Η προφητεία του Παναγιώτη Φωτέα
Konstantinos Vathiotis Sep 6Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ο Παναγιώτης (Τάκης) Φωτέας είχε διατελέσει Νομάρχης Ροδόπης (1974-1981) και Μεσσηνίας (1994-1998), γ.γ. του Υπουργείου Πολιτισμού (1989-1992) και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (νυν: Νέας Δικτατορίας) το 1992, όταν αντικατέστησε τον παραιτηθέντα Αντώνη Σαμαρά στην εκλογική περιφέρεια Μεσσηνίας.
 |
Στο προφητικό εκείνο άρθρο του, ο διορατικός συγγραφέας είχε εντοπίσει το κεντρικό πρόβλημα της εποχής της τηλεπληροφορικής, που «τίθεται όλο και πιο έντονα σε πολλά επίπεδα, σε πολλά πλαίσια και σ’ όλο τον κόσμο»:²
«Ποιοι γίνονται οι αποδέκτες των σωρευμένων πληροφοριών και ποιος ο τελικός διαχειριστής τους», είναι ένα πρόβλημα «που αφορά και το δημοκρατικό πολίτευμα και την συλλογική ή ατομική ζωή».
Επιπλέον, αναρωτιόταν:
«Η σύγχρονη τεχνολογία μειώνει ή διευκολύνει την επέκταση του κράτους; Και, αντίστροφα, συστέλλει ή διευρύνει την ελευθερία του πολίτη;».
Ο Φωτέας αναγνώριζε ότι, κατ’ αρχήν, η τεχνολογία είναι μια «ουδέτερη δύναμη», η χρησιμότητα ή η καταστροφικότητα της οποίας εξαρτάται από το «πώς θα την χειριστεί ο άνθρωπος». Επομένως, όταν ο κρατικός μηχανισμός «χώνει το ρύγχος του μέσα στα άδυτα του προσώπου, πάλι μπαίνει θέμα ανθρώπου και μορφής της εξουσίας».
Παραδεχόταν, επίσης, ότι «μια εξελιγμένη τεχνολογία μπορεί να διευκολύνει τον σύγχρονο άνθρωπο συνεργώντας αγαθοποιά σε πολλά αυτονόητα: στην πάταξη της γραφειοκρατίας, στην οικονομία χρόνου και δαπάνης και τελικά στο να μειώσει το άγχος και το “λαχάνιασμα” του σημερινού ανθρώπου, στην προσπάθειά του “να βγάλει από την τάδε υπηρεσία ένα απλό χαρτί”».
Ενώ, όμως, η ταχύτητα και η ευκολία συμβολίζει για τον πολίτη την καλή όψη του τεχνολογικού νομίσματος, ο Φωτέας φώτιζε και την σκοτεινή, την κακή και άκρως επικίνδυνη για τον πολίτη όψη αυτού του δελεαστικού τεχνονομίσματος. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά:
Η τεχνολογία «παρέχει όμως και την δυνατότητα να επεκταθεί και να γίνει στυγνότερος ο κρατικός συγκεντρωτισμός, με αποτρόπαια αποτελέσματα επάνω στον πολίτη και την βαθύτερη ύπαρξή του».
ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ
Αναφερόμενος, ειδικότερα, στον Προσωπικό Αριθμό της δικής του εποχής, δηλ. στον Ενιαίο Κωδικό Αριθμό Μητρώου (ΕΚΑΜ), τόνιζε:
«είναι ένας αριθμός μοναδικός και χαρακτηριστικός για κάθε άτομο, για κάθε πολίτη, άνδρα ή γυναίκα»· «από την γέννησή του μέχρι τον θάνατό του, θα έχει αυτόν τον μοναδικό αριθμό, αμετάβλητο και αποτελούντα υποχρεωτικό στοιχείο της ταυτότητάς του».
Οι φράσεις αυτές, που αφορούσαν τον, κατά γενική παραδοχή, φοβερά επικίνδυνο ΕΚΑΜ του 1986, προκαλούν ανατριχίλα, αφού η ίδια ακριβώς γλώσσα χρησιμοποιείται και για τον δήθεν ακίνδυνο Προσωπικό Αριθμό του 2025.
