά δεν Τον παραδέχονται… όμως πολλοί από αυτούς με τις πράξεις τους κάνουν αυτό που τους οδηγεί το ίδιο το Πνεύμα του Θεού». Το ίδιο ακριβώς διακηρύσσεται και στην «Ασκητική της αγάπης» όπου «οι Μουσουλμάνοι, οι Ινδουιστές αλλά και οι Εβραίοι, έχουν το Θεό μέσα τους και οδηγούνται από το ίδιο πνεύμα του Θεού»[ix]. Αυτή η στάση της γερόντισσας δεν είναι παρά μια βασική και θεμελιώδης οικουμενιστική αρχή, αυτή του δογματικού μινιμαλισμού, που κυριάρχησε σε όλους τους διαθρησκειακούς διαλόγους. Σύμφωνα με αυτή οι δογματικές διαφορές μεταξύ των θρησκειών ελαχιστοποιούνται και αμβλύνονται, «ενώ καταβάλλεται προσπάθεια να προβληθούν οι δήθεν ομοιότητες και τα μεταξύ αυτών κοινά στοιχεία, ώστε να μην μείνουν περιθώρια στην Ορθοδοξία να διεκδικεί την απολυτότητα και την μοναδικότητα της σωτηρίας. Διακηρύχθηκε μάλιστα ότι το Άγιο Πνεύμα είναι παρόν και ενεργεί κατά παρόμοιο τρόπο σ’ όλες τις θρησκείες»[x]. Αυτή είναι μια φοβερή πλάνη της γερόντισσας όπως και όλων των Οικουμενιστών, που καθιστά άχρηστο το Άγιο Βάπτισμα και την ενσωμάτωση στην Εκκλησία. Αφού είναι ο ίδιος Χριστός, γιατί να βαπτιστούν;
Αναζήτηση Ινδουιστών ερημιτών.
Στο https://www.youtube.com/watch?v=FJZsOgKwm8Q στο 4.40ο λεπτό παραδέχεται ότι πήγε στις Ινδίες να βρει ένα σοφό γεροντάκι, που ζούσε μόνο του. Για ποιο λόγο μια ορθόδοξη να αναζητήσει τη “σοφία” ενός ερημίτη ινδουιστή; Δεν ήταν αρκετή των ορθοδόξων Γερόντων; Και ποια σοφία θα έπαιρνε από αυτό το γεροντάκι; Της μοναδικότητας του Χριστού μας ή των δαιμονίων; Πώς αγνοούσε η ίδια ότι πραγματικά σοφός είναι αυτός, που κοινωνεί με τον Χριστό, τη Σοφία του Θεού;
Προβολή και καταξίωση του Ινδουισμού και του Γκουρουϊσμού.
Στο https://www.youtube.com/watch?v=_UfUuihoTmQ στο 1.09ο λεπτό αναφέρει ότι πήγε στην Ινδία όπου επισκέφτηκε κι ένα μεγάλο κοινόβιο με διάφορους γκουρού για τους οποίους εκφράζεται με πολύ μεγάλο θαυμασμό τόσο στα λόγια που χρησιμοποιεί όσο και στον τόνο της φωνής της. «Πήγα στην Ινδία σε ένα μεγάλο κοινόβιο με διάφορους γκουρού και ο ένας έλεγε καλά για τον άλλον και ο άλλος για τον άλλον… Και λέω εγώ «τι είναι εδώ;», γιατί δεν κατάλαβα πού βρίσκομαι, γιατί γίνεται αυτό, γιατί ο τίτλος του κοινοβίου τους ήταν «θεία επέμβασις και ζωή» και λέει όχι δεν είναι αυτό. “Αμοιβαίος θαυμασμός και περιποίησις» αυτό θα βρεις εδώ. Έτσι λοιπόν «αμοιβαίος θαυμασμός και περιποίησις”!». Διαπιστώνουμε στα λόγια της μια άμεση προβολή και καταξίωση του Γκουρουϊσμού. Αυτή η διαφήμιση από την υποτιθέμενη αγία ποιες τραγικές άραγε συνέπειες είχε, έχει και θα έχει για τις ψυχές των ορθοδόξων χριστιανών; Αυτοί που θα επικαλεστούν τις «μεσιτείες» της, δεν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εγκολπωθούν και τις απόψεις της; Ποιος θα φέρει την ευθύνη για τις ψυχές που θα χαθούν, αν μυηθούν στον Γκουρουισμό, εξ αιτίας της γερόντισσας, αφού τόσο τον επαινεί; Ως γνωστό ο Γκουρουισμός ανήκει στο γενικότερο πλαίσιο του αποκρυφισμού[xi] και έχει άμεση σχέση με τον σατανισμό[xii].
