« Το άβατον» του Προέδρου της Δημοκρατίας

Πώς ένας τέτοιων ακραίων πεποιθήσεων άνθρωπος θα διασφαλίσει την ενότητα του λαού, εις μία ιδιαίτατα κρίσιμη καμπή δια την πατρίδα μας, όταν η ίδια ως δικαστικός λειτουργούς αντιτίθεται εις το Συνταγματικά κατοχυρωμένο άρθρο 3 περί της Κρατούσας Θρησκείας την Ορθόδοξη παράδοσή μας, πώς θα διασφαλίσει τα εθνικά μας συμφέροντα έναντι του «καθεστώτος» (..) του Ισλάμ, του δρομολογουμένου, πανθομολογουμένως, εποικισμού της πατρίδας μας, δια των ανέλεγκτης ροής στιφών μεταναστών, με ό,τι κινδύνους ελλοχεύουν δια του φαινομένου αυτού, πώς θα γεφυρωθούν οι διαφορές εις τα μείζονα  εθνικά θέματα;

 Οψόμεθα μετ’ αγωνίας.

 « Το άβατον» του Προέδρου της Δημοκρατίας

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος

Ο δημαγωγικός λαϊκισμός αποτελεί την μείζονα πολιτική πρακτική προκειμένου να πειθαναγκασθεί υποβολιμαίως η διανοητικά λοβοτομημένη κοινωνική μάζα περί της δήθεν ορθότητας όποιας πολιτικής επιλογής της εκάστοτε εξουσίας.

Η πρόταση του νυν πρωθυπουργού της Χώρας μας, προς την ανώτατη έγκριτη δικαστική λειτουργό κ. Σακελλαροπούλου, η οποία είναι αποδεδειγμένα φορέας συγκεκριμένων «εκσυγχρονιστικών» αντιλήψεων οι οποίες τυγχάνει να ταυτίζονται απολύτως με τις απόψεις ορισμένων κέντρων, όπως περί του ουδετερόθρησκου κράτους (υπήρξε κατά το παρελθόν σφοδρή πολέμια κατά του μακαριστού Χριστοδούλου αντιτάσσοντας εις τον αλήστου μνήμης τελεσθέντα Αγιασμό του Σ.Τ.Ε εν έτει 2006, υπό Αυτού, ότι το εν λόγω μυστήριο –έθετε εν αμφιβόλω την θρησκευτική ουδετερότητα του δικαστηρίου-), καθώς και διαπρύσια υπερασπίστρια των μνημονιακών ρυθμίσεων.

Ασφαλώς εις τα πλαίσια μία δημοκρατικής κοινωνίας ο καθείς δύναται να πρεσβεύει ότι φρονεί ως κατά αυτόν ορθό, ανεξαρτήτως του ασκούντος υπό αυτόν επάγγελμα, διότι οι πεποιθήσεις της ως άνω προέδρου του Σ.Τ.Ε ουδόλως θίγουν την λειτουργική ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.

Πέραν όμως από τις πεποιθήσεις και την εν γένει δράση της, το άξιο μνείας είναι ότι ο πρωθουπουργός, εν έτει 2020, επιστράτευσε ως επιχείρημα επιλογής της, το γεγονός ότι είναι γυναίκα, ως ένδειξή δήθεν τιμητικής κατάληψης του θώκου, υπό μιάς γυναικός, καταλύοντας τοιουτοτρόπως το άβατο εις το ύπατο των αξιωμάτων από μία γυναίκα.

Το παρελκυστικό αυτό επιχείρημα περί του φύλου, πέραν ότι καθίσταται ήκιστα πειστικό ως προς τις πολιτικές εξελίξεις, παραλλήλως συνιστά μία απαρχαιωμένη και άκρως παρωχημένη αντίληψη περί της τεχνητής εξ ορισμού αντιπαραθέσεως των δύο φύλων.

Η άτοπη και αλυσιτελής προβολή του επιχειρήματος αυτού, συνιστά δια τον ίδιον, προφανώς τεκμηριωμένη ομολογία και πλειοδοσία αριστερεπώνυμου προοδευτισμού, ενός δηλαδή συγκεχυμένου και ανερμάτιστου αριστερισμού, ο οποίος εδώ και μισό αιώνα, εν Ελλάδι, μόνον η χρεωκοπημένη παλαιομαρξιστική αριστερά θέτει συλλήβδην δήθεν φεμινιστικά επιχειρήματα, ως πεδίο ιδεολογικής αντιπαραθέσεως, την στιγμή την οποία σε όλες τις σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες η υποβούσκουσα σύγκρουση των δύο φύλων έχει σαφώς και αβιάστως οριοθετηθεί κατ’ επιταγή του κατά φύση διακριτού και διάφορου ρόλου εκάτερου των δύο φύλων με την πλήρη συνακόλουθη διευθέτηση της κοινωνικών τους προεκτάσεων.

Η Σταλινική αριστερά εν Ελλάδι, είναι γνωστή δια τις πεποιθήσεις της, ήδη η Ελλάς ισοπεδώθηκε από την μνημοναική, ανθελληνική, εθνοφοβική, αντι-Ορθόδοξη, και  εθνομηδενιστική πρακτική της ξενοδούλου απελθούσης κυβερνήσεως, η οποία ελλείψει ζώσης ιδεολογίας, αναβίωσε τα απονεκρωμένα ιδεολογικά «κονσερβοκούτια» του παρελθόντος και ανέσυρε από το χρονοντούλαπο της ιστορία φληναφηματικά επιχειρήματα, φεμινισμού, ρατσισμού, ζητήματα ήδη λελυμένα εις την συλλογική συνείδηση του λαού, άλλα ήδη και δια νόμου.

Η προβληματική είναι ότι το πολιτικό κριτήριο επιλογής εκ του πρωθυπουργού είναι ότι η «εξοχότατη» κ Πρόεδρος είναι  γυναίκα, την στιγμή την οποία έχουν καταλάβει εδώ και μισό αιώνα επαξίως γυναίκες πάμπολλους ισάξιους θεσμικά θώκους; γιατί άραγε δεν φωτίζεται το ιδεολογικώς της στίγμα προς το λαό, ούσα έκπαλαι εις το δικαστικό σώμα του Σ.Τ.Ε;

Εννοώ πώς ένας τέτοιων ακραίων πεποιθήσεων άνθρωπος θα διασφαλίσει την ενότητα του λαού, εις μία ιδιαίτατα κρίσιμη καμπή δια την πατρίδα μας, όταν η ίδια ως δικαστικός λειτουργούς αντιτίθεται εις το Συνταγματικά κατοχυρωμένο άρθρο 3 περί της Κρατούσας Θρησκείας την Ορθόδοξη παράδοσή μας, πώς θα διασφαλίσει τα εθνικά μας συμφέροντα έναντι του «καθεστώτος» (..) του Ισλάμ, του δρομολογουμένου, πανθομολογουμένως, εποικισμού της πατρίδας μας, δια των ανέλεγκτης ροής στιφών μεταναστών, με ό,τι κινδύνους ελλοχεύουν δια του φαινομένου αυτού, πώς θα γεφυρωθούν οι διαφορές εις τα μείζονα  εθνικά θέματα; Οψόμεθα μετ’ αγωνίας.