Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη, 4η συνέχεια από τη 8η Ομιλία που έγινε στις 7-12-1980 «Καὶ ἐ­γε­νό­μην νε­κρός καὶ ἰ­δοὺ ζῶν εἰ­μι, εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων καὶ ἔ­χω τὰς κλεῖς τοῦ θα­νά­του καὶ τοῦ ἅ­δου. Γρά­ψον οὖν ἅ εἶ­δες καὶ ἅ εἰ­σι καὶ ἅ μέλ­λει γί­νε­σθαι με­τὰ ταῦ­τα» (Αποκ. α 18-19).

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ 

:"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207 http://www.agonas.org/

Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Τό ἴ­δι­ο συ­νέ­βη, ἀ­γα­πη­τοί μου, καί εἰς τούς τρεῖς Μα­θη­τάς, εἰς τό ὄ­ρος Θα­βώρ. Ὡ­ραί­α μᾶς τό δεί­χνει αὐ­τό ἡ εἰ­κο­νο­γρα­φί­α μας, ὅ­ταν ἐ­κεῖ, στό ὅ­ρος τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, ὁ Πέ­τρος, ὁ Ἰ­ά­κω­βος καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης εἶ­δαν με­τα­μορ­φού­με­νον τόν Κύ­ρι­ον, ἔ­πε­σαν ἀ­τά­κτως μπρο­στά στήν θεί­αν λάμ­ψιν!

Εἶ­ναι γε­γο­νός, ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος πά­ντο­τε τα­ράσ­σε­τε, ὅ­πο­τε ἔρ­χε­ται εἰς ἐ­πα­φήν μέ τόν ὑ­περ­φυ­σι­κόν κό­σμον.

«…καὶ ἔ­θη­κε τὴν δε­ξι­άν αὐ­τοῦ χεί­ρα ἐ­π’ ἐ­μέ λέ­γων· μή φο­βοῦ῾

«­.­..καί, τό­τε, ἤ­πλω­σε τό χέ­ρι Του (τό δε­ξί, πά­ντα) ἐ­πά­νω μου καί μοῦ εἶ­πε· μὴ φο­βᾶ­σαι».

Αὐ­τό τό ἅ­πλω­μα τοῦ χε­ρι­οῦ τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­πί τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, ἀλ­λά καί ἡ προ­τρο­πή «μή φο­βοῦ», ἀ­σφα­λῶς θά ὑ­πεν­θύ­μι­σε εἰς τόν Μα­θη­τήν ἐ­κεί­νη τήν ἀ­λη­σμό­νη­τη τρι­κυ­μι­ώ­δη νύ­χτα, ὅ­που ὅ­λοι οἱ Μα­θη­ταί ἐ­πά­λαι­αν μέ τά κύ­μα­τα εἰς τήν λί­μνη τῆς Τι­βε­ρι­ά­δος.

Τό­τε, κά­που στίς τρεῖς τήν νύ­χτα, κα­τά τήν τε­τάρ­την φυ­λα­κήν, ἐ­νε­φα­νί­σθη ὁ Κύ­ρι­ος πε­ρι­πα­τῶν ἐ­πί τῶν κυ­μά­των τῆς λί­μνης.

Καί οἱ Μα­θη­ταί, νο­μί­σα­ντες ὅ­τι βλέ­πουν φά­ντα­σμα, «ἀ­πό τοῦ φό­βου ἔ­κρα­ξαν».

Ἀλ­λ’ ἀ­μέ­σως ὁ Κύ­ρι­ος τούς μί­λη­σε καί εἶ­πε:

«Θαρ­σεῖ­τε, ἐ­γώ εἰ­μι· μὴ φο­βεῖ­σθε» (31).

«Μή φο­βᾶ­σθε· πά­ρε­τε θάρ­ρος· ἐ­γώ εἶ­μαι»!

Πρα­γμα­τι­κά, ἀ­γα­πη­τοί μου, ἐ­δῶ τώ­ρα ὁ Κύ­ρι­ος θά πῇ τό ἴ­δι­ο πρά­γμα καί εἰς τόν Ἰ­ω­άν­νη:

ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΡΣΗ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΟΛΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ … ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ 
:"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207 http://www.agonas.org/

ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΤΗΣ "ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ"Α – ΑΛΒΑΝΙΑ

Μεγάλη κατάρα αποδεικνύονται τελικά για την Ελλάδα μας οι γείτονές της.

Η Αλβανία διεκδικεί τα … πάντα (ιστορία, εδάφη…) και δηλώνει επίσημα ότι τα σύνορά της ξεκινούν από… την Πρέβεζα και καταλήγουν στο… Πρέσεβο (Αλ. Μπερίσα 28/11/12).

Τα Σκόπια διεκδικούν όλη τη Μακεδονία, το Άγιο Όρος – ας το έχουν υπόψη οι Αγιορείτες πατέρες – και δέχονται να σταματήσουν στον… Όλυμπο! Την όλη περιοχή αποκαλούν «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ».

Η Τουρκία θέλει τη Θράκη, το μισό Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο κ.α.

Η Βουλγαρία προς στιγμήν παρακολουθεί τις εξελίξεις τηρώντας σιγήν ιχθύος αλλ’ ονειρεύεται τη «ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΙΝ».

Η Λιβύη εμφανίζει το νησιά μας Γαύδος κ.α. να… ανήκουν στα χωρικά της ύδατα.

