Ἐδῶ καί δυό χρόνια περίπου, ὅσοι ἀπό τούς ἱερεῖς μας εἶναι
φιλότιμοι, εὐλαβεῖς καί καθαρόαιμοι Ὀρθόδοξοι, βιώνουν ὁμολογουμένως ἕνα ἰδιάζον
καί πρωτόγνωρο γι’ αὐτούς βασανιστήριο: Τούς ἔχει φορεθεῖ μέ τό στανιό φίμωτρο
διπλῆς ραφῆς, μή τυχόν καί ξεθαρρέψουν καί μιλήσουν ἀπό ἄμβωνος γιά τά δεινά τῆς
Ὀρθοδοξίας μας, γιά τήν ἀπροκάλυπτη παραποίηση τῶν Ἀληθειῶν τῆς Πίστεώς μας.
Ἀπό
τό Κολυμπάρι καί μετά, δηλαδή, ἀπό τήν Πεντηκοστή του 2016 καί ἐντεῦθεν, ὅσοι ἱερεῖς
μας τολμοῦν καί πορεύονται δίπλα στό ποίμνιό τους ὡς ‘’ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν
Πατράσι’’ καί ὅχι ὡς ‘’πειθόμενοι τοῖς ρήμασι τοῖς αἱρετικοῖς’’, περνᾶνε δύσκολες ἡμέρες.
Στά
κατάβαθα τῆς ψυχῆς τους ζοῦν διαρκῶς μία ἐξόχως βασανιστική σύγκρουση, ἡ ὁποία μέρα μέ τήν ἡμέρα γίνεται ὅλο καί πιό ὀδυνηρή.
Τό
συγκρουσιακό δίπολο, ἰσχυρότατο μέν, ἀλλά ὄχι καί ἀκαταμάχητο, ξεκινάει ἀπό τήν
αὐτονόητη ἐπιθυμία τῶν παραδοσιακῶν μας παπάδων νά ὑπακούσουν στήν προτροπή τοῦ
Ἀπ. Πέτρου ‘’πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις’’.
Ἀπό
τήν μιά μεριά, λοιπόν, οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ: ἡ ζῶσα ἐκκλησιολογική τους συνείδηση
προσπαθεῖ νά τούς κρατήσει ὅρθιους καί δυνατούς πάνω στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας
καί τῆς ὀρθοπραξίας. Ἀπό τήν ἄλλη, τό θέλημα τό ἀνθρώπινο: οἱ δυνάμεις τοῦ
μισόκαλου, καμουφλαρισμένες μέ μίτρες καί πατερίτσες χρυσοποίκιλτες, κάνουν τό
πᾶν, ὥστε νά ἀλλοιώσουν τό Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογικό τους φρόνημα καί νά
γκρεμίσουν μέσα τους κάθε σωτήριο ὀχυρό νηπτικῆς Πατερικῆς Παραδόσεως.
Οἱ καριερίστες Ἡρακλειδεῖς τοῦ Κολυμπαρίου, πειθόμενοι
τοῖς ρήμασι τοῖς Λατινικοῖς καί μπροστά στόν κίνδυνο ἐπανάστασης τῶν κολλήγων, ἀποφάσισαν νά ξαναφέρουν σέ χρήση τήν
περιβόητη κλίνη τοῦ Προκρούστη: Ὅποιος παραδοσιακός καί φιλόθεος παπάς σηκώσει
τό ἀνάστημά του ἀπέναντι στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί
τολμήσει νά ἀμφισβητήσει τό ‘’ἀλάθητο’’ τοῦ ὅποιου αἱρετίζοντος ἐπισκοπικοῦ
θρόνου, καταλήγει δεσποτικῷ δικαιώματι ἐνώπιον τοῦ κολαστηρίου. Τό μπόϊ τοῦ
τολμητία παπά καθηλώνεται ἐπί τῆς Προκρούστειας κλίνης καί μέ διαδικασίες
συνοπτικές κόβεται στά μέτρα, πού ὁρίζονται, τάχα συνοδικῶς, ἀπό τίς ἀποφάσεις
τοῦ ληστρικοῦ Κολυμπαρίου.
Τό
ξύλο τό δεσποτικό, πού ἔφαγε ὁ Ἅγιος Παπουλᾶκος, φυλακισμένος σέ μοναστηριακό
μπουντρούμι τῆς Ἄνδρου τό 1826, ὠχριᾶ
μπροστά στήν σκληρότητα τῆς σημερινῆς τρομοκρατίας, πού ἀσκεῖται ἀπό γνωστά οἰκουμενιστικά περιβάλλοντα σέ
βάρος τῶν καλῶν μας παπάδων.