Ο Φωτέας εφιστούσε τον προσοχή των Ελλήνων στην υποκρυπτόμενη απειλή της υποχρεωτικής και καθολικής αριθμοποίησης:
«Παραστέκει επίφοβο το ενδεχόμενο αποπροσωποποίησης του πολίτη και μεταβολής της μοναδικότητας του προσώπου σε μοναδικότητα αριθμού. Τα κρατικά όργανα, έχοντας στα χέρια τους ολόκληρο το φάσμα πληροφοριών και στοιχείων που αφορούν τον καθένα μας και που μπορούν να μεταβληθούν σε κλάσμα δευτερολέπτου σε μιαν ψυχρήν οθόνη προς “εκμετάλλευσή” τους από μιαν ομάδα γνωστών ή αγνώστων μας ή από κάποιον παντοδύναμο Ένα, μπορούν να εξελιχθούν σε όργανα όχι δημοκρατικής πολιτείας –υπηρέτες του πολίτη–, αλλά μιας “οργουελικής” κολάσεως ή ενός “[θαυμαστού] καινούργιου κόσμου” – δυνάστες του απροστάτευτου όντος μπροστά στην “Ηλεκτρονική Επανάσταση” και τα ζοφερά ενδεχόμενά της».
 |
Επομένως, ναι μεν η τεχνολογία είναι για την ευκολία του πολίτη, ταυτοχρόνως όμως είναι και για την ευκολία κάθε εν δυνάμει δυνάστη, ο οποίος έχει την δυνατότητα να συλλέξει, να επεξεργασθεί, να καταχωρίσει και, τελικώς, να διασυνδέσει τις επιμέρους πληροφορίες που συγκλίνουν στον ενιαίο κωδικό αριθμό και, μάλιστα, –όπως σημείωνε ο Φωτέας ήδη για το 1986– οι ενέργειες αυτές είναι εύκολο να γίνουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή· πόσω μάλλον στην σημερινή εποχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου (απατ)αιώνα, στην οποία τα «τεχνολογικά θαύματα» έχουν εξελιχθεί και εκτοξευθεί κατά 39 ολόκληρα χρόνια.
Με δεδομένη αυτήν την ευκολία τελικής διασύνδεσης των επιμέρους πληροφοριών σε έναν και μοναδικό ενιαίο αριθμό, ο Φωτέας υπογράμμιζε τον εξής πελώριο κίνδυνο:
«ένα εχθρικό αυταρχικό κράτος και ένα πλήθος από ιδιώτες ανταγωνιστές μπορούν να βάλουν χέρι στα απόρρητα όχι μόνο της εξωτερικής, αλλά και της βαθύτερης ζωής μας. Πέρα από τις πληροφορίες που αφορούν την οικονομική μας κατάσταση, την Εφορία, τα ταξίδια μας, τα επαγγελματικά μας, πληροφορίες που αφορούν το πολιτικό μας φρόνημα, την υγεία μας, τις κλίσεις και τις αγάπες μας, μπορούν “υποκλεπτόμενες”, καταγραφόμενες και διασυνδεόμενες, να συνθέσουν εκείνο που έχει αποκληθεί “ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο”, και το οποίο μπορεί να αναδυθεί από τα κατάβαθα κάποιας ηλεκτρονικής μνήμης μπροστά στα μάτια κάποιου παγιδευτή μας ή κάποιου “φρουρού” μιας οιασδήποτε “τάξης πραγμάτων”».
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΙΑΙΟΠΟΙΗΣΗ
Χωρίς να απορρίπτει την αξιοποίηση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, ο Φωτέας ζητούσε να υπάρχει νόμος που «θα προφυλάσσει τον πολίτη από την καταχρηστική και παράνομη χρήση» της. Ωστόσο, ήταν κατηγορηματικός ότι θα έπρεπε να υπάρξει «απαγόρευση στην διασύνδεση των πληροφοριών των επί μέρους αρχείων», «απαγόρευση στην “ενιαιοποίηση” του κωδικού αριθμού που συνθέτει ένα αδιαπέραστο ηλεκτρονικό δίχτυ και τελικά ένα τέλειο “ηλεκτρονικό φακέλωμα”».
