Αναμφίβολα, είναι ο πλέον κατάλληλος τίτλος περιγραφής της σύγχρονης νομοθετικής συμπεριφοράς της βουλής στο σύνολό της∙ δεν λειτουργεί ως αρμοστής της κοινωνικής και Ορθόδοξης χριστιανικά λογικής, όπως απαιτούν οι θυσίες, το δίκαιο, η ευαισθησία των αγωνιστών του ’21 και η Ορθόδοξη παράδοσή μας. Τα νομοθετήματά της εμπεριέχουν σοβαρή θρησκευτική και κοινωνική παθογένεια.
Να θυμηθούμε – κατανοήσουμε, ότι «προδοτική είναι
μια ελληνική κυβέρνηση που με δόλο (πονηριά) προωθεί την παγκοσμιοποίηση, σ’
αντίθεση δηλ. με την εντολή των Ελλήνων να υπηρετεί (η κυβέρνηση) το Έθνος και
τον Λαό» (Κων. Π. Ρωμανός).
Εδώ και χρόνια, με τη βοήθεια της Ορθοδοξίας και της
Ιστορίας έχουμε μάθει να διαβάζουμε τα κρυφά (πραγματικά) μηνύματα των
κυβερνήσεων μέσα στις γραμμές των διακηρύξεών τους.
Το σημερινό Ελληνικό κράτος (πολέμιο του Έθνους) σε
υπέρτατο και συγκεντρωτικό πολιτικό στόχο, μας υπόσχεται κατανάλωση – ευημερία
(μόνο) αν ξεχάσουμε ότι είμαστε Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Να υπογραμμίσουμε τα λόγια του ανθέλληνα Γερμανού
Σόιμπλε: «Η παγκοσμιοποίηση έχει ως αποτέλεσμα να φτάνει στα όριά
της η αυτορρύθμιση του εθνικού κράτους».
Μέσα από το κοινοβούλιο έχουν ξεπηδήσει πλήθος
προγραμμάτων – νομοθετημάτων που έχουν επιβάλλει πολιτική και οικονομική
ειλωτεία (υποδούλωση), εκ των οποίων μόνο με την αυθεντική Ορθοδοξία-Ορθοπραξία
μπορούμε να απεγκλωβισθούμε.
Αντινομοθετεί η πολιτική εξουσία (συχνά) ως προς τον
αιώνιο Νομοθέτη Χριστό, δυστυχώς. Τα διάφορα ρητορικά σχήματά της υπέρ της
Ορθοδοξίας αποτελούν «παιχνίδια εξουσίας», παρά ειλικρινή προσπάθεια διαφύλαξης
της Ορθόδοξης αλήθειας.
Πρόσφατα, με το σοδομιτικό νομοσχέδιο, δηλητηρίασαν
το μεδούλι του Έθνους, της οικογένειας και της Ιστορίας μας.
Ολίγοι έχουν κατανοήσει σε βάθος τις κρατικές
λοξοδρομήσεις προς την κατεύθυνση της πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδος, της
σταδιακής αποδόμησης της Ορθόδοξης και Εθνικής μνήμης, των παραδόσεων και της
μετατόπισης εννοιών προς αλλοτρίωση των συνειδήσεων και της Εθνικής μας ταυτότητας.
Μετανάστευση και πολυπολιτισμικότητα με τη βοήθεια
των Ελληνικών κυβερνήσεων, έχουν αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα και έκταση (2015).
Οι συγχορδίες της ενορχηστρωμένης κοινοβουλευτικής
πλάνης, έχουν καταλύσει την υγιή Δημοκρατία στην Πατρίδα μας και γι αυτό φταίνε
οι συμπολιτευόμενοι ή και αντιπολιτευόμενοι πολιτικοί μαέστροι, του υλισμού και
της μασονίας.
Που είσθε αδέλφια Παπουλάκο, Μακρυγιάννη, Θοδωρή
Κολοκοτρώνη, Κόντογλου και Παύλε Μελά…
«Ο Κώστας Σημίτης έδωσε και πάλι τη βασική φόρμουλα
για την ανθρωπολογική μετάλλαξη των Ελλήνων όταν είπε ότι το κύριο εμπόδιο στην
ανάπτυξη ήταν η ιδιαιτερότητα των Ελλήνων» (Κων. Π. Ρωμανός – Αντίλογος στη
σοφιστική της Νέας Τάξης – Εκδόσεις Πελασγός – σελ. 37).
Στη λογική της παγκοσμιοποίησης παρασύρεται (δυστυχώς)
και η Εκκλησία της Ελλάδος με τον οικουμενισμό και την
κρατική υποδούλωσή της.
Διασάφηση: Διευκρινίζουμε, χάριν
αντικειμενικότητας, ότι υπάρχουν και πολιτικοί έντιμοι, πατριώτες, που πρέπει
να επηρεάσουν (νόμιμα) και δυνατά τις εξελίξεις∙ το ίδιο ισχύει και για τους
Κληρικούς – Μοναχούς.
Ο κατάλογος των πλανών – αμαρτημάτων της βουλής
(εξουσίας) είναι πολύ μεγάλος, έστω και αν περιορισθούμε στα χρόνια μετά την
μεταπολίτευση.
Έφθασε η σημερινή βουλή να θεωρεί ότι «ζήσαμε τη ζωή
μας λάθος» μέχρι τώρα και να δίδει κρατική σφραγίδα στην ομοφυλοφιλία, μια μορφή αμαρτητικής παθολογικής
συμπεριφοράς.
Ένας (παλιός) Βολιώτης ψυχίατρος (Γιάννης Γ.
Γαλανός) στο ψυχοκοινωνιολογικό δοκίμιό του «Η απελευθέρωση του Εγώ», χωρίς να
είναι απόστολος της Χριστιανικής Ηθικής (ειδικά), έγραψε τις εξής (1972)
(χριστιανικές στην υφή τους) γραμμές, αν και ήτο οπαδός του Φρόϋντ: «Τα μικρά
αδέλφια, μετά το έκτο έτος, θα πρέπει να κοιμούνται χωριστά, γιατί πολλές
κατοπινές συμπλεγματικές καταστάσεις ή νευρώσεις μπορεί να οφείλονται σε
σημαντικό βαθμό σε πρωτοεμπειρίες
αιμομικτικές και ομοφυλοφιλικές αυτής της περιόδου» (Σελ. 51).
Στη δομή των βιβλίων του, αντιλαμβάνεται την
γενετήσια ορμή στα φυσικά οργανοβιολογικά όριά της και όχι στην άρνησή τους, ως
ομοφυλοφιλία.
Η προσπάθεια της πρεσβυτέρας κ. Λινού στη βουλή
(ΣΥΡΙΖΑ) και τινων ιεραρχών, να παρουσιάσουν την ομοφυλοφιλία ως πολιτισμένη
ηθική και να εντάξουν την δαιμονική αυτοεξύψωσή της σε χριστιανικό πλαίσιο,
αποτελεί βλασφημία και αίρεση.
Η κ. Λινού αποποιούμενη την αλήθεια του Ευαγγελίου,
προτίμησε ως πεδίο επεξεργασίας κριτηρίων αλήθειας και πλάνης να συνταυτισθεί
με απόψεις των αιρετικών Πατριάρχου Βαρθολομαίου και Ι. Ζηζιούλα, στη
προσπάθειά της για αποκεντροθέτηση του προβλήματος «γάμος ομοφυλοφίλων» από την
Εκκλησία, την Μυστηριακή.
Να τις θυμίσουμε τα λόγια του Ι. Χρυσόστομου:
Α) «Ότι πολλαί της ασεβείας αι οδοί, η δε της
αλήθειας μία∙ και γαρ ποικίλον και πολυειδές και συγκεχυμένον η πλάνη, η δε
αληθεία μία».