Επίσης στο https://www.youtube.com/watch?v=1M9zUQmthMw από το 54.04ο λεπτό αναφέρει ότι προσκλήθηκε «σε ένα μεγάλο κοινόβιο με μοναχούς όπου κι εκείνοι ζούσαν βέβαια λιτά, αλλά ήταν εντάξει όλα όπως στα μοναστήρια. Τότε μόνο θα καταλάβεις το χέρι του Θεού ότι σου λέει όλα αυτά είναι τα ίδια. Τη στιγμή που θα τα δεις όλα τα ίδια, και θα πεις τα πάντα ματαιότης, τότε θα καταλάβεις…..». Χωρίς να γίνεται σαφές αν πρόκειται για ινδουιστικό ή βουδιστικό κοινόβιο, τη βλέπουμε να το ταυτίζει με τα ορθόδοξα μοναστήρια. Όλα ήταν εντάξει, όλα ήταν τα ίδια, λέει! Πρόκειται κι εδώ για την προσπάθεια να τονιστούν οι ομοιότητες μεταξύ των θρησκειών σε βάρος της αλήθειας του Χριστού μας. Όπως ακριβώς έγινε και στη Σύνοδο του Κολλυμπαρίου.
Και συνεχίζει λέγοντας «ότι μαζί σου είναι εδώ δίπλα ο Χριστός την ώρα που βλέπεις αυτούς, την ώρα που κάθεσαι εκεί πέρα και τρως ένα κομμάτι ξερό ψωμί βουτηγμένο σε νερό ή κάτι τέτοιο, θα καταλαβαίνεις ότι αυτό σε θέλει να κάνεις και είσαι χαρούμενος, γιατί εκπληροίς τον προορισμό σου….».
Βέβαια το γνωρίζουμε ότι ο Χριστός είναι πανταχού παρών, όμως αν κάποιος βιώνει την παρουσία Του σε ένα αλλόθρησκο κοινόβιο, πού υπάρχει η μοναδικότητα της Ορθοδοξίας; Ποιον Χριστό εννοεί ότι ένιωθε δίπλα της και ποιον προορισμό εκπλήρωνε; Πάντως σίγουρα όχι τον Χριστό, την κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας!
Και στο ίδιο από το 55.37ο λεπτό: «Τι κάνουν εκεί πέρα νομίζετε; Κάνουν κάτι πολύ πιο δύσκολο από αυτά που σας είπα και απ’ όλα αυτά που φανταζόμαστε. Κάνουν προσευχή και νηστεία, δηλαδή κάνουν τα δύο ανώτατα σκαλιά της αγάπης προς τον Θεό και γίνεται η προσευχή τους μια μπόμπα αγάπης και καθαρίζει εκατομμύρια στρέμματα όχι μόνο την έρημο, αλλά και τον μισόν τον κόσμο. Εγώ σας το λέω αυτό… αν ο κόσμος δεν διαλύθηκε ακόμη, δεν διαλύθηκε απ’ αυτό. Όταν πάρετε και διαβάσετε τους Πατέρες της ερήμου και δείτε τα σοφά τους λόγια με τι απλότητα ταπείνωση σαν να μην έκαναν τίποτε και μ’ όλα ταύτα έμειναν αιώνια. Εκείνο είναι το άκρον άωτον. Μακάριος ο άνθρωπος που θα κληθεί γι’ αυτό. Το ‘ζησα μόνο ένα χρόνο στα Ιμαλάια ολομόναχη. Ήμουν εκεί πέρα σε ώρες ατελείωτες βεβαίως προσευχής … όχι σε σπηλιά… αλλά ζούσα μόνη μου. Και δεν παύει η προσφορά ούτε και στην κορυφή να πας, γιατί πάντα θα τύχει ένας άρρωστος που θα ΄ρθει θα τον βοηθήσεις, ένας πεινασμένος που θα μοιραστείς το ξεροκόμματο μαζί του… κι εκεί μου ήρθε το μήνυμα να γίνω μοναχή».
