Με αφορμή το θάνατό του ακούσθηκαν και θα
ακουστούν πολλοί δακρύβρεκτοι διθύραμβοι αγιοποιήσεως, που τον εξωραΐζουν ως
θεοπρόβλητον, άκακον, ταπεινό, πράο
ενωτικό και ειρηνικό κ.ά. Αναγκάζομαι
να
σας εκθέσω εν συντομία την πραγματική όψη του όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από
τις ενέργειές του και μερικούς από τους
τρόπους με τους οποίους έφερε την ειρήνη
στον Πιστό λαό της Λάρισας.
1.Τάραξε τον κόσμο στα δικαστήρια.
Στις αγωγές του εναντίον δεκάδων συμπολιτών (στην πλειοψηφία πολυτέκνων) ζητούσε από τον καθένα 20.000 ευρώ «χρηματική
αποζημίωση προς αποκατάσταση της ηθικής του βλάβης….» (11-4-2006). Επιδικάστηκε
το ποσό των 5.000 ευρώ το οποίο (προς τιμή του) δεν το απαίτησε, αλλά το άφησε
να επικρέμαται σαν Δαμόκλειος σπάθη.
Με την
υπ.αριθ.1520/2006 του μον.πρωτ.Λάρισας ασφαλιστικά μέτρα, απαγορεύει την «παρενόχλησή του στην άσκηση των καθηκόντων
του» και «ΑΠΕΙΛΕΙ» σε βάρος εκάστου των καθών χρηματική ποινή1000 ευρώ και
προσωπική κράτηση 2 μηνών για κάθε παράβαση της ανωτέρω διατάξεως».
2.Τιμωρίες, εκβιασμοί
και απειλές σε πνευματικούς για «ατακτούντα» πνευματικοπαίδια τους.
Χαρακτηριστικά αναφέρω τον Μακ. Αθανάσιο Μυτιληναίο, του οποίου οι βαθύτατα
θεολογικές ομιλίες του έχουν
απαγορευτικό να μεταδίδονται από τον σταθμό της μητρόπολης!!!!
Άλλη περίπτωση, του π.
Ευθυμίου Τρικαμηνά, που στο δικαστήριο ο δεσπότης ήταν και κατήγορος και
…πρόεδρος!!
3.Οι οργανώσεις έπρεπε
να δουλέψουν και έπρεπε να τά ‘χουν καλά με τον δεσπότη…
4. Ο «Εξευμενισμός» του
δεσπότη επιτυγχάνονταν με δωρεές στα «ιδρύματα» της μητροπόλεως και με λουκούλλεια
γεύματα (όλοι γνώριζαν την αδυναμία της παρέας).
5.Σε επίσκεψή του ο Μακ.
Ιγνάτιος Μαδενλίδης λίγο πριν την κοίμησή του του είπε: «Σεβασμιότατε φτάσαμε σε μια ηλικία και δεν
πρέπει να υπάρχουν έχθρες, να συμφιλιωθούμε με όσους έχουμε μικροδιαφορές»… Ο δεσπότης
έγινε έξαλλος, τρόμαξε ο Μαδενλίδης, «θα τους κυνηγώ μέχρι τον τάφο…». Αυτά ο πράος και
άκακος…
Η κατάσταση αυτή ήταν
γνωστή στην περιοχή μας. Ήρθε και το σκάνδαλο των Τεμπών και έδεσε το πράγμα.
Έτσι κατά τις εθνικές
γιορτές, μετά την δοξολογία στον Άγιο Αχίλλειο οι επίσημοι μπροστά και πίσω ο
λαός κατευθυνόταν στο ηρώο για την επιμνημόσυνη δέηση. Οι επίσημοι δεν δεχόταν
τον δεσπότη ανάμεσά τους και ο φουκαράς κατέβαινε από το παραπόρτι του ιερού
και με 3-4 συνεργάτες με ανασηκωμένα ράσα «έτρεχε» προς το ηρώο.
«Η απαξίωση κι η περιφρόνηση ήταν ο Σταυρός του» όπως λέει
στο περιοδικό της μητρόπολης το 2004 τεύχος 104.
Ακόμη και την τελευταία
χρονιά που η ασθένειά του ήταν εμφανής και κατέβαινε υποβασταζόμενος τα
σκαλοπάτια, κανείς δεν ήταν δίπλα του ούτε επίσημος ούτε από το πλήθος παρά μόνο
οι συνεργάτες του. Παρηγορούσα την θλίψη για την αχαριστία απέναντί του με την
σκέψη, ότι σπέρνεις αυτό θερίζεις…
