Η στιγμή της υπόκλισης του Σι Τζινπίνγκ στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, που προκάλεσε εντύπωση.
«Ὁ
δάσκαλος ἦρθε. Ἔφεραν τὸ παιδάριο στὸ ἐντευκτήριο τῆς φυλακῆς. Μὲ τὰ
χέρια σιδερωμένα. Ἀνάμεσα σὲ δυὸ δεσμοφύλακες: τὸν ἕνα Τοῦρκο, τὸν ἄλλο
Ἄγγλο.
Τοῦ
ἔλυσαν τὰ χέρια. Ὁ δάσκαλος ἅπλωσε μπρός του τὰ χαρτιά, τοῦ ἔδωσε
μολύβι νὰ γράψει, περίμενε, μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη λυγμούς, νὰ
ξεμουδιάσουν τὰ χέρια τοῦ παιδιοῦ.
Τὸ
παιδὶ πῆρε τὸ μολύβι ἔγραψε. Ἔτσι, ὅπως τότε. Ποὺ καθόταν ἥσυχα ἥσυχα
στὸ θρανίο του κι ὁ ἥλιος ἔμπαινε πρόσχαρος ἀπὸ τὰ μεγάλα παράθυρα κι
ἦταν ἄνοιξη καὶ τὰ χελιδόνια τιτίβιζαν καὶ τὰ δέντρα θροοῦσαν ἀπόξω.
Ἔγραψε, τελείωσε.
-Πρῶτα τὰ Νέα μας Ἑλληνικά, τοῦ εἶπε.
Τὸν ρώτησε:
-Ποιὸς εἶναι ὁ ποιητής, ποὺ πιὸ πολὺ σοῦ ἀρέσει∙
-Ὁ Διονύσιος Σολωμός.
-Τί ἔγραψε ὁ Σολωμός;
-Τὸν «Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν».
-Μήπως θυμᾶσαι καμιὰ στροφή;
-Μάλιστα!
Κι
ὁ νεανίσκος ἄρχισε ν᾿ ἀπαγγέλλει μέσα στὴ φυλακή, ἀνάμεσα στοὺς
δεσμοφύλακες, ποὺ ἐκπροσωποῦσαν τοὺς παλιοὺς καὶ τοὺς νέους τυράννους,
μὲ καθάρια καὶ ἀποφασιστικὴ φωνή:
Ἀπ᾿ τὰ κόκκαλα βγαλμένη
τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη...»
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, Ἡ Κύπρος, ἕνα ταξίδι
Τὸ
παραπάνω κείμενο ὑπῆρχε στὰ παλιὰ βιβλία Ἱστορίας τῆς Στ' Δημοτικοῦ, ὡς
τὸ 2006. Στὰ καινούργια ἡ προοδομανῆς θρασύτητα τὸ λογόκρινε. Ἡ
ἐθνομηδενιστικὴ διανόησις καὶ παρανόησις τὸ χαρακτήρισε προφανῶς
«ἐθνοκεντρικό».
Ἡ
κατεστημένη ἀσυναρτησία τους αἰσθάνθηκε βαριὰ τραυματισμένη. «Σολωμός»,
«Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν», ἀπαράδεκτοι ἀναχρονισμοί, ποὺ καθηλώνουν
τὴν ἐκπαιδευτικὴ διαδικασία καὶ δὲν προάγουν τὴν πολυπολιτισμικότητα.
Τὸ
εἶπε καὶ ὁ κ. Μητσοτάκης. «Χαίρομαι ὅταν πηγαίνω σὲ παρελάσεις καὶ
βλέπω μιὰ κοινωνία νὰ μετατρέπεται σὲ πολυπολιτισμική», ἀπαντῶντας στὴ
Βουλὴ σὲ κάποιες αἰτιάσεις «του Γιάνη, μὲ ἕνα νι». (ὀρθῶς προφέρουν
κάποιοι τὸ ἀρχικὸ «Βῆτα» τοῦ ἐπωνύμου του μὲ τὴν ἀγγλική του ἀπόδοση καὶ
τὸν ἀποκαλοῦν Μπαρουφάκη. «Γκιάνις Μπαρουφάκης» εἶναι μιὰ εὐπρεπὴς
πολυπολιτισμικὴ ὀνοματοδοσία).
