Καθηγητής Δρ. Νεκτάριος Δαπέργολας
Ἔγραφα πρόσφατα περί συλλογικῆς εὐθύνης, μὲ ἀφορμὴ τὴν θεσμοθέτηση τοῦ σοδομιτικοῦ βδελύγματος - καὶ προφανῶς ἐμμένω σὲ αὐτό. Βλέποντας ὅμως τὰ πανηγύρια κάποιων ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Βουλῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξακολουθοῦσα ντροπιαστική σιωπὴ τῶν δύστυχων ποὺ - κρίμασιν οἰς οἶδεν Κύριος - παριστάνουν τοὺς πνευματικούς μας ποιμένες (μία σιωπή πού ὄχι μόνο δέν τήν σπᾶνε, ἀλλά τήν κάνουν ἀκόμη ἐξοργιστικότερη κάτι ἀστειότητες σάν τό νέο ἀχαρακτήριστης νυσταλέας φλυαρίας κειμενάκι πού μοιράστηκε στούς ναούς τήν περασμένη Κυριακή), προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ μὴν παρατηρήσει ὅτι ὅσα κι ἂν εἶναι τὰ χάλια μας καὶ ὅση εὐθύνη κι ἂν ἔχουμε ὅλοι μας (ὄχι τόσο γιὰ τὸ τρέχον βδέλυγμα καθ’ αὐτό, ὅσο γιὰ ὅλον τὸν πολυετῆ κατήφορο τῆς ἀποστασίας ποὺ μεταξὺ ἄλλων ὁδήγησε καὶ στὸ βδέλυγμα), τὶς τελευταῖες 4-5 ἑβδομάδες παρατηρήθηκαν ἀπίστευτα γεγονότα ποὺ ἐνοχοποιοῦν πρωτίστως κάποιους ὀφθαλμοφανεῖς ὑπαιτίους. Συλλογικὴ λοιπὸν ἡ εὐθύνη, ἀλλὰ φυσικὰ ὄχι καὶ ἰσομερής.