Η γκρίζα ζώνη της υποψηφιότητας της Αικατερινης Σακελλαροπουλου και οι μαύρες τρύπες στη λειτουργία του ΣτΕ
Του Παύλου Στεφάνου, δικηγόρου
Όταν ένα πρόσωπο είναι δικαστής
απολαμβάνει την ανεξαρτησία που του εγγυάται η συνταγματική αρχή της
διάκρισης των εξουσιών. Οι προσωπικές απόψεις των δικαστών για τα
πολιτικά ζητήματα είναι δευτερεύουσες και αδιάφορες για την κοινωνία,
για αυτό οι θέσεις και οι απόψεις που αναπτύσσουν σε μια απόφαση δεν
αποτελούν καταρχήν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά ενδεχομένως
αντικείμενο μιας άλλης δικής π.χ. Εφετειακής. Κριτική δε για το πρόσωπο
του δικαστή είναι όχι μόνο ατελέσφορη αλλά και αδιάφορη για τον
οποιονδήποτε. Απολαμβάνει γενικού σεβασμού όχι για άλλη αιτία παρά για
το ότι είναι το πρόσωπο που ενσαρκώνει την δικαιοσύνη στην κοινωνία.
Αντίθετα ο πολιτικός δηλαδή ο υποψήφιος
για μια θέση της πολιτειακής εξουσίας δεν είναι ανεξάρτητος ποτέ και
είναι υπόλογος στους ψηφοφόρους του, ενώ περισσότερο, στο δικό μας
πολιτικό σύστημα είναι υπόλογος και στο κόμμα η τον πολιτικό σχηματισμό
που συμμετέχει ή που τον στήριξε και από το οποίο άντλησε την ισχύ για
να εκλεγεί. Η κριτική στους πολιτικούς γίνεται τόσο στις θέσεις τους όσο
και στο πρόσωπο τους και είναι η απαραίτητη προϋπόθεση μιας
δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν χαίρει κανενός πραγματικού σεβασμού παρά
μόνο από ελάχιστους των οπαδών του ενσαρκώνει δε τα επιμέρους συμφέροντα
που δημοκρατικά τον εξέλεξαν στην θέση που έχει.
Μεταξύ των 2 υπάρχει πλήρης διαχωρισμός ως αποτέλεσμα της συνταγματικής αρχής της διάκρισης των εξουσιών του ελληνικού κράτους.
Έτσι ποτέ δεν θα δούμε ένα δικαστή
υποψήφιο για την ελληνική βουλή, την δημαρχία, την περιφέρεια κλπ ούτε
ένα βουλευτή να φοιτεί στην Εθνική σχολή δικαστών. Για να συμβεί αυτό θα
πρέπει πρώτα ο δικαστής να παραιτηθεί. Καμιά διασταύρωση των 2
ιδιοτήτων δεν μπορεί να υπαρξει και να θεωρηθεί συμβατή με το σύνταγμα.
Είναι είτε ΆΣΠΡΟ είτε ΜΑΥΡΟ.
Καμία; Υπάρχει όμως και μια ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ,
μια «terra incognita», αυτή που ο πρωθυπουργός μας προκάλεσε και η κα
υποψήφια για ΠτΔ αποδέχθηκε. Συγκεκριμένα έχουμε το πρωτοφανές να
συντρέχουν στο ίδιο πρόσωπο 2 ιδιότητες, από την μια του Προέδρου
ανώτατου δικαστηρίου (η υποψήφια ΠτΔ δεν παραιτήθηκε αλλά δήλωσε ΟΙΚΟΘΕΝ
ΑΠΟΧΗ από τα καθήκοντά της) και από την άλλη του υποψηφίου για Προεδρος
της Δημοκρατίας.