Δυστυχώς, ο κ. Δημήτρης Παπαστεργιόργουελ και η λοιπή «τεχνομανιακή μαφία» του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης αλλά και ολόκληρης της ανθελληνικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, συνεπικουρούμενης από την προσχηματική αντιπολίτευση, αποκρύπτουν την μείζονα απειλή του ηλεκτρονικού φακελώματος του πολίτη, την οποία, αντιθέτως, ανεδείκνυε μετ’ επιτάσεως ο Παναγιώτης Φωτέας.
Υιοθετώντας την λογική του ανάποδου κόσμου, οι κυβερνητικοί δαίμονες προσποιούνται καθησυχαστικά ότι η ενοποίηση των επιμέρους μητρώων είναι «καλό πράγμα» για όλους μας, ενώ, από την σύγκριση με τα λεγόμενα του Φωτέα, προκύπτει ότι hic sunt leones, δηλ.: σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος!
 |
Ο Φωτέας έκλεινε το άρθρο του λέγοντας ότι:
σε όποια άλλη χώρα «εισήχθη ο ενιαίος αριθμός, παντού είχε προηγηθεί ή είχε συμπέσει ο νομοθετικός μηχανισμός προστασίας του πολίτη, ικανοποιώντας λαϊκή απαίτηση και προσπάθεια κατασίγασης των αντιδράσεων που ξεσηκώθηκαν απέναντι στις δυνατότητες να κατασκευάζονται, στα σκοτεινά, τα ηλεκτρονικά, ίσως, δεσμά μας. Σε πολλές χώρες, όπως η Δυτική Γερμανία, ο Ε.Κ.Α.Μ. κρίθηκε από τα Δικαστήρια ως αντισυνταγματικός».
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Η τελευταία φράση του κειμένου του ήταν η εξής:
«Η Δημοκρατία, η λειτουργία, η αποτελεσματικότητα και η τύχη της, αλλά και η μοίρα των ανθρώπων που την πιστεύουν, κρίνονται από το πώς θα τοποθετηθούμε ως παγκόσμιοι πολίτες απέναντι σ’ αυτές τις (αγαθοποιές ή καταστροφικές) τεχνολογικές δυνάμεις, ώστε να αποφύγουμε τον τεχνολογικό φασισμό».
Εν τούτοις, οι παγκόσμιοι πολίτες από το 1986 μέχρι σήμερα, διέγραψαν μια αυτοκτονική πορεία, ξεπουλώντας εντελώς ανορθολογικά τις ατομικές ελευθερίες τους και την αξιοπρέπειά τους. Αν συσχετίσουμε την απίστευτη και ασυγχώρητη ευκολία με την οποία οι συμπαγείς πλειοψηφίες των λαών εμπιστεύθηκαν στο αυταρχικό κράτος και, παράλληλα, στις ιδιωτικές εταιρείες-κολοσσούς το DNΑ τους και τα προσωπικά δεδομένα τους, αρνούμενες να προβληματισθούν για τους θεμελιώδεις κινδύνους που φωλιάζουν μέσα στους μηχανισμούς της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, θα καταλάβουμε αμέσως σε πόσο προχωρημένο στάδιο τεχνολογικής σκλαβιάς βρισκόμαστε.
