“ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ”, ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

 

 

ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΟΝ ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Κατά τήν ἐποχή αὐτή ἀνακύπτουν νέα, πρωτοφανοῦς μορφῆς ἐκκλησιαστικά ζητήματα καί ἐκτροπές.

Μή τά θίγετε, διατείνονται μερικοί. Κουκουλῶστε τα, σκεπᾶστε τα.

Δέν ἀκολουθοῦμε αὐτή τήν δουλόφρονα τακτική. Καθώς ὁ Ἀπ. Παῦλος δέ κουκούλωσε τά θέματα τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν ἐθνικῶν καί τῆς περιτομῆς.

Ἰδού τό φλέγον ζήτημα τῶν πληθωρικῶν “ἁγιοκατατάξεων”. Πῆραν φόρα μερικοί διοικοῦντες καί δέν σταματοῦν μέ κανέναν τρόπο.

Ὁ εἰσηγητής.

  Ἀληθινοί Ἅγιοι, ποτέ δέν “καθιερώνουν” “Σιμωνίες”

 

“ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ”, ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΟΣ

 

Ἅγιοι δέν συγκροτοῦν “μικτά” Μοναστήρια

      Γράφει ο θεολόγος Παναγιώτης Κοσμίδης

{Συγχρονισμός ἐποχῆς} [Κύριος]: «Ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι // καὶ ψευδοπροφῆται͵ // καὶ δώσουσιν σημεῖα μεγάλα // καὶ τέρατα // ὥστε πλανῆσαι͵ // εἰ δυνατόν͵ // καὶ τοὺς ἐκλεκτούς· // ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν» (Ματθ. κδ’ 24-25). [Παράφρασις]: [Θά ἀνακύψουν (κατά τό μέλλον) // ψεύτικοι “μεσσίες” καί ἀπατεῶνες “προφῆτες”. // Καί θά ἐπιτελοῦν μεγάλα “θαύματα” // καί τερατώδη “ἐπιτεύγματα”, // ὥστε, ἐάν εἶναι δυνατόν, // νά ἐξαπατήσουν, ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς τῆς εὐσεβείας. // Ἰδού σᾶς προενημερώνω καταλεπτῶς].

 

Α. ΑΓΙΟΙ, ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

[Ἅγιοι πρότυπα Ἐκκλησίας]

Δέν ὑφίσταται ἀμφιβολία πώς, οἱ Ἅγιοί μας ἀποτελοῦν πρότυπα ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὑποδείγματα βιωτῆς, γιά τούς πιστούς, τούς Μοναχούς καί τούς Κληρικούς μας. (Παῦλος): «Μιμηταί μου γίνεσθε͵ // καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. ια’ 1).

Βέβαια, στή ζωή κάποιων ἁγίων συναντᾶμε καί κάποιες δευτερεύουσες ἀστοχίες σέ λόγια καί σέ ἔργα. Δέν προκρίνονται ἅγιοι γι’ αὐτά, ἀλλά, παρ’ ὅλα αὐτά. Τό τέλειο πρωτότυπο, ἀποτελεῖ μόνο ὁ Κύριός μας.

Αὐτός μᾶς προσκαλεῖ, « Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι // ὡς ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος // τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε’ 48).

Προφανῶς, ὅτι διενεργεῖ ὁ Κύριος καί συνολικῶς οἱ Ἅγιοι, ἀποτελεῖ γιά μᾶς ἀλάθητο πυξίδα καί ἀταλάντευτο ὁδοδείκτη. Ὄχι ἀνεμοδείκτη, κινούμενο πρός τίς ἐναλλασσόμενες κατευθύνσεις τοῦ ἀνέμου.

 

[Κριτήρια ἁγιοκατατάξεων]

Γνωστόν ἐπίσης πώς, γιά τήν ἁγιοκατάταξι ὁσιακῶν μορφῶν, ἀπαραίτητες κρίνονται μερικές βασικές προϋποθέσεις:

i.     Νά ἔχη παρέλθη ἱκανός χρόνος ἀπό τήν κοίμησι τοῦ ἁγιοποιουμένου προσώπου. Νά ἔχη τουτέστιν ἀποκαλυφθεῖ, ὁλόκληρος ἡ φανερή καί ἡ κρυφή βιωτή του. Ἔχουμε ἁγιοποιήσεις, πού συνετελέσθησαν, μετά ἀπό διακόσια (200), τετρακόσια (400) καί ἑξακόσια (600) ἔτη, ἀπό τήν μετάβασί τους στήν Αἰωνιότητα.

ii.   Νά ἔχουν ἀποχωρήση, κατά τό δυνατόν, ἀπό τήν ζωή τά συγγενικά, τά φιλικά καί γενικῶς τά οἰκεῖα πρόσωπα.

iii.     Νά μιλήση ὁ λαός, μέ τό δικό του μακροπρόθεσμο ἁγιοπνευματικό κριτήριο. Νά διατυπώνη τήν ἄποψι ὅτι, τό συγκεκριμένο πρόσωπο, ὑπῆρξε ἁγίας βιωτῆς καί δράσεως.

iv.     Καί, τό σημαντικώτερο, νά μιλήση ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μέ σημεῖα, μέ τέρατα, μέ θαύματα, μέ ἐπεμβάσεις ἐξαίσιες.

Γιά τούς Μάρτυρες, τό κριτήριο εἶναι ἀρκετά διαφορετικό. Συγχρόνως μέ τό μαρτύριο ὑπέρ τῆς πίστεως, ἀνακύπτει ἡ ἁγιοκατάξη