Βεβαίως
ὁ κ. Μητσοτάκης, πρὶν ἀπ᾿ ὅλα, προέβη κι αὐτὸς στὴν γνωστή, κοινότοπη
«ὁμολογία» πίστεως καὶ προσήλωσης στὰ ἰδανικὰ τῆς Νέας Τάξης: «Δὲν
εἴμαστε ρατσιστὲς οὔτε ξενοφοβικοί». Ὅποιος μιλάει γιὰ «πρόσφυγες καὶ
μετανάστες», δηλαδὴ τὴν εἰσβολὴ καὶ τὸν ἐποικισμὸ τῆς Πατρίδας ἀπὸ τὸ
Ἰσλάμ, ἐνώπιον κυρίως τῶν συστημικῶν καναλιῶν τῆς τηλοψίας, προτάσσει
πάντοτε τὴν «ὁμολογία».
«Οὔτε
ἀπὸ ξενοφοβία οὔτε ἀπὸ ρατσισμὸ πάσχω». Μόνο ἔτσι θὰ τοῦ δοθεῖ χρόνος
καὶ ἀνοχὴ ἀπὸ τὸν καιροφυλακτοῦντα δημοσιογράφο. Ἄνευ ὁμολογίας καὶ
ὑπακοῆς θὰ χαρακτηριστεῖ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες φασίστας.
Τὸ
ἀστεῖο, τὸ ὀξύμωρο μὲ τὶς πολυπολιτισμικὲς στομφώδεις κενολογίες εἶναι
ὅτι ἐνῶ διατυμπανίζουν οἱ ποικιλώνυμοι γνωμηγήτορες, ἰδίως στὸ
ἐξωτερικό, τὴν ἀξία καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ- τὸν
ἀρχαῖο, πρὸ Χριστοῦ πάντοτε- τὸ σχολεῖο τους καλλιεργεῖ τὸ μῖσος γιὰ τὸ
παρελθόν, τὸ ἔνδοξο, τὸ ὁποῖο ταυτίζουν μὲ τὸν σκοταδισμό.
Ἐκθειάζουμε
τὸν Παρθενῶνα καὶ τὸν Περικλῆ ἐνώπιον τῶν ὑψηλῶν ξένων προσκεκλημένων,
ἀλλὰ ἀφαιροῦμε ἀπὸ τὰ βιβλία Γλώσσας τῆς Στ' Δημοτικοῦ τὸν ἐξαίσιο λόγο,
τὴν ἐπιτάφιο δημηγορία τοῦ Περικλῆ, στὴν ὁποία ἐκθειάζεται ἡ δημοκρατία
(Τὸ περίφημο «καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ᾿ εἰς πλείονας
οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται».
Τὸ
πολίτευμά μας ὀνομάζεται δημοκρατία γιατί κυβερνοῦν οἱ πολλοὶ καὶ ὄχι
οἱ λίγοι). Στὴν ἑλληνικὴ βουλὴ διθύραμβοι γιὰ τὴν πολυπολιτισμικότητα,
τὴν μεγαθυμία μας στοὺς παράνομους μετανάστες καὶ καταδίκη ὅσων
ὑπερασπίζονται τὰ τιμαλφῆ τοῦ πολιτισμοῦ μας, κόρδωμα ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ
ὑποκριτικὲς ὑμνολογίες στὸ ἀρχαῖο ἀθάνατο πνεῦμα, ὅταν ὑποδεχόμαστε ἢ
ἐπισκεπτόμαστε ξένες.... Αὐλές.
Οἱ
ξένοι ἡγέτες βέβαια ποὺ δὲν κατανοοῦν τὴν ἀνιστορησία, τὴν ἡμιμάθεια,
τὸν στενοκέφαλο «ἐπαρχιωτισμὸ» καὶ τὴν μικροπρέπεια τῶν Ἑλλήνων
πολιτικῶν, δὲν ἔχουν πρόβλημα νὰ ἐξυμνήσουν τὸν ἀρχαῖο πολιτισμό.
