Συνέχεια των : Α'+Β'+Γ'+Δ'+Ε'+ΣΤ" στο σύνδεσμο: ΕΔΩ
ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ:
«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία
Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος –
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως
συνέχεια των Αγιορειτών
Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ ΙΕ΄ (τελευταίο)
- «Η εκλογή πρέπει αφεύκτως να γίνη» - Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος
Διαρρηγνύοντας τον ορίζοντα της εξαίρεσης (σήμερα)
του ΙΕ Κανόνα, ο οποίος είναι το αποτελεσματικότερο μέσο προστασίας της
Εκκλησίας από την αίρεση του οικουμενισμού, βλέπουμε ότι η εξαίρεσή του από
τους σημερινούς ποιμένες και τις Ιερές Μονές, έχει δημιουργήσει και την ανάλογη
(προβληματική) οπτική στους πιστούς∙ βλέπουμε, ακόμη, ότι είναι αυτή η εξαίρεση
δεμένη με τους φορείς της εξουσίας, πολιτικής και εκκλησιαστικής. Όποιοι
επίσκοποι, ιερείς, Ι. Μονές ή και λαϊκοί εφαρμόσουν τον ΙΕ Κανόνα, τότε θα
δημιουργηθούν μορφές διωγμών και περιθωριοποιήσεων σε κάθε αντιφρονούντα, από
πλευράς επισήμου Εκκλησίας και Πολιτείας.
Απαντά ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος:
«Δι’ ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι Άγιοι
Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι Ιερείς Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ
θλιβερών διλημμάτων υπακοής, θα προτιμήσωμεν (και ήδη προτιμώμεν) την υπακοήν
προς τους Πατέρας, τας Συνόδους, τους Κανόνας! Λυπηρά και συγκλονιστικά τα
οιαδήποτε διλήμματα, αλλ’ όταν τίθενται, κάποια φεύ! Η εκλογή πρέπει αφεύκτως
να γίνη! Και δι’ ημάς ερρίφθη ήδη ο κύβος! Ο Θεός μεθ’ ημών!».
Η συνθετότητα του εκκλησιολογικού μεταβολισμού του
πληρώματος, έχει επηρεασθεί από τις πολυάριθμες γνώμες των πνευματικών,
Γερόντων και Γεροντισσών γύρω από τον Ι. Κανόνα, με συνέπεια να εξυφαίνεται στο
εσωτερικό των ανθρώπων κατάσταση τρόμου και αβεβαιότητας, απειλές (δήθεν) για
την ειρήνη της Εκκλησίας. Είναι, αναμφίβολα, η εφαρμογή του ΙΕ Κανόνα εμπόδιο
στην ομογενοποίηση των πιστών από τις εξουσιαστικές δομές του συστήματος,
κοινωνικού και εκκλησιαστικού (οικουμενιστικού δηλ.). Καμμία εμπιστοσύνη δεν
υπάρχει, δυστυχώς, στη συνοδική γνώμη των αγίων Πατέρων, που συνέταξαν τον Ι.
Κανόνα, ο οποίος είναι η πνευματική εκφορά της Γραφής. Παράδειγμα η διδασκαλία
– ερμηνεία του Μεγάλου Αθανασίου για το εδάφιο Ματθ. ιη΄, 9.
Στο σχετικό εδάφιο, διαβάζουμε:
«και ει ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν
και βάλε από σου∙ καλόν σοι εστι μονόφθαλμον εις την ζωήν εισελθείν, ή δύο
οφθαλμούς έχοντα βληθήναι εις την γέεναν του πυρός».
Ερμηνεία Μεγάλου Αθανασίου
«Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν
μεν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα μη τον αισθητόν αλλά τον νοητόν. Οίον εάν ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι.
Συμφέρον γαρ εστίν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ’ αυτών
εμβληθήναι ως μετά Άννα και Καϊάφα εις την γέεναν του πυρός» (P.G. 35, 33).
Μήπως και το «έξελε αυτόν και βάλε από σου» είναι
(και αυτό) τμήμα «Δυνητικής» προαιρέσεως;
Το «έξελε αυτόν και βάλε από σου» μπορεί ποτέ να μη
γίνει δια συνοδικής αποφάσεως∙ απομένει (λοιπόν) η εφαρμογή του ΙΕ Κανόνα,
συλλογικά ή ατομικά. Αυτή η θεώρηση δεν είναι συμβατή, βέβαια, με τα λεγόμενα
του π. Επιφανίου: «ο μνημονεύων μέχρι
εκδόσεως Συνοδικής αποφάσεως εν τάξει είναι» ή «ουδαμώς κατακρίνεται». Τότε γιατί ο Κύριος
προειδοποιεί «για την γέενα του πυρός μετά Άννα και Καϊάφα»;
Αβίαστα συμπεραίνουμε ότι ο ΙΕ΄ είναι υποχρεωτικός. Να θυμηθούμε, την
απόδοση αξίας (πνευματικής) του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στον Μέγα
Αθανάσιο:
«Αθανάσιον επαινών, αρετήν επαινέσομαι. Ταυτόν γαρ,
εκείνον τε ειπείν, και αρετήν επαινέσαι» δηλ. «Εγκωμιάζων τον Αθανάσιον θα
εγκωμιάσω την αρετήν. Είναι το ίδιον να ομιλήσεης δι’ αυτόν ή να επαινέσης την
αρετήν» (Λόγος ΚΑ΄- Εις τον Μέγαν Αθανάσιον).
Το αρχαίο πλήρωμα της Εκκλησίας, όπως μας πληροφορεί
ο Αγ. Γρηγόριος, «ην νόμος αυτοίς, ότι
εκείνου εδόκει∙ και τούτο απώμοτον πάλιν, ο μη εδόκει, και πλάκες Μωϋσέως
αυτοίς τα εκείνου δόγματα, και πλείον το σέβας, ή παρά ανθρώπων τοις αγίοις
οφείλεται».
Ερμηνεία: «Ήταν νόμος δι’ αυτούς
ό,τι εθεωρούσε ορθό, και ό,τι δεν εθεωρούσε ήταν κάτι που έπρεπε να το
αποφύγουν οπωσδήποτε. Οι γνώμες του ήσαν πλάκες του Μωϋσέως και του είχαν
περισσότερο σεβασμό από ό,τι οφείλουν οι άνθρωποι εις τους αγίους».
1ο Σχόλιο: Γι’ αυτό και θεωρώ την ερμηνεία του εδαφίου Ματθ. ιη΄, 9, όπως την
διατυπώνει ο Μέγας Αθανάσιος, ως την πλέον σημαντική∙ ως μέτρο μέτρησης και
στάθμισης των σημερινών εκκλησιαστικών πραγμάτων και ως προφητικό υπομνηματισμό
του ΙΕ΄ Κανόνα, προς αποφυγή της μολύνσεως εκ της κοινωνίας των αιρετικών
οικουμενιστών.
Ο Αγ. Γρηγόριος μας πληροφορεί, ακόμη, και για το
φρόνημα του πληρώματος επί ποιμαντικής διακονίας του Μ. Αθανασίου. Διαβάζουμε,
σχετικά:
«Προύτεινον δε τοις ξίφεσι τους αυχένας, ως υπέρ
Χριστού κινδυνεύοντες, και το παθείν τι των ανηκέστων υπέρ εκείνου μεγίστην
μοίραν εις φιλοσοφίαν νομίζοντες, και πολύ των μακρών νηστειών, και χαμευνιών,
και της άλλης κακοπαθείας, ην εκείνοι τρυφώσιν αεί, ενθεώτερόν τε και
υψηλότερον».
