Ο καλός προβληματισμός ενός ιερέα
Ο ΚΑΛΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΕΡΕΑ
(του παπα-Παύλου Καλλίκα)
Συγγνώμη Θεέ μου, και συ Χριστιανικέ Ορθόδοξε λαέ μου.
Ο τάλας εγώ:
· Εκφωνούσα το «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ…» και άνοιγαν οι πύλες του Ουρανού,
μα είχα κλειδώσει πρότερα τις πόρτες του Ιερού Ναού για τους πιστούς.
· Ευχόμουν στα Ειρηνικά «Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου…»
μα έβαζα κορδέλα απαγορευτική του στασιδιού εκείνου και ετούτου.
· Ευχόμουν φωναχτά «Ὑπὲρ… τῶν εἰσιόντων ἐν αὐτῷ (στον Ιερό Ναό) μετά φόβου Θεοῦ»,
μα «σιωπηλά» διαλαλούσα μετά φόβου… Κορωνοϊού.
· Στεκόμουν στην Άγια Τράπεζα μπροστά και ομού παρέστεκαν Αγγέλων τάγματα φοβερά, Χερουβείμ και Σεραφείμ,…
μα, για μεγάλη μου ντροπή, το φίμωτρο δεν έβγαλα στιγμή.
· Στάθηκα με τα Τίμια δώρα ανερυθριάστως και ευθυτενής να μεταδώσω την όντως ΖΩΗ,
μα με διέψευδε το φίμωτρο, του φόβου και του θανάτου η απειλή.
· «Ἐν εἰρήνῃ… Ἔτι καὶ ἔτι,…» εκφωνούσα συνεχώς,
μα στην ωραία πύλη πεταγόμουν εμμανώς,
τα τεκνά του Θεού ελέγχοντας δεινώς,
που δεν φορούσαν το φίμωτρο επαρκώς.