«Ἡ
Ἑλλάδα ἀποτελεῖ γενέτειρα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ» ἀνέφερε ὁ Κινέζος
πρόεδρος στὴν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στὴν πατρίδα μας καὶ ἔκανε εἰδικὴ
ἀναφορὰ στὰ Ὁμηρικὰ Ἔπη, στοὺς μύθους τοῦ Αἰσώπου, στὸν Ἡρόδοτο καὶ στὸν
Θαλῆ τὸν Μιλήσιο. Ἐνῶ παρέπεμψε στὴν περίφημη φράση τοῦ Ἡρακλείτου «τὰ
πάντα ρεῖ».
Τὰ
πάντα ρέουν καὶ καταρρέουν καλύτερα. Θὰ τολμοῦσε ποτὲ ἕνας πρωθυπουργὸς
τῆς Ἑλλάδας νὰ ἐπαναλάβει τὰ λόγια τοῦ Κινέζου προέδρου; Καὶ δὲν μιλῶ
τοῦ πνευματικοῦ διαμετρήματος ἑνὸς Ἀλέξη Τσίπρα ποὺ θέτει τὰ γενέθλια
τοῦ κράτους μας στὴν ἵδρυση τοῦ ΕΑΜ καὶ στὴν ἐθνοσωτήριο δράση, ὄχι
κάποιου Κολοκοτρώνη ἢ Παύλου Μελᾶ, ἀλλὰ τοῦ Θανάση Κλάρα. Ὄχι, στὴν
περίπτωση αὐτὴ ἡ ἱστορία σηκώνει τὰ χέρια, τουτέστιν παραιτεῖται.
Οὔτε
γιὰ τὴν περίπτωση ΓΑΠ, ποὺ τονίζει τὴν λέξη «πισίνα» στὴν γενικὴ
πληθυντικοῦ, στὴν λήγουσα «τῶν πισινῶν», τότε ποὺ ὑποσχόταν φορολογίες
τῶν πισίνων, ποὺ ἀπολαμβάνουν οἱ πάμπλουτοι...πισινοί. (Λέμε ἡ πισίνα
τῶν πισίνων καὶ ὁ πισινὸς τῶν πισινῶν. Καὶ ὅμως μὲ τέτοια καλλιέργεια,
κάθεται ἀκόμη στὰ ἕδρανα...). Ὄχι, στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ ἱστορία κλαίει
καὶ ὀδύρεται γοερῶς. Ἀναφέρομαι σ᾿ αὐτοὺς ποὺ εἶναι «μὴ ἀριστεροὶ» στὰ
χαρτιά. (Τί νὰ γράψω; Δεξιοὶ καὶ πατριῶτες. Ἀστεῖα πράγματα).
Θὰ
μποροῦσε ὁ κ. Μητσοτάκης νὰ μιλήσει ὅπως ὁ Κινέζος πρόεδρος; Νὰ
ἐπιστρατεύσει, νὰ παραπέμψει σὲ ἀρχαίους συγγραφεῖς; Ὄχι. Αὐτὰ
«μυρίζουν» ἐθνικισμό. Θὰ μποροῦσε, τώρα σκέφτομαι ἁπλοϊκά, νὰ πεῖ ἕνας
Ἕλληνας πρωθυπουργὸς κάτι τέτοιο:
"Ἔρχονται
Χριστούγεννα ἢ Πάσχα. Γιορτάζουμε τὴν Γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ,
γιορτάζουμε τὴν Ἀνάστασή του. Ἐλπίζουμε μὲ τὴν βοήθειά Του νὰ διαβοῦμε
τὴν φοβερὴ κρίση ποὺ μαστίζει τὴν χώρα καὶ νὰ κάνει τὸν σταυρό του». Θὰ
φιλοτιμοῦνταν πολὺ κόσμος σὲ μετάνοια καὶ ... μετάνοιες.