Β) «Πάντα μεν άτιμα τα πάθη, μάλιστα δε η κατά
αρρένων μανία» (ΟΜΙΛΙΑ ΙΕ΄ - Προς Ρωμαίους).
Κ. Λινού, τα συνθήματα των Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. θεμελιώνουν
φρόνημα και επικοινωνιακό λόγο αθεΐας και σατανισμού∙ απορρίπτουν, μέσα στον
ψυχισμό τους, το Νόμο του αληθινού Θεού και αυτήν ταύτην την ύπαρξή Του.
Υπόκεινται σε δύο (ταυτόχρονα) κατηγορίες αμαρτημάτων∙ είναι δηλ. παραβάτες νόμου και παραβάτες Θεού. Ο Ι. Χρυσόστομος τις
διευκρινίζει στην ερμηνεία του 55ου Ψαλμού.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικός και αξίζει ιδιαίτερης
προσοχής ο Ψαλμός, η αναφορά του: «ου προεθέμην προ οφθαλμών μου πράγμα
παράνομον, ποιούντας παραβάσεις εμίσησα» (Ψαλμός 100, 3), δηλ. «δεν έβαζα ποτέ
στο νου μου παράνομες πράξεις, αλλά αποστρεφόμουν το κακό κι όλους εκείνους που
συστηματικά παραβαίνουν τον Νόμο σου».
Διευκρινίζει ο Ι. Χρυσόστομος ερμηνεύων τον σχετικόν
ψαλμόν: «Ενταύθα δε διττώς νοητέον το, Ποιούντας παραβάσεις
εμίσησα. Οι μεν γαρ εισί παραβαίνοντες τα του Θεού εντολάς
και τα δικαιώματα και τα κρίματα∙ και εισίν ούτοι
παραβάται νόμου.
Άλλοι πάλιν παραβαίνουσιν αυτήν την σωτήριον του
Δεσπότου ομολογίαν, και εισί παραβάται
Θεού. Πολλή δε διαφορά μεταξύ της των αμφοτέρων
παραβάσεως. Οι μεν γαρ έτι ελπίδα έχουσι σωτηρίας, την ρίζαν εκπεπτώκασιν, αυτόν
τον αίτιον της σωτηρίας αρνησάμενοι. Αρχή γαρ αμαρτίας, αφίστασθαι από του
Θεού, ως φησίν ο σοφώτατος» (P.G. 55).
Γενικά αμαρτία (παρανομία) είναι η παράβασις του
Θείου Νόμου: «Αμαρτία εστίν η ανομία» και «πας ο ποιών την αμαρτίαν και την
ανομίαν ποιεί» (Α΄ Ιωάν. Γ΄, 4).
Όποιος δεν στηρίζει, δεν εξαρτά τη ζωή του,
θεωρητικά και πρακτικά, από την αλήθεια της Ορθοδοξίας, καθίσταται παραβάτης Θεού. Ο μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐας, ελέγχει και
τις δύο κατηγορίες παραβάσεων: «Ουαί έθνος αμαρτωλόν, λαός πλήρης αμαρτιών, σπέρμα πονηρόν, υιοί άνοιμοι∙ εγκαταλίπατε τον Κύριον και παρωργίσατε τον
άγιον του Ισραήλ (τον Θεόν)…» (Ησ. Α΄, 4-26).
Το εσωτερικό σύμπαν της βουλής (η συλλογική
ψυχικότητά της) και στις τρεις εκφράσεις
του ψυχισμού της «Υπερεγώ», «Εγώ» και «ατομικού και ομαδικού ασυνειδήτου», έχει
γίνει οίκημα αποστασίας από τον αληθινό Θεό∙ οίκημα πλάνης και αιρέσεως.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