Ερμηνεία:
«άπλωσαν τον αυχένα
τους στα ξίφη (των στρατιωτών), διότι είχαν βαθειά πίστη ότι εκινδύνευαν δια
τον Χριστόν∙ ενόμιζαν ότι και το φοβερώτερον που επάθαιναν προς χάριν του, ήτο
το σπουδαιότερον μέρος της ασκήσεώς τους∙ και από τις μεγάλες νηστείες τους και
τα πλαγιάσματα εις την γην και την άλλην ταλαιπωρίαν, που είναι παντοτινά
ενρτυφήματά τους, πολύ ιερόν και υψηλότερον».
2ο Σχόλιο: Μας υπενθυμίζει ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι η ομολογία είναι μέρος
της Ασκήσεως, «ενθεώτερον τε και υψηλότερον» (Βλέπε Φιλιππησίους, α΄- 29).
Η Άσκηση είναι, βέβαια, μια σταθερή προσπάθεια για
την επίτευξη της εν Χριστώ σωτηρίας, όχι όμως ως κατάσταση απουσιασμού (=
συχνότητα απουσίας) από την ομολογία και δη την μαρτυρική.
Δεν μας εντυπωσιάζει η συλλογή υπογραφών
διαμαρτυρίας – ελέγχου από Ηγουμένους και Γερόντισσες για τις νέες ταυτότητες,
έναντι του αθέου Κράτους.
Βέλτιστο ασκητικό μέγεθος η ομολογία, ως υψηλότερη
μορφή ασκητικής δύναμης για την απομάκρυνση του οικουμενισμού.
Εάν οι διαμαρτυρίες των Ι. Μονών είχαν αφετηρία και
άξονα την εφαρμογή του ΙΕ΄ Κανόνα, ως δυναμική σχέση με την Άσκηση, τότε ο
Χριστός θα ευλογούσε την προσπάθειά τους, κατά των νέων ταυτοτήτων (τέλος
σχολίου).
Οι οικουμενιστές επίσκοποι εφαρμόζουν ως μορφή
επικοινωνίας τον «Λαϊκό οικουμενισμό», για τον οποίο εκτενή αναφορά
πραγματοποιεί ο μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης, στο βιβλίο του: «Θέματα
εκκλησιολογίας και ποιμαντικής» (1999).
Γράφει σχετικά: «Διότι τι άλλο είναι η ένωσις από το
να κοινωνώμεν εις τας εκκλησίας αλλήλων; Αυτός είναι ο λεγόμενος λαϊκός οικουμενισμός , διότι η ένωσις δεν θα γίνη από τους
επισκόπους και τους θεολόγους, αλλά από τον λαόν, ο οποίος δι’ όλων αυτών των
μέσων θα προετοιμασθή ψυχολογικώς, δια να μη αντιδράση ή και να επιβάλη εκ των
κάτω την ένωσιν» (Σελ. 58)
Για τον «λαϊκό οικουμενισμό», ως βασικό συντελεστή
προσανατολισμού του πληρώματος προς την αίρεση, θα γράψουμε (συν Θεώ) σε
προσεχές άρθρο.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
====================================================================================================
«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία
Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος –
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως
συνέχεια των Αγιορειτών
Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ IΔ΄
- «Το όραμα του Μ. Αντωνίου
γίνεται οδυνηρώς αισθητή πραγματικότης» - π. Αυγουστίνος Καντιώτης (Χρ. Σπίθα
Οκτ. – Δεκ. 1972)
Στην Χριστ. Σπίθα (Οκτ. – Δεκ. 1972, 353), ο
Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης αναλύει το όραμα (προφητεία) του Μ. Αντωνίου,
ως διαχρονικά επαληθευόμενη προφητεία, ως προφητικό φαινόμενο προειδοποιητικό
για την Εκκλησία∙ προφητικό και για την διείσδυση των αιρέσεων σήμερα, ιδίως
του οικουμενισμού και της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας.
Στο συγγραφικό σχήμα της Χρ. Σπίθας αναπτύσσονται (ειδικά) οι παράγραφοι: «Χειρότεροι των Αρειανών οι Χιλιασταί», «οι αντίχριστοι Μασόνοι εντός των Ιερών Ναών», «και άλλοι βεβηλωταί των Ιερών Ναών χείρονες ημιόνων».
Οι μελλοντικές περιπέτειες της Εκκλησίας, δια μέσου
των αιώνων, αντανακλώνται στην προφητεία – όραμα του Μ. Αντωνίου. Οι
αναφερόμενοι «Ημίονοι» στην προφητεία, «Ημίονοι» εντός του Ναού της Ορθοδοξίας, είναι πρώτα οι Αρειανοί, οι αιρέσεις, η αλλοίωση του Ορθοδόξου
φρονήματος, η εκκοσμίκευση – διαφθορά των ποιμένων (και του λαού) και η πόρωση
των συνειδήσεων, όπως αναφέρει ο π. Αυγουστίνος. «Μέλλει την Εκκλησίαν
οργή καταλαμβάνειν, και μέλλει παραδίδοσθαι ανθρώποις ομοίοις αλόγοις κτήνεσιν. Είδον γαρ την τράπεζαν του Κυριακού, και περί αυτήν εστώτας ημιόνους
κύκλω πανταχόθεν και λακτίζοντας…».
Σε πλήρη μετάφραση, αυτή η προφητεία –
όραμα του Μ. Αντωνίου, είναι: «Πρόκειται να καταλάβη οργή την
Εκκλησία και να παραδοθή σε ανθρώπους όμοιους με άλογα κτήνη. Γιατί είδα την
Άγια Τράπεζα του Κυριακού (του Ι. Ναού) και, κυκλικά από όλα τα μέρη ολόγυρά
της, να στέκουν ημίονοι (μουλάρια) και να κλωτσούν προς τα μέσα έτσι, όπως
κλωτσούν τα ζώα που πηδούν άτακτα εδώ και εκεί. Πάντως, αντιληφθήκατε, έλεγε (ο
Μ. Αντώνιος), πόσο στέναζα∙ γιατί ήκουσα φωνή που έλεγε: “θα γίνη σιχαμερό το
θυσιαστήριό μου (θα βεβηλωθή)”» (Εκ του Βίου του Αγίου Αντωνίου – Μ. Αθανασίου
Αλεξανδρείας – P.G., 26).
Η μυστική μέθοδος της οικουμενιστικής ιεραρχίας, για
την μετάλλαξη της κανονικότητας στο χώρο της Εκκλησίας, είναι η σταδιακή όσμωση
του πληρώματος με στοιχεία που προσδιορίζουν (ακριβώς) τον χαρακτήρα αυτής της
οικουμενιστικής μετάλλαξης, όπως: αγαπολογίες, συμπροσευχές με αιρετικούς και
συλλείτουργα, με παρουσίαση από την διδασκαλία των αγίων μόνο το ηθικό
απόσταγμα της διδασκαλίας τους και όχι την εκφορά του ομολογιακού λόγου τους.
Σ’ αυτή την όσμωση, ως ωδίνες του οικουμενιστικού
τοκετού, αντιτίθετο (σφόδρα) ο π. Αυγουστίνος. Έγραψε, σχετικά:
«Αλλ’ αι ασθενείς φωναί μας, ενούμεναι με τας φωνάς
και διαμαρτυρίας και άλλων εν Χριστώ αδελφών, επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων,
μοναχών, ιεροκηρύκων, θεολόγων και πιστών εν γένει τέκνων της Ορθοδοξίας,
συντελούν να εξυπνούν πνεύματα και να δημιουργείται κλίμα αντιστάσεως, το
οποίον διαρκώς αυξανόμενον υπάρχει βεβαία ελπίς
να αποτρέψη την πνευματικήν συμφοράν, να ίδωμεν την πατρίδα μας προσκυνούσαν
την εμβάδα του Πάπα και ενουμένην με την πανσπερμίαν όλων των αιρέσεων κατά τα
Αθηναγόρεια διδάγματα» (Βλέπε βιβλίο «Απολογισμός μιας τετραετίας»
1967 – 1971, Σελ. 113).