Οι ήττες καί τά κακά µαντάτα..

 ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ 
:"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207 http://www.agonas.org/

.

• ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ἧττες τῆς κρατικῆς Ἐκκλησίας, (ἡ Ἐκκλησία τῶν ἀρχιερέων συχνά ἡττᾶται ὄχι ὅμως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ) στήν παροῦσα περίοδο καί σ’ αὐτήν πού ἔρχεται, εἶναι  καί θά εἶναι ἀλλεπάλληλες.

• ΟΙ ΥΠΟΚΛΙΣΕΙΣ τοῦ αὐχένα καί οἱ ξενέρωτες δῆθεν «ἀντιδράσεις» ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀκολουθοῦν κάθε καρατόμηση τῶν πατρίων θεσμοθετημένων, ἐνθαρρύνουν τήν πολιτική ἡγεσία νά τήν ἀπωθεῖ λίγο-λίγο καί πιεστικά, στό περιθώριο τῆς ζωῆς τοῦ Ἔθνους. Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων τῆς στεροῦν τήν ἀπαραχάρακτη ἐξουσία της νά διαχειρίζεται καί νά ἐπεμβαίνει, αὐτή μόνη, στήν πνευματική ζωή τοῦ ποιμνίου της. Μία τακτική πού παραπέμπει σέ σιωπηρή ὑποτέλεια καί πνευματικό αὐτοχειριασμό.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ANEΠΙΘΥΜΗΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΙΔΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 
:"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207 

 http://www.agonas.org/

Τὰ µεγάλα συλλείτουργα καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σηµερινῶν δεσποτάδων δὲν ἔχουν καµιὰ σχέση µὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο

Θὰ µαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες µὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ µὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες µίτρες τους, θὰ µαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ (στον ιερό βράχο του Αρείου Πάγου). Ἔ, Χριστιανοί µου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαµπραὶ τῶν παπάδων µας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέµµατα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.

Σᾶς κάνω µιὰ ὑπόθεσι µόνο. Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ µαζεµένοι ἐκεῖ, νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· µὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ µίτρες στὸ κεφάλι… Πώ πω! δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο µὲ µία µίτρα, δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο µὲ µπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο µὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο µὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. Δὲν µπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε µιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισµοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐµφάνισις τοῦ ἱερατείου µας.

Ἐὰν πραγµατικῶς λοιπόν, µὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί µου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες µὲ τὰ λαµπρά τους ἄµφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ µόνον αὐτοί; Καὶ ἐµεῖς ὅλοι, ἀδελφοί µου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, µὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, µὲ τοὺς φτωχούς, µὲ τοὺς πλουσίους, µὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν µᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεµόνι, ἂν µᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν µᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουµε.

Ἄχ Χριστιανοί µου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτοµαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα· ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐµεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώµισε. Πού, ἂν εἴχαµε Πνεῦµα Θεοῦ, θὰ εἴχαµε ἀνακαινίσει τὸν κόσµο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!

Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 µ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήµερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήµερα ἐχθρούς. Ἀλλὰ ἂς µὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι µέσα στὸ ἀκροατήριό µου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγµά µου, µιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ µὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα µέσα, στὴν Ἑλλάδα µέσα, οἱ µεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ µείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί µου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.

Ὄχι ἀγαπητοί µου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστοµο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστοµος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ µερικούς). Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ µείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολµοῦσε. Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνοµοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐµεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουµε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ µεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουµε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουµε ἱεροκήρυκας». Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ µποροῦσε να σταθῇ. Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆµα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δηµοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάµβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ µείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Ὤ θεοµπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦµα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου µέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνοµία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁµαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Κάθε τίµιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωµένο, κάθε κληρικὸς µὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούµενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίµιοι ἄνθρωποι.

Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος µας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν µέσῳ ἡµῶν. Παρηγόρησέ µας, ἐνίσχυσέ µας, δῶσε µας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα µας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιµὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀµήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Λείπει ἡ Aξιοπρέπεια

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206  - 207  http://www.agonas.org/

του πρωτοπρ. Διονυσίου Τάστη

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ πρέπει νὰ κοσµεῖ τοὺς χριστιανούς. Θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι µία ἀπόδειξη τῆς πνευµατικότητάς τους. Ἀξιοπρέπεια σὲ ὅλα. Καὶ στὰ µικρὰ καὶ στὰ µεγάλα. Ἀξιοπρέπεια πάντοτε. Ὅταν χάνεται ἡ ἀξιοπρέπεια, πρέπει νὰ ἀνησυχοῦµε.

Ἡ ἀξιοπρέπεια πρωτίστως πρέπει νὰ ὑπάρχει στοὺς κληρικούς. Πολλοὶ χρησιµοποιοῦν τὴ λέξη καὶ ἀγνοοῦν τὸ περιεχόµενό της. Πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι εἶναι µία συµπεριφορά, ἰδίως σὲ δύσκολες στιγµές, µὲ σεβασµὸ στὸν ἑαυτό τους καὶ στοὺς ἄλλους, χωρὶς ἀπρέπειες και µικρότητες.

