Συμβαίνουν γεγονότα συνταρακτικὰ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ παντοῦ ἐπικρατεῖ νεκρικὴ σιωπή! Ἡσυχία!
Σιωπή! Ἄκρα σιωπή! Παντοῦ! Γιατί ἄραγε
τόση σιωπή; Συμβαίνουν γεγονότα συνταρακτικὰ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ
παντοῦ ἐπικρατεῖ νεκρικὴ σιωπή! Ἡσυχία! Ὡς νὰ μὴ συμβαίνει τίποτε τὸ ἀνησυχητικό.
Καὶ ὅπως ἔλεγε ἕνας ἀπὸ τοὺς παλιοὺς ἐμπόρους τῆς γειτονιᾶς μου: «Τόση ἡσυχία,
μέχρι ἀνησυχίας»!
Ἀλήθεια, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν
γίνεται ἀντιληπτὸ τὸ ὅλο κλίμα, ἡ ὅλη κατάσταση ἐντός τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι δυνατὸν νὰ
μὴν ὑπάρχει ἀνησυχία καὶ προβληματισμός; Ἀνατρέπονται οὐσιώδεις ἐκ Παραδόσεως ἀρχὲς
ὁρισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ μὲν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη ποιμένες «θεωροῦν ἐνεῶς τὰ
τεκταινόμενα», ὁ δὲ λαός, ὡς ἀγνοῶν,
«τελεῖ ἐν ρέμβη».
Ἱστορία. Καταπατῶνται κανόνες. Γίνονται ὑπερβάσεις
εὐθύνης, πνευματικῆς καὶ διοικητικῆς. Εἰσπηδήσεις καὶ μοιχεπιβασίες. Ἡ δὲ αὐθαιρεσία
τοῦ Φαναρίου ἀγγίζει τὰ ὅρια τῆς ἀσέβειας καὶ τῆς προκλητικότητας. Ἐπιδεικνύει
προκλητικὸ ὕφος ὑπεροχῆς ἀπέναντι στὶς ἀδελφὲς Ἐκκλησίες, μὲ τὴν συνέργεια
ξένων ἐξωεκκλησιαστικῶν δυνάμεων καὶ μὲ μεγάλη ἄνεση προελαύνει, στήνοντας σὲ «ξένα
χωράφια» τὰ δικά του θελήματα μὲ τοὺς δικούς του ἀνθρώπους. Ἡ ἀπαξίωση καὶ μετὰ
πολλῆς ἐπάρσεως ἀγνόηση τῶν ἀδελφῶν ποιμένων ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη καὶ τῶν πιστῶν
μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τῶν ἀποικιοκρατῶν
Φαναριωτῶν ποιμένων ἄνευ ποιμνίου. Ἔτσι, δημιουργεῖται κλίμα ἀντιπαλότητας καὶ ἔχθρας,
τὸ ὁποῖο εἶναι βέβαιο πὼς θὰ κλιμακωθεῖ, ἂν συνεχιστεῖ αὐτὴ ἡ τακτικὴ καὶ θὰ
προκύψουν ἀπρόβλεπτα δυσάρεστες ἐξελίξεις.
Ναί, ἀποικιοκρατία! Μόνο ἀποικιοκρατικὴ
μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Φαναρίου, μὲ τὴν ἐπίδειξη
ἰσχύος ἐπὶ
τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Τεμαχίζει καὶ μοιράζει περιοχὲς εὐθύνης
κατὰ τὴ δική του κρίση.
Δογματίζει κακῶς ἐπὶ ὅσων οἱ ἅγιοι Πατέρες «καλῶς ἐδογμάτισαν».
Ἀναγνωρίζει «ἐκκλησίες» ὅπου καὶ ὅπως νομίζει. Χειροτονεῖ κληρικοὺς
ὅπου
καὶ ὅπως τὸ βολεύει. Συγχρωτίζεται μὲ τοὺς
αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀναγνωρίζει ὡς «ἀδελφὲς ἐκκλησίες». Ἐπιβάλλει νόμους
καὶ
κανόνες καινοφανεῖς καὶ ὄψιμης παραγωγῆς μὲ βάση τὰ οἰκουμενιστικὰ τοῦ
σχέδια,
γιὰ τὴν ἐκδούλευση τῶν ἰσχυρῶν του αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος. Μὲ δύο
λόγια, ἐργάζεται
τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπόψη τὸ Συνοδικὸ σύστημα τῆς
Ἐκκλησίας
καὶ βεβαίως δίχως πνεῦμα ἀδελφικό. Ἀποφασίζει, ἀνακοινώνει καὶ
ἐπιβάλλει.
Ἐπαναλαμβάνουμε: Εἶναι σύστημα τῆς
ἀχόρταστης Δύσεως, ἡ ὁποία μὲ τοὺς Ἰησουίτες τοῦ πάπα ἁπλώθηκε τοὺς παρελθόντες
αἰῶνες ἀνὰ τὴν οἰκουμένη καὶ ὑπέταξε λαούς, ἀπομυζώντας τὰ ἀγαθὰ τῶν κόπων
τους, ὑποχρεώνοντάς τους καταναγκαστικῶς νὰ γίνονται χριστιανοὶ καὶ
μετατρέποντάς τους σὲ ὑπηρέτες καὶ δούλους της, καταρρακώνοντας ἔτσι τὸν ἄνθρωπο,
τὸν συνάνθρωπο.
Ἴσως ἐπὶ τοῦ παρόντος νὰ ἀκούγονται ὑπερβολικὲς
οἱ συγκρίσεις αὐτές, ἀλλὰ εἶναι θέμα χρόνου, μὲ τέτοια νοοτροπία νὰ ὑπερβοῦν ἀκόμη
καὶ τὶς πιὸ μετριοπαθεῖς προβλέψεις. Διότι, κατὰ τοὺς ἁγίους μας, τὸ ἦθος τοῦ ἀνθρώπου
καὶ οἱ προϋποθέσεις σωτηρίας διαμορφώνονται σύμφωνα μὲ τὴν πίστη του: «Ταυτ` οὒν
εἰδότες, τὴν πάντων τῶν ἀγαθῶν μητέρα πίστιν μετὰ πάσης ὑποδεχώμεθα τῆς εὐνοίας,
ἴνα ὥσπερ ἐν γαληνῶ πλέοντες λιμένι τὰ τὲ ὀρθὰ διατηρῶμεν δόγματα, καὶ τὸν βίον
ἠμῶν μετὰ ἀσφαλείας κατευθύνοντες, τῶν αἰωνίων ἐπιτύχωμεν ἀγαθῶν» (Ἅγ.
Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος).
Ἀλήθεια, κρατᾶμε τὴν πίστη τῶν
Πατέρων «μετὰ πάσης εὐνοίας»; (εὔνοια = ἀγαθότητα, ἐνδιαφέρον). Πλέει σήμερα τὸ
καράβι τῆς Ἐκκλησίας «ἐν γαληνῶ λιμένι»; Κατευθύνουμε τὸν βίο μας «μετὰ ἀσφαλείας
πρὸς ἐπιτυχία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν»;
Τί προοιωνίζει ὅμως αὐτὴ ἡ
κατάσταση; Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν κυοφορεῖ κάτι! Κάποια συνταρακτικὴ παρέμβαση ἄνωθεν!
Μόνο ἄνωθεν πλέον! Κάτι, ποὺ θὰ κατέβει ὡς
εὐλογία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν Ἐκκλησία του, γιὰ νὰ ἐπαναφέρει τὴν πορεία της στὸν
δικό του δρόμο. Ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμαστε!
Σάββας Ἠλιάδης Δάσκαλος
