Tου Κ.Θ.
—- . —-
Δώη σοι Κύριος νούν μεταμελούμενον, μετανοίας τε πόθου καί επιστροφής!
Δώη σοι Κύριος νούν μεταμελούμενον, μετανοίας τε πόθου καί επιστροφής!
Πατριάρχα μου.Έθελοτυφλών καί, ολίγου δείν, πείθων σχεδόν πάντας, επιμένεις καί ισχυρίζεσαι ότι κινείσαι ανοθεύτως, ασυγκεράστως καί άνευ τής παραμικράς ωσμώσεως, μόνον επί τή βάσει εκκλησιαστικών κριτηρίων καί, ακραιφνώς, εντός τής Όρθοδόξου Παραδόσεως, είς τά καθ’ ημέραν αναφυόμενα καί προκύπτοντα εκκλησιαστικά θέματα-ζητήματα;
Ίσχυρίζεσαι ότι τό Ουκρανικόν αντιμετώπισες ώς καθαρώς εκκλησιαστικόν γεγονός, καί δέν συνεπορεύθης συνδιαχειριζόμενος τούτο ώς «αξεσουάρ» τής πολιτικής;
Πώς τό προϊόν τής αγαπητικής καί ποιμαντικής μερίμνης τής Μητρός εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός τόν χειμαζόμενον ευσεβή Ουκρανικόν λαόν, λόγω ποικίλων διασπάσεων, ήτοι -ή Αυτοκεφαλία τής Έκκλησίας τής Ουκρανίας- έγινε αιτία αποτελεσμάτων διασπάσεως, μίσους καί τόσων άλλων κακών; Πού στέκει καί χωράει τό … «αγαπητική»;!
Ή ανιστόρητη καί ύποκειμενική-Παπική ποιμαντική, ποιό ιστορικό καί ηθικό έρισμα, έκ τού ευαγγελίου αρυόμενα, στηρίζουν τοιαύτην ενέργειαν; ΄Ασοφος -χωρίς ίχνος φόβου Κυρίου-, ασεβής, ανιστόριτος συλλαμβάνεσαι-απαντάσαι καί αποδεικνύεσαι.
Ώς τά πρός τήν συνοδείαν τού Έπιφανίου.
Θά ηδύνατο νά ονομασθή καί
χαρακτηρισθή «τιμία», όταν, όμονοούσα «έν τώ συνδέσμω τής αγάπης, ή
(δοτική) συνεδέοντο οί Απόστολοι» (Άκολουθία Μ.Πέμπτης), έν ταπεινώσει,
φιλαδελφεία καί θυσία-παραχωρήσει τού ιδίου συμφέροντος, εβλέπομεν άλλας
εκβάσεις καί εξελίξεις. «Έν τούτω θά απεδεικνύεσθε πάντες, ΄Εκείνου
μαθηταί» (Ίωάν13,35), ακόλουθοι καί συνεχισταί.
«Ή δύναμις έν τή ενώσει». «Άγαθοί οί δύο υπέρ τόν ένα» (Έκκλ.4,9-10). Όχι «διαίρει καί βασίλευε». «Ουαί τώ ενί, ότι, άν πέση, τίς εγερή αυτόν»; (έ.ά) / ΄Αποτυχημένη, ξεπερασμένη παλαιόθεν ή προκρινομένη καί προτιμουμένη σου μέθοδος καί τακτική. «Πάσα βασιλεία έφ’ εαυτήν μερισθείσα, ού δύναται σταθήναι» (Λουκ.11,17 : Μάρκ.3,24 : Μάτθ..12,25), θά συμπαρασύρη δέ κι’ εσένα στά -αναπόφευκτα- οικτρά αποτελέσματα. Ό Λόγος τού Θεού είναι αιώνιος, αξιόπιστος, ακατάλυτος, απρόσβλητος καί ανεπιρέαστος από τίς απερίσκεπτες ενέργειες καί δραστηριότητες τής «αφεντιάς» σου!