1ο Σχόλιο: Αυτή την πικρή γεύση, την ένωσι με την «πανσπερμία των αιρέσεων» την
γνωρίσαμε, ως «πνευματική συμφορά», στην
Κρήτη (2016), όπου πήραν σάρκα και οστά τα «Αθηναγόρεια διδάγματα», δυστυχώς!
Ερώτημα: Ο ατομικισμός του «Άχρι καιρού» μέχρι σήμερα, είναι πράγματι οικονομία, σιωπηρή αναίρεση του
οικουμενισμού ή κατάσταση παρέκκλησης από τον δρόμο των Πατέρων; Να
πληροφορήσουμε τους νεώτερους εν Χριστώ αδελφούς, που έχουν υγιή προαίρεση, ότι
την προσπάθεια του Αγίου Όρους και των Επισκόπων Φλωρίνης Αυγουστίνου,
Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου και Παραμυθίας Παύλου, όπως αναπτύξουν επέκταση (και
βαθμιαία το πνεύμα αντίστασης) πρωτογενούς ομάδας διακοπής του μνημοσύνου του
αιρετικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, την εμπόδισε, δίκην πεδήσεως, η «Δυνητική»
Ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα που διατύπωσαν οι: Μοναχός π. Γεράσιμος Μενάγιας και
Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τους οποίους δεν κατηγορούμε ως μη αγαπώντες
την Εκκλησία. Πίστευαν ότι η αναμονή «Άχρι καιρού», πρόσκαιρα δηλ, θα απομόνωνε
σταδιακά τους οικουμενιστές επισκόπους, μιας και υπήρχαν (τότε) πολλοί
αξιόλογοι «Αρχιερείς, Πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, ιεροκήρυκες, θεολόγοι και
πιστά εν γένει τέκνα της Ορθοδοξίας», κατά την αντικειμενική διαπίστωση
(ανωτέρω) του Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου.
Στην Εκκλησιαστική πρακτική, χωρίς να είναι εντολή –
επιταγή κάποιου Ι. Κανόνα, υπάρχει η «προς καιρόν» οικονομία, για επαναφορά των
πεπτωκότων στην αλήθεια και στην ακρίβεια της Εκκλησίας.
Δεν νοείται όμως οικονομία «εσαεί», χωρίς όριο, όπως
διδάσκουν η Γραφή και οι Πατέρες.
«Η οικονομία γαρ έχει μέτρα και όρια, και δεν είναι
παντοτεινή και αόριστος», σημειώνει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης (Ι. Πηδάλιο,
σχολ. Στον ΜΖ΄ Αποστολικό Κανόνα). Έχουν περάσει περισσότερα από πενήντα (50)
χρόνια εφαρμογής του «άχρι καιρού» (1969) μέσα στην Εκκλησία. Η σημερινή
εκκλησιαστική πραγματικότητα δηλώνει την εσφαλμένη εκτίμηση της «Δυνητικής
Ερμηνείας» του ΙΕ΄ Κανόνα.
Η «Δυνητική Ερμηνεία» εξασφάλισε χρονική άνεση στους
οικουμενιστές, που διευκόλυνε την εισβολή της αιρέσεως, με πρόσκτηση και ενσωμάτωση νέων αιρετικών θεωριών στο πλήρωμα, όπως την «Βαπτισματική θεολογία», την «Ευχαριστιακή θεολογία», την
«λειτουργία στο όνομα του Επισκόπου», τους «Μικτούς γάμους» κ.λ.π.
Σήμερα, ο όρος «άχρι καιρού», δεν σηματοδοτεί
οικονομία, αλλά στην πράξη δηλώνει
την Εκκλησιολογική στάση προς εδραίωση του οικουμενισμού, ανεξάρτητα τι πιστεύει σιωπηλά (ως αντίσταση) ένας πιστός.
Συμπέρασμα: Το «Άχρι καιρού», ως
αρνητική εκκλησιαστική δυναμική, δεν είναι οικονομία, είναι παρέκκλιση εκ του
δρόμου των Πατέρων, ως μη εφαρμογή του υποχρεωτικού ΙΕ΄ Κανόνα.
Είναι λάθος ουσίας και τακτικής των πιστών, που
επικαλούνται εσωτερική αντίθεση στον οικουμενισμό δια της σιωπής…!
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο μεγαλύτερος θεολόγος
στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας, ο οποίος στάθηκε (για λόγους πίστεως) απέναντι
στην (τότε) πανίσχυρη εκκλησιαστική και πολιτική ηγεσία, είπε ότι η σιωπή, όταν
προσβάλλεται η Πίστη, είναι αθεΐα και προδοσία.
Την εποχή των Πατέρων, στο μέτρο που θα ήθελε ο
πιστός να μεγιστοποιήσει την Ομολογία του έναντι Αυτοκρατόρων και αιρετικών
ποιμένων, ήξερε ότι βασανιστήρια, εξορία, θάνατος ή φυλακή, ήταν η πιο πιθανή
σειρά μέτρων σε βάρος του. Και η πιο απλή σύγκριση του παρελθόντος μεγέθους των
συνεπειών (τότε), σε σχέση με τα σημερινά όριά τους, μας αφαιρεί κάθε
δικαιολογία στο Βήμα του Χριστού.
Να θυμίσουμε, ότι ο Ιωσήφ (ο από Αριμαθαίας) τόλμησε να ζητήσει το σώμα του Χριστού από τον Πιλάτο,
διότι «ουκ ην συγκατατεθειμένος τη βουλή και τη πράξει
αυτών» (Λουκ. 23, 51), δηλ. «δεν ήτο σύμφωνος με την απόφασιν και την πράξιν
τους»∙ εννοεί τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ και
τον Πιλάτο, ως πολιτικό άρχοντα.
2ο Σχόλιο: Συμπεραίνουμε, ότι η συνειδητοποίηση της ομολογιακής βάσης (Λουκ. 23,
51) του από Αριμαθαίας Ιωσήφ, είναι και η δυναμική αντίληψη του ΙΕ΄ Κανόνα, της
υποχρεωτικής εφαρμογής του. Αυτή, ακριβώς, η ομολογιακή βάση σε γεμίζει με
τόλμη, ώστε: «Η εκλογή (εφαρμογής του Ι. Κανόνα) πρέπει αφεύκτως να γίνη!»
(Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος –
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως
συνέχεια των Αγιορειτών
Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ IΓ΄
- Η προφητεία του π. Αυγουστίνου
Καντιώτη
«Κατά τας θεωρίας των οικουμενιστών η Εκκλησία καταντά
τόπος κοινής αγοράς»
(Χρ. Σπίθα – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1972 – Αρ. 347)
Είναι, αναμφίβολα, μέγιστη η πνευματική και
εκκλησιολογική δύναμη – δυναμική των συγγραφών και των κηρυγμάτων του
μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη.
Η «Χρ. Σπίθα» (Φεβρ. 1972 – Αρ. 347) είχε θέμα:
«Εκκλησιαστικά θέματα – ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ».
