Γιατί ἀνησυχῶ μὲ τὴν στάση τῶν ἐπισκόπων...

Τὸ παρὸν κέιμενο μᾶς τὸ ἔστειλε ἕνας ἀναγνώστης τοῦ Ρωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ...

Δὲν ἀνησύχησα τόσο ὅταν ἔκλεισε ὁ Μητσοτάκης τὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν λατρεία, Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτός; Ἕνας πολιτικός. Σήμερα εἶναι, αὔριο δὲν εἶναι.

Δὲν ἀνησύχησα τόσο πολὺ ὅταν βγῆκε τὸ πρῶτο ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἦταν ἕνας συμβιβασμός, πού συμπεριλάμβανε τή Θεία Λειτουργία.

Ἀνησύχησα ὅμως ὅταν οἱ ἐπίσκοποι ἄρχισαν νὰ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ τὰ τοῦ κλειδώματος τῶν ἐκκλησιῶν καὶ νὰ τὰ στολίζουν μὲ θεολογικὲς τοποθετήσεις. «Κάνω ἀγάπη γιὰ τὸν διπλανό μου», «θυσιάζομαι ἐγὼ γιὰ τὸν ἄλλο, τὸν ἔχοντα ἀνάγκη (ἡλικιωμένο)», «προνοητικῶς ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες». Τὸ νὰ τοποθετείται ἡ ΔΙΣ μὲ φράσεις τοῦ Ἁγίου Εφραίμ τοῦ Κατουνακιώτη, δὲν μᾶς παρηγορεῖ, ἀλλὰ μᾶς ἐξοργίζει. Τὸ νὰ χρησιμοποιεῖ ὡς παράδειγμα τὴν Ἁγία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, ποὺ ἦταν ἐξαίρεση ἀσκητικῆς ζωῆς (ζῶντας γυμνὴ) γιὰ νὰ παρηγορηθεῖ ἕνα ὁλόκληρο ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, μὲ θλίβει. Χρησιμοποιεῖ (ἡ διοικοῦσα ἐκκλησιὰ) ἐπιλεκτικὰ παραδείγματα Ἁγίων γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὰ πεπραγμένα της, χωρὶς αὐτὰ τὰ παραδείγματα νὰ συνάδουν μὲ τὸ....
πνεῦμα μὲ τὸ ὁποῖο πλέον αὐτὴ ἐνεργεῖ.

Ἀκοῦμε στὸ διαδίκτυο τὶς ἀκολουθίες καὶ πάλι οἱ ἐπίσκοποι, ὄχι σὰν πατέρες, ἀλλὰ σὰν ξένοι, μάς κουνᾶνε τὸ δάχτυλο, ἀφιερώνοντάς μας πολλὰ λεπτὰ τοῦ λόγου τους, λέγοντας μᾶς «κρίνετε εὔκολα καὶ βιαστικά, δὲν δείχνετε ταπείνωση, δὲν κάνετε ὑπακοὴ κάποιοι» χρησιμοποιῶντας πάλι εὐαγγελικὰ χωρία κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἐπειδὴ ταπεινώθηκε ὁ Χριστὸς ἕως ἐσχάτων, νὰ ταπεινωθοῦμε καὶ ἐμεῖς καὶ νὰ «μαζευτοῦμε» σὲ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ διοικοῦσα ἐκκλησία καὶ οἱ ἐπίσκοποι. Τὸ νὰ μᾶς λένε συνέχεια (οἱ ἐπίσκοποι) ἀνυπάκουους, ράθυμους, χριστιανοὺς τοῦ πληκτρολογίου, χριστιανοὺς μὲ μεγάλη γλῶσσα καὶ αὐτὸ κατάκριση δὲν εἶναι ἀπὸ μέρους τους; Τὸ νὰ ἐξαντλοῦν σὲ αὐτὰ τὰ τὴν κριτική τους, χωρὶς σοβαρὰ θεολογικὰ «ἐπιχειρήματα» εἶναι τοὐλάχιστον ἀνούσιο.

Θὰ ἀνησυχοῦσα λιγότερο ἂν οἱ ἐπίσκοποι μᾶς ἔλεγαν: «Δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ σᾶς ποιμάνουμε, φοβηθήκαμε τὴν ρήξη μὲ τὸ κράτος καὶ τὴν κοινὴ λογική, μέχρι ἐκεῖ φθάνει τὸ θάρρος μας. Συγχωρέστε μας». Ἔτσι θὰ μᾶς ἔδειχναν ὅτι ἢ σχέση τους μὲ τὸ ποίμνιο εἶναι εὐθεῖα. Θὰ μᾶς ἀποδείκνυαν ὅτι ὑπάρχει σύν-ἀντίληψη σὲ αὐτὸ τὸ τόσο σοβαρὸ θεολογικὸ θέμα.

Ἀνησυχῶ πολὺ γιατί εἴμαστε ἀρεστοὶ στοὺς ἐπισκόπους μόνο ὅταν τούς λέμε «μπράβο Σεβασμιώτατε, εὖγε». Ὅπως ὁ γέροντας Ευθύμιος ἀπὸ τὴν Καψάλα. Τοὺς ἐνόχλησε ποὺ μίλησε καὶ τὸν ἔλεγξαν. Ἄν τοὺς ἔπλεκε τὸ ἐγκώμιο θὰ τὸν εἶχαν ἀναφορὰ στὰ σημερινά τους κηρύγματα. Κρίση κατὰ τό δοκοῦν δηλαδή!!!

Ἀνησυχῶ ποὺ πλέον τὰ κηρύγματά τους μοῦ εἶναι ξένα.

Ἀνησυχῶ ποὺ ἀκούω στὰ λόγια τους ἕναν «ἄλλον» Χριστό.

Μὲ παρηγορεῖ ποὺ δὲν εἶμαι ὁ μόνος ποὺ ἔχω αὐτὲς τὶς ἀνησυχίες.

Καὶ βέβαια δὲν ἀνησυχῶ γιατί «Ζεί Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν».

Καλὴ Ἀνάσταση!

Υ.Γ1: Ὅλα τὰ παραπάνω δὲν εἶναι πολεμικὴ ἀλλὰ «ἡ καλὴ ἀνησυχία».

Υ.Γ2: Πιστεύω ὅτι ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις σὲ κάποιους ἐπισκόπους. Ἐλπίζω τοὐλάχιστον.