Ἀλήθεια, πόση ἀξιοπρέπεια ὑπάρχει, ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἐκλογὴ νέων Μητροπολιτῶν, ἐνῶ ἔχουν γίνει γνωστὰ πρὸ πολλοῦ τὰ πρόσωπα, ποὺ θὰ ἐκλεγοῦν; Δυστυχῶς καὶ ὁ Μακαριώτατος κ. Ἱερώνυµος ἀκολουθεῖ τὴν κατάκριτη τακτικὴ τῶν προκατόχων του καὶ ἐπηρεάζει — γιὰ νὰ µὴ πῶ ἐπιβάλλει— τοὺς ἐκλέκτορες µητροπολίτες, φτάνοντας στὸ ἀπαράδεκτο σηµεῖο νὰ κάνει σχετικὲς ζυµώσεις, καλώντας τους ἰδιαιτέρως στὸ γραφεῖο του, πρὸ τῶν ἐκλογῶν καὶ ἀνακοινώνοντάς τους «τὴν ἐπιθυµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος» νὰ ἐκλεγοῦν συγκεκριµένα πρόσωπα, ποὺ τυχαίνει πάντα νὰ εἶναι προσφιλῆ καὶ ὑπάκουα στὸν ἴδιο!

Νοµίζω ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ διαδικασία δὲν ἔχει καµία σχέση µὲ τὴν ἀξιοπρέπεια, ποὺ ἀνέφερα. Εἶναι ἀναξιοπρέπεια καὶ πρέπει δηµοσίως νὰ καταγγέλλεται ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες. Πρέπει ὅλοι νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν εἶναι πρωθυπουργός, ποὺ ἐπιλέγει τοὺς ὑπουργοὺς τῆς ἀρεσκείας του.

Τὸ κακὸ θὰ περιοριστεῖ, ὅταν κάποτε γίνει ἀλλαγὴ στὸν τρόπο ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν, κάτι ποὺ ὅλοι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι ὑποστηρίζουν στοὺς ἐνθρονιστήριους λόγους τους καὶ ποτὲ δὲν πραγµατοποιοῦν. Πρέπει, ἐπιτέλους, νὰ καθιερωθεῖ ἡ κλήρωση, ἡ ὁποία εἶναι σύµφωνη καὶ µὲ τὴν τακτικὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Δηλαδή, ἀπὸ τὰ τρία πρόσωπα (γιατὶ ὄχι καὶ ἀπὸ τὰ πέντε), ποὺ πλειοψηφοῦν στὴν πρώτη ψηφοφορία, νὰ ἐκλέγεται ὁ ἕνας διὰ κληρώσεως. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ περιοριστεῖ σηµαντικὰ ἡ ἀναξιοπρέπεια τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου καὶ θὰ µποῦν τὰ πράγµατα σὲ µία καλύτερη τροχιά. Ἀλίµονο, ἐὰν οἱ Μητροπολίτες ἀκολουθοῦν δουλικὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ ξεχνοῦν ὅτι ἔχουν µεγάλη εὐθύνη γιὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ µὲ τὴν ψῆφο τους προωθοῦν στὸν ὑψηλὸ βαθµὸ τῆς ἀρχιερωσύνης. Δὲν πρέπει νὰ συµφωνοῦν ἐπιπόλαια καὶ χωρὶς πληροφόρηση στὰ ὅσα ἰδιοτελῶς καὶ δολίως προτείνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.

Ἡ πρόσφατη ἱστορία ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι στὴν Ἑλλάδα ἀναπαύονται µακαρίως στοὺς θρόνους τους καὶ µόνον ὅταν πρόκειται νὰ ἐκλεγοῦν νέοι Μητροπολίτες, δραστηριοποιοῦνται γιὰ νὰ προωθηθοῦν οἱ δικοί τους ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι στὴ συνέχεια θὰ τοὺς ἐξασφαλίσουν ἀκύµαντη µακαριότητα. Αὐτὴ εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία, ποὺ τὰ προβλήµατα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παραµένουν ἄλυτα καὶ ὁ λαὸς ἀποίµαντος.

ΑΓΩΝΑΣ ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΔΑΡΙΟΥ αρ.φυλ.206-207 ΙΟΥΛΙΟΣ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206-207

http://www.agonas.org/
ΔΕΣΠΟΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ ΦΙΤΖΙ  
 Εκεί εθεάθησαν να απολαμβάνουν, κατάλληλα ενδεδυμένοι, γλυκά και τον εξαίρετο καφέ εσπρέσσο L’ epicier με κάτι χονδρά πούρα στο στόμα, που είχαμε να τα δούμε από την εποχή Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Φiτζι, Φiτζι-φουτς… Φiτζι, Φiτζι-φουτς…

       Ο ρομφαιάτος «Νεωκόρος», κάποιο πρωινό μετά την ενθρόνιση του νέου δεσπότη Ιωαννίνων, άκουσε πράγματα που τον έκαναν έξω φρενών. Τι είναι αυτά που ακούω σήμερα; Αναρωτήθηκε. Κι επειδή οι νεωκόροι είναι οι άνθρωποι που ακούν και βλέπουν τα πάντα μέσα και έξω από την Εκκλησία, έβαλε και ξαναέβαλε το αυτί του για να διαπιστώσει ότι δεν έκανε λάθος. Μιλούσαν συνθηματικά. Ακούστηκαν οι λέξεις: μαμά, κόρη, αδελφή, Χίλαρη, Γάλτς… κάτι για «ψιλά» εκατομμύρια και εξέφραζαν την αγωνία για την μεταφορά τους με την πτήση. Αυτό που επαναλάμβαναν ήταν το Φουτς, Φίτζι, Φίτζι… Ακολούθησαν ευχές για καλό καλοκαίρι και ότι θα έφευγαν για Νορβηγία.

Θεέ και Κύριε, τί θα ακούσω ακόμα έλεγε και ξαναέλεγε!

Σταυροκοπήθηκε και ζήτησε τη βοήθεια του συνονόματου αρχαγγέλου, αφού πρώτα του άναψε μια μεγάλη λαμπάδα…

      Δεν πέρασαν κανά δυο μέρες και ήρθαν τα μαντάτα.

Φίτζι, Φίτζι είναι νησιά που απέχουν από την Ελλάδα 16.614 χλμ. Είναι σύμπλεγμα 300 νησιών περίπου στη μέση του Ειρηνικού. Απευθείας πτήση δεν υπάρχει, γι’ αυτό η “ομάδα” πήγε μέσω Νορβηγίας. Οι φωτογραφίες που ήρθαν είναι αποκαλυπτικές. Έξω από την πόλη Ναντί έχει εξωτικούς καφενέδες. Εκεί εθεάθησαν να απολαμβάνουν, κατάλληλα ενδεδυμένοι, γλυκά και τον εξαίρετο καφέ εσπρέσσο L’ epicier με κάτι χονδρά πούρα στο στόμα, που είχαμε να τα δούμε από την εποχή Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Για τα λίγα “ψιλά”, την ωραία διαμονή και τη λέξη Bula (Μπούλα) που χρησιμοποιούσαν όποιον συναντούσαν… θα επανέλθουμε.

Μόλις όμως έγιναν γνωστά και άρχισαν να συζητούνται στα εκκλησιαστικά στέκια ανέλαβε να καθαρίσει ο νέος υποψήφιος παπα-υποστράτηγος της Χωροφυλακής απειλώντας τον νεωκόρο, ότι έχει “ράμματα για την γούνα του” και θα τον πάρει ο Πηνειός…!!!

Τους πhρε

Είδε και απόειδε ο δεσπότης Ιγνάτιος ότι, ούτε η εγκύκλιος 298/4.4.14 με τις απειλές («ότι εφεξής ουδεμίαν επιείκιαν θα επιδείξωμεν…») ούτε το “εγκύκλιον σημείωμα” προς τους προϊσταμένους και τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια («ή φέρνετε αυτά που σας ζητάω ή σας στέλνω τον εντιμότατον Κύριον… επίτιμον Οικον. Επιθεωρητήν και πρώην ελεγκτήν της Εκκλησίας για να προβεί σε “άτυπον έλεγχο”») έπιασε, πήρε κάποια μέρα τη δεσποτική μαγκούρα και ξεκίνησε, παίρνοντας αμπάριζα τους ναούς.

Το τί έγινε δεν περιγράφεται. Επίτροποι μας μετέφεραν σκηνές «απείρου κάλλους» (αλλοφροσύνης). Είδαν τον υποτιθέμενο μειλίχιο, πράο, καλοσυνάτο… να ορμάει στα διαχειριστικά βιβλία και να τα ελέγχει ο ίδιος. Πληροφορούμαστε ότι οι ιερείς της πόλης με τους επιτρόπους τον περιμένουν οπλισμένοι με την… σκανδάλη στο χέρι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον αγαθό και… ανάργυρο δεσπότη!

Τελευταία πληροφορούμαστε ότι ξήλωσε τον έμπιστό του παπά που ήταν επιφορτισμένος με τα έσοδα ενοικίων χωραφιών, διότι δεν έπιασε τον “στόχο”, και τώρα οι παπάδες των χωριών περιμένουν τη δική τους σειρά να τους πάρει αμπάριζα.

Δεσποτικo DELIRIUM

Τί παθαίνουν οι δεσποτάδες όταν μυρίζονται λεφτά, δεν περιγράφεται. Οι αισθήσεις τους βρίσκονται σε συναγερμό. Ξεχνούν τα πάντα μπροστά στο σκοπό (χρήμα). Παθαίνουν ό,τι και το λαγωνικό όταν εντοπίσει (φερμάρει) το θύμα του. Οι μύες του συσπώνται· τρελαίνεται κυριολεκτικά· δε μπορεί να ησυχάσει. Παθαίνει amok – delirium, που λένε. Αυτό έπαθε κάποιος, όπως μας τα περιέγραψαν κάτοικοι κάποιου χωριού. Εμείς όμως έχουμε τις επιφυλάξεις μας, γι’ αυτό, περιμένουμε να δούμε τί θα αποκαλύψει ο χρόνος. Έμαθε ο δεσπότης – λένε – ότι κάποιος Ναός πήρε από κτηματική αποζημίωση μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και τρελάθηκε ο άνθρωπος. Τόσα λεφτά – σκέφτηκε – μόνο η μητρόπολη (!) πρέπει να διαχειρίζεται (γιατί;) κι έβαλε σε ενέργεια το σχέδιο. Έριξε την πρώτη ΦΟΛΑ. Κάλεσε τον παπά και με ύφος προβληματισμένο του λέγει: «Ξέρετε, πάτερ, η μητρόπολη έχει μεγάλες δυσκολίες ως προς τη λειτουργία των ιδρυμάτων γι’ αυτό…».

Κέρβερος ο παπάς, ούτε καν το συζήτησε.

Δεύτερη ΦΟΛΑ ο δεσπότης:

«Ξέρεις, επειδή τα χρήματα είναι πολλά και κινδυνεύουν, πρέπει να τα διασφαλίσει η μητρόπολη που γνωρίζει και αποτελεί εγγύηση».

Ανένδοτος ο παπάς.

Τί είναι τούτος; Αναλογίστηκε ο δεσπότης, και ρίχνει την τρίτη ΦΟΛΑ:

Τον καλεί στο γραφείο του επισκοπείου όπου βρίσκονταν συναγμένο όλο το επιτελείο των πονηρευομένων (Πρωτοσύγκελος, Αρχιερατικός, Γραμματείς και υπεύθυνοι φιλανθρωπικών σκοπών) και αφού του τράταραν κρύο νερό με μαστίχα Χίου, ευδιάθετος του λέγει: «καλό μου παιδί, όλοι εμείς σκεφθήκαμε ότι δεν μπορεί ένας ιερέας με τόσα προσόντα να εργάζεται σε χωριό, γι’ αυτό αποφάσισα να σε φέρω στην πόλη…». Δάγκωσε ο παπάς τη ΦΟΛΑ, κι αφού μέσα του ικανοποιήθηκε από την αναγνώριση των… προσόντων και την υπόσχεση της μετάθεσής του στην πόλη, απάντησε όλος ταπείνωση: «Να ’ναι ευλογημένο, Σεβασμιώτατε!». Αμέσως άλλαξαν τα πάντα στο χωριό. Παπάς δικός τους, ταμίας του χεριού τους και οι υπόλοιποι, ό,τι πει ο παπάς. Δεν άργησε όμως το μαντάτο να μαθευτεί γιατί κάποιος έριξε από ελικόπτερο φέιγ-βολάν στο χωριό. Την άλλη μέρα τρέξαν στο δεσπότη. Τί θα κάνουμε τώρα, Σεβασμιώτατε;

Μην στενοχωριέστε^. το θέμα αφήστε το επάνω μου^. εσείς θα πείτε ότι τα χρήματα τα δώσαμε να τα φυλάξει η μητρόπολη^. εξ άλλου δικά σας είναι!

Τι λέτε; το θέμα τελείωσε εδώ; ΜΠΑ!

Γ) ΕΚΛΟΓΕΣ ή ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ;

«Δεν πρόκειται για εκλογές ιεραρχών, αλλά για διορισμό» (Θηβών Ιεώνυμος 2003).

Ο δημοσιογράφος Κων. Σακελλαρίου περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την εποχή εκείνη, ποιόν, και πώς θα εκλέξουν - “διορίσουν” στη μητρόπολη Λάρισας.

Ο χουντικός αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ κάλεσε 5-6 βολικά “πνευματικά παιδιά” και τους πρότεινε:

Άντε ρε, να σε κάνω δεσπότη στη Λάρισα.

Μακαριώτατε ευχαριστώ αλλά δεν πάω στη Λάρισα γιατί είναι άλλος εκεί!

Τι λες μωρέ, εσύ είσαι για την Λάρισα!

Δεν μπορώ Μακαριώτατε γιατί είναι ο Θεολόγος… Μούγκρισε ο Σεραφείμ…

Σ’ αυτό το στιλ έγιναν οι δεσποτοποιήσεις όλων σχεδόν των “πνευματικών του παιδιών” (sic).

Εκνευρισμένος ο Σεραφείμ για την απροθυμία τους φώναξε: “Φέρτε δω, βρε, τον… καφ... Ιγνάτιο…”.

Τα υπόλοιπα τα δημοσιεύει η τοπική εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” στις 25-5-1996, πώς δηλαδή έγινε ο “εκλογικός” διορισμός:

«Ο αρχιεπίσκοπος – τον καλεί και του λέει ότι θα τον προτείνει για την Λάρισα. Ο π. Ιγνάτιος (Λάππας) φανερά έκπληκτος τον ακούει και συγκατανεύει χωρίς να το σχολιάσει. Λίγο μετά η είδηση μαθαίνεται μεταξύ των Σεραφειμικών μητροπολιτών».

Και συνεχίζει στο φετινό ημερολόγιο τσέπης ο ίδιος ο Ιγνάτιος (σελ. 14):

«Θάταν σκόπιμο να αναφερθώ, είκοσι χρόνια μετά, σ’ αυτούς που με ανέδειξαν και μ’ έστειλαν εδώ, πατέρα και Επίσκοπο. Στον μακαριστό Θεσσαλό άνδρα, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας που με ανέδειξε ποιμένα και Αρχιερέα αυτής της ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως και σ’ όλους, έναν προς έναν, πριν και μετά ευεργέτες μου…» (!).

Δηλαδή και ο ίδιος ομολογεί, και ευχαριστεί όλους – ένα προς ένα, μαζί με τον Σεραφείμ και όλους τους συνεργούς του που τον έκαναν δεσπότη! Όσο για το Άγιο Πνεύμα, που όλοι επικαλούνται, αυτό στέκονταν μακρυά και παρακολουθούσε τα διοριστήρια στην αίθουσα των συνεδριάσεων της “Αγίας Συνόδου”.

Δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν πάθει πόρωση και δεν ακούν τη φωνή του Κυρίου, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, που φωνάζει δυνατά:

«Πάσα αμαρτία και βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι (Ματθ. 12, 31-32).