Εκεί, στην παράγραφο «Κατά τας θεωρίας των
οικουμενιστών η Εκκλησία καταντά τόπος κοινής αγοράς», γράφει ο π. Αυγουστίνος:
«Ως βλέπομεν, η αρχαία Εκκλησία εκοσκίνιζε το πλήρωμα αυτής δι’ αλλεπαλλήλων κρίσεων, εξωτερικών και εσωτερικών, και επέτρεπε την θείαν Κοινωνίαν εις τους μη βεβαρημένους με θανάσιμα αμαρτήματα. Ενώ τώρα; Ποίος δεν θρηνεί την κατάπτωσιν της σημερινής Εκκλησίας; Την αυστηράν κρίσιν, τον έλεγχον και τον διαχωρισμόν διεδέχθη η έλλειψις πάσης κρίσεως, πάσης ερεύνης και παντός διαχωρισμού και αποκλεισμού. Το «Εκάς οι βέβηλοι» διεδέχθη το «Πας άπιστος και βέβηλος εισίτω». Ο ιερός χώρος του ναού της Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει καταντήσει κοινός τις τόπος, τοις πάσι προσιτός, κοινή τις αγορά προς λύπην πάσης ευσεβούς ψυχής, προς ανέκφραστον δε χαράν των οπαδών της κατηραμένης κινήσεως των οικουμενιστών και των μοντερνιστών, οι οποίοι, κατ’ απομίμησιν της Κοινής Αγοράς των Εθνών, θέλουν να μετατρέψουν την Εκκλησίαν εις είδος παντοπωλείου – καπηλειού, εις το οποίον, μη υπάρχοντος θυρωρού, θα εισέρχεται πας τις ακωλύτως και θα ευρίσκη ό,τι θέλει» (Σελ. 3).
Είχε αντιληφθεί ο π. Αυγουστίνος, ότι ο
οικουμενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας επιθυμούσε διάλυση της Ορθοδοξίας∙ ότι είχε
δίψα για μια νέα οικουμενιστική σύνθεση στο χώρο της Εκκλησίας.
Χωρίς επιφύλαξη, πριν δύο χρόνια (από το 1972), είχε
διακόψει και το μνημόσυνο του Πατριάρχη. Δεν περίμενε «άχρι καιρού», διότι
έβλεπε τη μαύρη φτερούγα της αιρέσεως να ρίχνει τη σκιά της στην Εκκλησία, αυτό
δηλ. που ζούμε σήμερα, στους τόσο σκληρούς καιρούς της Ιστορίας.
Στο σχόλιό του παρατηρούμε αδιάσπαστη ενότητα
ευσεβούς ορθόδοξης συνείδησης, λατρείας, προσευχής, ορθοδόξου ήθους και
ομολογιακής κατάστασης.
Γράφει: «Ο ιερός χώρος του ναού της Ορθοδόξου
Εκκλησίας έχει καταντήσει κοινός τις τόπος, τοις πάσι προσιτός, κοινή τις
αγορά… θέλουν να μετατρέψουν την Εκκλησίαν εις είδος παντοπωλείου – καπηλειού,
εις το οποίον, μη υπάρχοντος θυρωρού, θα εισέρχεται πας τις ακωλύτως και θα
ευρίσκη ό,τι θέλει».
1ο
Σχόλιο: Πράγματι, στο σημερινό εκκλησιαστικό υπέδαφος
κινούνται κοσμικές και αιρετικές δυνάμεις, οι οποίες μετά (ιδίως) τη «σύνοδο»
της Κρήτης, έχουν υποβαθμίσει την εκκλησιολογία της Ορθοδοξίας και τη χρήση των
Ι. Ναών. «Μη υπάρχοντος θυρωρού» (Εφαρμογή Ι. Κανόνων – Αυστηρότητα επισκόπων
και ιερέων), κατά την έκφραση του π. Αυγουστίνου∙ εισέρχεται δε ο καθένας
ακωλύτως. Αυτά που γράφουμε δεν είναι επαναληπτικές τοποθετήσεις. Οι
προφητικές – οξυδερκείς τοποθετήσεις του π. Αυγουστίνου επαληθεύονται,
αποκαλύπτοντας δηλ. τη σημερινή σύνθετη οικουμενιστική ολότητα.
Η οικουμενιστική κουλτούρα δημιουργείται κατά
παράβαση της Αγίας Γραφής και των Ιερών Κανόνων. Αυτή η κουλτούρα
«συσσωρεύεται», «εκμανθάνεται», «συμβιώνεται» και «μεταβιβάζεται» στους νέους
ανθρώπους.
Βλέπουμε δηλ. ως βάση του κανονιστικού στοιχείου της
Εκκλησίας, το σύνολο των Κανόνων της «Κρήτης».
Στις κατευθυντήριες γραμμές – επιταγές της, βλέπουμε
Μικτούς γάμους, συμπροσευχές Ορθοδόξων και αιρετικών, «νέες» εκκλησιολογίες,
συμμετοχή στις ακολουθίες προσώπων με αμετανόητη παραβατική – παρά φύση
σεξουαλική συμπεριφορά και, με το πλέον σύνηθες σήμερα, τη γύμνια των γυναικών
εντός των Ι. Ναών.
Η εμφάνιση εντός των Ι. Ναών, των γυναικών κυρίως,
είναι αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας (Αποστασία από τον Χριστό) και
του εκκλησιαστικού ήθους γενικότερα (οικουμενισμός).
Έχει απόλυτα δίκαιο ο π. Αυγουστίνος ότι βρισκόμαστε
στην εποχή «Πας άπιστος και βέβηλος εισίτω» (τέλος σχολίου).
Στην παράγραφο «Η περιφρόνησις της κρίσεως της
Εκκλησίας (της θέσεώς της δηλ.) και η αθεοφοβία των ημερών μας», ο π.
Αυγουστίνος είναι άκρως ελεγκτικός σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Αναφερόμενος στον επίσκοπο Μεδιολάνων άγιο Αμβρόσιο,
ο οποίος εμπόδισε την είσοδο του πανίσχυρου αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Μεγάλου
στον Ι. Ναό, λόγω των διαπραχθέντων φόνων στη Θεσσαλονίκη, γράφει:
«Ως βλέπει τις, οι Χριστιανοί της εποχής εκείνης,
και αν ακόμη έφερον επί της κεφαλής των βασιλικά στέμματα και ήσαν κοσμικώς
πανίσχυροι, δυνάμενοι να συντρίψουν ιερείς και επισκόπους, είχον φόβον Θεού και συνείδησιν της πνευματικής εξουσίας της Εκκλησίας. Η κρίσις και η απόφασις των επισκόπων ή των ιερέων εις τα πνευματικά
υπελογίζετο σοβαρώς. Εθεωρείτο ως κρίσις και απόφασις Θεού «Άπερ αν εργάσωνται
κάτω οι ιερείς, ταύτα ο Θεός άνω κυροί». Και δι’ αυτό υπήκουον και
συνεμορφούντο προς όσα έκρινον και απεφάσιζον οι αείμνηστοι Πατέρες
της Εκκλησίας. Εφοβούντο την παρακοήν εις τους πνευματικούς
αυτών Πατέρας ως παρακοήν εις τον Θεόν. Ο εν Εβρ. 13, 17 θεόπνευστος λόγος του
Απ. Παύλου εύρισκε βαθυτάτην απήχησιν εις τας καρδίας των» (Χρ. Σπίθα –
Φεβρουάριος 1972 - 247).
2ο Σχόλιο: ήλθε η εποχή όπου η Εκκλησία κατάντησε κοινός τις τόπος, τοις πάσι
(αιρετικοίς) προσιτός, κοινή τις αγορά, κατά τον χαρακτηρισμόν του π. Αυγουστίνου.
Οι θεολογικές βάσεις μετακινούνται υπό των
οικουμενιστών επισκόπων και ιερέων ενώ, ταυτόχρονα, η αίρεση άρχισε να
απεκκλησιοποιή τον απλό άνθρωπο – πιστό.
Γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης:
«Πως δύναται να κοινωνή του αληθούς Χριστού των
Μυστηρίων, όστις έχει παραποιήσει την διδασκαλίαν της Εκκλησίας περί του
Χριστού;… Πρόθεσις της Εκκλησίας ήτο να διατηρή μίαν αληθή κοινωνίαν πίστεως,
να είναι μία» καθολική ενότης» (ξη΄, ρκα΄, και ρκγ΄ Καρθ.) και να μη στηρίζεται εις τα σαθρά θεμέλια ανοχής διαφόρων «πίστεων», όπως συμβαίνει σήμερον εις μεγάλην κλίμακα
εις την οικουμενικήν κίνησιν, από την οποίαν έχει εν πολλοίς υιοθετηθή η υπό
των Αγγλικανών πρεσβευομένη αρχή της περιεκτικότητος (comprehensiveness)».