Εξισώνει την προσευχή και τη νηστεία των αλλόθρησκων μοναχών με αυτή των Πατέρων της ερήμου! Και όχι μόνο αυτό. Προχωρεί στη διαπίστωση, κατ’ αυτήν, ότι αν ο κόσμος δεν διαλύθηκε ακόμη, οφείλεται στις προσευχές τους! Ποιες προσευχές; Η προκλητικότητα και η θρασύτητα των συγκρητιστικών της λόγων ξεπερνάει κάθε όριο. Αυτό που ονομάζει προσευχές στους αλλόθρησκους μοναχούς δεν είναι προσευχές αλλά διαλογισμός! Υπάρχει μια σαφής μεθόδευση (ηθελημένη από την ίδια ή υποκινούμενη από τον άρχοντα του σκότους) για την ένωση όλων των θρησκειών, την έλευση της Πανθρησκείας. Αφού η προσευχή (δηλαδή ο διαλογισμός) των αλλόθρησκων μοναχών έχει τόση δύναμη που καθαρίζει τον μισό κόσμο και αφού αυτοί με τη δική τους προσευχή και νηστεία έφτασαν στα δύο ανώτατα στάδια της αγάπης προς τον Θεό (δηλαδή θέωση;), τότε προς τι και ποια η ιδιαιτερότητα των μοναχών και ασκητών της Ορθοδοξίας;
Κι εκεί της ήρθε το μήνυμα να γίνει μοναχή! Πού; Στα Ιμαλάια; Και από ποιον; Και σε ποιον πνευματικό το κατέθεσε; Σε ποιον έκανε υπακοή για να γίνει μοναχή και αφού έγινε, σε ποια γερόντισσα (παράλληλα με τον πνευματικό) υποτάχθηκε; Μπορεί να νοηθεί χριστιανός και μάλιστα μοναχός χωρίς υπακοή; Χαρακτηριστικά η υπακοή είναι από τα πρώτα σκαλοπάτια στην Κλίμακα της πνευματικής ζωής και μία από τις τρεις βασικές αρετές της μοναχικής ζωής[xiii].
Γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή όλα τα βλέπει ίδια, και στο https://www.youtube.com/watch?v=_UfUuihoTmQ στο 34.20ο λεπτό ομολογεί και καυχιέται μάλιστα ότι ποτέ δεν προσπάθησε κάποιον αλλόθρησκο να τον κάνει χριστιανό. Αφού όλα είναι τα ίδια κατ’ αυτήν, δεν είχε λόγο. Οπότε δεν υπήρξε ιεραπόστολος, όπως τονίζουν αυτοί που την προβάλλουν ούτε είχε ομολογιακό φρόνημα στους χώρους που έδρασε. Και από αυτή της τη δήλωση και από όλα τα ανωτέρω, διαπιστώνεται ότι δεν διακήρυττε λόγω και έργω την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Είναι όμως πραγματική αγάπη, όταν αυτή περιορίζεται μόνο στις βιολογικές του ανάγκες και δεν αγκαλιάζει όλη την ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου; Η απόκρυψη της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας, που έχει ως αποτέλεσμα τη στέρηση της σωτηρίας, μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυθεντική εν Χριστώ αγάπη; Φυσικά και όχι. Η πραγματική αγάπη ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη σωτηρία της ψυχής του πλησίον και αυτό προσπάθησαν όλοι οι άγιοι και με κίνδυνο της ζωής τους ακόμη. Όμως η γερόντισσα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους Διαθρησκειακούς διαλόγους[xiv], αντί να επισημαίνει το σκότος της πλάνης των άλλων θρησκειών, έχοντας το επιχείρημα της αγάπης, δεν κάλεσε κανέναν αλλόθρησκο σε μετάνοια και επιστροφή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, οπότε καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με τους Αγίους της Ορθοδοξίας μας.