Σημειωτέον ότι μετά την τελευταία
αναθεώρηση του Συντάγματος κάθε κυβέρνηση που εκλέγουμε έχει το προνόμιο
να ΔΙΟΡΙΖΕΙ ουσιαστικά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας διότι κάθε πρόταση
της ακόμα και αν δεν πετύχει το πρώτο κατώφλι του αριθμού των βουλευτών
(200) πάντοτε θα επιτυγχάνει το ελάχιστο κατώφλι ψήφων δηλαδή 50% +1
βουλευτών επί των παρόντων. Αυτό για τους πολιτικούς συνεπάγεται την
βεβαιότητα της νίκης της επιλογής τους και για τον υποψήφιο βεβαιότητα
για την εκλογή του, άρα είναι ένας διορισμός καθώς ο οποιοσδήποτε
αντίπαλος από την μειοψηφία της βουλής θα χάσει με βεβαιότητα.
Περαιτέρω εν όψει και του
πρωθυπουργικοκεντρικού μας συστήματος και της ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στο εσωτερικό όλων των κομμάτων, αποτελεί ΠΡΟΝΌΜΙΟ του
εκάστοτε Πρωθυπουργού να «διορίζει» το προσώπο της επιθυμίας του για
Προέδρο της Δημοκρατίας. Στην προκειμένη περιπτωση ο πρωθυπουργός μας
επέλεξε, εσφαλμένα και εντελώς άκομψα κατά την άποψη μου μια εν ενεργεία
δικαστή και συγκεκριμένα την Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας για
ΠτΔ, δηλαδή για επικεφαλής της ελληνικής δημοκρατιας και έτσι
δημιούργησε μια ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ μεταξύ Δικαστών και Πολιτικών – υποψηφίων
για τα πολιτειακά αξιώματα. Βέβαια πρώην δικαστές σε αντίστοιχες θέσεις
έχουμε ξαναδεί αλλά η διαφορά είναι ότι όλοι οι προηγούμενοι ήταν
Συνταξιούχοι και όχι Εν Ενέργεια δικαστές και δεν είχαν ανοιχτές
υποθέσεις και μαλιστα κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Τα προβλήματα με έναν υποψήφιο από την
Γκρίζα Ζώνη είναι πολλά καταρχήν πολιτικά διότι η θέση είναι πολιτική,
αυτά όμως δεν μας απασχολούν εν προκειμένω, είναι περαιτέρω και κυρίαρχα
νομικά και μάλιστα συνταγματικής και ηθικής τάξης.
Δηλαδή: ο δικαστής είναι το αμερόληπτο
και ανεξάρτητο πρόσωπο που θα δικάσει δηλαδή θα λύσει μια διαφορά μεταξύ
προσώπων η του Ελληνικού Δημοσίου. Αντίθετα οι διάδικοι και το ελληνικό
δημόσιο βεβαίως όταν είναι διάδικος έχουν ως σκοπό να επιτύχουν το
συμφέρον τους και όχι να είναι δίκαιοι προς τον αντίδικο τους. Είναι
έννοιες ασυμβίβαστες και αντίθετες. Έτσι είναι συχνό το φαινόμενο όταν
ένας δικηγόρος γίνεται δικαστής και συμβαίνει να δικάζει υπόθεση
προσώπου που αντιδίκησε με την προηγούμενη ιδιότητα του να δημιουργείται
δυσπιστία στο πρόσωπο του και αντίστοιχα η ελπίδα στην άλλη πλευρά ότι
θα τύχει ευνοϊκής αντιμετώπισης λόγω της προηγούμενης τριβής του με τον
αντίδικο. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως ένας τέτοιος δικαστής
αυτεξαιρείται για να μην δημιουργηθεί η παραμικρή υπόνοια ότι η απόφαση
του είναι μεροληπτική. Υπάρχουν δε περιπτώσεις στο νομό, όπως πχ η
συγγένεια με τον διαδικο όπου είναι υποχρεωτικό για τον δικαστή να
απέχει από τα καθήκοντά του .
Τι γίνεται όμως όταν συμβαίνει το
αντίστροφο; Δηλαδή όταν ένας δικαστής που δικάζει καταλαμβάνει μια θέση
πολιτειακή; Ακριβώς το ίδιο, δηλαδή ότι στους πολίτες θα δημιουργηθεί η
υπόνοια ότι οι αποφάσεις του δεν ήταν δίκαιες και ότι στόχευαν σε αυτήν
ακριβώς την μεταπήδηση από το την δικαστική εξουσία στα πολιτειακά
αξιώματα.