Ώς πρός τήν «πιστότητα, συνέπεια καί υπακοή τού Έπιφάνιου απέναντί σου», -τό όλιγώτερον- νά αισχύνεσαι (νά ντρέπεσαι)! «Ουαί σοι, εάν τοιούτοι τή αλαζονία σου λέγουσιν εύ», καί διά τό ίδιοτελές, καιροσκοπικό καί υλικό-εφήμερο συμφέρον «τά βρίσκετε»-ομονοήτε.΄Ομως, πορευόμενοι -έκ προοιμίου-, όχι μόνον κατά κρημνού, αλλά έν τή απαρχή καί πρό αυτού (τού κρημνού), είς θνησιγενείς σπασμοδικάς, καταπτύστους, τουλάχιστον αντιδημοκρατικάς, διαιρετικάς (ώς ήρξαντο ήδη) εξελίξεις.
Γιά ποιά ανατροφή μιλάς, άνθρωπέ μου! Σεβάστηκες, πήρες, κράτησες τίποτε, σ’ άγγιξε σέ κάτι τό ταπεινό παράδειγμα τών καλοκαγάθων γονιών σου;! ΄Η φτώχεια καί ό συγχρωτισμός μέ τούς συμμαθητάς σου στή Χάλκη;! Κοινοί συμμαθηταί σου καί συμμαθηταί μου (πρό σού είς τήν Πατμιάδα καί αλλαχού) ήσαν οί πλειότεροι έξ αυτών. Τί μνήμες κουβαλούν γιά τό πρόσωπό σου; / Δημητρό! Μητσάρα! Είναι μικρός, πολύ μικρός ό κόσμος καί τό σχήμα του! Παρέρχεται συντόμως. Σύνελθε. Κατέβα χαμηλά. Ταπεινώσου. Νιώσε τή χαρά της (άδολης ταπείνωσης) στήν παιδική σου αφέλεια καί πάλι. Δέν μπορώ νά πώ καί αγαθότητα, γιατί ήσουν από μικρός τσιβουζιάρης-ζαβολιάρης, ένδοστρεφής καί αρχομανής. Θέλεις; Θυμήσου. Καί αρκετά επιδειξίας! Άν καί σέ κάποια απόσταση, μεγαλώσαμε κοντά, μέ τά ίδια πρόσωπα, Καθηγητάς, Πνευματικούς Καθοδηγητάς, καί όσα δέν αφήνουν περιθώρια νά «τό παίζουμε» .. «Αυθεντίες» καί «Προσωπικότητες!! Σέβομαι τήν ισοϋψή (άν καί σέ υπερβαίνω ώς πρός αυτό) ηλικία μας καί τίς κοινές μας αναστροφές μετά τών αυτών πρoσώπων παραλλήλως. «Μή δάκνωμεν αλλήλους»! Χωρίς τήν παραμικράν αμφισβήτησιν καί αμφιβολίαν, βυθομετρήσας από τής εφηβίας σου ακόμη τάς δυνατοτήτας καί ικανότητάς σου, έχω βεβαιοτάτην καί αταλάντευτον τήν γνώμην μου περί τού Προσώπου σου, ότι εισέρχεσαι βαθύτατα καί αντιλαμβάνεσαι εξόχως τούς λόγους πού μέ αναγκάζουν νά αποτείνωμαι σ’ εσένανε μέ τόν τρόπο αυτό πού εκφράζομαι. Ένα μόνο εύχομαι. Νά μή πάν χαμένα! «Τραγική φιγούρα» είμαι. Όμως άκουσέ με. Θέλεις; ΄Εν λευκώ σού παρέχω τό δικαίωμα «τού πατάξαι» με. Δέν θά αντείπω. Άναπολογήτως θά αποδεχθώ ό,τι καί όποτε τί μού επιφέρης, «ίνα γνώ, ότι έξ αγάπης λαλώ», «πυκτεύων, δουλεύων» (Α΄Κορ.9,26) έξ αγαθής προθέσεως κινούμενος. Τότε, εκείσε «ούκ ίδης, ούκ εύρης με απολογούμενον καί αντιλέγοντα, αλλά σιωπώντα καί ανεχόμενον» (Μάτθ.26,63). Συνεχίζω όμως εισέτι νά λαλώ, πρός ωφέλειαν ψυχικήν αμφοτέρων ημών.
Τό «εύ ζήν (σου)» -τήν καλοπέραση μέ τόση πρόκληση- αποπτύω! Δέν τό ζηλεύω. Τό βδελύττομαι, τό μισώ, αφού πρώτος Αυτός ό Κύριος καί Θεός μας μίσησε καί μισεί τόν τρόπον διαβιώσεως έν τοσαύτη αναισχυντία, έκ διαμέτρου ισταμένου σου καί πράττοντος τά αντίθετα πρός ά εδίδαξεν Έκείνος, «Ό ύδατι νήψας πόδας καί λεντίω εκμάξας»! (Ίωάν.13,5-14)
Σού απήντησαν, ό ευσεβής Πρόεδρος Πούτιν, καί, χωρίς νά δυνηθή νά φιμώση τό απύλωτο στόμα σου, ό Κύριλλος!
Οί … κάπως Όρθοδοξοφρονούντες, οί Ρωμαιοκαθολικοί, οί Διαμαρτυρόμενοι, μά καί οί πάσης αιρέσεως καί αποκλίσεως τής ορθής πίστεως, Διδάσκαλοί σου, ενεοί καί απορούντες ιστάμενοι, διερωτώνται περί τό, πώς γλοιωδώς καί κοχλιοαναρριχόμενος, ανιχνεύων διά τών κεράτων σου (κεραιών) τό περιβάλλον, κατηξιώθης νά ευρίσκεσαι – ανελπίστως- είς τήν κορυφήν «τού πνευματικού ΄Εβερεστ», μή έχων ουδόλως κατά νούν ποιάν τινα ανησυχίαν καί προϊδεασμόν, διά τήν βεβαίαν καί αναπόφευκτον, ταχίστην συντριβήν σου, εντός μιάς πλήρους αδιαφορίας σου, διά τήν επερχομένην κατεμμαυρωμένην υστεροφημίαν σου, δύστηνε καί «αλαζών … Ίσραήλ – Βαρθολομαίε»!!!
Ναί. Πρό τής παταγώδους πτώσεώς σου, αναλογήσθητι, κλαύσε καί διερωτήθητι Σύ Αυτός, γιά πιά γράμματα καί ποίαν αγάπην διά τήν ΄Εκκλησίαν, διά τήν φύσιν, τήν θύραθεν καί τήν θεολογικήν παιδείαν, γιά ποιό φόβο Θεού, καί γιά ποιά αυθόρμητη πορεία καί κλίση πρός Ίερωσύνην, όμιλείς;
Γιά … «εκκλησιαστική διακονία», (όχι εισήλθες διά τής θύρας), αλλ’ «εισεπήδησας» μετά μανίας είς τόν χώρον τού ίδιορρύθμου κλίματος τών, προαλειφομένων αναρριχηθήναι τή κλίμακι τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, Κληρικών. Χώρω; Προεγνωσμένω, προωρισμένω καί προητοιμασμένω (δοτικές) παρά τών Προκατόχων-Πατρώνων σου Δημητρίου καί Άθηναγόρου. Έδώ, μέ συγχωρείς Μητσάρα μου, αλλά δέν κρατώ τά γέλια! «Τόχε μικρός ή κούτρα σου νά κατεβάζη ψείρες»! Γι’ αυτό άραγε προνόησε ό Θεός, νά σού δώση Κουρέα Πατέρα; Ίσως!
Πεμπτουσία τής Ίερωσύνης, ή διακονία τού Θεού καί τού ανθρώπου! Τού επιγείου βίου καί τού ουρανίου προορισμού του! Μά ό Θεός, αϊδίως ήτο, είναι καί θά είναι στόν ουρανό, καί πανταχού παρών! Καί ώς πρός τόν Υιόν, «έξ αυτού, δι’ αυτού καί είς αυτόν έκτισται τά πάντα» (Κολος.1,16). Τά μπέρδεψες, Βαρθολομαίε!
Μ’ αρέσει ή τοποθέτησίς στό τελευταίο σου, περί «αυτοπροσφοράς καί ταπεινοφροσύνης!!! Άκόμα γελάω. Ξαναδιάβασε όσα λές καί σού λένε «οί γλείφτες» σου παρακάτω έν τώ κειμένω σου, γιά νά διαπιστώσης τό μέγεθος τής βλακείας, τό απροσμέτρητο-εμετικό βάθος τής κολακίας, αλλά καί τό ακόρεστον τού ναρκισσισμού σου!
Άφού πρώτα σέ παρακαλέσω θερμά, κάνε μου τό χατήρι. Γύρισε πίσω καί γίνε γιά λίγο αγνό Ίμβριωτάκι, μά πιό πολύ Έλληνάκι, καί ψέλλισε, μέ αυτά τά τωρινά σου χείλη, αλλά μ’ εκείνη τήν παιδική απλότητα, τό «Μή αποστρέψης τό πρόσωπό Σου από τού παιδός Σου, ότι θλίβομαι. Ταχύ επακουσόν μου. Πρόσχες τή ψυχή μου καί λύτρωσε αυτήν»!! (Ψαλμ.68,18) Ναί, Βαρθολομαίε. Αυτό τό δώρο θέλω ν’ ανταλλάξωμε καί νά προσφέρωμε στό Θεό μαζί γιά τήν επέτειο τής γιορτής σου. ΄Η τιμή καί ή αξία τής ψυχής μας, συγκρίνεται καί αντιπαραβάλλεται, μέ όλα τά ψευτοφτιασίδια, τίς δόξες, τίς απολαύσεις καί τά θέλγητρα τού κόσμου, πού γνώρισες, τά μπούχτισες καί θά ξωμείνουν πίσω;!!
Πάντως, σ’ ευχαριστώ γιά τό διάλειμμα αναψυχής πού έγινες αφορμή νά απολαύσω. Δέν υπήρξα ποτέ χαιρέκακος, καί δέν μ’ αγγίζει «ή αφεντιά» της.
Πρίν πεθάνης, επανάλαβέ τα σέ άλλη ευκαιρία μέ περισσότερη «σάλτσα». Θά τά περιμένω πιό νόστιμα(!!) άν ζήσω. Πεθαίνω πρώτος, άν δέν ευκαιρής νά πεθάνης, ή έχης δουλειές καί υποθέσεις ετελείωτες.
΄Αν αναρωτιέσαι, γιατί βαράω μιά στό καρφί καί μιά στό πέταλο, σού απαντώ πώς είχα θείο «ναλμπάντη», καλιγωτή. Μ’ αρέσει ή μέθοδος. Τήν εφάρμωσα σ’ όλη μου τή ζωή. Τήν προτιμώ ώς τήν πιό ανώδυνη καί αποτελεσματική.
Δηλώνω μέ καμάρι Ρουμελιώτης, πού ποτέ δέν πετάλωσα τ’ άλογα ανάποδα γιά νά παραπλανήσω κανένα! Ευχαριστώ.