Κι όμως, παρ’ όλες τις ανωτέρω διαπιστώσεις, το Οικουμενικό Πατριαρχείο την ανακήρυξε αγία. Ποιος ο λόγος; Τηρήθηκαν τα ορθόδοξα κριτήρια αγιοκατάταξης; Δηλαδή η ανόθευτη ορθόδοξη πίστη χωρίς απόκλιση, η ενάρετη ζωή, η παρέλευση αρκετού χρόνου μετά την κοίμηση και (το αναγκαιότατο) η άνωθεν μαρτυρία, δηλαδή τα αντικειμενικά θαύματα πριν και μετά την κοίμηση και η αφθαρσία ή ευωδία λειψάνων[xv]; Η αγαπολογία και ο ηθικισμός από μόνα τους, χωρίς τα υπόλοιπα ανωτέρω κριτήρια, αποτελούν κριτήρια αγιοκατάταξης; Σαφώς όχι. Τέτοιες «αγιοποιήσεις»[xvi] πραγματοποιούνται συνεχώς από τους Παπικούς. Αφού δεν υπήρξαν θαύματα[xvii], τι εξυπηρετούσε η αγιοκατάταξή της, αν όχι την προώθηση και εδραίωση της παναίρεσης του Οικουμενισμού;
Ποιο όμως πρότυπο αγίου προβάλλει με τη ζωή της η γερόντισσα Γαβριηλία; Μήπως προβάλλει ένα αλλότριο μη ορθόδοξο πρότυπο; Χωρίς να αρνούμαστε τη θυσιαστική προσφορά της στον κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φυλής ή θρησκείας, αυτή η αγιοκατάταξη προβάλλει το πρότυπο του αγίου, που ναι μεν διακηρύσσει την αγάπη, αλλά ταυτόχρονα περιφρονεί όλη την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας. Τη στιγμή που αγνοεί το ομολογιακό φρόνημα των αγίων της Εκκλησίας, που οφείλει να έχει κάθε χριστιανός, αρνείται τη μοναδικότητα της Ορθοδοξίας και ανοίγεται αδιάκριτα σε όλες τις χριστιανικές Ομολογίες και σε όλες τις θρησκείες, προβάλλοντας και αυτές ως οδούς σωτηρίας, πώς είναι δυνατόν να τη δεχθούμε ως αγία της Ορθοδοξίας; Απέχει πολύ από το φρόνημα και τους αγώνες των ορθοδόξων Αγίων μας. Ποιος σεβασμός υπάρχει από την ίδια του ΞΕ' Κανόνος τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων: "Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω"; Οι πράξεις της αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, αλλά αντιθέτως οι Ιεροί Κανόνες, που αφορούν τις συμπροσευχές, καταπατούνται προκλητικά. Την ίδια περιφρόνηση και καταπάτηση των Ιερών Κανόνων εφαρμόζει εδώ και χρόνια το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Δεν χωράει αμφιβολία, με βάση τα παραπάνω ντοκουμέντα, ότι η αγιοκατάταξη της γερόντισσας Γαβριηλίας συμβάλλει στη αποδοχή των αποφάσεων της Ψευδο-Συνόδου του Κολλυμπαρίου και έχει στόχο να εκμηδενίσει τις εύλογες διαμαρτυρίες του πληρώματος της Εκκλησίας για την αδιάκριτη σύμπλευση με ετερόδοξους και αλλόθρησκους και τις συμπροσευχές μαζί τους. Είμαστε πεπεισμένοι ότι εξυπηρετεί άριστα στην αγιολογική κάλυψη όλων των οικουμενιστικών πρακτικών του Πατριάρχη και προετοιμάζει την τέλεια επικράτηση της Παναίρεσης του Οικουμενισμού, διαχριστιανικού και διαθρησκειακού, αφού η τιμή ενός αγίου είναι η μίμησις του αγίου.
Τελικά, όμως, φρονούμε ότι η ίδια δεν είναι παρά ένα θύμα, αφού χρησιμοποιήθηκε η κοινωνική της προσφορά ως άλλοθι για την πλήρη άλωση και προσάρτηση της Ορθοδοξίας στο άρμα του Οικουμενισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι κυρίως αυτοί που την προβάλλουν διακρίνονται από το ίδιο πνεύμα.
Τι συμβαίνει λοιπόν με αυτή; Με βάση όλα τα ανωτέρω ντοκουμέντα που παραθέσαμε, ποιο είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε; Μπορεί να θεωρηθεί Αγία της Ορθοδοξίας; Σίγουρα όχι.
Πρόκειται για την πρώτη «Αγία του Οικουμενισμού»[xviii]!
[ii] Χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος, ο οποίος έχει συμβάλει στα μέγιστα για την αγιοκατάταξή της, στο https://youtu.be/X5xOSS3oCas?si=wnk-5hTD9oeUH2PS στο 1.20 λεπτό αναφέρει ότι η Ασκητική είναι η βιογραφία της γερόντισσας και στο 45.57 λεπτό ότι την έχει δεύτερο ευαγγέλιο!
[iii] Στην παρούσα μελέτη σταθήκαμε μόνο σε μερικά σημεία, που αφορούν μόνο τη σχέση της με ετερόδοξους Χριστιανούς και με αλλόθρησκους. Μια επόμενη μελέτη θα σταθεί και σε άλλα σημεία, που χρήζουν διερεύνησης και αφορούν στα πιστεύω της γερόντισσας.
[iv] Βλ. και π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος, Γερόντισσα Γαβριηλία: Κρίσεις καί Σχόλια στό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου: “Ἀσκητική τῆς Ἁγάπης” Γαβριηλίας μοναχῆς). https://www.orthros.eu/%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1/2011-03-15-02-15-40/142-gergavr.html: «Στη σελ. 33 βλέπουμε τή στενή σχέση τῆς γερόντισσας μέ τήν αἵρεση τῶν Κουακέρων. Τό ἔργο τους στή Θεσσαλονίκη διαφημίζεται ὡς σπουδαῖο, ἐνῷ ἡ ἴδια κατέχει θέση διευθύντριας στή σχολή τους, ἀλλά καί διδασκάλου τοῦ Εὐαγγελίου. Ποιός ἀφελής θά μποροῦσε ποτέ νά πιστεύσει πώς ἄν οἱ ἀπόψεις της καί ἡ ἑρμηνεία πού ἔδιδε στό Εὐαγγέλιο δέν ταυτίζονταν ἀπόλυτα μ’ αὐτές τῆς αἱρέσεως, θά τῆς ἐμπιστεύονταν τίς δύο, ἀναμφισβήτητα, πιό εὐαίσθητες θέσεις σέ τέτοια αἵρεση; Παράλληλα, δίδεται στόν ἀναγνώστη ἡ ἐσκεμμένη ἐντύπωση πώς οἱ Κουάκεροι εἶναι ὁμάδα ὀρθοδόξων χριστιανῶν μέ σπουδαῖο μάλιστα ἔργο καί δραστηριότητες, ἐντύπωση ἐσφαλμένη καί ἄκρως ἐπικίνδυνη ἀκόμα καί προσηλυτιστική. Στίς σελ. 40 - 41 παρουσιάζεται ἡ σχέση της μέ δύο ἀκόμη Κουάκερους, ἐνῷ φιλοξενεῖται καί στόν ξενῶνα τους (σελ. 46).
[v] «Το ευαγγέλιο ύπαγε πώλησον τα υπάρχοντα και ακολούθα με και εγώ αυτό με κυνηγούσε σε κάθε εκκλησία που πήγαινα ή δική μας ή ξένη να τύχει αυτό το Ευαγγέλιο κάθε φορά». Για να ακούει το Ευαγγέλιο, σημαίνει ότι συμμετείχε στις ακουλουθίες τους.
[vi] Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του συγχρόνου Προτεσταντικού και Παπικού Οικουμενισμού, Πειραιάς 20233, σ. 57.
[vii] Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η «Σύνοδος» της Κρήτης, (2016), Πειραιάς 2020, σ. 143.
[viii] Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του … Οικουμενισμού, σσ. 134-135.
[ix] Π. Βασίλειος Σπηλιόπουλος, «Γερόντισσα Γαβριηλία: Κρίσεις καί Σχόλια στό περιεχόμενο τοῦ βιβλίου: “Ἀσκητική τῆς Ἁγάπης”».
[x] Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του … Οικουμενισμού, σ. 124.
[xi] Τσιάκας Χ., «Γκουρουισμός», Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειών και Αιρέσεων Παραχριστιανικών, Παραθρησκευτικών Ομάδων και Σύγχρονων Ιδεολογικών Ρευμάτων, σ. 174.
[xii] Βλ. Φαρασιώτης Δ., Οι Γκουρού, ο Νέος και ο Γέροντας Παΐσιος, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2007.
[xiii] Οι τρεις αρετές της μοναχικής ζωής είναι: Η υπακοή, η παρθενία και η ακτημοσύνη.
[xiv] Βλ. Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Η Ορθοδοξία μπροστά στη θύελλα του … Οικουμενισμού, σσ. 134, 135.
[xv] Βλ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, «Αγιότης Μαρτυρουμένη», Αγιότητα – Ένα λησμονημένο όραμα, Αθήνα 2001, σσ. 45-57.
[xvi] Οι Παπικοί «αγιοποιούν», δηλαδή ποιούν (κατασκευάζουν) αγίους μόνοι τους χωρίς την άνωθεν μαρτυρία. Οι Ορθόδοξοι προβαίνουμε σε αγιοκατάταξη ή αναγνώριση της αγιότητας, που έχει μαρτυρηθεί από τον Θεό.
[xvii] Φιλοθέη μοναχή, Η Γερόντισσα της χαράς (μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη), εκδ. Επιστροφή, 20192, σ. 210.
[xviii] Βλ. και Δρ. Χρυσολωράς Σ., «Επιτέλους! Τι συμβαίνει με την Γερόντισσα Γαβριηλία; Αγία της Ορθοδοξίας ή «Αγία» του Οικουμενισμού;», https://www.triklopodia.gr/πύρινος-λόγιος-επιτέλους-τι-συμβαίνε
