Συγκλονίζει η ιστορία της Ελληνίδας με τις 500 κόρες…!
Η κυρία Σταυρούλα Πελέκη, τα δύσκολα χρόνια και πολλή αγάπη στό Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο. Τίποτα δε μου
έλειπε όταν ήμουν μικρή. Και εγώ και τα αδέλφια μου τα είχαμε όλα. Μόνο
ίσως ο πατέρας μου που τον χάσαμε νωρίς, αλλά είχαμε τον τρόπο μας. Το
1957 τελείωσα δασκάλα και το 1960 ήρθα στο ίδρυμα στη Λαμία. Ήμουν 22,5
χρονών κορίτσι. Είχα μεγαλώσει κοντά στο κατηχητικό και ο πνευματικός
μου με καθοδήγησε να έρθω στο ίδρυμα όπου ζητούσαν διευθύντρια. Ξέρω,
ακούγεται περίεργο στην εποχή μας, αλλά τότε έτσι ήταν η υπακοή στον
πνευματικό μας. Η μάνα μου δεν ήθελε με τίποτα να φύγω.» Τι πας να
κάνεις;» μου έλεγε και με ρωτούσε συνέχεια τι μου λείπει. Δεν μπορούσε
να καταλάβει πως έπρεπε να το κάνω. Νόμιζε πως θα χαθώ και θα πάω
στράφι. Για μια χρονιά είχα υπογράψει στην αρχή, αλλά μετά δεν μπορούσα
να αφήσω τα κορίτσια μου. Δεν καταλάβαινε πως για μένα η προσφορά ήταν
πιο σημαντική από το να κάνω οικογένεια και τις φιλοδοξίες. Σε μια μικρή
κοινωνία που όλοι ξέραν πως τα είχαμε όλα, την έπιαναν και της έλεγαν
πού το στέλνεις το κορίτσι. Είχε πεισμώσει πολύ και δεν μου το συγχώρεσε
ποτέ. Δεν μου ξαναμίλησε. Δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο και ούτε ποτέ ήρθε
να με δει. Ένα χρόνο μετά πέθανε. Την έσκασα. Ήταν άρρωστη και δεν με
πήρανε τα αδέλφια μου να μου το πουν. Με πήρε μια δασκάλα μου και πήρα
δανεικά να πάω να την προλάβω. Λίγο πριν πεθάνει έφτασα σπίτι μας, της
μίλησα και μου έδωσε την ευχή της. Νομίζω με συγχώρεσε. Κατάλαβε.