Αυτά έγραφε (1999) ομολογιακά ο μακαριστός π.
Γεώργιος Καψάνης για την εκκοσμίκευση της
Εκκλησίας και για την ανοχή διαφόρων πίστεων, όπως συμβαίνει σήμερα, όχι απλώς
εις μεγάλην κλίμακα, αλλά και ως «συνοδική» κατοχύρωσή τους.
Ο π. Αυγουστίνος με οδηγό τον Ευαγγελικό λόγο και
την παράδοση της Ορθοδοξίας, προφητικώ τω τρόπω, είχε συλλάβει το
βάθος και το και το που οδηγεί η οικουμενιστική αίρεση,
γι’ αυτό και οκτώ (8) μήνες αργότερα, στην Χρ. Σπίθα (Οκτ. – Δεκ. 1972, 353), η
θεματολογία της ήτο: Σημεία των καιρών – ΕΝ ΟΡΑΜΑ», στο περιεχόμενο της οποία
θα αναφερθούμε, συν Θεώ, στο επόμενο άρθρο μας. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
==================================
«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία
Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος
– Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως
συνέχεια των Αγιορειτών
Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ ΙΒ
– Η εποπτικότητα της Γλωσσικής Έκφρασης «Γυμνή τη
κεφαλή»
Στη διατύπωση του ΙΕ΄
Κανόνα της πρωτοδευτέρας συνόδου, αντικατοπτρίζεται η ορθή ποιμαντική της
Ορθοδόξου Εκκλησίας, που ανταποκρίνεται στο αίτημα «προστασία της Εκκλησίας από
την αίρεση». Οι λέξεις του Ι. Κανόνα είναι προσεκτικά διαλεγμένες, ως φορείς
αλήθειας, όπως αρμόζει στο ήθος και ύφος της Ορθοδοξίας.
Την καθαρότητα και
σαφήνεια του λόγου του Ι. Κανόνα διαστρέφουν οι οικουμενιστές και πολλοί
αντι-οικουμενιστές, οι οποίοι αποξενώνουν το νόημα της γλωσσικής έκφρασης
«Γυμνή τη κεφαλή» από την πραγματικότητα της Εικόνας και του λόγου
των οικουμενιστών επισκόπων, ως αντικατόπτρισμα των εσώτατων πεποιθήσεών τους.
Παράδειγμα ένας οικουμενιστής ιερέας της Ι. Μ. Δημητριάδος, που μου έλεγε
(πρόσφατα), ότι δεν άκουσε τον
επίσκοπο να τονίζει σε κήρυγμα ή σε ιερατικό συνέδριο τον οικουμενισμό.
Αντίθετα (μου είπε) τονίζει – τιμά τους σύγχρονους (προ της «συνόδου» της
Κρήτης) αγίους της Ορθοδοξίας. Άρα, συμπέρανε, δεν υπάρχει η προϋπόθεση του
όρου «Γυμνή τη κεφαλή», προς διακοπή του μνημοσύνου του!!...
Οι φωτισμένοι – σοφοί
και μορφωμένοι συντάκτες του Ι. Κανόνα χρησιμοποίησαν, όπως ο Κύριος στις
παραβολές, την «εποπτική εικόνα» που δημιουργείται από την οπτική αντίληψη, από
την ακοή, από την διδασκαλία και από τις δηλώσεις ενός αιρετικού επισκόπου. Ο
Μ. Φώτιος, ως μορφωμένος, γνώριζε άριστα την ανάγκη εποπτικής διδασκαλίας.
Γνωρίζουμε «πως οι
άνθρωποι μαθαίνουν – κατανοούν ευχερέστερα τον κόσμο με την βοήθεια των
αισθήσεων, κυρίως με όραση και ακοή.
Τι εννοεί ο Κανόνας
με την έκφραση «Γυμνή τη κεφαλή»;
Είναι έκφραση
σχεδιασμένη από την καθημερινή ζωή, που βοηθά την αντιληπτικότητα των πιστών,
του πληρώματος, διότι η εικόνα μεγιστοποιεί την εντύπωση στο νου, παρά τα λόγια
και ιδίως τα «αφηρημένα» λόγια.
Να θυμηθούμε τον Κύριο
(στις παραβολές):
α) «ίδετε την συκήν και
πάντα τα δένδρα» (Λουκ. 21, 29).
β) «Καταμάθετε τα κρίνα
του αγρού» (Ματθ. 6, 28).
γ) «Εμβλέψατε εις τα
πετεινά του ουρανού» (Ματθ. 6, 26).
δ) «Επάρατε τους
οφθαλμούς υμών και θεάσασθε» (Ιωαν. 4, 35).
Μας κατευθύνει ο κύριος
σε παρατήρηση, εποπτικά, φυσικών φαινομένων, πράγματι διδακτικών.
Χρησιμοποίησε επίσης και
εκδηλώσεις – εικόνες της καθημερινότητας, όπως:
1η) Εργάτης και φτυάρι (Ματθ. 3, 12).
2η) Ο γεωργός με το αλέτρι (Λουκ. 9, 62).
3η) Η αξίνα και η ρίζα (Ματθ. 9, 16) κλπ.
Χρησιμοποίησε, εκτός των εικόνων, μεταφορές,
παρομοιώσεις, αλληγορίες και συγκρίσεις.
Πιστεύω (προσωπικά), ότι
η γλωσσική έκφραση «Γυμνή τη κεφαλή», εμπεριέχει δυναμική ως εικόνα, ως μεταφορά και ως
αλληγορία, οι οποίες συγκεντρώνουν
την προσοχή των πιστών προς εξακρίβωση της αιρέσεως, πριν την διακοπή του
μνημοσύνου του επισκόπου. Η «Γυμνή» κεφαλή (ασκεπής), είναι έτοιμη εικόνα από
τον Δημιουργό Θεό∙ είναι εικόνα φυσική, που αποσαφηνίζει τα μορφολογικά
στοιχεία του ανθρώπου, του προσώπου, ενώ το «κάλυμμα» της κεφαλής συντελεί στην
απόκρυψη της ευκρίνειας του προσώπου, το οποίο μπορεί να είναι ελκυστικό ή
αποκρουστικό.
Ο λόγος και η εικόνα των οικουμενιστών επισκόπων, το ένα καθρέφτης
του άλλου, έχουν φανερώσει την «Γυμνή τη κεφαλή», εδώ και πολλά χρόνια, αιρετική
διδασκαλία τους. Η εικόνα εκπέμπει νοηματικό λόγο και αντίστροφα, ο λόγος
δημιουργεί νοητικές παραστάσεις – εικόνες.
Οι συμπροσευχές, οι
αιρετικές δηλώσεις και τα συλλείτουργα ορθοδόξων Πατριαρχών – επισκόπων με τους
αιρετικούς, αποτελούν «εικόνες» και «λόγο», που έχουν διαδοθεί στο πλήρωμα με
τη βοήθεια της τεχνολογίας (Τύπος, τηλεόραση, κλπ).
Η μακροχρόνια εξέλιξη
του λόγου τους, ως ομφάλιος λώρος, τους ένωσε με την «σύνοδο» στην Κρήτη.
Η αίρεση του
οικουμενισμού, μοιρασμένη (πρώτα) σε διαφορετικούς επισκόπους, σε συνέδρια
(Π.Σ.Ε.), σε δηλώσεις και στον Τύπο, εκφράζεται σήμερα με δαιμονική ισχύ μέσα
από την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, «Γυμνή τη κεφαλή»!