Πόσο
ἔντιμο καί πόσο θεάρεστο εἶναι, ἁπλοί Ὀρθόδοξοι παπάδες μας, οίκογενειάρχες μέ ἕνα
τσοῦρμο παιδιά, νά τρομοκρατοῦνται καί νά ἐκβιάζονται σέ θέματα Πίστεως ἀπό ἀλλοιθωρίζοντες
πρός δυσμάς ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους; Ἤ μήπως θέλουν οἱ ἐν λόγῳ μιτροφόροι
νά πιστέψουμε ἀφελῶς, ὅτι ἡ ἐξαγορά τῆς ἱερατικῆς σιωπῆς μέ ἐκφοβισμούς οἰκονομικῆς
τάξεως (διακοπή μισθοδοσίας) εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον ἐπινόηση πολιτικῶν
παραγόντων;
Καί ἐπίσης, πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο Πατερικό εἶναι, νά
καταργοῦνται στήν οὐσία τά ἀντιαιρετικά γραφεῖα τῶν περισσοτέρων Μητροπόλεών
μας καί στή θέση τους νά ἱδρύονται φιλοσοφικές ἀκαδημίες καί ἱερατικά
φροντιστήρια ὑποχρεωτικῆς παρακολούθησης οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας;
Ἡ ἑωσφορική
ρητορική τοῦ μασόνου καί λατινόφρονα πατριάρχη Μεταξάκη, πρίν ἀπό 100 χρόνια
περίπου, φαντάζει ἀθῶο παιδικό διήγημα μπροστά
στήν σημερινή διά ‘’συνόδου’’ ἐπιβληθεῖσα παραχάραξη τοῦ Δόγματός μας καί τῆς
Πατερικῆς μας Ἱερᾶς Παραδόσεως.
Πόσο θεοφιλές καί πόσο ἀξιοπρεπές εἶναι, τό νά ἐπιβάλλεται
στανικῶς στούς τιμίους καί ἐναρέτους παπάδες μας ἡ παρακολούθηση πολύωρων μαθημάτων ἐμπέδωσης τῶν
ἀποφάσεων τῆς ληστρικῆς συνόδου τῆς Κρήτης; Πόσο Ὀρθόδοξο καί πόσο θεάρεστο εἶναι
γιά κάποιους ἐπισκόπους μας, τό νά κλείνουν μέ ἀπειλές καί τρομοκρατία τά
στόματα τῶν καλῶν μας παπάδων ἀπέναντι στίς ὀλέθριες συνέπειες τῆς παναιρέσεως
τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Πάντως, ὅσοι ἀπό τούς αἱρετίζοντες ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους,
πού συνωστίζονται στίς συμπροσευχές τῆς Μυτιλήνης, τῆς Σμύρνης, τοῦ Φαναρίου
καί τοῦ Μπάρι, νομίζουν ὅτι μέ τήν τρομοκρατία, μέ τήν βία καί τήν προπαγάνδα
θά κάμψουν τό ἀκραιφνές Ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν λιγοστῶν ἔστω ἀπροσκύνητων παπάδων
μας, πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Διότι ἁπλούστατα ἡ τελική Νίκη, ὅπως προεῖπεν ἄλλωστε
καί ἡ ἀδιάψευστη φωνή τοῦ σπηλαίου τῆς Πάτμου, θά εἶναι Νίκη τοῦ Ἀρνίου καί ὄχι
τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους καί τῆς βδελυρᾶς πλάνης τῶν αἱρέσεων.
10.7.2018
=====================
Εἶναι πανθομολογούμενο ἀνάμεσα στούς πιστούς, ὅτι κατά τά τελευταῖα χρόνια καί ἰδιαιτέρως μετά ἀπό τήν ‘’σύνοδο’’ τοῦ Κολυμπαρίου, οἱ ἄμβωνες τῶν ἐκκλησιῶν μας, τόσο γιά θέματα
δογματικά, ὅσο καί γιά θέματα πατριωτικά ἤ τοῦ παρακμιακοῦ κοινωνικοῦ μας βίου, ἔχουν γενικῶς σιγήσει.
Τί συμβαίνει καί
οἱ καλοί μας παπάδες παραμένουν φιμωμένοι;
Ποιό ἀόρατο χέρι ἔχει φράξει τά στόματα τών περισσοτέρων μας ἐπισκόπων;
Στό βραχύ κείμενο ἐπιχειρεῖται μιά μικρή προσπάθεια νά φωτισθεῖ, ἔστω καί ἀμυδρῶς, ἡ παραπάνω παθογένεια.
Μέ σεβασμό καί τιμή
Φώτης Μιχαήλ
ἰατρός
