Το εκκλησιαστικόν «κατεστημένο» ανασυντάσσεται

– Αρχιεπισκόπου Πρώην Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου του Α΄.

Όταν απεδεχόμην την εκλογήν μου ως Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, εγνώριζα, ότι απεδυόμην εις μίαν γιγαντιαίων διαστάσεων μάχην˙ ότι όμως η μάχη αυτή θα ελάμβανεν αυτήν την έκτασιν και αυτήν την σφοδρότητα, δεν μου ήταν δυνατόν να το προΐδω. Διότι η μάχη αυτή ήταν κατ’ ουσίαν και εξακολουθεί να είναι από την μίαν πλευράν η επίθεσις κατά του εκκλησιαστικού «κατεστημένου» και από την άλλην πλευράν η αντεπίθεσις του «κατεστημένου» εναντίον εκείνων, που επεχείρησαν να διαταράξουν τον απόλυτον κυριαρχίαν του. Αλλά δια να κατανοήσωμεν όλον το βάθος και την έκτασιν της διεξαγομένης μάχης δεν πρέπει χρονικώς να την περιορίσωμεν εις την περίοδον της ενεργού υπηρεσίας μου, δηλαδή εις την εξαετίαν 1967-1973.

Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης: Βολές πρός Ἱερώνυμο Κοτσώνη 50 χρόνια μετά τήν ἐκλογή του σέ Ἀρχιεπίσκοπο

Ακολουθεί και: Απάντηση του  εκδότου και διευθυντη Τριαντάφυλλου Τασιόπουλου

της εφημερίδος "ΑΓΩΝΑΣ" σε δημοσίευμα της Εφημ. "Καθημερινή" με θέμα:

"Η εκκλησία της Ελλάδος και η χούντα".

Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης:
 Βολές πρός Ἱερώνυμο Κοτσώνη  50 χρόνια μετά τήν ἐκλογή του σέ Ἀρχιεπίσκοπο

Ἀφορμή γιά νά γραφτοῦν συνοπτικά τά παρακάτω ὑπῆρξαν οἱ θέσεις πού ἀναπτύχθηκαν στό δημοσίευμα τοῦ μητροπολίτη Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέα στήν Καθημερινή τῆς 11ης-6-2017 «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἡ χούντα» (γιά νά ἀπαντήσει κανείς στά θέματα πού θίγει ἀναλυτικά χρειάζεται νά γράψει ἑκατοντάδες σελίδες). Ὁ ἴδιος μητροπολίτης, καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς στό Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης, ἦταν καί ὁ ἐπιβλέπων σέ   διδακτορική διατριβή μέ θέμα: «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974», γραμμένη ἀπό τόν Χαράλαμπο Ἀνδρεόπουλο, μέ ἀνάλογες θέσεις πού ἀποσκοποῦν νά ἀποδομήσουν τήν μεγάλη ἡγετική μορφή τῆς Ἐκκλησίας, τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο Κοτσώνη, στιγματίζοντάς τον ὡς ἀντικανονικό. Σκοπός τῶν γραφομένων εἶναι  νά κοινοποιηθοῦν στό εὐρύτερο καί εὔκολα παραπληροφορούμενο κοινό γεγονότα γνωστά στούς «παροικοῦντας στήν Ἱερουσαλήμ».

1) Κατ’ ἀρχάς, μέ χαρά διαπίστωσα πώς παρ’ ὅλη τή σκληρή κριτική τοῦ σεβασμιωτάτου πρός τό Ἱερωνυμικό «καθεστώς», ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ τήν ποιότητα τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου του, τόν ἱεραποστολικό ζῆλο τῶν ἐπισκόπων πού ἐξελέγησαν ἀπ’ αὐτόν καί τίς ἀγαθές προθέσεις του. Λέγει: «Βέβαια, οἱ ἀρχιερεῖς πού ἐξελέγησαν στή δικτατορία ἀπό τήν Ἀριστίνδην Σύνοδο τοῦ Ἱερωνύμου προήρχοντο ἀπό τίς χριστιανικές ἀδελφότητες, ὅμως καί ἀπό ἱεραποστολικό ζῆλο διακατέχονταν καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ κατά κανόνα ἀνιδιοτελῶς καί χριστιανοπρεπῶς διακόνησαν καί ὑπηρέτησαν». «Ἔργα τοῦ Ἱερωνύμου εἶναι τό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Πεντέλης, τό νοσοκομεῖο γιά κληρικούς, τό Ἱεραποστολικό Κέντρο, ἀλλά καί ἡ διαμόρφωση ἱκανῶν φιλανθρωπικῶν δομῶν. Δέν ἀρνούμαστε τίς ὅποιες ἀγαθές προθέσεις τοῦ Ἱερώνυμου».

2) Τήν ἴδια στιγμή ὅμως παρουσιάζει τό δικτατορικό καθεστώς νά ἐπιδιώκει τόν ἔλεγχο τῆς Ἐκκλησίας καί νά κάνει κινήσεις γιά νά βάλει στόν Ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τόν Ἱερώνυμο, πρόσωπο πού θά ἐκπληρώσει τά σχέδιά του. Τό χειρότερο, παρουσιάζει τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο σάν ἰνστρούχτορα («ἰδεολογικό σύμμαχο καί θεωρητικό καθοδηγητή τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ») τῆς δικτατορίας. Πρόσωπο δοτό, δηλαδή, πού ἐπιστρατεύτηκε γιά νά ἐξυπηρετήσει ἀλλότρια συμφέροντα (τῆς χούντας) καί ὄχι γιά νά διακονήσει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄποψη αὐτή γιά πληθώρα ἀνθρώπων πού γνωρίζανε τό πνευματικό ἀνάστημα μέ τό ποιμαντικό καί μορφωτικό βεληνεκές τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου εἶναι ἐξοργιστική. Ἐξ ἴσου ἐξοργιστική ἐπίσης εἶναι καί ἡ ἀντίθεση τῆς ἄποψης αὐτῆς μέ τίς πιό πάνω παραδοχές του γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο καί τούς ἐπισκόπους του. Ἀλλά ἄς ἀφήσουμε τό θυμικό καί νά δοῦμε τά ντοκουμέντα.