Να υπογραμμίσουμε, ότι η
σημερινή ποιμαντική των «επισκόπων» στον ορθόδοξο χώρο, φανερώνει ότι ομονοούν,
«Γυμνή τη κεφαλή, στη διάδοση του οικουμενισμού, σ’ όλες τις μορφές του.
Οι δυο ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ
επίσκοποι Αυγουστίνος και Αμβρόσιος, από πολύ νωρίς διάβασαν – μελέτησαν την
«εικόνα» και τον αντίστοιχο «λόγο» της , του πατριάρχη Αθηναγόρα, ως «Γυμνή τη κεφαλή»
κήρυξη και αποδοχή της αιρέσεως.
Α) Επίσκοπος
Αμβρόσιος:
«Αν όλοι ενέκρινον τα διαβήματά του (εννοεί Συνόδους, αγίους, κλπ) τας δηλώσεις του, τας
συμπροσευχές του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα!
Ουδείς θα είχε δικαίωμα
να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος
ενεργεί αντιθέτως προς Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην
και να μην ενδιαφέροντο διακαώς δια την πλήρωσιν του Κυρίου «ίνα πάντες εν
ώσιν», αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα
(δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντας;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς
τον Παναγιώτατον!» (Εκ της απαντήσεως Αμβροσίου προς κ. Παναγόπουλο - Νομικό).
Β) Επίσκοπος
Αυγουστίνος:
«Επικροτώ πράξιν
Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως, παύσαντος, και λόγω νεωτέρων δηλώσεων Πατριάρχου Αθηναγόρα περί κοινού ποτηρίου,
πρωτείου, αλαθήτου και φιλιόκβε, το μνημόσυνον αυτού» (Προς Ι. Σύνοδον, 23-3-70).
Να θυμηθούμε και την
εξέχουσα Μοναχική φυσιογνωμία του Οσίου Φιλοθέου Ζερβάκου∙ μία πύρινη μοναχική
μορφή, διαφλεγομένη υπό Θείου ζήλου.
Γ) Όσιος Φιλόθεος
Ζερβάκος: Ο όσιος Πατήρ,
φανερώνει την έντονη – ασφυκτική πίεση και επίδραση της εικόνας και του λόγου της,
που απαρτίζουν Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος, με τα εξής:
«Ο Οικουμενικός
Πατριάρχης Αθηναγόρας, με το να αναγνωρίζη το πρωτείον του Πάπα και να λέγη
αυτώ, «Συ ει πρώτος, καγώ δεύτερος, το να συμπροσεύχεται μετ’ αυτού και μετ’
άλλων σχισματικών και αιρετικών, καταφρονών Αποστολικούς και Πατρικούς Κανόνας,
οίτινες απαγορεύουσι να συμπροσεύχεται Ορθόδοξος μετά αιρετικών, το να
δημοσιεύη καυχώμενος ότι θα συμμετάσχη εκ του ιδίου Ποτηρίου με τον Πάπα, έχει,
ως φαίνεται, λάβει οριστικήν απόφασιν ότι και αυτός και το ποίμνιόν του και
πάντες πρέπει να ακολουθήσωσι τω πρώτω, δηλ. τω ψευδοδιδασκάλω, ψευδοχρίστω
αιρετικώ Πάπα… Εις τας δηλώσεις ταύτας του Πατριάρχου… Εξηγέρθησαν, διεμαρτυρήθηκαν και
αντέστησαν οι διασημότεροι και επιφανέστεροι Αρχιερείς της Ελλάδος…» (Τέταρτον Εγερτήριον Σωτήριον Σάλπισμα – Σελ.
18 – 19).
Η συμμόρφωση των Ελλήνων
επισκόπων (της επισήμου Εκκλησίας της Ελλάδος) με τη «σύνοδο» στην Κρήτη,
αποτελεί και ως «εικόνα» τους και ως «λόγος» τους παραδοχή – «Γυμνή τη κεφαλή»
- της αιρέσεως. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
==============================================
«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος –
Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια
των Αγιορειτών
Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ ΙA
Συλλέγουμε τους λόγους,
ως τίμιους μαργαρίτας, περί διακοπής μνημοσύνου αιρετικών Επισκόπων, όπως έχουν
διατυπωθεί από τους μεγαλόφωνους σύγχρονους (σχετικά) Ιεράρχες π. Αυγουστίνο
Καντιώτη και π. Αμβρόσιο Ελευθερουπόλεως. Ως Ορθόδοξοι Επίσκοποι δεν
ταλαντεύτηκαν, ούτε εδειλίασαν, πιστεύοντες – ζώντες, ότι «υπέρ δε πάντα νικά η
αλήθεια… η αλήθεια μένει και ισχύει εις τον αιώνα και ζη και κρατεί εις τον
αιώνα του αιώνος…» (ΕΣΔΡΑΣ Α΄, γ΄-12, δ΄, 35-32).
Στο ιστορικό τηλεγράφημα
του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου διαβάζουμε, μεταξύ άλλων, ότι: «Εάν
συνταχθώμεν τοις αντορθοδόξοις φρονήμασι του Πατριάρχου Αθηναγόρα, θα πρέπει
αμέσως να διαγραφούν από το αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας ου μόνον τα
ονόματα των διαληφθέντων αγίων αλλά και απάντων των υπέρ της Ορθοδοξίας δια
μέσου των αιώνων αγωνισθέντων και αναιρεθέντων μαρτύρων».
Σε μία συστηματική και
βαθύτερη μελέτη – παρατήρηση του τηλεγραφήματος του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου,
κατανοούμε την υψηλή θεολογική του στάθμη, ως φράγμα στα σημερινά σειρηνικά
μηνύματα – ασμάτια του οικουμενισμού. Κατανοούμε δηλ. ότι: «οι βίοι των
αγίων δεν είναι άλλο, παρά αι ευαγγελικαί θείαι αλήθειαι μεταφερθείσαι εις την
ανθρωπίνην ζωήν μας δια της χάριτος και των ασκήσεων» (αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)∙
γι’ αυτό και στο τηλεγράφημα τονίζεται: «Εάν παραδεχτούμε τα αντορθόδοξα
φρονήματα του οικουμενιστή (αιρετικού) Πατριάρχη Αθηναγόρα, τότε πρέπει να
διαγραφούν από το αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας όλοι οι αναφερόμενοι άγιοι
και όλοι οι μαρτυρήσαντες υπέρ της Ορθοδοξίας άγιοι».
Παραθέτω και σχετικό
κείμενο του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, για να
φανερωθεί η συμφωνία, εν Πνεύματι Αγίω, των τριών (3) προαναφερθέντων
ιερωμένων, δηλ. Αυγουστίνου, Αμβροσίου και Σπυρίδωνος Μπιλάλη, των πορευομένων
(πράγματι) εις την οδόν της τελειώσεως, της Ορθοδοξίας, έναντι της σημερινής
παναιρέσεως του οικουμενισμού.
Στο βιβλίο του (ΤΟΜΟΣ
Α΄) «Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας», γράφει: «Ιδιαιτέρως, σήμερον, προβάλλει
άμεσος η ανάγκη να γίνεται λόγος περί Μαρτύρων της Ορθοδοξίας, διότι οι
Θεομακάριστοι Μάρτυρες, όλων των εποχών, πιστοί φύλακες της ιεράς
παρακαταθήκης της πίστεως, της παραδοθείσης υπό των αγίων Αποστόλων και
διακηρυχθείσης υπό των θεοφόρων Πατέρων, απευθύνουν, εις τους απανταχού της
γης Ορθοδόξους, εγερτήριον πνευματικόν σάλπισμα ενώπιον της φοβεράς απειλής του
παναιρετικού οικουμενισμού.
Οι Μάρτυρες της
Ορθοδοξίας δεν έχυσαν το τίμιον και επέρεστον αίμα των και δεν εσφαγιάσθηκαν,
δια να συγχρωτίζωνται, αδεώς, οι οικουμενισταί της Ανατολής εις λατρευτικάς
Συνάξεις μετά των αιρετικών της Δύσεως.