Ήδη παρατηρούμε ότι πολλοί ψηλαφίζουν
τις αποφάσεις που εκδόθηκαν έως σήμερα από την κα υποψήφια ΠτΔ και
αναζητούν σημεία τριβής. Άδικο θα μου πείτε για το πρόσωπο της
υποψήφιας; απλώς έκανε την δουλειά της; Θα σας απαντήσω αδιάφορο, έτσι
είναι η πολιτική, μια αρένα με θηρία και θα σας θυμίσω ότι η υποψήφια
για ΠτΔ το επέλεξε, είχε την δυνατότητα να αρνηθεί. Από την στιγμή που
γίνεσαι πολιτικός είσαι δημόσιο πρόσωπο και θα δεχθείς κριτική, αν δεν
σου αρέσει ή αν φοβάσαι την κριτική απλά δεν κάνεις για πολιτικός μείνε
δικαστής.-
Μαύρες τρύπες
Το ζήτημα γίνεται σοβαρότερο όμως στις
περιπτώσεις που το πρόσωπο λόγω της θέσης της έχει και ανοιχτές δικές.
Όπως συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση, γίνεται ακόμα σοβαρότερο όταν
στις δικές αυτές αντίδικο είναι η Ελληνική Δημοκρατία διότι αναλαμβάνει
τα καθήκοντα του ανώτατου πολιτειακού “άρχοντα” ενός Διαδίκου και ακόμα
σοβαρότερο όταν αφορά 2.500.000 πρόσωπα, ακόμα σοβαρότερο όταν οι δίκες
έχουν ως αντικείμενο την αποκατάσταση ενός Ανθρωπινου Δικαιώματος που
παραβιάζεται εν γνώση και κατ΄ επιλογή του Ελληνικού Δημοσιόυ.
Αυτό δε που ξεπερνάει κάθε όριο είναι
όταν κατά το στάδιο της προδικασίας με προσωπική απόφαση, ως μονομελές
όργανο, Πρόεδρος του ΣτΕ έχεις αρνηθεί δικαιώματα που σχετίζονται με την
πρόσβαση στη δικογραφία σε περίπου 2600 συνταξιούχους και όταν έχει
αρνηθεί την λήψη αντιγράφων από το φάκελο της υπόθεσης για μελέτη και
προετοιμασία του διαδίκου ώστε να αντικρούσει τους ουσιαστικούς
ισχυρισμούς του ελληνικού δημοσίου περί συνταγματικότητας των Ν.4051/12
και Ν.4093/12. Με μοναδική νομική βάση το άρθρο 18 του εσωτερικού
κανονισμού λειτουργίας του ΣτΕ αντί του άρθρου 6 της Ε.Σ.Δ.Α και την
αιτιολογία ότι δεν παραβιάζεται το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη!
Μπείτε για μια στιγμή στη θέση ενός
τέτοιου προσώπου και πείτε μου αν δεν θεωρείται εύλογη η πικρία του, η
απογοήτευση του και ο εκνευρισμός του. Υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να
τον πείσει αύριο αν εκδοθεί μια απορριπτική απόφαση ή έστω απόφαση περί
περιορισμού των δικαιωμάτων του (π.χ 11 μηνο/18 μηνο κλπ) ότι ήταν
δίκαιη μια τέτοια δικη και απόφαση; Ότι η απόφαση περί διεξαγωγή της 2ης
Πιλοτικής Δϊκης και τα συγκεκριμένα ερωτήματα δεν ήταν προϊόν του
Γκριζαρίσματος; Προβάλετε την σκέψη αυτή στα 2.500.000 των Ελλήνων
συνταξιούχων και πείτε μου αν η υποψηφια ΠτΔ ενώνει ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες.