«Ή δύναμις έν τή ενώσει». «Άγαθοί οί δύο υπέρ τόν ένα» (Έκκλ.4,9-10). Όχι «διαίρει καί βασίλευε». «Ουαί τώ ενί, ότι, άν πέση, τίς εγερή αυτόν»; (έ.ά) / ΄Αποτυχημένη, ξεπερασμένη παλαιόθεν ή προκρινομένη καί προτιμουμένη σου μέθοδος καί τακτική. «Πάσα βασιλεία έφ’ εαυτήν μερισθείσα, ού δύναται σταθήναι» (Λουκ.11,17 : Μάρκ.3,24 : Μάτθ..12,25), θά συμπαρασύρη δέ κι’ εσένα στά -αναπόφευκτα- οικτρά αποτελέσματα. Ό Λόγος τού Θεού είναι αιώνιος, αξιόπιστος, ακατάλυτος, απρόσβλητος καί ανεπιρέαστος από τίς απερίσκεπτες ενέργειες καί δραστηριότητες τής «αφεντιάς» σου!
Ώς πρός τήν «πιστότητα, συνέπεια καί υπακοή τού Έπιφάνιου απέναντί σου», -τό όλιγώτερον- νά αισχύνεσαι (νά ντρέπεσαι)! «Ουαί σοι, εάν τοιούτοι τή αλαζονία σου λέγουσιν εύ», καί διά τό ίδιοτελές, καιροσκοπικό καί υλικό-εφήμερο συμφέρον «τά βρίσκετε»-ομονοήτε.΄Ομως, πορευόμενοι -έκ προοιμίου-, όχι μόνον κατά κρημνού, αλλά έν τή απαρχή καί πρό αυτού (τού κρημνού), είς θνησιγενείς σπασμοδικάς, καταπτύστους, τουλάχιστον αντιδημοκρατικάς, διαιρετικάς (ώς ήρξαντο ήδη) εξελίξεις.
Γιά ποιά ανατροφή μιλάς, άνθρωπέ μου! Σεβάστηκες, πήρες, κράτησες τίποτε, σ’ άγγιξε σέ κάτι τό ταπεινό παράδειγμα τών καλοκαγάθων γονιών σου;! ΄Η φτώχεια καί ό συγχρωτισμός μέ τούς συμμαθητάς σου στή Χάλκη;! Κοινοί συμμαθηταί σου καί συμμαθηταί μου (πρό σού είς τήν Πατμιάδα καί αλλαχού) ήσαν οί πλειότεροι έξ αυτών. Τί μνήμες κουβαλούν γιά τό πρόσωπό σου; / Δημητρό! Μητσάρα! Είναι μικρός, πολύ μικρός ό κόσμος καί τό σχήμα του! Παρέρχεται συντόμως. Σύνελθε. Κατέβα χαμηλά. Ταπεινώσου. Νιώσε τή χαρά της (άδολης ταπείνωσης) στήν παιδική σου αφέλεια καί πάλι. Δέν μπορώ νά πώ καί αγαθότητα, γιατί ήσουν από μικρός τσιβουζιάρης-ζαβολιάρης, ένδοστρεφής καί αρχομανής. Θέλεις; Θυμήσου. Καί αρκετά επιδειξίας! Άν καί σέ κάποια απόσταση, μεγαλώσαμε κοντά, μέ τά ίδια πρόσωπα, Καθηγητάς, Πνευματικούς Καθοδηγητάς, καί όσα δέν αφήνουν περιθώρια νά «τό παίζουμε» .. «Αυθεντίες» καί «Προσωπικότητες!! Σέβομαι τήν ισοϋψή (άν καί σέ υπερβαίνω ώς πρός αυτό) ηλικία μας καί τίς κοινές μας αναστροφές μετά τών αυτών πρoσώπων παραλλήλως. «Μή δάκνωμεν αλλήλους»! Χωρίς τήν παραμικράν αμφισβήτησιν καί αμφιβολίαν, βυθομετρήσας από τής εφηβίας σου ακόμη τάς δυνατοτήτας καί ικανότητάς σου, έχω βεβαιοτάτην καί αταλάντευτον τήν γνώμην μου περί τού Προσώπου σου, ότι εισέρχεσαι βαθύτατα καί αντιλαμβάνεσαι εξόχως τούς λόγους πού μέ αναγκάζουν νά αποτείνωμαι σ’ εσένανε μέ τόν τρόπο αυτό πού εκφράζομαι. Ένα μόνο εύχομαι. Νά μή πάν χαμένα! «Τραγική φιγούρα» είμαι. Όμως άκουσέ με. Θέλεις; ΄Εν λευκώ σού παρέχω τό δικαίωμα «τού πατάξαι» με. Δέν θά αντείπω. Άναπολογήτως θά αποδεχθώ ό,τι καί όποτε τί μού επιφέρης, «ίνα γνώ, ότι έξ αγάπης λαλώ», «πυκτεύων, δουλεύων» (Α΄Κορ.9,26) έξ αγαθής προθέσεως κινούμενος. Τότε, εκείσε «ούκ ίδης, ούκ εύρης με απολογούμενον καί αντιλέγοντα, αλλά σιωπώντα καί ανεχόμενον» (Μάτθ.26,63). Συνεχίζω όμως εισέτι νά λαλώ, πρός ωφέλειαν ψυχικήν αμφοτέρων ημών.
Τό «εύ ζήν (σου)» -τήν καλοπέραση μέ τόση πρόκληση- αποπτύω! Δέν τό ζηλεύω. Τό βδελύττομαι, τό μισώ, αφού πρώτος Αυτός ό Κύριος καί Θεός μας μίσησε καί μισεί τόν τρόπον διαβιώσεως έν τοσαύτη αναισχυντία, έκ διαμέτρου ισταμένου σου καί πράττοντος τά αντίθετα πρός ά εδίδαξεν Έκείνος, «Ό ύδατι νήψας πόδας καί λεντίω εκμάξας»! (Ίωάν.13,5-14)
Σού απήντησαν, ό ευσεβής Πρόεδρος Πούτιν, καί, χωρίς νά δυνηθή νά φιμώση τό απύλωτο στόμα σου, ό Κύριλλος!
Οί … κάπως Όρθοδοξοφρονούντες, οί Ρωμαιοκαθολικοί, οί Διαμαρτυρόμενοι, μά καί οί πάσης αιρέσεως καί αποκλίσεως τής ορθής πίστεως, Διδάσκαλοί σου, ενεοί καί απορούντες ιστάμενοι, διερωτώνται περί τό, πώς γλοιωδώς καί κοχλιοαναρριχόμενος, ανιχνεύων διά τών κεράτων σου (κεραιών) τό περιβάλλον, κατηξιώθης νά ευρίσκεσαι – ανελπίστως- είς τήν κορυφήν «τού πνευματικού ΄Εβερεστ», μή έχων ουδόλως κατά νούν ποιάν τινα ανησυχίαν καί προϊδεασμόν, διά τήν βεβαίαν καί αναπόφευκτον, ταχίστην συντριβήν σου, εντός μιάς πλήρους αδιαφορίας σου, διά τήν επερχομένην κατεμμαυρωμένην υστεροφημίαν σου, δύστηνε καί «αλαζών … Ίσραήλ – Βαρθολομαίε»!!!
Ναί. Πρό τής παταγώδους πτώσεώς σου, αναλογήσθητι, κλαύσε καί διερωτήθητι Σύ Αυτός, γιά πιά γράμματα καί ποίαν αγάπην διά τήν ΄Εκκλησίαν, διά τήν φύσιν, τήν θύραθεν καί τήν θεολογικήν παιδείαν, γιά ποιό φόβο Θεού, καί γιά ποιά αυθόρμητη πορεία καί κλίση πρός Ίερωσύνην, όμιλείς;
Γιά … «εκκλησιαστική διακονία», (όχι εισήλθες διά τής θύρας), αλλ’ «εισεπήδησας» μετά μανίας είς τόν χώρον τού ίδιορρύθμου κλίματος τών, προαλειφομένων αναρριχηθήναι τή κλίμακι τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, Κληρικών. Χώρω; Προεγνωσμένω, προωρισμένω καί προητοιμασμένω (δοτικές) παρά τών Προκατόχων-Πατρώνων σου Δημητρίου καί Άθηναγόρου. Έδώ, μέ συγχωρείς Μητσάρα μου, αλλά δέν κρατώ τά γέλια! «Τόχε μικρός ή κούτρα σου νά κατεβάζη ψείρες»! Γι’ αυτό άραγε προνόησε ό Θεός, νά σού δώση Κουρέα Πατέρα; Ίσως!
Πεμπτουσία τής Ίερωσύνης, ή διακονία τού Θεού καί τού ανθρώπου! Τού επιγείου βίου καί τού ουρανίου προορισμού του! Μά ό Θεός, αϊδίως ήτο, είναι καί θά είναι στόν ουρανό, καί πανταχού παρών! Καί ώς πρός τόν Υιόν, «έξ αυτού, δι’ αυτού καί είς αυτόν έκτισται τά πάντα» (Κολος.1,16). Τά μπέρδεψες, Βαρθολομαίε!
Μ’ αρέσει ή τοποθέτησίς στό τελευταίο σου, περί «αυτοπροσφοράς καί ταπεινοφροσύνης!!! Άκόμα γελάω. Ξαναδιάβασε όσα λές καί σού λένε «οί γλείφτες» σου παρακάτω έν τώ κειμένω σου, γιά νά διαπιστώσης τό μέγεθος τής βλακείας, τό απροσμέτρητο-εμετικό βάθος τής κολακίας, αλλά καί τό ακόρεστον τού ναρκισσισμού σου!
Άφού πρώτα σέ παρακαλέσω θερμά, κάνε μου τό χατήρι. Γύρισε πίσω καί γίνε γιά λίγο αγνό Ίμβριωτάκι, μά πιό πολύ Έλληνάκι, καί ψέλλισε, μέ αυτά τά τωρινά σου χείλη, αλλά μ’ εκείνη τήν παιδική απλότητα, τό «Μή αποστρέψης τό πρόσωπό Σου από τού παιδός Σου, ότι θλίβομαι. Ταχύ επακουσόν μου. Πρόσχες τή ψυχή μου καί λύτρωσε αυτήν»!! (Ψαλμ.68,18) Ναί, Βαρθολομαίε. Αυτό τό δώρο θέλω ν’ ανταλλάξωμε καί νά προσφέρωμε στό Θεό μαζί γιά τήν επέτειο τής γιορτής σου. ΄Η τιμή καί ή αξία τής ψυχής μας, συγκρίνεται καί αντιπαραβάλλεται, μέ όλα τά ψευτοφτιασίδια, τίς δόξες, τίς απολαύσεις καί τά θέλγητρα τού κόσμου, πού γνώρισες, τά μπούχτισες καί θά ξωμείνουν πίσω;!!
Πάντως, σ’ ευχαριστώ γιά τό διάλειμμα αναψυχής πού έγινες αφορμή νά απολαύσω. Δέν υπήρξα ποτέ χαιρέκακος, καί δέν μ’ αγγίζει «ή αφεντιά» της.
Πρίν πεθάνης, επανάλαβέ τα σέ άλλη ευκαιρία μέ περισσότερη «σάλτσα». Θά τά περιμένω πιό νόστιμα(!!) άν ζήσω. Πεθαίνω πρώτος, άν δέν ευκαιρής νά πεθάνης, ή έχης δουλειές καί υποθέσεις ετελείωτες.
΄Αν αναρωτιέσαι, γιατί βαράω μιά στό καρφί καί μιά στό πέταλο, σού απαντώ πώς είχα θείο «ναλμπάντη», καλιγωτή. Μ’ αρέσει ή μέθοδος. Τήν εφάρμωσα σ’ όλη μου τή ζωή. Τήν προτιμώ ώς τήν πιό ανώδυνη καί αποτελεσματική.
Δηλώνω μέ καμάρι Ρουμελιώτης, πού ποτέ δέν πετάλωσα τ’ άλογα ανάποδα γιά νά παραπλανήσω κανένα! Ευχαριστώ.