Οι Νεοφανείς Μάρτυρες
της Ορθοδοξίας δεν περιβάλλονται, εις τον Εικοστόν αιώνα, ως «πορφύραν και
βύσσον», το άγιον μαρτυρικόν των αίμα, δια να παραδίδωνται τα άγια Μυστήρια της
Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τους εμμένοντας, εν τη πλάνη των, αιρετικούς της
Δύσεως.
Οι Μάρτυρες της Ορθοδοξίας, από της εποχής του
Νέρωνος μέχρι σήμερον, δεν έμειναν πιστοί, «άχρι θανάτου», δια να εξυμνήται ο
παιναιρετικός οικουμενισμός, ο διδάσκων την καταλυτικήν θεωρίαν της συνυπάρξεως
Εκκλησιών και αγωνιζόμενος να καταρίψη τα αμετακίνητα όρια, χαραχθεντα υπό των
Οικουμενικών Συνόδων, μεταξύ της Ορθοδοξίας της «Μίας» Εκκλησίας του Χριστού
και των ποικιλωνύμων συγχρόνων αιρετικών Συναγωγών, αι οποίαι, αντικανονικώς,
προσαγορεύονται «Εκκλησίαι»! (Σελ. 22).
Αβίαστα μπορούμε να ισχυρισθούμε, ότι σε χρόνο
ανύποπτο, ο π. Σπυρίδων Μπιλάλης υπομνηματίζει τα τηλεγραφήματα και τις
εκκλησιολογικές θέσεις των δύο (2) αθλητών Επισκόπων, Αυγουστίνου και
Αμβροσίου, οι οποίοι συνέσεισαν εκ θεμελίων την αίρεση – πλάνην του
οικουμενισμού, επιδείξαντες ασάλευτη ανδρεία και γρανιτώδη προαίρεση, εις Δόξαν
Θεού.
Σ’ αντίθεση με τους
σημερινούς επισκόπους και Μοναχούς – Μοναχές, οι μεγάλοι Πατέρες, οι Θεοφόροι
Πατέρες είχαν μία συνεχή πορεία στον «ομολογιακό δρόμο υπέρ Χριστού».
Παραδείγματα:
Α) Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:
Ο Μ. Βασίλειος, χάριν
της Πίστεως, ευρίσκετο σε διαρκείς αγώνες: «υπάρχοις συμπλεκόμενος,
στρατηλάταις συμμίσγων, βασιλεύσι παρρησιαζόμενος, επ’ εκκλησίαις βοών…
του κατά την εξορίαν φόβου απήλλακτο, μίαν πατρίδα ανθρώπων, τον παράδεισον
είναι λέγων, πάσαν δε την γην ως κοινήν της φύσεως εξορίαν βλέπων. Ο δε καθ΄ ημέραν αποθνήσκων
και πάντοτε δια νεκρώσεως εκών δαπανώμενος, πότε αν εφοβήθη τον θάνατον τον
παρά των εχθρών απειλούμενον; Ω γε συμφορά ην το μη πολλάκις δύνασθαι τους των
μαρτύρων αγώνας υπέρ της αληθείας μιμήσασθαι, ενί θανάτω υπεζευγμένης της φύσεως…» (Γρηγ. Νύσσης
– Επιτάφιος στον Μ. Βασίλειο – P.G.
46, 796D,
797 Α).
Ελεύθερη απόδοση:
Στη ζωή σου ευρίσκεσο σε
διαρκή (ποιμαντική) εμπλοκή, δηλ. με στρατηλάτες συγκρουόμενος, στους βασιλείς
με θάρρος – παρρησία εκδήλωνες το ορθόδοξο φρόνημά σου, εντός των εκκλησιών –
ναών φώναζες, νουθετούσες, ήλεγχες,… από τον φόβο της εξορίας είχε απαλλαγεί, θεωρώντας
τον παράδεισο αληθινή πατρίδα των ανθρώπων, ενώ όλη τη γη την έβλεπες ως τόπο
εξορίας της κοινής φύσεως των ανθρώπων. Αυτός που κάθε ημέρα πέθαινε και
εδαπανάτο στον αγώνα νεκρώσεως των παθών, πότε φοβήθηκε τον θάνατο με τον οποίο
τον απειλούσαν οι εχθροί της πίστεως;
Ω στ’ αλήθεια συμφορά
ήτο για σένα, το μη πολλές φορές να μπορείς να ζήσεις τους αγώνες των μαρτύρων
υπέρ της αληθείας, διότι μόνο ένας βιολογικός θάνατος είναι συνεζευγμένος με
την ανθρώπινη φύση…».
Β) Μ. ΑΝΤΩΝΙΟΣ
Γράφει ο Μ. Αθανάσιος:
«Των αγίων μαρτύρων
αγομένων εις την Αλεξάνδρειαν, ηκολούθησε και αυτός, αφείς τον μοναστήριον, λέγων∙ Απέλθωμεν και ημείς, ίνα αγωνιζώμεθα
κληθέντες ή θεωρήσωμεν τους αγωνιζομένους. Και πόθον μεν είχε μαρτυρήσαι∙ παραδούναι δε μη θέλων εαυτόν, υπηρέτει
τοις ομολογηταίς εν τε τοις μετάλλοις και εν ταις φυλακαίς… Αυτός μεν ουν
λυπουμένω εώκει, ότι μη μεμαρτύρηκεν∙ ο δε Κύριος ην αυτόν φυλάττων εις την
ημών και την ετέρων ωφέλειαν…» (Μ. Αθανάσιος – Βίος και πολιτεία Οσίου
Αντωνίου, 46, ΒΕΠΕΣ 33, 35).
Ελεύθερη απόδοση:
«Όταν ο διωγμός (εποχή
Μαξιμίνου στη Δύση) ετάραξε την Εκκλησία, και όταν οι άγιοι Μάρτυρες εσύροντο
στην Αλεξάνδρειαν, ακολούθησε και ο Μ. Αντώνιος (και αυτός)∙ αφήνοντας το
μοναστήρι έλεγε: Ας ακολουθήσουμε κι εμείς, για να αγωνισθούμε, αν μας καλέση ο
Κύριος ή για να συμπαρασταθούμε στους αγωνιζόμενους μάρτυρες. Και είχε πόθο
μαρτυρίου, αλλά δεν ήθελε να παραδώση τον εαυτό του χωρίς λόγο (κατ εντολή Αγ.
Πέτρου, Επισκόπου Αλεξανδρείας)∙ υπηρετούσε τους ομολογητές της Πίστεως και στα
μεταλλεία και στις φυλακές… Και αυτός μεν, βέβαια, φαινόταν λυπημένος, γιατί
δεν εμαρτύρησε, αλλά ο Κύριος τον φύλαγε προς ωφέλειαν δική μας και των
άλλων…».
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
==============================================
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ Ι
Η ύπαρξη μιας καθαρής, υγιούς καρδιάς, αντιλαμβάνεται αμέσως το βαθύτερο πνευματικό νόημα του ΙΕ΄ Κανόνα.
Σημαντικά τα λόγια του π. Σεραφείμ Ρόουζ:
«Ο πόνος της καρδιάς είναι η προϋπόθεση για την πνευματική μας άνοδο και την εκδήλωση της δύναμη του Θεού… Η απουσία (σχεδόν) των θαυμάτων σήμερα, φανερώνει έλλειψη αυτού του πόνου στην καρδιά του ανθρώπου, ακόμη και στους περισσότερους ορθοδόξους χριστιανούς – τους προσδεδεμένους στην «αναπτυσσόμενη ψυχρότητα των καρδιών στους τελευταίους χρόνους». Γι αυτό και υπογράμμισε: «Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να είναι άνετη εκτός αν είναι ψεύτικη» (π. Σεραφείμ Ρόουζ – Τόμος Γ΄- Σελ. 122).
Η έλλειψη εφαρμογής του Ι. Κανόνα εντοπίζεται ακριβώς στην έλλειψη καρδιακού πόνου για τη Μητέρα Εκκλησία. Η λεκτική μάζα για την Ορθοδοξία είναι άφθονη, όχι όμως και ο πόνος γι’ αυτή, η Ορθοδοξία της καρδιάς.
Αυτή η έμπονος συνείδησις χαρακτήριζε τους δύο Επισκόπους Αυγουστίνο και Αμβρόσιο. Σε τηλεγράφημά του ο μακαριστός Αμβρόσιος, φανερώνει και εννοιολογή τον πόνο του, όπως και ο π. Αυγουστίνος και οι Αγιορείτες Πατέρες (1275). Γράφει:
«Μετά πικρίας ανέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα καταχωρησθείσας εις απογευματινήν εφημερίδα Αθηνών δι ων εδονήθησαν θεμέλια ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως…».
Όταν η αιρετική κακία ογκούται εις χείμαρρον, παρασύροντας Αρχιερείς, κληρικούς, χριστιανικές οργανώσεις, Μοναστήρια κλπ, τότε οι ισχυροί σε πόνο συνειδήσεως – καρδιάς, αυτοί τολμούν (ως μαχητές) την εφαρμογή του ΙΕ΄ Κανόνα.
Αν υπήρχε αυτή η πονεμένη καρδιά υπέρ της Ορθοδοξίας, θα ενεργοποιείτο ο οικουμενισμός μέχρι «συνοδικής» αναγνωρίσεώς του; Ασφαλώς, όχι!
Αξίζει να καταγράψουμε παραδείγματα εμπόνου συντριβής – αγωνίας, για τους κινδύνους εκ του οικουμενισμού.
Α) Αγιορείτες (23 Ιαν. 1964 – παλαιά ημερομηνία προ 59 ετών):
«Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί, λαβόντες γνώσιν δια τα εσχάτως τεκταινόμενα εναντίον της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών πίστεως υπό της Παπικής ανταρσίας και τα φιλενωτικά συνθήματα του Οικουμ. Πατριάρχου και των συνεργατών του, διακηρύσσομεν στεντορεία τη φωνή ότι αποκηρύσσομεν τα τοιαύτα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικές τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλγοος, αι Επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται, έχοντες επικεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν τον Θεόν ημών…
Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθή μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής δια την Ορθοδοξίαν μας, χύνοντες και αυτό το αίμα μας εάν το καλέση η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους προκατόχους μας…
Εν Αγίω Όρει τη 23 Ιανουαρίου 1964 (παλαιά ημερομηνία)»
(Έπονται οι υπογραφές όλων σχεδόν των Ηγουμένων και πολλών Πατέρων, ησυχαστών κ.λ.π.).
Β) Διακήρυξις Ελλήνων Ορθοδόξων Μοναχών:
«Ο Μοναχικός κόσμος της Ελλάδος παρακολουθεί μετ’ εντεινομένης αγωνίας αλλά και δυσφορίας, τας από τινός εκδηλουμένας εσπευσμένας ενωτικάς τάσεις και, όλως ιδιαιτέρως, την επιμονήν της Α.Θ.Π. του Οικουμ. Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου δια την έναρξιν, υπό μειωτικάς συνθήκας δια την Ορθοδοξίαν, διαπραγματεύσεων μετά του Βατικανού… Ο Ελληνικός Ορθόδοξος Μοναχισμός ο προμαχήσας ανά τους αιώνας, και γενόμενος πολλάκις ολοκαύτωμα εις των βωμόν της πίστεως και του Έθνους, ΚΑΛΕΙ:
1) Την Ελλαδικήν και όλας τας άλλας Ορθοδόξους Εκκλησίας,
2) Τον Ελληνικόν Λαόν,
3) Την Ελληνικήν Κυβέρνησιν,
όπως, δια παντός μέσου θέσουν, το ταχύτερον, τέρμα εις την δημιουργηθείσαν θλιβεράν κατάστασιν.
Στώμεν καλώς
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Η επιτροπή αγώνος
ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ, Ηγούμενος Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου
ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Ηγούμενος Ι. Μ. Διονυσίου Αγ. Όρους
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ηγούμενος Ι. Μ. Πετράκη
(Ορθ. Τύπος, Δεκέμβριος 1963)».
Γ) Οι Αγιορείτες Πατέρες – 1275:
«Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;».
Δ) Διαβάζουμε στον Δοσίθεο Ιεροσολύμων (Δωδεκάβιβλος – Ι, σελ. 159):
«Ο Χαρτοφύλαξ και ο Εκκλησιάρχης υπό του Πατριάρχου (εννοεί τον Μητροφάνη Κυζίκου, τον λατινόφρονα) και των αρχόντων και αυτού του βασιλέως, κολακευθέντες, βιασθέντες, απειληθέντες πολλάκις, ουκ εκοινώνησαν τω ανόμω Πατριάρχη. Έλεγον οι άρχοντες οι μεσάζοντες τω χαρτοφυλάκι και Εκκλησιάρχη, ότι μήτε ημείς λέγομεν γεγονέναι τα εν Φλωρεντία καλώς, όμως, δι’ οικονομίαν και το συμφέρον της πατρίδος μεινάτω ο όρος αργός, και μόνον δεχθήτε το μνημόσυνον του Πάπα, όπερ εστι λόγος ψιλός, οι δε αντέλεγον θεολογικώς, ότι πολύς εστίν ο του μνημοσύνου λόγος, εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ Εκκλησίας, όσοι εισίν ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν, οι δε ακοινώνητοι ουδέ μνημονεύονται.
Ουδέ γαρ έχει άδειαν τις των Ιερωμένων εύχεσθαι επ’ Εκκλησίας υπέρ ακοινωνήτου, ο δε πάπας εστίν ακοινώνητος, πως ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών;
Ο δε μεσάζων είπεν ο Νοταράς, ουκ εστίν αυτό μνημόσυνον ευχής και τα εξής. Οι δε τέλος ειπόντες, εκείνοι μνημονεύονται, όσοι ορθοτομούσιν, ο δε πάπας εισάγει νόθα, ορθοτομεί δε ο τέμνων τα νόθα, ουχ ο εισάγων αυτά».
Διευκρινιστικό σχόλιο:
Τρεις μήνες μετά τη σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, Πατριάρχης εξελέγη (τελικά) ο Λατινόφρων Κυζίκου Μητροφάνης.
Ο μέγας Χαρτοφύλαξ Μιχαήλ ο Βαλσαμών και ο μέγας Εκκλησιάρχης Σίλβεστρος ο Συρόπουλος, δεν υπέκυψαν στις πιέσεις της πολιτείας και της επισήμου εκκλησίας∙ διέκοψαν την κοινωνία με τον αιρετικό Πατριάρχη. «Καθησύχαζαν» οι αρχές τους ανωτέρω, λέγοντες:
«Ούτε ημείς λέγομεν ότι έγιναν καλώς τα εν τη Φλωρεντία, όμως δι’ οικονομίαν και το συμφέρον της πατρίδος ας μένη ο όρος αργός και μόνον δεχθήτε το μνημόσυνον του Πάπα όπερ εστι λόγος ψιλός. Η απάντησή τους, η θεολογική, αναγραφεται παραπάνω.
Εκείνοι (οι φιλενωτικοί) υποστήριζαν ότι το μνημόσυνο του αιρετικού Πάπα είναι «απλά» ένας «ψιλός λόγος», άνευ σημασίας∙ το ίδιο υποστηρίζουν και οι σημερινοί θεωρητικοί της «Δυνητικής Ερμηνείας» του ΙΕ Κανόνα, για το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