(Δ΄) ΕΚΛΟΓΕΣ ή ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ;
(ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ  ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΜΜΕΝΑ ΒΟΥΡΛΑ ...)

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το χώμα στο μνήμα του μακαρίτη Σεργίου Γρεβενών (τον θυμόμαστε οι Λαρισαίοι για τα ψέματα που έγραφε στην ανακριτική έκθεση σε βάρος του μακαριστού Θεολόγου, και γιαυτό πήγε ο ίδιος κατηγορούμενος) και νάτος ο Φθιώτιδος Νικόλαος, την επομένη της κηδείας, να στέλνει συστατική επιστολή προς όλα τα μέλη της Ιεραρχίας, και να τονίζει ότι δεν χρειάζεται να… επικαλεστούμε το Άγιο Πνεύμα για δεσπότη στα Γρεβενά γιατί έχω δικό μου παιδί με όλα τα… προσόντα για το αξίωμα του Αρχιερέα και ποιμενάρχη της ιεράς αυτής Μητροπόλεως. Είναι όντως:

Πεπαιδευμένος κληρικός.

Άριστος χειριστής του προφορικού και γραπτού λόγου.

Συγγραφεύς ιστορικών, Θεολογικών και εποικοδομητικών βιβλίων.

Ιεροπρεπής εις την ζωήν του.

Ηγούμενος της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Καμένων. Βούρλων και Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος της λουτροπόλεως.

Ανήγειρεν τον πρώτον στην Ελλάδα ιερό ναό του Εθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης εντός του μοναστηρίου.

Έχει εθνική συνείδηση ιδιαίτερα για την ευαίσθητη περιοχή των Γρεβενών.

Και τελειώνει:

«Σημειώνω, ότι δια την υποψηφιότητα αυτού έχομεν την σύμφωνον γνώμην του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου και πολλών Ιεραρχών, οι οποίοι γνωρίζουν καλώς τον υποψήφιον και εκτιμούν την προσφοράν του εις την εκκλησίαν. Η παρούσα παρακλητική και συστατική επιστολή μου δεν έχει καμμίαν σχέσιν με τα τυπικώς λεγόμενα και γραφόμενα δια την περίπτωσιν…».

Κατά τα άλλα θα κάνουν θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσι της Μονής Πετράκη για να κατέβει το Αγ. Πνεύμα να τους «φωτίσει» χωρίς κανείς να είναι στην Λειτουργία και ο υποψήφιος με το μήνυμα γραμμένο θα περιμένει στο διάδρομο να το διαβάσει.

Ω!! «άγιοι» δεσποτάδες, όλα αυτά δεν είναι ύβρεις στο πρόσωπο του Θεού, και βλασφημία του Αγίου Πνεύματος;

TΟΣΗ  ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ;

Κυριακή 24 Ιουλίου 2014 σ’ όλους τους ναούς της Λάρισας, διαβάστηκε εγκύκλιο - κήρυγμα του δεσπότη προς τους ευλαβείς χριστιανούς από τις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (ημέρα μνήμης του) που προέτρεπε τους χριστιανούς να μην εργάζονται τις Κυριακές, ούτε οι ίδιοι, ούτε να παίρνουν άλλους στη δούλεψή τους.

Με αυτές τις διδαχές ο άγιος, καθιέρωσε την Κυριακή ως αργία στο σκλαβωμένο γένος, αντί του Σαββάτου των Εβραίων που ίσχυε μέχρι τότε, και γι’ αυτό οι τουρκοεβραίοι τον κρέμασαν.

Ο κόσμος που πέρναγε μπροστά από το επισκοπείο την Κυριακή το πρωί μέχρι το μεσημέρι σταυροκοπιόνταν βλέποντας το εργοτάξιο που δούλευε μέσα και έξω, - έσπαζαν μπετά - , έσκαβαν, έριχναν τσιμέντα κ.α. - και έλεγαν «μνήσθητί μου Κύριε» τι άλλο θα δουν τα μάτια μας ακόμα;

Άραγε για ποιά Κυριακή αργία μας διάβασαν σήμερα στις εκκλησίες, και για ποιόν πατροΚοσμά;

Εκκλησιαζόμενος σταμάτησε σε παρέα που παρακολουθούσε τα έργα δίπλα από μια πινακίδα που έγραφε «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ». Άκουσε κάποιον να μονολογεί «παπαδιά αυτά που λέω στην εκκλησία δεν είναι για μας, είναι για τους άλλους!» Και όλοι κούνησαν τα κεφάλια.

Θεέ μου, Θεέ μου, πώς μας ανέχεσαι με τόση υποκρισία;

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 12 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (1974-2014) ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ :"ΑΓΩΝΑΣ " ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ  αρ.φυλ.206-207

http://www.agonas.org/

ΙΣΤΟΡΙΚΑ  ΓΕΓΟΝΟΤΑ

     Στη δωδεκαετία από 4 Ιουνίου 1949 έως 14 Φεβρουαρίου 1962 είχαμε την άνοδο στον αρχιεπισκοπικό θρόνο πέντε (5) επισκόπων (Σπυρίδωνος, Δωροθέου, Θεοκλήτου, Ιακώβου, και Χρυσοστόμου) με έργο ανύπαρκτο. Η χώρα είχε εξέλθει από έναν πόλεμο, μια εμφύλια διαμάχη με πολλά τραύματα και ο διοικητικός μηχανισμός της Εκκλησίας ήταν σε εξάρθρωση και εξαθλίωση. Το κύρος του κλήρου ήταν πεσμένο από την συχνή παρουσία σκανδάλων (κυρίως σαρκικών).

     Κι ενώ βρισκόμασταν στην κατάσταση αυτή, τους δεσποτάδες απασχολούσε ένα και μόνο πρόβλημα: το μεταθετό. Το θέμα έρχονταν και ξανάρχονταν στο καντράν της επικαιρότητας διότι η υπάρχουσα κατάσταση εμπόδιζε τις φιλοδοξίες πολλών δεσποτάδων να μεταπηδήσουν από τις μικρές και φτωχές μητροπόλεις στις μεγάλες και πλούσιες. Για το θέμα αυτό έχουν γραφεί τόμοι και τόμοι χαρακτηρίζοντάς το αντικανονικό, κατά τους Ιερούς Κανόνες, και επάρατο.

     Η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Το γεγονός και μόνο ότι από τις 14 κενωθείσες μητροπόλεις κατά την πρώτη τριετία επί Αρχιεπ. Θεοκλήτου, οι 10 πληρώθηκαν με μετάθεση, ανάγκασε την Πολιτεία να επέμβει νομοθετικά, διότι αυτό μαρτυρούσε πολλά. Ο τότε Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Γ. Βογιατζής με το Νόμο 3952/Απρ. 1959 που συμπληρώθηκε μεταγενέστερα με το Βασ. Διάταγμα (Δεκ. 1959) κατάργησε το μεταθετό για όλες τις μητροπόλεις, πλην Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, χωρίς όμως να εμποδίζεται και γι’ αυτές η εκλογή δια χειροτονίας.

Από το 1961 δημιουργούνται χηρεύουσες Μητροπόλεις, οι οποίες παρέμειναν κενές ολόκληρη πενταετία, αρνούμενοι να τις πληρώσουν εκβιάζοντας την πολιτεία να επαναφέρει το μεταθετό.

   Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΒΑΒΑΝΑΤΣΟΣ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Στις 8 Ιανουαρίου 1962 κοιμήθηκε ο Αρχιεπ. Θεόκλητος (Παναγιωτόπουλος). Η εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου δημιούργησε φοβερό σεισμό στον περίβολο της Εκκλησίας. Πλήγωσε συνειδήσεις και σκανδάλισε ψυχές. 

Τριάντα τρεις δεσποτάδες, αρχιθύτες του Ιησού Χριστού, ταγμένοι πρόμαχοι των Ιερών Κανόνων, έδωσαν την ψήφο τους για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος ένα πρόσωπο που οι ίδιοι το κατηγορούσαν και το σχολίαζαν, σαν πρόσωπο που δεν τιμούσε το ανδρικό του φύλο.

    Η 13^η Ιανουαρίου είναι η αποφράδα ημέρα γιατί ανέβηκε στον πρώτο θρόνο της Ελληνικής Εκκλησίας ο Ιάκωβος Βαβανάτσος δακτυλοδεικτούμενος από την κοινή γνώμη.

     Η επαίσχυντη αυτή πράξη μιας μεγάλης ομάδας δεσποτάδων συνετάραξε το πανελλήνιο και έκανε την ελληνική Εκκλησία στόχο σχολίων και πονηρών ψιθύρων έξω και από τα ελληνικά σύνορα.

    Έντεκα μονάχα ημέρες μετά την εκλογή του και την πομπώδη ενθρόνισή του (Αρχιεπ. Ιάκωβου Βαβανάτσου) αναγκάστηκε να παραιτηθεί γιατί η ατμόσφαιρα είχε τόσο φορτιστεί ώστε και η ελάχιστη παραμονή του να γίνεται άκρως επιβλαβής, αλλά και οι πάσης φύσεως κληρικοί να κρύβουνε τους εαυτούς των, γιατί η παρουσία τους προκαλούσε τη χλεύη και την απαξίωση.

Και φθάσαμε στο οδυνηρό σημείο, ενώ ο Αρχ/πος Ιάκωβος είχε παραιτηθεί πιεζόμενος και από τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας Κ. Καραμανλή, αυτός (ο Ιάκωβος) να ελέγχει και να κατευθύνει τη πλειοψηφία στην Ιεραρχία από τα παρασκήνια.

ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β’

Κάτω από τις συνθήκες αυτές γίνεται η εκλογή και ανάδειξη του νέου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου του Β΄ (Χατζησταύρου) καταλαμβάνοντας θρόνο που δεν είχε κενωθεί κανονικά. Η πράξη ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ούτε τέθηκε σαν θέμα, και έτσι έγινε αποδεκτός από την Ιεραρχία.

    Οι τριάντα-τρεις δεσποτάδες, που ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την εκκλησιαστική τραγωδία, δεν σταμάτησαν και πάλι να πιέζουν τον νέο Αρχιεπίσκοπο και τις Κυβερνήσεις (τα χρόνια αυτά είχαμε πολλές εναλλαγές Κυβερνήσεων) για την αποδοχή του μεταθετού. Παρ’ όλα αυτά το αίτημά τους δεν ικανοποιήθηκε.

     Τον Οκτώβριο όμως του 1965 κατόρθωσαν οι νοσταλγοί του μεταθετού να εκδοθεί μια Υπουργική Πράξη, «Περί τρόπου πληρώσεως κενών Μητροπολιτικών εδρών και εφημεριακών θέσεων», που έδινε τη δυνατότητα, μόνο για μία φορά, να πληρωθούν οι δύο κενές έδρες του Πειραιά και των Σερρών με μετάθεση.

Την ημέρα που συνεδρίαζε η Ιεραρχία εξεδόθηκε απόφαση του ΣτΕ που ανέστειλε την εφαρμογή της ως άνω απόφασης εξαιτίας προσφυγής του Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου.

Στην Ιεραρχία που συνεδρίαζε προκλήθηκε μεγάλη ένταση. Άναψαν πάθη και αποφάσισαν να αγνοήσουν την απόφαση της αναστολής του ΣτΕ και να προχωρήσουν σε εκλογές. Σε όλα αυτά πρωτοστατούσε ο Αργολίδος Χρυσόστομος που ενδιαφέρονταν για την μητρόπολη Πειραιώς.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση η Κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου με υπουργό Εθνικής Παιδείας τον Στ. Αλαμάνη δημοσίευσε το Βασιλικό Διάταγμα, με το οποίο όριζε τη λήξη των εργασιών της Ιεραρχίας και το θυροκόλλησε στην είσοδο του μεγάρου της Ιεράς Συνόδου. Ο Ελασσώνος Ιάκωβος ξέσκισε το διάταγμα, το πέταξε και συνέχισαν τις εκλογές. Ο γέροντας Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε να συνεχίσει. Η ομάδα της ανταρσίας τον απείλησε, πως αν δεν συγκατατεθεί να προεδρεύσει στις συνεδριάσεις της Ιεραρχίας και δεν προχωρήσει σε μεταθέσεις και σε εκλογές νέων Μητροπολιτών, θα συνεδριάσει το σώμα χωρίς τον πρόεδρο – αρχιεπίσκοπο – και θα κηρύξει «εν χηρεία» τον αρχιεπισκοπικό θρόνο.       

Την επομένη ημέρα ο Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να μην μεταβεί στην Ιεραρχία (λόγω ασθενείας), οπότε δεν θα ήταν δυνατόν να συνεχιστούν οι εκλογές. Τον μετέφεραν όμως (απεσταλμένος των “36”) σχεδόν δια της βίας και του εδήλωσαν απερίφραστα ότι εάν το επαναλάβει, θα προχωρήσουν εις την αντικατάστασή του… “Παραδοθήκατε άνευ όρων εις τους άρχοντας της Πολιτείας!” τον κατηγόρησε ο νεοεκλεγείς μητροπολίτης Πειραιώς κ. Χρυσόστομος (τέως Αργολίδος), σε μια δραματική συνομιλία και χαρακτήρισε την «ασθένειά του “διπλωματικήν”». (Εφημ. “Μεσημβρινή” 19-11-1965).

Η ένταση κι από τις δύο πλευρές ήταν αμείωτη. Το κράτος ανυποχώρητο, δεν εννοούσε να εκδώσει διατάγματα καταστάσεως των νέων Μητροπολιτών, και η Ιεραρχία, οχυρωμένη στις απόψεις της αύξησε την έξαψη και η αντιμαχία που κράτησε περίπου ένα χρόνο. Τελικά κατορθώθηκε μια προσέγγιση. Η Εκκλησία δέχθηκε να ακυρώσει τις δύο Μητροπολιτικές μεταθέσεις και να τις επαναλάβει. Και η Κυβέρνηση των λεγόμενων «αποστατών» με Πρόεδρο τον Στ. Στεφανόπουλο και με εισηγητή τον υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων θέσπισε το Ν.Δ. 4589/1966 (Ε.τ.Κ. Α΄ 239) που «νομιμοποιούσε» την εκλογή των νέων Μητροπολιτών αλλά έβαζε όριο ηλικίας εξόδου από την ενεργό υπηρεσία των αρχιερέων, οικονομικό έλεγχο και ρύθμιση των εσόδων τους.

Έτσι, με το Βασιλικό Διάταγμα της 24^ης Ιανουαρίου 1967 (Ε.τ.Κ. Γ΄ 27.1.67) επί κυβερνήσεως Ιωάννου Παρασκευόπουλου και με υπουργό Παιδείας τον καθηγητή Ι. Θεοδωρακόπουλο, υλοποιήθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα 4589/66 που θεωρούσε τους εν λόγω επισκόπους ως «Αυτοδικαίως αποχωρήσαντες του Μητροπολιτικού των θρόνου, ως έχοντες ήδη καταληφθεί υπό του ορίου ηλικίας κατά την έναρξιν ισχύος του άρθρου 4 του Ν.Δ. 4589/1966».

Αμέσως όμως, μετά την αναγνώριση των νέων μητροπολιτών και την κύρωση των μεταθέσεων, άρχισε ένας νέος πεισματικός δεσποτικός αγώνας για την κατάργηση του ορίου ηλικίας.

Αρκετοί υπέργηροι Μητροπολίτες με τη δημοσίευση του Νόμου αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, μερικοί κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση του Νόμου ως αντισυνταγματικού. Η πλειοψηφία της Ιεραρχίας αρνήθηκε να εφαρμόσει το Νόμο και να κάνει καινούργιες εκλογές με την ελπίδα ότι θα κατορθώσουν να καταργήσουν την επίμαχη διάταξη.

συνεχίζεται στο επόμενο