Όχι μόνο δεν κάναμε τίποτε απολύτως για να αποφύγουμε τον «τεχνολογικό φασισμό», όπως μας είχε συμβουλεύσει ο Παναγιώτης Φωτέας, αλλά, αντιθέτως, δώσαμε γη και ύδωρ στους επίδοξους βιοεξουσιαστές και άγρυπνους επιτηρητές κάθε πτυχής της ζωής μας, καλλιεργώντας μια ιδιότυπη, τριγωνική σαδομαζοχιστική σχέση ανάμεσα στον πολίτη-νάνο, το κράτος-Λεβιάθαν και τις εταιρείες-μεγαθήρια.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΦΩΤΕΑ
Ο Σαράντος Καργάκος στον συλλογικό τόμο που είχε κυκλοφορήσει για την αναγνώριση του Παναγιώτη Φωτέα³ έγραφε:
 |
«Ήταν κορώνα βασιλική ο Τάκης Φωτέας⁴· αλλά κορώνα του πνεύματος αστραφτερή. Πολυδιαβασμένος, πολυσπουδαγμένος, πολυταξιδεμένος. Ό,τι σε πνεύμα τού έδωσε η φύση, το ανέπτυξε στο έπακρον, το έκαμε φως. Αλλά ποτέ δεν έθεσε το φως υπό τον μόδιον⁵. Το έκανε άρτον πνευματικό για τους συνανθρώπους του. Κι αυτό τον έβγαλε από το σπουδαστήριο ή την πανεπιστημιακή αίθουσα, όπου θα διέπρεπε, και τον μετέφερε στον στίβο της πολιτικής. Ανήκε στη σπουδαία εκείνη σειρά των πνευματικών ανδρών που προσέρχονταν στην πολιτική για να της δώσουν πνευματικότητα, ηθικότητα, ευαισθησία κι όχι για να καρπωθούν οφέλη. Από πολλές απόψεις ο Παναγιώτης Φωτέας στάθηκε τυχερός. Τυχερός που έφυγε ενωρίς, τη στιγμή που η πολιτική απέπτυε τα πνευματικά μεγέθη της, για να ενδυθή το ένδυμα της αμαρτίας».
Ο Καργάκος σημείωνε ότι η δίψα του Φωτέα για μελέτη και συγγραφή δεν κόπασε μέσα του ποτέ, παρά την πυρετώδη πολιτική δραστηριότητά του. Ειδική μνεία κάνει σε δύο βιβλία του.
Πρώτον σε εκείνο που τιτλοφορείτο «Οι εκτροπές της κουλτούρας»:
«Πάνε πολλά χρόνια τώρα που η κουλτούρα και οι άνθρωποι της κουλτούρας έχουν εκτροχιασθεί· κι αν δεν ξαναβρούν τον ανθρώπινο, τον ηθικό προσανατολισμό τους, σύντομα θα συντριβούν στα βράχια της αλλοφροσύνης. Και τότε θα χρειαστεί κάποιος συνθέτης –όχι από τους αδρά αμειβόμενους– να συνθέσει το “Requiem της κουλτούρας”».
Δεύτερον, στο βιβλίο του «Η Πόλις και ο Άνθρωπος», το οποίο εξεδόθη τρία χρόνια μετά τον θάνατό του.
 |
Επρόκειτο, κατά τον Καργάκο, «για τον ισόβιο πολιτικό προβληματισμό του συγγραφέα, που ήθελε τον άνθρωπο πολίτη, αλλά πολιτισμένο πολίτη. Αλλ’ όμως –προς μεγάλο σπαραγμό του– έβλεπε πως η σύγχρονη πόλη ούτε πολιτίζει, ούτε εκπολιτίζει τον άνθρωπο· τον αποπολιτίζει· απομαγνητίζει από τις ηθικές αξίες που κάνουν την πολιτική άσκηση αρετής».
Στον ίδιο συλλογικό τόμο έγραψε και ο Κώστας Χατζηαντωνίου για τον Παναγιώτη Φωτέα τα ακόλουθα βαρυσήμαντα λόγια:⁶
«Στην εποχή μας το πλήθος, αποκομμένο από το ήθος της λαϊκής παράδοσης, υπό την επήρεια των εξισωτικών ιδεών, δεν πιστεύει πια σε τίποτε πέραν του ειδώλου του, δεν ζει παρά για να βλέπει και να καταναλώνει, αλλά δε δημιουργεί τίποτε πια. Το πλήθος έπαψε να είναι λαός, σώμα συντεταγμένο με θεσμούς και με ορισμένο τρόπο ζωής, σκέψης και πράξης, τρόπο που απορρέει από μια μακρά πνευματική παράδοση, δοκιμασμένο σε σειρά εθνικών αγώνων. Κατέστη μάζα».
