Προσοχὴ εἰς τάς χειροτονίας
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὴν Ἐκκλησία συχνὰ ἐμφανίζονται μερικοὶ ἀνισόρροποι,
μὲ ψυχοπάθειες, ποὺ ἐπιδιώκουν καὶ κάποια ἁρμοδιότητα στὴν ἐνορία. Συνήθως δὲν
φαίνονται οἱ ἀδυναμίες τους. Ἔχουν μία ὑποκριτικὴ εὐσέβεια, τὴν ὁποία ἐκδηλώνουν
μὲ χειροφιλήματα, εὐχὲς καὶ ἐρωτήσεις πνευματικοῦ περιεχομένου. Μερικὲς φορὲς δὲν
διστάζουν νὰ διδάξουν τοὺς καλοπροαίρετους τῆς ἐνορίας, οἱ ὁποῖοι δὲν τοὺς
γνωρίζουν. Καὶ κάποια στιγμὴ θέλουν νὰ γίνουν καὶ κληρικοί. Ἀποσποῦν καὶ τὴ
σύμφωνη γνώμη μερικῶν γνωστῶν ἐνοριτῶν. Ὑποβάλλουν τὸ αἴτημά τους στὸν ἐπίσκοπο,
ὁ ὁποῖος χωρὶς πολλὴ ἔρευνα καὶ βάζοντας καλὸ λογισμό, ἀφοῦ τοὺς βλέπει πάντα
στὸ ναό, τοὺς χειροτονεῖ. Μερικοὶ μάλιστα χαίρονται γιὰ τοὺς νέους κληρικοὺς καὶ
ἐλπίζουν πολλά. Ὅμως σύντομα διαπιστώνουν ὅτι ἔπεσαν ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις τους.
Βλέπουν ὅτι οἱ νέοι λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου δὲν ἰσορροποῦν πνευματικὰ καὶ ἡ
συμπεριφορὰ τους εἶναι ἐνοχλητικὴ καὶ ὄχι σπάνια σκανδαλώδης. Ὅταν ἡ κατάσταση
φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ἀναγκάζεται ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ συνεργάτες του νὰ σκέφτονται
ποῦ νὰ τοὺς κρύψουν. Ἀλλὰ ὅπου καὶ νὰ βρεθοῦν τὴν ἴδια συμπεριφορὰ θὰ ἔχουν!