"Ποτέ
δέν μιλάω εναντίον της εξουσίας"
Γράφει ο Σεραφείμ Νικολάου
ΕΚ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΩΝ
ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ
Άκαιρες, Ανυπόστατες, αναρμόδιες “Αγιοποιήσεις”, ερήμην Πληρώματος
λαού καί Βουλής Θεού
«… Καὶ λέγει αὐτοῖς (ο
Κύριος)͵ ἔξεστιν τοῖς Σάββασιν ἀγαθὸν ποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι͵ ψυχὴν 0σῶσαι ἢ ἀποκτεῖναι; οἱ δὲ ἐσιώπων. Καὶ περιβλεψάμενος αὐτοὺς
μετ΄ ὀργῆς͵ συλλυπούμενος ἐπὶ τῇ πωρώσει τῆς καρδίας αὐτῶν, … Ἔκτεινον τὴν
χεῖρα. Καὶ ἐξέτεινεν͵ …» (Μαρκ. γ’ 4-5). (Παράφρασις, και λέγει
ο Κύριος σ’ αυτούς τους Φαρισαίους.
Είναι συνήθεια κατά το Σάββατο να κάνουμε το καλό, ή το κακό, να σώζουμε μία ζωή ή να την φονεύουμε. Οι δε σιωπούσαν μπροστά στον άνθρωπο πού είχε παράλυτο την χείρα και επρόκειτο ο Κύριος να τον θεραπεύση. Και αφού κοίταξε γύρω Του με οργή, και λυπούμενος πολύ για την πόρωσι της καρδιά τους, έδωσε θεαρχική εντολή να απλώση ο άνθρωπος το χέρι και τον
εθεράπευσε).
[Προσκυνούν
τον Yψηλό
Θρόνο του Κακού]
Το Κακό στον κόσμο έχει Θρόνο υψηλό, πού πολλοί υψηλόβαθμοι τον προσκυνούν. Σχοινοβατούν μεταξύ καλού και κακού, φωτός και σκότους. Αλλά επιθυμούν να αυτοαποκαλούνται αγαθοί Εκπρόσωποι του Έθνους και της Εκκλησίας.
Ο λαός όμως το αντιλαμβάνεται την πραγματική τους
απαξία και ο Θεός φανερώνει την κακία τους. Κατά τις Ιερές Γραφές δε, ο Παντογνώστης επιτρέπει στους
κακούς να ανέλθουν εις υψηλές θέσεις για να αποκαλύψει την φελλότητα και την κακότητά τους.
[Σε
εποχές καταπτώσεως πολλοί αρμόδιοι σιωπούν]
Κάθε εποχή προσφέρει και τά παράξενα φρούτα της. Ειδικά σε περιόδους Ηθικής, Κοινωνικής, Πολιτικής και Εκκλησιαστικής καταπτώσεως, παρατηρείται το λυπηρό φαινόμενο, σχεδόν όλοι οι αρμόδιοι να σιωπούν και να συμβιβάζωνται, τόσο με την κακή κατάστασι, όσο και με την διεφθαρμένη εξουσία.
Ακολουθούν τον διαβόητο μαφιόζικο “Νόμο της Σιωπής”. Αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της μικρής λέξεως του “Όχι” προς το κραταιό σκοτάδι.
Στην κυριολεξία έχουν προστάτη Άγιο, τον Ιερομάρτυρα Άγιο Μώκιο, παραφράζοντας το όνομά του και … κάνουν “Μόκο”.
Το κακό της συνενόχου “Σιωπής” είναι λίαν διαδεδομένο.
Και μάλιστα κατά την εποχή της σήψεως, ἡ “Aλαλία” στην κυριολεξία “Αγιοποιείται”, “Καθαγιάζεται” και “Προτυποποιείται”.
Ενδεικτικώς άς καταγράψουμε, εμπόνως ένα από τά μύρια σύγχρονα παραδείγματα.
[Ποτέ
δέν μιλάω εναντίον της εξουσίας]
Πολλοί γνωρίζουν τι διεκήρυττε ανερυθρίαστα ο μακαριστός
Καλλίνικος Πούλος, ο Μητροπολίτης Εδέσσης (1919-1984):
· «Εγώ έχω, έλεγε, μεγάλο Προστάτη Άγιο, τον … Άγιο Μώκιο!
· Δηλαδή, ποτέ δεν ανοίγω το στόμα μου και ποτέ δεν μιλάω.
· Κάνω πάντοτε, κατά το κοινώς λεγόμενο "Μόκο".
· Αυτόν τον μεγάλο Άγιο, με το συμβολικό και περιεκτικό όνομα μιμούμαι διαρκώς.
· Kαι αυτόν έχω γιά Φύλακα, Κηδεμόνα και Πολιούχο μου.
· Φαίνεται πώς αυτός με “Προστατεύει” αταλάντευτα! (Ύβρις και ειρωνία!)
· Γι’ αυτό το λόγο, κινήθηκα με “σύνεσι” και ποτέ δεν υπέστην τίποτε από την κρατούσα διεφθαρμένη εξουσία».
[Κι αν
αυτά ισχύουν για οποιοδήποτε εχθρό, τι συμβαίνει με τους αιρετικούς που είναι
εχθροί μας, αλλά που είναι πρωτίστως εχθροί του Θεού;].