«Σε μια τέτοια εποχή, όπου το ήθος των αρχόντων είναι το ήθος της μάζας, έζησε ο Π. Φωτέας. Αλλά παρέμεινε όρθιος και απροσκύνητος. Δεν έπαψε να μάχεται για μια νέα πολιτική που θα αναιρέσει “το θηριώδες και το άγνωμον” του άγριου καιρού μας. Μια πολιτική που θα καταστεί και πάλι λειτουργία παιδευτική. Λυπόταν που ελάχιστοι υποστηρίζουν πια αυτή τη δυσκολία. Που βουλιάζουμε στην ιδεολογία της ευκολίας, στο άνομο κέρδος, στη γρήγορη άνοδο, στην αδυναμία τελικά να αγαπήσουμε τη βασανισμένη μας γη. Στα δέκα χρόνια της απουσίας του είναι πια σαφές το διαζύγιο πνεύματος και πολιτικής. Η αρετή που θεωρούσε πυρήνα της μεγάλης πολιτικής είναι πια είδος υπό εξαφάνισιν. Η έλλειψη αυτής της αρετής που δεν είναι κενή ηθικολογία αλλά έμπρακτη γενναιότητα, θα κάνει ακόμη εντονότερη τη θύμησή του στο μέλλον. Και όλο και περισσότερο θα νοσταλγούμε σε τούτη την άκρη του καιρού, σε τούτη την άκρη του κόσμου, Έλληνες σαν τον Παναγιώτη Φωτέα».
Κατόπιν όλων αυτών, ένα είναι σίγουρο: Η αποσιώπηση των θέσεων του αναγνωρισμένου διανοούμενου-πολιτικού Παναγιώτη Φωτέα από όλα εκείνα τα στελέχη της σημερινής Νέας Δικτατορίας, που προπαγανδίζουν τα οφέλη του Προσωπικού Αριθμού, χωρίς να βλέπουν τον παραμικρό κίνδυνο για τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών από την υποχρεωτική έκδοσή του, συνιστά μία ακόμη προσπάθεια οικτρής εξαπάτησης του ελληνικού λαού, ο οποίος καλείται να χάψει το παραμύθι της καθημερινής διευκόλυνσής του μέσω της αριθμοποιητικής τεχνολογίας.
Μια εξαπάτηση που συντελείται από φαύλους πολιτικούς, οι οποίοι, όπως σημείωνε ο Κώστας Χατζηαντωνίου, έχουν πάρει διαζύγιο από το πνεύμα ή, ορθότερα, έχουν καταληφθεί από το πνεύμα του εωσφόρου.
ΦΩΤΕΑΣ, ΦΑΡΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΣ
Όσα ανησυχητικά έγραφε, λοιπόν, ο Φωτέας το 1987 για τον ΕΚΑΜ, ας είναι ο φωτεινός φάρος της δικής μας εποχής για την αποφυγή χρήσης του σημερινού Προσωπικού Αριθμού και την απόκρουση του τεχνολογικού φασισμού. Μολονότι εν έτει 2025 οι νεοδημοκράτες συνάδελφοί του τον πρόδωσαν οικτρά (επαληθεύοντάς τον!), το «ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο» του Φωτέα υπάρχει για να τους ντροπιάζει όχι μόνο μέσα από τις σελίδες της «Ευθύνης», αλλά και μέσα από το βιβλίο του «Το πλήθος και το πρόσωπο»⁷.
 |
 |
Οι βασικές θέσεις του σχολιάζονται από τον γράφοντα και στο πρόσφατο βιβλίο του «Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση – και στο βάθος τσιπάρισμα»⁸.
 |
Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ «ΒΙΟΠΟΡΤΡΑΙΤΟΥ»
Αξίζει να επισημανθεί ότι, πριν από τον Παναγιώτη Φωτέα, τον όρο «βιοπορτραίτο» είχε χρησιμοποιήσει ο Θανάσης Παπαχρίστου, καθηγητής Αστικού Δικαίου στην Νομική Σχολή Αθηνών, σε ένα άρθρο του με τίτλο «Ηλεκτρονικό “Φακέλωμα”», δημοσιευμένο στον συλλογικό τόμο «Δίκαιο και Κοινωνία»⁹. Εκεί έγραφε τα εξής:
 |
«Τα ηλεκτρονικά αρχεία δέχονται κάθε είδους πληροφορία. Σε αυτά είναι δυνατό να καταχωρηθούν στοιχεία σχετικά με την ταυτότητα του ατόμου, με την προσωπική του κατάσταση, με την υγεία του, την εργασία του, τις δεξιότητές του ή τις ενασχολήσεις του και, γιατί όχι, με τις ιδέες του, τις πράξεις του, τις ιδιορρυθμίες του ή τις συνήθειές του.
Η καθιέρωση, μάλιστα, “Προσωπικού Αριθμού” για κάθε πολίτη, που αντικαθιστά το όνομα ως σύμβολο της ατομικότητας του ατόμου, πέρα από τους όποιους συνειρμούς που αναπόφευκτα προκαλεί, επιτρέπει τη στιγμιαία διαπίστωση από οποιαδήποτε υπηρεσία του “βιοπορτραίτου” κάθε πολίτη. Έτσι όμως ο άνθρωπος υποβαθμίζεται σε “πληροφοριακό αντικείμενο”¹⁰. Καθώς, μάλιστα, ηλεκτρονικά αρχεία δημιουργούνται και από ιδιωτικές επιχειρήσεις, κυρίως με τη διάδοση που παρουσιάζουν οι “Τράπεζες δεδομένων”, οι ελευθερίες του ατόμου, και ιδιαίτερα αυτές που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με την ιδιωτική του ζωή, διακυβεύονται στο όνομα της τεχνοκρατικής αποτελεσματικότητας.
Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή, κατά την οποία δημόσιες και ιδιωτικές εξουσίες αξιοποιούν τις δυνατότητες των ηλεκτρονικών υπολογιστών για τη συγκέντρωση και επεξεργασία των πληροφοριών, η αντίδραση του νομικού συστήματος οφείλει να είναι άμεση και ουσιαστική. Γενικές και αόριστες εγγυήσεις ελάχιστα είναι ικανές για να περισώσουν τις ελευθερίες του ατόμου. Αντίθετα, χρειάζονται συγκεκριμένα νομοθετικά μέτρα, που θα καθιερώνουν πραγματικό έλεγχο και αποτελεσματική προστασία.
Οι κίνδυνοι για τις ελευθερίες, που συνδέονται με τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, δεν αντιμετωπίζονται ούτε με ξόρκια ούτε με μεγαλόστομες διακηρύξεις. Ο νόμος θα πρέπει να ξεκινά από τη βασική αρχή ότι ο πολίτης δεν είναι το άβουλο αντικείμενο της πληροφορικής καταχώρισης και επεξεργασίας, αλλά ότι θα έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στα ηλεκτρονικά αρχεία, αξιώνοντας να γνωρίζει τι ακριβώς περιέχει το αρχείο για το άτομό του, σε ποιον και για ποιο λόγο παρέχονται πληροφορίες από το αρχείο αυτό. Η ελεύθερη αυτή πρόσβαση θα πρέπει να αφορά όλα τα στοιχεία που περιέχονται στο αρχείο· και τούτο, γιατί δεν υπάρχουν “ανώδυνες” πληροφορίες. Ασφαλώς, ορισμένα στοιχεία είναι αυτονόητο (για όλους;) ότι δεν μπορούν να καταχωρηθούν, όπως π.χ. οι πολιτικές ιδέες.
Αλλά και άλλες πληροφορίες που καταρχήν φαίνονται “αδιάφορες”, είναι δυνατόν να αποκτούν κεφαλαιώδη σημασία για το άτομο, όταν κοινοποιούνται σε ορισμένους αποδέκτες. Χρειάζεται, επομένως, αυστηρός έλεγχος τόσο για την καταχώριση όσο και για την επεξεργασία και παροχή των πληροφοριών, που περιέχονται στο ηλεκτρονικό αρχείο. Και είναι φανερό ότι ο έλεγχος αυτός θα πρέπει να γίνεται από όργανο που θα περιέχει εγγυήσεις αντικειμενικότητας και αποτελεσματικότητας¹¹.