Αν πιστεύετε ότι το επιχείρημα ¨η
αντικατάσταση Προέδρου σε εκκρεμή δίκη έχει ξαναγίνει και προβλέπεται
από τον Εσωτερικό Κανονισμό του ΣτΕ και το Π.Δ 18/89 και δεν
παραβιάζεται το αρ. 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ” θα
πείσει τους ανθρώπους αυτούς τοτε καλώς, δεν χρειάζεται να πράξετε
τίποτα. Εγώ έχω αντίθετη άποψη, και δεν θα έπαιζα στα ζάρια το κύρος του
Θεσμού, κανείς δεν θα πειστεί και θα έχουμε μια Σκια στη Δικαιοσύνη μας
πέρα από την Γκρίζα Ζώνη των δικαστών, και τις Μάυρες Τρύπες του
Κανονισμού. Τα δυσμενή αποτελέσματα μπορείτε εύκολα να φανταστείτε η
σκια για τους θεσμούς και δη την Δικαιοσύνη θα είναι βαριά.
Αυτές οι μαύρες τρύπες στην προδικασία
κατάπιαν τα δικαιώματα πρόσβασης στη δικαιοσύνη και το δικαίωμα των
συνταξιούχων σε μια δίκαιη δίκη και τους στέρησαν παρά τη θέληση τους
από τον νόμιμο δικαστή τους. Αυτές οι ίδιες μαύρες τρύπες θα αγωνιστούμε
να εξαφανίσουν και την τυχόν άδικη απόφαση που θα εκδοθεί.
Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γκρίζες
αυτές Ζώνες δεν απαγορεύονται ευθέως από το Σύνταγμα μας και εύλογα
πιθανολογείται ότι δεν θα κριθεί δικαστικά ότι το “ΓΚΡΙ” παραβιάζει το
Σύνταγμα αλλά φαίνεται από τα παραπάνω ότι το Γκρί αντανακλά και στην
δικαιοσύνη. Διότι πέρα από το γραπτό νόμο και την νομιμότητα υπάρχει και
η Δικαιοσύνη και η Δημοκρατική και Ηθική Νομιμοποίηση κάθε εξουσίας.
Οτιδήποτε νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και Δίκαιο, μην εκπλαγείτε αν οι
συνταξιούχοι από όλη την Ελλάδα κάνουν ουρά καθε Χριστούγεννα έξω από το
προεδρικό για να «πουν» τα ΚΑΛΑΝΤΑ στην κα Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή αν
οι συνταξιούχοι βετεράνοι του Β΄΄ Π.Π και του 1974 αρνηθούν να
συμμετάσχουν στις παρελάσεις που θα προεδρεύει. Ή οτιδήποτε μπορεί να
γεννήσει η φαντασία ενός ανθρώπου που θα νιώθει ότι αδικήθηκε. Η κα
υποψήφια ΠτΔ αφήνει σε όλους τους λειτουργούς και συλλειτουργούς της
δικαιοσύνης ένα βαρύ φορτίο να σηκώσουν για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη
φορά.
Αυτά από εμένα για την κα υποψήφια για
ΠτΔ, την καλοσωρίζω στον χώρο της Πολιτικής, και ως πολιτικός που είναι
πλέον της έυχομαι καλή δύναμη, καλό ΔΙΟΡΙΣΜΟ και επίσης εύχομαι να μην
γίνει η Πρόεδρος που θα υπογράψει Και το συνυποσχετικό παραπομπής στο
Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών της
πατρίδας μας με την Τουρκία.
Ελπίζω στο τέλος της Προεδρίας της να
έχει η ίδια και εμείς μια γλυκιά ανάμνηση από την θητεία της και όχι την
πικρή αλήθεια ότι δεν υπήρχε καμία τιμή στην πρόταση που της έγινε ούτε
για τις γυναίκες ούτε για την Δικαιοσύνη και ότι υπήρξε απλά ένα ακόμα
πρόσωπο που έγινε μπάλα στα κανόνια των πολιτικών.
Ο Παύλος Στεφάνου είναι δικηγόρος.