Ἄκουσα
ἀπὸ στόμα Ἐπισκόπου- «οὗ ψεύδεται»- ποὺ διακονεῖ Μητρόπολη ἐδῶ, στὴν
Μακεδονία. Ἦταν προσκεκλημένος στὴν Γεωργία, στὴν Τιφλίδα. Σὲ ναὸ ποὺ
λειτουργοῦσε ὁ σπουδαῖος Πατριάρχης Γεωργίας Ἠλίας Β'. (Βαπτίζει ἀπὸ τὸ
2008 ἀπὸ τὸ τρίτο καὶ πάνω, ὁ ἴδιος τα παιδιὰ τῶν Γεωργιανῶν. Ὡς σήμερα
ἔχει γίνει νονὸς σὲ 39.242 παιδιά. Τὰ ἀκούει αὐτὰ ὁ ἀρχιεπίσκοπος
Eλλάδος;
Μᾶς
ἔβαλε πάλι στὰ σχολεῖα νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ἐκκλησία...Οὐδέποτε
στήριξε μὲ σθένος τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ μάχονται μὲ νύχια καὶ δόντια
στὰ σχολεῖα νὰ κρατήσουν ὄρθιες τὶς σημαῖες τοῦ Γένους. Ἱερὲς μουρμοῦρες
καὶ ἀνούσια εὐχολόγια σὰν αὐτὰ ποὺ ἀκοῦς στὰ γενέθλια πολιτικάντηδων).
Κάποια
στιγμὴ ἐμφανίστηκε στὸ Ἅγιον Βῆμα σχετικὰ νεαρὸς ἄνδρας. Κατευθύνθηκε
στὸν «θρόνο» τοῦ πατριάρχη, τὸν χαιρέτησε εὐσεβεστάτως, φιλῶντας του τὸ
χέρι καὶ κάθισε παρὰ τοὺς πόδας του ἀκούγοντας μὲ περισσὴ εὐλάβεια τὶς
νουθεσίες. Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας.
Αὐτὰ
ἐκεῖ, ἐδῶ σπάνια θὰ δεῖς χειροφίλημα. Οἱ περισσότεροι σείουν τὴν κεφαλὴ
τους ὡσάν...Κινέζοι. Ἐκκλησιάζονται (;) μόνο στὶς ἐπίσημες γιορτές,
ὅπου εἶναι ἀναγκαστικὴ ἡ παρουσία τους, προσέρχονται λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν
δοξολογία καὶ «τὸ ρίχνουν» κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, σὲ χαιρετοῦρες καὶ
λιανοκουβεντούλες μὲ τὶς ... συγχοροστατοῦσες ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες τοῦ
τόπου.
Παρέθεσα
προλογικὰ τὸ κείμενο τοῦ Ι.Μ Παναγιωτόπουλου γιὰ ἕναν καὶ μόνο λόγο.
Ὅσο διώκεται ἡ ταυτότητά μας, ἰδίως στὸ σχολεῖο, προκοπὴ δὲν θὰ δοῦμε.
Ὅσο ἐξοβελίζονται κείμενα ποὺ ὑμνοῦν τὸν «Ὕμνον εἰς τὴν ἐλευθερίαν» δὲν
πρόκειται ποτὲ νὰ ἀποκτήσουμε ἀληθινὴ ἐλευθερία. Καὶ αὐτὸ
ἀντικατοπτρίζεται στὸ ἐπίπεδο τῶν πολιτικῶν μας. Ὡς πότε θὰ κυβερνοῦν
ἄνθρωποι ποὺ δὲν σέβονται τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά μας; Ὡς πότε θὰ εἴμαστε
σκλαβωμένοι στὴν χειρότερη σκλαβιὰ ποὺ ζεῖ ὁ Ἕλληνας. Τὴν σκλαβιὰ τῆς
ἀνικανότητας καὶ προδοσίας ἀπὸ τοὺς προσκυνημένους;Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκὶς
