ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ «Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του» (Θεολόγος Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλίας: Η Εκκλησιαστική τροχιά τους και η σύγκρουσή τους με την Μασονία) ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄, Ζ΄, Η΄,Θ΄.Ι΄

   Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,΄Ζ,

Ο ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

 Ο ΔΗΘΕΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ       ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ 

12 Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…» 

(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).

«Το καθεστώς Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ (1974-1998) και η καιρική εκκλησιαστική εικόνα του»

(Η ανάστροφη προβληματική του

 Μητροπολίτου Χριστόδουλου)

ΜΕΡΟΣ Ι΄

Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ηλίας και Θεολόγος, οι κανονικοί (μέχρι την κοίμησή τους) Επίσκοποι της Δημητριάδος και της Λαρίσης, δεν δημιούργησαν ποτέ κλίμα εχθρότητος εις βάρος των αντικανονικών Μητροπολιτών.

Ποτέ δεν επιζήτησαν «κλίμα πολέμου» στη σκηνή της (τότε) εκκλησιαστικής κατάστασης του αρχιεπισκοπικού καθεστώτος του Σεραφείμ, το οποίο σε εκκλησιαστικό και κοινωνικοπολιτικό πεδίο εκινείτο σχιζοφρενικά στα όρια  κυριαρχίας, κανονικότητας και εξαίρεσης, τη συνδρομή του νομικού πλέγματος της Μασονικής πολιτείας, του Κράτους. Ήθελαν μόνο την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, διότι αυτοί ρυθμίζουν την συμπεριφορά ποιμένων και ποιμνίου∙ την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που τόσο ισχυρές διαπλαστικές λειτουργίες έχουν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και όχι την εφαρμογή κανόνων εκκλησιαστικού ελέγχου υπό των συντακτικών πράξεων καθοριζομένων.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ: Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΤΕ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ. φοβουμαι —ειναι πολλα τα σημαδια—, μηπως γινουμε νεκροθαφται του ιστορικου μας εθνους

ΝΟΣΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

῾Η δὲ μεγαλυτέρα ἀδικία, πρωτοφανὴς – δὲν ξέρω ἂν τὴν αἰσθάνεστε ἐσεῖς, ἐγὼ τὴν αἰσθάνομαι… Πρωτοφανὴς ἀδικία, πρωτοφανής… Πρωτοφανής… Χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία δώδεκα ἐκλεκτοὶ ἱεράρχαι, σεβάσμιοι ἱεράρχαι, ποὺ ποτέ τους δὲ᾿ ζήτησαν νὰ γίνουν ἱεράρχαι, ἀλλὰ ἦσκον τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο μετὰ πίστεως καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ ἁγνότητος, δώδεκα ἱεράρχαι, ἐπὶ τῆς δικτατορίας ῾Ιωαννίδη, ἐσφάγισαν ὡς ἀρνία διὰ τῆς μαχαίρας, τῆς ἀγρίας μαχαίρας τῆς ἱεραρχίας, τῆς – ὑπὸ Μείζονος λεγομένης ῾Ιεραρχίας. ᾿Εσφάγισαν… «Οὔτε βάρβαροι», λέει ὁ Χρυσόστομος, «οὔτε Σαβρωμάται οὕτω πως δικάζουσι».

 Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου.
Ἔγινε στὴν Ἀθήνα στὶς 15-1-1989, μὲ θέμα: «Ψευδοχριστιανοί»

«…Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα εἶχα Σύνοδο. Βεβαίως, βλέπω ὅτι θὰ περιμένετε νέα ἀπὸ τὴ Σύνοδο. Καί… προσπαθήσαμε κ᾿ ἐκεῖ νὰ δώσωμε – νὰ εἴπωμεν ὅσο μπορούσαμε τὴν ἀλήθεια. Κονταροχτυπηθήκαμε πολύ. Ναί… ᾿Εκεῖ ἐπικρατεῖ ἕνα σύστημα, σύστημα παλαιό. ῞Οπως ἐτόνισα, νοσεῖ συνοδικῶς ἡ ᾿Εκκλησία. ῞Ενα σύστημα ὅτι ὅ,τι γίνεται, ὅ,τι λέγεται ἐκεῖ, νὰ μένῃ μυστικό. ᾿Επικρατεῖ τὸ σύνθημα· «Τὰ ἐν οἴκῳ, μὴ ἐν δήμῳ».
Προσπαθήσαμε νὰ σπάσουμε τὸ φράγμα αὐτὸ τῆς σιωπῆς. Ναί… Καὶ ὡμιλήσαμε κατ᾿ ἐπανάληψι… Καὶ ἐκάναμε – δὲ᾿ λέγω περισσότερα. Διότι μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔκανα τρεῖς ἀγορεύσεις· καὶ τὶς ἀγορεύσεις αὐτὲς θὰ τὶς δῆτε εἰς τὸν «᾿Ορθόδοξο τύπο». Καὶ εἰς τὸν «᾿Εκκλησιαστικὸ ἀγῶνα» θὰ πληροφορηθῆτε τὰ νεώτερα νέα τῆς Συνόδου.
Συνοπτικῶς λέγω, ὅτι στὴν πρώτη ἀγόρευσι ἐτόνισα, ὅτι – ὅπως ἐτόνισε κ᾿ ἕνας ἐκλεκτὸς δημοσιογράφος τῶν ᾿Αθηνῶν, ὁ κύριος Σαρδελής, ὅτι πρέπει νὰ παύσῃ ἡ ῥουτῖνα μέσ᾿ στὴν ᾿Εκκλησία. ῾Ρουτῖνα, ῥουτῖνα τρομερά. Νὰ φύγωμε ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα καὶ νὰ ἐξετάσωμε καὶ νὰ ἐρευνήσωμε ἀπὸ τὴν σκοπιὰν τοῦ Εὐαγγελίου τὰ μεγάλα, τὰ τρισμέγιστα θέματα, ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ταλαίπωρο ἔθνος μας, ποὺ κινδυνεύει – δὲν εἶνε προφητεία· θὰ εἶνε δεινὴ αὐτὴ ἡ προφητεία… Δὲν ἀποκλείεται, ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες, τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ἔθνους ἡ σύγχρονη γενεά, ἡ ὁποία ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, φοβοῦμαι πολύ —εἶνε πολλὰ τὰ σημάδια—, μήπως γίνουμε νεκροθάφται ἑνὸς ἱστορικοῦ ἔθνους, ἐὰν δὲν ἀφυπνισθῶμεν ὅλοι μας, ἰδίως δὲ ἡ ἡγεσία ἡ πνευματική…
Λοιπόν, τὸ ἕνα εἶνε αὐτό… ῾Η δεύτερη ἀγόρευσι εἶνε, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία μας ἡ ᾿Ορθόδοξος, ἡ ἐπίσημος ᾿Εκκλησία δὲν ἔχει ἑνότητα, δὲν ὑπάρχει ἑνότης… ῾Ενότης φαινομενική, ἑνότης πραγματική, ἑνότης – «τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως» (᾿Εφεσ. 4,13), λέμε ἐμεῖς – μὴν πῶ καμμιὰ σκληρὰ λέξι… Τὰ λέμε χωρὶς καμμία συναίσθησι. Δίκιον εἶχε ὁ μακαρίτης ὁ ῾Ιερώνυμος, ὅτι —ἔπρεπε νὰ γράψῃ βιβλίο πολύτιμο, ποὺ δὲν τὸ ἔγραψε— τὰ λησμονησμένα λόγια τοῦ Χριστοῦ – πρέπει νὰ τὰ ζωντανεύσωμε πάλι μέσα εἰς τὸ λαό μας τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. ῾Η ἑνότης δὲν ὑπάρχει στὴν ᾿Εκκλησία. Καὶ γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἑνότης πρέπει νὰ ἀποκατασταθοῦν μερικὲς ἀδικίες, ἀδικίες τρομερές.
῾Η δὲ μεγαλυτέρα ἀδικία, πρωτοφανὴς – δὲν ξέρω ἂν τὴν αἰσθάνεστε ἐσεῖς, ἐγὼ τὴν αἰσθάνομαι… Πρωτοφανὴς ἀδικία, πρωτοφανής… Πρωτοφανής… Χωρὶς δίκη, χωρὶς ἀπολογία δώδεκα ἐκλεκτοὶ ἱεράρχαι, σεβάσμιοι ἱεράρχαι, ποὺ ποτέ τους δὲ᾿ ζήτησαν νὰ γίνουν ἱεράρχαι, ἀλλὰ ἦσκον τὸ ἱεραποστολικό τους ἔργο μετὰ πίστεως καὶ αὐταπαρνήσεως καὶ ἁγνότητος, δώδεκα ἱεράρχαι, ἐπὶ τῆς δικτατορίας ῾Ιωαννίδη, ἐσφάγισαν ὡς ἀρνία διὰ τῆς μαχαίρας, τῆς ἀγρίας μαχαίρας τῆς ἱεραρχίας, τῆς – ὑπὸ Μείζονος λεγομένης ῾Ιεραρχίας. ᾿Εσφάγισαν… «Οὔτε βάρβαροι», λέει ὁ Χρυσόστομος, «οὔτε Σαβρωμάται οὕτω πως δικάζουσι».
Καὶ αὐτὴ ἡ ἀδικία ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νὰ ὑπάρχῃ. ᾿Ετόνισα λοιπὸν καὶ εἶπα, ὅτι πρέπει νὰ ἀρθῇ αὐτὴ ἡ ἀδικία γιὰ νὰ προοδεύσῃ – καὶ νὰ ἐπανέλθουν εἰς τὰ καθήκοντά τους αὐτοὶ ποὺ ζοῦν τοὐλάχιστον· δυὸ – τρεῖς ἀείμνηστοι ἀπῆλθον μὲ πικρίαν μεγάλην εἰς τὸ ὑπερπέραν… ᾿Ανεχώρησαν εἰς τὸ ὑπερπέραν μὲ μεγάλην πικρίαν. Αὐτὸς ἦτο – ἕνας ὁ ἅγιος Χαλκίδος – ἅγιος ἄνθρωπος… Λοιπόν… ῾Ο δεύτερος ἤτανε ὁ Θεσσαλονίκης, ὁ πάτερ Λεωνίδας… Καὶ τρίτος ἤτανε τοῦ Κιλκισίου, ὁ πάτερ Χαρίτων. Αὐτοὶ οἱ τρεῖς…
Λοιπόν… Τὸ τρίτο θέμα ἤτανε, ὅτι εἴπαμε, ὅτι ἐὰν δὲν προσέξωμε – πρέπει νὰ δώσωμε μεγάλη σημασία· ὅτι κῦμα αἱρέσεων φοβερό, ἀκρὶς ᾿Αποκαλύψεως (βλ. ᾿Απ. 9,3· 9,7) ἐκάλυψε τὴν ῾Ελλάδα καὶ ζητεῖ νὰ φάῃ τὴν τελευταία χλωρίδα, τὴν πνευματικὴ χλωρίδα – περάσατε ἀπὸ χωράφι ποὺ πέρασε ἀκρίδα; δὲ᾿ μένει τίποτα. ᾿Εγὼ ἐπέρασα ἀπὸ χωράφια ποὺ πέρασε ἡ ἀκρίδα καὶ ἔκλαιγε ὁ χωρικός. Τίποτε δὲν ἔμεινε ἀπολύτως· ἔφαγαν ὅλη τὴ χλωρίδα. ᾿Ακρίδα ᾿Αποκαλύψεως!… Τρακόσες αἱρέσεις ἔχουν πλακώσει, ποὺ ἂν δὲν προσέξωμε, σβήνει ἡ ᾿Ορθοδοξία. Κ᾿ ἐνῷ ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε ἐξωτερικὴ ἱεραποστολή —δὲν ἀρνοῦμαι—, ἐμεῖς κινδυνεύομε ὡς ὀρθόδοξοι νὰ σβήσωμε —ὡς ὀρθόδοξη χώρα— στὴν πατρίδα μας.
Τὰ τρία αὐτὰ θέματα ἀνεκίνησα, καὶ ἐπ᾿ αὐτῶν θὰ γίνῃ καὶ νέα πάλι συζήτησι —ἂν θέλῃ ὁ Θεός— καὶ ὅ,τι δυνάμεθα πράττωμεν. Δεηθῆτε τῷ Κυρίῳ· «Στερέωσον, Κύριε, τὴν ᾿Εκκλησίαν, ἣν ἐκτίσω τῷ τιμίῳ σου αἵματι» (καταβ. ῾Υπαπαντῆς)…»