Όλα αυτά, και πολλά άλλα, είναι επείγοντα στην πραγμάτωσή τους, αν υπάρχει η πολιτική βούληση να διαφυλαχθούν οι ελευθερίες του ατόμου από τους κινδύνους της πληροφορικής και, κυρίως, να προστατευθεί το απόρρητο της ιδιωτικής ζωής. Από πολλά χρόνια, οι νομοθεσίες των περισσότερων κρατών έχουν πάρει συγκεκριμένα μέτρα. “Οι καιροί ου μενετοί”, γιατί βέβαια, όπως παραστατικά έχει γραφεί, “μόνο όποιος είναι ελεύθερος στον ιδιωτικό, είναι ελεύθερος και στον πολιτικό του βίο”¹²».
ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΩΤΕΑ
Στον προμνημονευθέντα συλλογικό τόμο δημοσιεύεται μια συνέντευξη με ερωτήσεις (Ε) προς τον Παναγιώτη Φωτέα¹³, από τις απαντήσεις (Α) του οποίου ο αναγνώστης μπορεί να αντλήσει επίκαιρους θησαυρούς:
 |
Ε: Πώς βλέπετε τον αιώνα μας, τώρα που τελειώνει;
Α: Ούτε Μαρξ, ούτε Χριστός. Δυστυχώς, πάλι Μακιαβέλλι.
Ε: Μια ελεύθερη βιώσιμη ζωή πώς κατακτάται;
Α: Με την αφοβία του θανάτου.
Ε: Δεν βλέπετε διαφορά ανάμεσα στις δεξιές και αριστερές δικτατορίες;
Α: Οι πρώτες ήταν πιο γελοίες, οι δεύτερες διήρκεσαν περισσότερο.
Ε: Δεν είσθε, λοιπόν, τελικά επαναστάτης;
Α: Ε, λοιπόν, δεν είμαι επαναστάτης, είμαι επαναστατικός.
Ε: Τι θα πει αυτό;
Α: Θα πει ότι ο επαναστάτης μπορεί να είναι εφ’ άπαξ, και παίρνοντας την εξουσία να μεταβληθεί σε τύραννο. Ο επαναστατικός είναι επαναστάτης κάθε μέρα, στην σύγκρουση με τα προβλήματα της ιερής και δύσκολης καθημερινότητας του πολίτη. Αυτή είναι και η ουσία της Δημοκρατίας. Δημοκρατία δεν είναι μόνο το πλαίσιο των θεσμών.
Οι παραπάνω απαντήσεις του Φωτέα μάς βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε ότι:
Πρώτον, καθώς βρισκόμαστε στο μέσον της τρίτης δεκαετίας του 21ου (απατ)αιώνα, κουμάντο κάνουν οι μακιαβελλικοί προπαγανδιστές.
Δεύτερον, οι εθνικές κυβερνήσεις, που υπό τον συντονισμό του παγκόσμιου αόρατου μαριονετίστα, καλλιέργησαν στους λαούς τον τρόμο του φονικού αόρατου εχθρού-κορωνοϊού, άρα τον φόβο του θανάτου, επεδίωξαν (και, βεβαίως, επιδιώκουν σταθερά) την μετατροπή των φύσει ελεύθερων ανθρώπων σε εξαρτημένους τεχνο-δούλους.
Τρίτον, η σημερινή δεξιά δικτατορία Μητσοτάκη είναι παντελώς γελοία, αφού υλοποιείται από απροκάλυπτους νάρκισσους που υποδύονται τους νταήδες ελέω υπνωτισμένου λαού.
Τέταρτον, αναζητούνται σήμερα περισσότερο παρά ποτέ επαναστατικοί πολίτες, οι οποίοι θα είναι πρόθυμοι να υψώνουν ανάστημα κατά της γελοιωδέστατης δικτατορίας των ψευτοδεξιών.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί υπερεμπλουτισμένη εκδοχή του ομότιτλου άρθρου που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 31.8.2025, σελ. 58.
 |
To κείμενο του Π. Φωτέα ανέδειξε πρώτη η Σωτηρία Ορφανίδου στο παρόν ιστολόγιο. Βλ.:
